Παραδοσιακά, η δεκάδα των καλύτερων ταινιών των αναγνωστών του Flix για το ημερολογιακό έτος 2022 κλείνει οριστικά την κινηματογραφική χρονιά που αφήνουμε πίσω μας.
Mε μια ευχή - ειδικά φέτος - να συνεχίσουμε να βλέπουμε σινεμά στην αίθουσα και το 2023.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μόλις τέλειωσε για τους συντάκτες του Flix
[Πατήστε στον τίτλο της κάθε ταινίας για να διαβάσετε τη γνώμη του Flix.]
10. Τα Πάντα Ολα των Ντάνιελ Κουάν, Ντάνιελ Σάινερτ
Η Κινεζοαμερικανίδα Eβελιν έφτασε στα μισά της ζωής της και στην απόλυτη απόγνωση. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει πλέον με τον άτολμο άντρα της, δεν μπορεί να συνεννοηθεί με την γκέι έφηβη κόρη της, δεν μπορεί να οργανώσει τα λογιστικά της κι ο επικείμενος έλεγχος από την Εφορο την κάνει να τρέμει. Οχι όμως τόσο πολύ, όσο η επίσκεψη του αυστηρού πατέρα της. Εκείνος αντιπροσωπεύει την Κίνα, τις παραδόσεις, την πειθαρχία, την εργατικότητα, ενώ εκείνη απέτυχε στο κυνήγι του αμερικανικού ονείρου. Η ψυχική της κατάσταση μοιάζει με την οικογενειακή τους επιχείρηση (ένα τοπικό, παρηκμασμένο laundromat): κάθε μέρα, όλα τα άλυτα προβλήματα την στροβιλίζουν και την κοπανούν σ' ένα κάδο του πλυντηρίου που είναι η ζωή της. Εκείνη ήθελε άλλα πράγματα από τη ζωή της, να ακολουθήσει την αγάπη της για το τραγούδι, να κάνει καριέρα. Πόσες λάθος στροφές πρέπει να πήρε στην πορεία της για να βρεθεί παγιδευμένη σε αυτή τη δουλειά, σε αυτή την οικογένεια, σε αυτή τη ζωή;
Θα το ανακαλύψει σύντομα, καθώς, της αποκαλύπτεται ότι έχει υπερηρωικές δυνάμεις: μπορεί να μεταπηδήσει σε πολλαπλά (όσες και οι επιλογές που δεν έκανε) παράλληλα σύμπαντα, όπου εκεί είναι η απόλυτη ηρωίδα. Αυτή που όλοι περιμένουν να τους σώσει από την επικράτηση του κακού. Αρκεί να το πιστέψει και να παλέψει για αυτό. Θα παλέψει και για όσα έχουν σημασία και στο δικό της σύμπαν;
Σάτιρα των υπερηρωικών ταινιών, μίξη κωμωδίας, οργιώδους φαντασίας και οικογενειακού δράματος - μία ταινία που είναι αυτό που λέει ο τίτλος της (κι ακόμα περισσότερα). Μήπως όμως, πολύ κακό για το (σχεδόν) τίποτα;
9. Η Οδύσσεια του Βάση (Vasy's Odyssey) του Βασίλη Παπαθεοχάρη
O Bάση (Βασίλης) είναι ένας νεαρός Καρδιτσιώτης, που τα τελευταία 10-15 χρόνια ζει στο Αλικάντε της Ισπανίας. Φιλόδοξος κινηματογραφιστής, κάνει όνειρα για την μεγάλη καριέρα, αλλά δεν έχει καταφέρει να πουλήσει κανένα σενάριο. Δουλεύει στο πλυντήριο αυτοκινήτων του κολλητού του, ενός καπάτσου Ισπανού φαφλατά, που, αναλαμβάνοντας χρέη παραγωγού, τού μπολιάζει συνεχώς τις ελπίδες για το αμερικάνικο όνειρο, αλλά δεν καταφέρνει τίποτα για να βοηθήσει – μόνο να τον βουλιάζει περισσότερο στα χρέη. Οταν η μητέρα του, τού ζητάει να επιστρέψει στην Καρδίτσα για το Πάσχα, ο Βάση σκέφτεται ότι οι γονείς του είναι η τελευταία του ελπίδα: να πουλήσουν κάτι στρέμματα του παππού, να ξεχρεώσει, να κάνει την ταινία του.
Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: δεν έχει χρήματα για αεροπορικό εισιτήριο και ούτε ξέρει να οδηγεί το μηχανοκίνητο τροχόσπιτό του. Βάζει μια αγγελία και του απαντά η Αλε, μια 25χρονη σερβιτόρα που θέλει κι εκείνη να ταξιδέψει με έναν οικονομικό τρόπο στην Ελλάδα για το Πάσχα. Και να κάνει έκπληξη στον εραστή της – έναν Ελληνα που γνώρισε όταν αυτός ήρθε στην Ισπανία για δουλειά και πέρασαν μια παθιασμένη εβδομάδα μαζί. Βάση και Αλε ξεκινούν μία Οδύσσεια, ένα ταξίδι έξω και μέσα τους, που δεν θα τελειώσει ούτε όταν φτάσουν στον προορισμό τους.
Μια ταινία που ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα και δέχεσαι αμαχητί να συνταξιδέψεις μαζί της μέχρι το ελληνικό Πάσχα (στο χωριό) κι ακόμη παραπέρα. Ντεμπούτο του Βασίλη Παπαθεοχάρη από την μακρινή Ισπανία μέχρι τις σινεφίλ αναφορές στο αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά. Η ταινία έκανε πρεμιέρα σε streaming στο Cinobo.
8. Ο Χειρότερος Ανθρωπος στον Κόσμο (The Worst Person in the World) του Γιοακίμ Τρίερ
Η 20χρονη Τζούλι είναι μια γεμάτη ζωντάνια, ανήσυχη νέα γυναίκα που ξεκινά ετερόφωτη και, μέσα από επαγγελματικές επιλογές και, κυρίως, επιλογή ερωτικών συντρόφων και άρα τρόπου και στάτους ζωής, καταλαβαίνει πώς να γίνει αυτόφωτη. Η Τζούλι, μέσα σε τέσσερα, τόσο αστείρευτα νεανικά, χρόνια, προσπαθεί να πάρει τις μεγάλες, αμετάκλητες νομίζουμε όλοι, αποφάσεις της ζωής. Σπουδάζει στην ιατρική. Ομως σίγουρα, τελικά, θέλει να γίνει ψυχολόγος, τόσο πιο σημαντικός ο νους από το σώμα. Ή μήπως φωτογράφος; Κι αν το κάρμα της βρίσκεται στην αρθρογραφία; Ο Ακσελ, ο ανερχόμενος, αιχμηρός κομίστας είναι σίγουρα ο άνδρας με τον οποίο θα χτίσει το μέλλον της. Ή μήπως αυτός είναι ο Αϊβιντ, επίσης δεσμευμένος, αλλά τόσο πρόθυμος να δοκιμάσουν ό,τι πιο προσωπικό δεν ορίζεται ως μοιχεία;
Ρομαντική κομεντί με σκανδιναβικό πραγματισμό. H ταινία του Γιοακίμ Τρίερ που έφτασε μέχρι τα Οσκαρ - με υποψηφιότητες Καλύτερου Σεναρίου και Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών.
7. Μαγνητικά Πεδία του Γιώργου Γούση
Μια γυναίκα οδηγεί ταραγμένα στην κίνηση της Αθήνας. Στρίβει τελευταία στιγμή προς Κόρινθο, παίρνει αποφασιστικά το δρόμο προς την Πάτρα, μπαίνει σ’ ένα φέρι σιγοτραγουδώντας μελαγχολικά. Ενδιάμεσα, αμήχανα τηλέφωνα - στο παιδί της, στον άντρα της. Ερωτήσεις, δικαιολογίες, ενοχές. Αυτή είναι η Ελενα κι όπως εξηγεί στον Αντώνη, τον άγνωστο άντρα που διασώζει όταν το αυτοκίνητο του μένει στην έξοδο από το φέρι, δεν πάει κάπου συγκεκριμένα. Απλώς, έφυγε. Για πολύ, για λίγο, θα δει. Πήρε το σαραβαλάκι της, τον «Ζορζ», και ξέφυγε - από την Αθήνα, από τη δουλειά, από τη γερασμένη της αντανάκλαση.
