Η Κινεζοαμερικανίδα Eβελιν έφτασε στα μισά της ζωής της και στην απόλυτη απόγνωση. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει πλέον με τον άτολμο άντρα της, δεν μπορεί να συνεννοηθεί με την γκέι έφηβη κόρη της, δεν μπορεί να οργανώσει τα λογιστικά της κι ο επικείμενος έλεγχος από την Εφορο την κάνει να τρέμει. Οχι όμως τόσο πολύ, όσο η επίσκεψη του αυστηρού πατέρα της. Εκείνος αντιπροσωπεύει την Κίνα, τις παραδόσεις, την πειθαρχία, την εργατικότητα, ενώ εκείνη απέτυχε στο κυνήγι του αμερικανικού ονείρου. Η ψυχική της κατάσταση μοιάζει με την οικογενειακή τους επιχείρηση (ένα τοπικό, παρηκμασμένο laundromat): κάθε μέρα, όλα τα άλυτα προβλήματα την στροβιλίζουν και την κοπανούν σ' ένα κάδο του πλυντηρίου που είναι η ζωή της. Εκείνη ήθελε άλλα πράγματα από τη ζωή της, να ακολουθήσει την αγάπη της για το τραγούδι, να κάνει καριέρα. Πόσες λάθος στροφές πρέπει να πήρε στην πορεία της για να βρεθεί παγιδευμένη σε αυτή τη δουλειά, σε αυτή την οικογένεια, σε αυτή τη ζωή;
Θα το ανακαλύψει σύντομα, καθώς, της αποκαλύπτεται ότι έχει υπερηρωικές δυνάμεις: μπορεί να μεταπηδήσει σε πολλαπλά (όσες και οι επιλογές που δεν έκανε) παράλληλα σύμπαντα, όπου εκεί είναι η απόλυτη ηρωίδα. Αυτή που όλοι περιμένουν να τους σώσει από την επικράτηση του κακού. Αρκεί να το πιστέψει και να παλέψει για αυτό. Θα παλέψει και για όσα έχουν σημασία και στο δικό της σύμπαν;
Ισως να μην έχετε ξαναδεί τόσο αχαλίνωτη, ξέφρενη, θεοπάλαβη, χαοτική ταινία φαντασίας. Το σκηνοθετικό δίδυμο των Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σέινερτ (με εμπειρία σε μουσικά βίντεο) έπλασε μία full-packed action σάτιρα, μία υπαρξιακή κωμωδία για τα «πρέπει» και τα «θέλω», μία καυστική κριτική του αμερικανικού ονείρου (η Τζέιμι Λι Κέρτις που ερμηνεύει την villain, δηλαδή την Εφορο, είναι απολαυστική) που, όχι, δεν κάνει όλους τους μετανάστες πλούσιους, μία ωμή παραδοχή: οι μεγαλύτερες, υπερηρωικές μάχες που δίνει κανείς είναι στο οικογενειακό τραπέζι.
Μόνο που όλες αυτές οι θεματικές μπαίνουν στο μπλέντερ (ή στον κάδο των πλυντηρίων της Εβελιν) μαζί με μία σειρά από παραληρηματικές ιδέες για το σχεδιασμό των παράλληλων κόσμων (καταδιώξεων, πάλης, μεταμόρφωσης χαρακτήρων, σκηνογραφίας, ενδυματολογίας), δεκάδες κινηματογραφικές αναφορές (από το «Matrix», μέχρι τον «Ρατατούη») και μία Μισέλ Γιέο (σαφώς επιλεγμένη πρωταγωνίστρια για να αυτοσαρκαστεί) να τα βάζει και με την τίγρη και τον δράκο και όλο τους το σόι.
Meta-κωμωδία ευφάνταστων μυαλών (σε LSD επιληψία), ή πολύ κακό για το τίποτα;
Θα βοηθούσε μία καλύτερη επιλογή συμπρωταγωνιστή (ο Κε Χουι Κουάν είναι τόσο αταίριαστος με την Γιέο - δεν «γράφει» σε κανένα σύμπαν), μία σκηνοθετική καθοδήγηση της Γιέο να μην ερμηνεύει τόσο σχηματικά τις νευρώσεις της ηρωίδας της (στον κανονικό της κόσμο) και, κυρίως, μία αποφόρτιση, μία επιλογή, ένα ξεσκαρτάρισμα λευκών/χρωματιστών, ώστε να μην παραφορτωθεί τόσο αυτή η πλύση που φρακάρει και ξεχειλίζει της προσοχής μας.
