Ο πολυβραβευμένος Νορβηγός σκηνοθέτης δοκίμασε το drug-fueled road movie με το «Οσλο, 31 Αυγούστου» του 2012, το υπαρξιακό δράμα με τον «Ηχο της Σιωπής» του 2016, το μεταφυσικό θρίλερ με το «Θέλμα» του 2018, για ν' αποφασίσει, μια δεκαετία αφότου τον γνωρίσαμε, να τα πει όλα με μια ρομαντική κομεντί, φυσικά με τη συν-υπογραφή του Εσκιλ Βογκτ στο σενάριο και τη βορειοευρωπαϊκή, ιδιοσυγκρασιακή θεώρηση του ρομαντισμού σε πρώτο πλάνο.
Ηρωίδα είναι η 20χρονη Τζούλι, μια γεμάτη ζωντάνια, ανήσυχη νέα γυναίκα που ξεκινά ετερόφωτη και, μέσα από επαγγελματικές επιλογές και, κυρίως, επιλογή ερωτικών συντρόφων και άρα τρόπου και στάτους ζωής, καταλαβαίνει πώς να γίνει αυτόφωτη. Η Τζούλι, μέσα σε τέσσερα, τόσο αστείρευτα νεανικά, χρόνια, προσπαθεί να πάρει τις μεγάλες, αμετάκλητες νομίζουμε όλοι, αποφάσεις της ζωής. Σπουδάζει στην ιατρική. Ομως σίγουρα, τελικά, θέλει να γίνει ψυχολόγος, τόσο πιο σημαντικός ο νους από το σώμα. Ή μήπως φωτογράφος; Κι αν το κάρμα της βρίσκεται στην αρθρογραφία; Ο Ακσελ, ο ανερχόμενος, αιχμηρός κομίστας είναι σίγουρα ο άνδρας με τον οποίο θα χτίσει το μέλλον της. Ή μήπως αυτός είναι ο Αϊβιντ, επίσης δεσμευμένος, αλλά τόσο πρόθυμος να δοκιμάσουν ό,τι πιο προσωπικό δεν ορίζεται ως μοιχεία;
Μια ταινία «σε 12 κεφάλαια, ένα πρόλογο κι έναν επίλογο», ακολουθεί τη δομή ενός ψηφιδωτού, τη φόρμα του αστικού ρεαλισμού (οι διαδρομές στα εξωτερικά του Οσλο αποκαλύπτουν μια πόλη μ' ένα μυστικό σε κάθε γωνιά, τα εσωτερικά των μπαρ, των διαμερισμάτων, φέρουν μια ikea-κομψότητα), με ενέσεις σεναριακού κι αισθητικού σουρεαλισμού: μια απολαυστική, ψυχοβγαλτική κι ενοχικά αστεία σκηνή με μαγικά μανιτάρια και μια σκηνή χωρισμού, τόσο συγκλονιστική που ο χρόνος και ο χώρος, μαζί, σταματούν.
Στην κεντρική ιδέα της ιστορίας του Τρίερ και της Τζούλι δεν υπάρχει πρωτοτυπία. Υπάρχει, όμως, μια ιδανική ισορροπία συναισθηματισμού, χιούμορ, κυνισμού και αθωότητας, που δύσκολα η αμερικανική υπερ-αισιοδοξία ή η γαλλική αυταρέσκεια μπορούν να πετύχουν σ' αυτό, το τόσο αγαπημένο και κακοπαθημένο κινηματογραφικό είδος.
Καθοριστική στην ανάσα ζωής που είναι η ταινία (δίπλα στον μόνιμο πρωταγωνιστή του Τρίερ, Αντερς Ντάνιελσεν Λίε κι έναν αλλόκοτα γοητευτικό, του επιπέδου του «παράγωνου» Άνταμ Ντράιβερ στο «Girls», Χέρμπερτ Νόρντρουμ), η συναρπαστική, εθιστική θα λέγαμε, Ρενάτε Ράινσβε, που χτίζει μια Τζούλι μαγνητική, φρέσκια, μαζί λίγο νάρκισσο και λίγο ατσούμπαλη, ακαταμάχητη. Μια φυσική και ευαίσθητη ηθοποιός που άξια κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κανών, ενώ η ταινία του Τρίερ διεκδίκησε φέτος τα Οσκαρ Σεναρίου και Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. Ενα φιλμ αρκετά ρεαλιστικό για να ταυτιστείς, αρκετά παραμυθένιο για να ταξιδέψεις, αρκετά ιδιαίτερο για να νιώσεις ότι γνώρισες κάτι καινούριο, ότι φλέρταρες για λίγο με την περιπέτεια.