Εκείνος, που πάει; Και τι είναι αυτό το μεταλλικό κουτί που κουβαλά; Οχι, δεν σοκάρεται που ο Αντώνης της εξομολογείται ότι αυτή είναι η θεία του, ή μάλλον τα λείψανα της που υποσχέθηκε ότι θα τα συνοδεύσει για την ταφή τους στο αγαπημένο της μέρος. Αντιθέτως, η Ελενα βρίσκει βάλσαμο σε αυτή την αποστολή. Ενα συγκινητικό προορισμό και μια περιπέτεια που θα τη βγάλει επιτέλους από το μυαλό της. Ετσι, οι τέσσερις τους, η Ελενα, ο Αντώνης, η θεία κι ο Ζορζ θα ξεκινήσουν μια διαδρομή, ένα ταξίδι δρόμου που οι άγνωστοι νιώθουν ασφαλείς να ανταλλάξουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους, να εξομολογηθούν ανασφάλειες, να τολμήσουν μια τρέλα που βγάζει περισσότερο νόημα από την λογική πραγματικότητα που τους περιμένει στην επιστροφή.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιώργου Γούση είναι ένα road movie με προορισμό την καρδιά. 5 Βραβεία Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ανάμεσα στα οποία Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους Μυθοπλασίας, Α' Γυναικείου Ρόλου για την Ελενα Τοπαλίδου, Σεναρίου και Πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Επίσημη υποβολή της Ελλάδας για το Οσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.
6. Απόφαση Φυγής (Decision to Leave) του Παρκ Τσαν-γουκ
Ο Χέι-τζουν είναι ένας 35χρονος αστυνομικός επιθεωρητής στη Μπουσάν - μια πόλη που το έγκλημα δουλεύει υπερωρίες. Ετσι του αρέσει η ζωή του: σε μια μεγαλούπολη με τα χτυποκάρδια της δουλειάς του να ξυπνούν την ληθαργική συζυγική του ζωή. Οι άλυτες υποθέσεις του να του κρατούν παρέα τα ατέλειωτα βράδια της χρόνιας αϋπνίας του. «Δεν είναι ότι έχασα τον ύπνο μου γιατί παρακολουθώ υπόπτους. Παρακολουθώ υπόπτους γιατί δεν έχω ύπνο» εξομολογείται στον νεαρό βοηθό του. Η γυναίκα του, ένα όμορφο πλάσμα - τετράγωνης λογικής και μετρημένης εκφραστικότητας-, μένει και εργάζεται στην Ιπο, μία πολύ μικρότερη παραθαλάσσια πόλη. Δύο άνθρωποι που εκτιμούνται, αλλά όλα τα υπόλοιπα έχουν χαθεί - αν υπήρξαν ποτέ.
Οταν ένας 60χρονος έμπειρος ορειβάτης βρίσκεται νεκρός (έπεσε από την κορυφή ενός βράχου που έχει σκαρφαλώσει πολλές φορές στο παρελθόν) και η Σο-Ρέι, η νεαρή του χήρα, δεν μοιάζει να θρηνεί ιδιαίτερα τον χαμό του, ο Χέι-τζουν την υποπτεύεται. Αστήρικτα, ανεξήγητα. Αλλωστε έχει άλλοθι. Κι την ερωτεύεται. Ανεξήγητα, ανομολόγητα. Αλλωστε, δεν έχει δικαιολογία. Ο διοικητής του περιμένει το φάκελο της υπόθεσης να κλείσει σύντομα, αλλά ο Χέι-τζουν κατασκηνώνει κάτω από το σπίτι της. Τη φωνάζει συνεχώς στο τμήμα - για εξακρίβωση στοιχείων, δείγμα DNA, περισσότερη ανάκριση. Παραγγέλνουν φαγητό και μιλάνε με τις ώρες, παρόλο που εκείνη είναι Κινέζα και τα κορεατικά της είναι περιορισμένα. Ο Χέι-τζουν είναι σίγουρος για την ενοχή της, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να την ερωτευθεί παράφορα. Κι εκείνη χαμηλώνει το βλέμμα με συστολή, ή το σηκώνει και καρφώνει την κάμερα με πονηριά. Είναι αυτή που δείχνει; Μία φροντιστική, τρυφερή νοσοκόμα που έχασε τον άντρα της σ' ένα δυστύχημα; Ή μία αδίστακτη femme fatale που χειραγωγεί έναν άντρα στο δρόμο προς την αθώωσή της;
