Πέρα από οσκαρικές υποψηφιότητες, Χρυσές Σφαίρες, βραβεία κριτικών ενώσεων και διεθνής διακρίσεις - το περιοδικό «W» αποφάσισε ότι οι καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς δεν χωράνε σε πεντάδες και έδωσε τα δικά του αποτελέσματα. Ξεχωρίζοντας 33 ηθοποιούς, τους φωτογράφισε σε παράξενες (και σε περιπτώσεις μη φωτογενείς) πόζες και τους έκανε διαφορετικές κινηματογραφικές ερωτήσεις. Κάναμε μία επιλογή και σας παρουσιάζουμε τους κυριότερους. Δείτε όλες τις φωτογραφίες στο gallery (με την υπογραφή του Γιούργκεν Τέλερ για το περιοδικό «W»).
Ντάνιελ Ντέι Λούις - «Λίνκολν»
«Μου λείπει να ερμηνεύω τον "Λίνκολν". Μου λείπει ο Λίνκολν. Πολύ. Η κατάργηση της απόστασης με τον χαρακτήρα. Υπήρξε μία περίοδος της ζωής μου που δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Φοβόμουν το μέλλον. Στην Αγγλία, δεν ήξεραν τι να με κάνουν, ο τρόπος που δουλεύω ως ηθοποιός τους μπέρδευε. Εγώ όμως είχα δει από μικρός τις πρώτες ταινίες του Σκορσέζε, και είδα πώς μπορείς να παίξεις, να υπάρξεις σε μία ταινία - ελεύθερος. Με αυτές τις ταινίες, η Αμερική φαινόταν ως η χώρα των άπειρων ευκαιριών. Με το "Λίνκολν" προσπαθήσαμε να δείξουν ακριβώς αυτή την αίσθηση της αέναης, εν δυνάμει δημοκρατίας. Πλάσαμε έναν κόσμο από τον οποίο δεν ήθελα να φύγω...»
Τζον Χοκς - «The Sessions»
«Οι σκοτεινοί ρόλοι σου κλέβουν ένα κομμάτι σου. Το να ερμηνεύεις κάτι τέτοιο με ένταση, δεν γίνεται χωρίς κόστος. Το συναίσθημά σου θα βρει τρόπο να εκφραστεί σωματικά. Οσο ερμηνεύω έναν χαρακτήρα είμαι καλά. Μετά όμως με κυνηγούν οι μνήμες του...»
Μαριόν Κοτιγιάρ - «Σώμα με Σώμα»
«Οταν ήμουν μικρή, ήμουν ερωτευμένη με τον Χάρι Ντιν Στάντον από το "Παρίσι, Τέξας". Αυτός ήταν ο τύπος μου, ειδικά όταν ήμουν παιδί. Ημουν ξετρελαμένη μαζί του. Θα πήγαινα παντού με τον Χάρι Ντιν Στάντον - Τέξας, Παρίσι, οπουδήποτε, οτιδήποτε...»
Χαβιέ Μπαρδέμ - «Skyfall»
«Η πρώτη ταινία που θυμάμαι να είδα ήταν το ''All That Jazz". Mε πήγε η μητέρα μου, που ήταν ηθοποιός. Δύσκολη ταινία για ένα 5χρονο αγόρι, αλλά την αγάπησα. Ηταν γεμάτη γυμνές γυναίκες, κάτι το ωραίο. Στην Ισπανία, καταλαβαίνουν το σεξ καλύτερα από τη βία...»
Ρέιτσελ Βάιζ - «Το Βαθύ Μπλε του Ερωτα»
«Είναι δύσκολο να ερμηνεύεις άνετα τη σκηνή σου όταν είσαι γυμνή. Ημουν γυμνή στην πρώτη μου ταινία, το ''Stealing Beauty'', κι ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι προσπαθούσε να με πείσει πόσο ανόητο ήταν να ανησυχώ γιατί έδειχνα το στήθος μου. Στο ''Βαθύ Μπλε του Ερωτα'', ο Τέρενς Ντέιβις μου είπε: ''Ρέιτσελ, θέλω να γλείψεις την πλάτη του''. Ο χαρακτήρας μου χρειάζεται τόσο τον εραστή της, έχει ανάγκη να τραφεί από αυτόν, αλλιώς θα πεθάνει. Οπότε τον έγλειψα. Ημουν έτοιμη να του κόψω κομμάτι...»
Νικόλ Κίντμαν - «The Paperboy»
«Ο πρώτος ρόλος της ζωή μου ήταν στο σχολείο στο χριστουγεννιάτικο θεατρικό για την Γέννηση. Πέρασα ακρόαση για το ρόλο του αγγέλου και δεν τον πήρα. Πέρασα ακρόαση για τον ρόλο της Παρθένου Μαρίας και δεν τον πήρα. Οπότε έπλασα έναν δικό μου ρόλο: έναν αμνό που κάθεται δίπλα στο μωρό Ιησού. Φόρεσε την προβιά που μου έραψε η μαμά μου και βέλαζα σε όλη τη διάρκεια του έργου. Αυτό αποτέλεσε μεταφορά για όλη μου την καριέρα: κάθε φορά που η λογική μου λέει "πρέπει να είσαι η Παρθένος Μαρία", εγώ πάω και κάνω κάτι παράξενο και αταίριαστο...»
Ομάρ Σι - «Αθικτοι»
«Η ταινία που με έκανε να κλάψω ήταν το ''Κάτι Τρέχει με την Μέρι". Ντουμπλαρισμένο στα γαλλικά, πάρα πολύ αστείο αλλά εγώ για κάποιο λόγο συγκινήθηκα...»
Σκοτ ΜακΝέρι - «Killing Them Softly»
«Η πρεμιέρα της ταινίας στις Κάννες ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Ο κόσμος σου λέει ότι περπατάς το πρώτο σου κόκκινο χαλί ως ηθοποιός και μπαίνεις στην αίθουσα, σταρ. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ''Πώς θα βρω την επόμενή μου δουλειά; Είμαι ταπί!''»
Kρίστεν Στιούαρτ - «On the Road»
«Ολοι με ρωτούν για τις γυμνές σκηνές, ενώ η δυσκολότερη σκηνή της ταινίας ήταν αυτή του χορού. Η Μαριλού είναι ένα ασυμβίβαστο, χωρίς αναστολές, γεμάτο ζωή πλάσμα, αυτό έπρεπε να βγει στο χορό της και είχα 5 λεπτά να το κάνω. Στο βιβλίο λέει μόνο μια φράση - ότι το ζευγάρι χορεύει και κανείς δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω τους. Γυρίσαμε τη σκηνή 4 φορές και στο τέλος ήμουν κατακόκκινη. Είχα γραπωθεί από τον Γκάρετ γιατί νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω...»
Μάθιου ΜακΚόναχι - «Bernie», «Killer Joe», «Magic Mike»
«Στο ''Hud'' ο Πολ Νιούμαν είναι ένα πραγματικό κωλόπαιδο, αλλά σου είναι αδύνατον να μην τον αγαπήσεις. Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες με χαρακτήρες που μπορούν να κερδίζουν αυτή την ισορροπία: ούτε καλοί, ούτε κακοί, καμία τύψη, καμία μεταμέλεια. Υπάρχουν και στη ζωή τέτοιοι άνθρωποι που δεν τους εμπιστεύομαι, αλλά τους σέβομαι. Εχουν το θάρρος να σου δείχνουν ότι είναι για την πάρτη τους κι αυτή η διαφάνεια είναι γοητευτική»
Tags: W, W magazine, περιοδικό W, Oscars 2013
