Ο Γούντι Αλεν δεν έχει ετοιμάσει ακόμα τις βαλίτσες του για τις Κάννες, παρότι η καινούρια ταινία του, «Café Society», θ' αποτελέσει το επίσημο άνοιγμα του Φεστιβάλ την ερχόμενη Τετάρτη, 11 Μαΐου. Αντίθετα, ο Γούντι Αλεν κάθισε αναπαυτικά στην ιδιωτική του αίθουσα προβολής, στο σπίτι του στο Upper East Side στη Νέα Υόρκη και μίλησε στο Hollywood Reporter για όλα, για όλους και, κυρίως, για τον εαυτό του - σε μια από εκείνες τις συνεντεύξεις που από τώρα αποτελούν σημείο αναφοράς στο έργο και στη ζωή του σκηνοθέτη.
Ο Γούντι Αλεν στα γυρίσματα του «Café Society» με τον Τζέσι Αϊζενμπεργκ και την Κρίστεν Στιούαρτ
Νιώθοντας ήρεμος και τακτοποιημένος στο χώρο του, ο Γούντι Αλεν μίλησε στο Hollywood Reporter για την καθημερινή του ρουτίνα (ναι, κάνει και διάδρομο!), για τον 20ετή, πια, γάμο του με τη Σουν-Γι και τα δυο τους παιδιά, για τη μηδενική σχέση του με την τεχνολογία (δεν έχει καν ηλεκτρονικό υπολογιστή), παρότι ήδη ανήκει στη μεγάλη οικογένεια της Amazon, για τη θνητότητα του ανθρώπου, για τις νέες ταινίες που του αρέσουν (λίγες, με πιο πρόσφατο το ισλανδικό «Rams»), για τη διαφορά ώρας στα ταξίδια που τον τρελαίνει (χρειάζεται έξι μήνες για να ξεπεράσει το jet lag), για τη Μάιλι Σάιρους με την οποία μόλις ολοκλήρωσε την τηλεοπτική σειρά του έξι ημίωρων επεισοδίων και, φυσικά, εκτεταμένα για το «Café Society», στο οποίο κρατά και το ρόλο του αφηγητή. Παρακάτω σημειώσαμε λίγα, συναρπαστικά απ' όσα είπε. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Γούντι Αλεν στο Hollywood Reporter εδώ.
«Ξέρετε, αυτό ανέκαθεν ήταν ένας μύθος. Ποτέ δεν είπα ότι αντιπαθώ το Λος Αντζελες. Απλώς είναι ένα μέρος όπου δεν θα μπορούσα να ζήσω, γιατί δε μ' αρέσει ο ηλιόλουστος καιρός και δε θέλω να εξαρτώμαι απ' το αυτοκίνητο. Μου αρέσουν οι πόλεις σαν τη Νέα Υόρκη, όπου μπορώ να βγω απ' το σπίτι μου και, περπατώντας, βρίσκομαι αμέσως στο κέντρο των πάντων κι υπάρχει θόρυβος και κίνηση κι έχουμε γκρίζες, συννεφιασμένες μέρες και χιόνι. Αλλά έχω πολλούς φίλους στην Καλιφόρνια. Μ' αρέσει να πηγαίνω εκεί για μικρά χρονικά διαστήματα. Δε μ'αρέσει να οδηγώ. Ξέρω να οδηγώ, αλλά δε μ' αρέσει.»
Στα γυρίσματα του «Café Society» με τον διευθυντή φωτογραφίας Βιτόριο Στοράρο και τον Τζέσι Αϊζενμπεργκ
«Η θνητότητα φυσικά και με απασχολεί. Πρώτα απ' όλα, με απασχολούσε όταν ήμουν 5 χρόνων. Και μ' έχει απασχολήσει σ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Και ναι, φυσικά, με ανησυχεί. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, νομίζω, η καλύτερη λύση, είναι να προσπαθήσει να διώξεις τη σκέψη απ' το μυαλό σου, να μην το σκέφτεσαι και να συγκεντρωθείς στο, "Ωχ, θα μπορέσω να πετύχω τη σωστή σκηνή με τον Τζέσι Αϊζενμπεργκ και τον Στιβ Καρέλ σ' αυτήν την ταινία;" Να συγκεντρώνεσαι σε προβλήματα που, αν τολμήσεις να δοκιμάσεις και δεν τα καταφέρεις, είσαι και πάλι εντάξει. Αν συγκεντρωθείς στη θνητότητα, η μπάνκα πάντα κερδίζει.»
«Ποτέ, ποτέ, ποτέ δε διαβάζω κάτι για τον εαυτό μου. Ούτε τις συνεντεύξεις μου, ούτε ιστορίες για μένα. Ποτέ, ποτέ δε διαβάζω κριτικές για τις ταινίες μου. Επιμελώς αποφεύγω κάθε ίχνος ομφαλοσκόπησης. Οταν ξεκίνησα δεν ίσχυε το ίδιο. Αλλά τώρα, απλώς δίνω σημασία στη δουλειά και δεν διαβάζω πόσο σπουδαίος είμαι ή πόσο βλάκας είμαι. Η ευχαρίστηση πρέπει να προκαλείται από τη δημιουργία της ταινίας. Είναι διασκεδαστικό να σηκώνεσαι το πρωί ικαι να έχεις μπροστά σου το σενάριό σου και να συναντιέσαι με το σκηνογράφο και τον διευθυντή φωτογραφίας σου, να πηγαίνεις στο σετ και να δουλεύεις μ' αυτούς τους γοητευτικούς άντρες και τις όμορφες γυναίκες και να βάζεις μουσική του Κόουλ Πόρτερ κι υπέροχα κοστούμια. Κι όταν αυτό τελειώσει κι έχεις κάνει την καλύτερη ταινία σου, προχώρα. Ποτέ δεν ξαναβλέπω την ταινία - ποτέ δεν ξαναδιαβάζω κάτι γι' αυτήν.»
«Manhattan»
«Για το "Manhattan" δε νιώθω την ίδια τρυφερότητα που νιώθει το κοινό. Οταν έκανα την ταινία και την είδα, ήμουν πολύ απογοητευμένος. Κι μίλησα στον πρόεδρο της United Artists, τον Αρθουρ Κριμ και του είπα, "αν δε βγάλεις αυτήν την ταινία στις αίθουσες, θα σου κάνω μια άλλη τζάμπα". Μου είπε, "Είσαι τρελός. Μας αρέσει η ταινία κι έχουμε κάνει μια επένδυση. Δανειστήκαμε χρήματα για να την κάνουμε. Δεν μπορούμε έτσι απλώς να ξοδεύουμε κάποια εκατομμύρια δολλάρια και μετά να μη βγάζουμε την ταινία. Είναι παρανοϊκό". Κι έτσι την έβγαλαν κι ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Το λέω συχνά, είναι σπουδαία τύχη και καρπωνόμαστε τα εύσημα για πράγματα που είναι έξω από τον έλεγχό μας.»
Διαβάστε ακόμη:
Tags: γούντι αλεν, cafe society