Αστυνομικό θρίλερ, με νουάρ ατμόσφαιρα, σκληρά αρσενικά και femmes fatales. Αλλά μόνο ως πρόφαση. Η καρδιά του είναι μία ερωτική ιστορία με ρετρό αναφορές στο ψυχαναλυτικό σινεμά του Χίτσκοκ, την αισθητική ανεκπλήρωτου πόθου του Γουόνγκ Καρ-γουάι, τη μελό συγκίνηση του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
5. The Fabelmans του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Νιου Τζέρσει, 1952. Μία παγωμένη νύχτα, ο Μπερτ και η Μίτζι Φέιμπελμαν παίρνουν τον μικρό γιο τους Σάμι για να δει την πρώτη του ταινία στο σινεμά της γειτονιάς. Κουρνιασμένος στην ασφάλεια της αγκαλιάς του μπαμπά και της μαμάς, ο Σάμι μαγεύεται, τρομάζει και συγκλονίζεται με το «The Greatest Show on Earth» του Σεσίλ Μπ. ΝτεΜίλ. Ειδικά η σκηνή της σύγκρουσης του τρένου αποτυπώνεται μέσα του, τον κάνει να πετάγεται τα βράδια από το κρεβάτι του. Ο εφυιής (και λίγο νερντ) μηχανικός Μπερτ θα εξηγήσει πρακτικά, επιστημονικά, στον πιτσιρικά πώς τα 24 καρέ φιλμ το δευτερόλεπτο δημιουργούν την ψευδαίσθηση αλήθειας. Η καλλιτέχνης, πιανίστρια, γεμάτη ενσυναίσθηση Μίτζι θα τον κοιτάξει απλώς στα μάτια και θα του πει: «οι ταινίες είναι όνειρα που κανείς ποτέ δεν ξεχνάει». Και κάπως έτσι ο Σάμι ερωτεύεται το σινεμά.
Κι όχι μόνο. Δεν αγαπά απλώς τι ταινίες. «Τα όνειρα που κανείς δεν ξεχνάει» θα τον βοηθήσουν να ξεχάσει τους πραγματικούς εφιάλτες. Η μητέρα του είναι που το καταλαβαίνει πρώτη και του δίνει κρυφά την Super 8 κάμερα του μπαμπά για να στήσει και να γυρίσει μια σύγκρουση με το παιδικό του τρενάκι στο υπόγειο. Κοιτώντας μέσα από το φακό, ο Σάμι αναπτύσσει το φίλτρο που του δίνει έλεγχο πάνω στις τρομακτικές αλήθειες της ζωής. Αυτή η επουλωτική δύναμη του σινεμά θα γίνει η λύτρωση που θα συνοδεύσει και την επώδυνη εφηβεία του. Οι συνεχείς μετακομίσεις λόγω της high tech δουλειάς του πατέρα του, η απιστία της μητέρας του με τον «θείο Μπέρνι», το διαζύγιο των γονιών του, το αντισημιτικό μπούλινγκ που δέχεται στο Γυμνάσιο, η πρώτη φορά που ο έρωτας του ράγισε την καρδιά. Γυρίζοντας ταινίες τις οικογενειακές εκδρομές ή τις κοπάνες με τους συμμαθητές, κλεισμένος στο δωμάτιό του με την μουβιόλα και τις σημειώσεις του, προβάλλοντας τα δημιουργήματά του στο πατρικό σαλόνι ή τον σχολικό χορό, ο Σάμι νιώθει ότι μόνο έτσι καταλαβαίνει, γλυκαίνει και αποδέχεται τον κόσμο. Αλλά και κάτι ακόμα: δεν είναι ο μόνος που γιατρεύεται. Το σινεμά του έχει τη δύναμη να επικοινωνήσει - γλιστρά από το τρεμάμενο φως του προβολέα και επουλώνει και τις καρδιές των θεατών του.
Με αυτή την ημιαυτοβιογραφική κατάθεση ψυχής για την επουλωτική δύναμη του σινεμά, ο Σπίλμπεργκ αποδεικνύει ότι είναι ο καλύτερος, ο ικανότερος, ο πιο τίμιος κινηματογραφικός παραμυθάς της blockbuster γενιάς μας.
4. Top Gun: Maverick του Τζόζεφ Κοζίνσκι
O Πιτ «Maverick» Μίτσελ, 35+ χρόνια μετά την αποφοίτηση από την «Top Gun» Ακαδημία, δεν έχει γίνει Πτέραρχος. Με τρεις δεκαετίες ενεργής δράσης σε Βοσνία, Ιράκ, Αφγανιστάν και δεκάδες παράσημα ανδρείας, δεν έχει γίνει Γερουσιαστής. Ο Maverick παραμένει πιλότος. Μένει στην έρημο της Καλιφόρνια, οδηγεί την ίδια Kawasaki GPZ 900 μηχανή, φοράει το ίδιο καφέ δερμάτινο μπουφάν με τα κεντημένα σήματα, τα ίδια ray ban pilot γυαλιά του.
Σήμερα, εργάζεται για το κυβερνητικό πρόγραμμα που τεστάρει τα όρια κάθε νέας γενιάς αεροσκαφών: το στοίχημα είναι αν μπορούν να πετάξουν 10 φορές γρηγορότερα από την ταχύτητα του ήχου. Διαφορετικά, η αεροπορία είναι έτοιμη να τα αντικαταστήσει με drones.
Τη μέρα που τον συναντάμε, η απόδοση του εξοργίζει Maverick ανωτέρους του, αλλά πάλι ο Ice καθαρίζει. Αντί αποπομπής, λόγω δυσμενούς κρίσης, ο Maverick παίρνει μετάθεση: τον στέλνουν πίσω στην Ακαδημία, ως εκπαιδευτή μίας τάξης αριστούχων πιλότων. Πρέπει να τους προετοιμάσει για μία εξαιρετικά δύσκολη αποστολή, όπου η κρίση σου στον αέρα δεν εξασφαλίζει απλώς το πέρας του στόχου, αλλά κι αν θα γυρίσεις ζωντανός πίσω.
Αν ο Μάβερικ έβαλε στοίχημα να πιλοτάρει το μαχητικό του αεροσκάφος 10 φορές πιο γρήγορα από το φράγμα του ήχου, ο Τομ Κρουζ πέτυχε να επιστρέψει στο πιλοτήριο του 80ς all-time classic με ένα σίκουελ 10 φορές καλύτερο του αυθεντικού.
3. Το Τρίγωνο της Θλίψης (The Triangle of Sadness) του Ρούμπεν Εστλουντ
Ο Ρούμπεν Εστλουντ έχει ήδη αποδείξει (εξαιρετικά με το «Force Majeure», αλαζονικά με το «Τετράγωνο» που του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα το 2017), ότι είναι ένας αιχμηρός παρατηρητής της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας του πλούτου και της υποκρισίας, ένας οξυδερκής no-bullshiter της ταξικής σάτιρας. Η νέα του ταινία, το «The Triangle of Sadness», γυρισμένη κατά το ήμισυ στην Ελλάδα, κινείται στο ίδιο κριτικό πλαίσιο, με σεναριακές ταλαντώσεις που μπορεί να προκαλέσουν ναυτία, με εμετούς και ευκοίλια ικανά ν' αλλάξουν το χρώμα της θάλασσας, με ανθρωπιστική, σοσιαλιστική ιδεολογία που υπογραμμίζει μέχρι τελικής πτώσεως.
Κεντρικοί ήρωες, ο Καρλ και η Γιάγια, στην αρχή τουλάχιστον. Ο Καρλ είναι ένα νεαρό μοντέλο που, με αφορμή μια άβολη οντισιόν (το «τρίγωνο της θλίψης», η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια του, μοιάζει να χρειάζεται botox!), συνειδητοποιεί ότι η καριέρα του φθίνει. Η κοπέλα του, η Γιάγια , επίσης μοντέλο αλλά και πετυχημένη influencer, βρίσκεται σε άνοδο. Μετά από έναν (απολαυστικό) τσακωμό, για να εξιλεωθεί, η Γιάγια προτείνει στον Καρλ να πάνε μια κρουαζιέρα - δώρο, φυσικά, των followers της. Ετσι και θα γίνει, μόνο που στο κατάστρωμα και τη σάλα του γιοτ (που δεν είναι άλλο από το «Christina O» του Ωνάση), ο Καρλ και η Γιάγια θα έρθουν σ' επαφή με τους εκπροσώπους των υπερ-πλούσιων της Ευρώπης και με αλλεπάλληλες ιδεολογικές κενώσεις.
Ο βραβευμένος με τον Χρυσό Φοίνικα Σουηδός σε αντικαπιταλιστική (λογο)διάρροια. H νέα ταινία του Ρούμπεν Εστλουντ (ήδη βραβευμένου με τον Χρυσό Φοίνικα για το «Τετράγωνο»), γυρισμένη κατά το ήμισυ στην Ελλάδα, ως ελληνική συμπαραγωγή.
2. Πίτσα Γλυκόριζα (Licorice Pizza) του Πολ Τόμας Αντερσον
Ο Γκάρι Βάλενταϊν είναι 15 χρόνων, μεγαλώνει με την οικογένειά του στο Σαν Φερνάντο Βάλεϊ, στην Καλιφόρνια του 1973. Στο σχολείο, την ημέρα της φωτογράφισης για το ετήσιο λεύκωμα, θα γνωρίσει την Αλάνα, 25, προσωρινά βοηθό φωτογράφου, το κορίτσι που θα ερωτευτεί λαίμαργα και κεραυνοβόλα και θ’ αποφασίσει ότι μια μέρα θα παντρευτεί. Ο Γκάρι είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση – ως τώρα παιδί-ηθοποιός-θαύμα που λίγο ξεπέρασε το ηλικιακό γκρουπ του και στρέφεται σε μια σειρά από επιχειρηματικές ιδέες. Η Αλάνα θα βγει μαζί του ραντεβού («αλλά δεν θα τα φτιάξουμε»), θα σταθεί δίπλα του σε κάθε άνοδο και μαλακή πτώση (σαν τιςπωλήσεις στρωμάτων νερού που θα… ξεφουσκώσει άγρια) κι οι δυο τους θα διανύσουν μια διαδρομή γεμάτη ζιγκ-ζαγκ προσέγγισης και απομάκρυνσης, στην Καλιφόρνια όπου όλοι ορκίζονται στο βωμό του θεάματος, στην Αμερική που αρχίζει να υποφέρει από την πετρελαϊκή κρίση, στον κόσμο που φεύγει από την εποχή της «αθωότητας» των παιδιών των λουλουδιών και οδεύει, αμήχανα, μέσα στη φούσκα της, προς τα golden boys της Γουολ Στριτ. Εγκλωβισμένοι στο ενδιάμεσο, ο Γκάρι κι η Αλάνα αρπάζονται με ενθουσιασμό από κάθε προοπτική που συναντούν, όχι αδιάφοροι για το μέλλον, αλλά σίγουροι ότι το έχουν ήδη κατακτήσει.
H νέα ταινία του Πολ Τόμας Αντερσον, ένα καλοκαιρινό, εγκεφαλικό ρομάντζο, μια καλιφορνέζικη ιστορία ενηλικίωσης... της Αμερικής.
1. Drive My Car του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι
Ο 45χρονος Καφούκου είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός των arthouse θεατρικών σκηνών του Τόκιο. Η γυναίκα του, Οτο, τηλεοπτική σεναριογράφος. Εκείνη εμπνέεται μυστηριώδεις ιστορίες όταν κάνουν σεξ. Δεν τις θυμάται το πρωί, και εκείνος αναλαμβάνει να της αφηγηθεί όλα όσα του είπε μετά τον οργασμό της, ώστε να γράψει το επόμενο της σενάριο. Ο Καφούκου νιώθει πολύτιμες αυτές τις μαρτυρίες της, γιατί είναι συνέχεια του τόσο δικού τους μοιράσματος - της σάρκας και του πνεύματός τους. Αυτό όμως που δεν του έχει πει η Οτο είναι ότι δεν είναι ο μόνος που ακούει τις ιστορίες της. Παρόλο που τον αγαπάει βαθιά, η Οτο έχει εραστές. Η σχέση τους έχει ραγίσει από τότε που έχασαν την κόρη τους κι εκείνη αρνήθηκε να κάνουν άλλο παιδί. Ο Καφούκου ανακαλύπτει την αλήθεια, γκρεμίζεται, αλλά τη θάβει μέσα του, ανάμεσα στις απόκρυφες δικές του ενοχές για το χαμό του παιδιού τους. Προδομένος, πληγωμένος, αλλά φαινομικά ήρεμος συνεχίζει το γάμο του, συνεχίζει το μοίρασμα, τη ρουτίνα τους. Μόνο που ο θυμός του δε θα βρει ποτέ διέξοδο, γιατί η ζωή έχει παράξενες κι απρόβλεπτες στροφές που σε πετούν εκτός δρόμου.
Δύο χρόνια μετά, ο Καφούκου θα δεχθεί μία πρόταση από θέατρο της Χιροσίμα, να σκηνοθετήσει μία πολύγλωσση μεταφορά του «Θείου Βάνια» του Τσέχοφ. Δεν του είναι εύκολο: η ηχογράφηση της Οτο (ήταν ο τρόπους της να τον βοηθά κι εκείνη με τη σειρά της, για να μαθαίνει τους ρόλους του) ήταν αυτό το θεατρικό. Αυτήν παίζει, ξανά και ξανά, στο αυτοκίνητό του. Το μόνο που του έχει απομείνει είναι η φωνή της. Κι ο θυμός του. Κι όλα μαζί έχουν γίνει θάνατος. Μόνο που ο Καφούκου δεν μπορεί να οδηγήσει πια. Το γλαύκωμα στα μάτια του είναι επικίνδυνο και οι θεατρικοί παραγωγοί του επιβάλουν μία οδηγό. Αυτή θα τον οδηγεί από το ξενοδοχείο του στο θέατρο και πίσω. Ετσι μπαίνει στο Saab 900 και τη ζωή του, η αμίλητη, απροσπέλαστη Μισάκι. Και στο πορτ μπαγκάζ φορτώνει και τα δικά της μυστικά, τις δικές της τύψεις, το δικό της αδιέξοδο πόνο.
Ενα διήγημα 24 σελίδων του Χαρούκι Μουρακάμι βάζει βενζίνη σε μία ταινία δρόμου 180 λεπτών, όπου ο Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι μάς προσκαλεί να κοιτάμε από το παράθυρο και μέσα μας. Εκεί όπου κρύβεται το τραύμα που κουβαλάμε και στο δικό μας πορτ μπαγκάζ. Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας και Βραβείο σεναρίου στις Κάννες.
Στατιστικά, παραλειπόμενα, οι χαμένοι και οι νικητές της χρονιάς:
Οι αναγνώστες του Flix ψήφισαν περισσότερες από 160 ταινίες ως τις αγαπημένες τους από την κινηματογραφική χρονιά του 2022. Ψήφισαν ταινίες που έκαναν πρεμιέρα στις αίθουσες, αλλά και σε πλατφόρμες (Netflix, Cinobo, AppleTV+), ψήφισαν και μερικές ταινίες που ανήκαν ημερολογιακά στο 2021 και κάποιες που δεν βρίσκονταν μέσα στη λίστα των ταινιών της χρονιάς που μπορούσαν να συμμετέχουν στην ψηφοφορία, αλλά και κάποιες που είδαν «παράνομα» στο σπίτι τους.
Στην πρώτη δεκάδα δεν χώρεσαν το «Belfast » του Κένεθ Μπράνα, το «The Batman» του Ματ Ριβς, το «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν, το «Avatar: The Way of Water» του Τζέιμς Κάμερον, το «Μενού» του Μαρκ Μάιλοντ, ο «Πινόκιο» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, το «Aftersun» της Σαρλότ Γουέλς, το «Bones and All» του Λούκα Γκουαντανίνο, το «Ενας Ηρωας» του Ασγκαρ Φαραντί και το «Γεγονός» της Οντρέ Ντιγουάν.
Τέσσερις από τις δέκα ταινίες των αναγνωστών βρίσκονται και στη δεκάδα των συντακτών του Flix με τις καλύτερες ταινίες του 2020.
Συνολικά ψηφίστηκαν δώδεκα ελληνικές ταινίες. Τις περισσότερες ψήφους πήραν τα «Μαγνητικά Πεδία» και η «Οδύσσεια του Βάση» που φιγουράρουν και στη δεκάδα, ενώ ακολουθούν τα «Dodo» του Πάνου Χ. Κούτρα, «Αγία Εμυ» της Αρασέλης Λαιμού, «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου, «Broadway» του Χρήστου Μασσαλά, «Αγέλη Προβάτων» του Δημήτρη Κανελλόπουλου, «Ησυχία 6-9» του Χρήστου Πασσαλή, «Ανθρωπος με τις Απαντήσεις» του Στέλιου Καμμίτση, «Ενθύμιον» του Νίκου Ζιώγα, «Πικροδάφνες» της Πάολας Ρεβενιώτη, «Χρυσή Αυγή: Υπόθεση Ολων Μας» της Ανζελίκ Κουρούνης.
Οι δύο νικητές που κερδίζουν δωρεάν σινεμά για το 2023 είναι οι Νικολέττα Ακριτίδη και Μαριάννα Σκόπα.
Λίστες, καλύτερα, χειρότερα, βραβεία στην ειδική ενότητα με την ανασκόπηση του 2022 από το Flix
