To 62ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης φτάνει προς το δεύτερο Σαββατοκυριακό του με απόλυτη επιτυχία - τόσο ως διοργανωση απέναντι στις προκλήσεις που ανακύπτουν συνεχώς λόγω πανδημίας, όσο και σαν σοδειά ταινιών που, με γεμάτες προβολές στα σινεμά της πόλης, αλλά και με χαρακτηριστική κίνηση μέσα στην online πλατφόρμα του, προκαλούν συζητήσεις, διαφωνίες, βγάζουν ήδη νικητές και ηττημένους στις προτιμήσεις των θεατών.
Το Flix βρίσκεται στο 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για να παρακολουθήσει ταινίες, να γράψει γι' αυτές και να καταγράψει την αίσθηση της «επιστροφής στο σπίτι». Μείνετε συντονισμένοι εδώ.
Λίγο πριν το φινάλε της Κυριακής, μαντεύουμε ποια «ελληνική» ταινία θα είναι η ταινία - έκπληξη το βράδυ του Σαββάτου κι ανυπομονούμε για να δούμε την τελετή λήξης του Φεστιβάλ με παρουσιάστρια την καλλιτέχνη, ακτιβίστρια, ηθοποιό Τζεφ Μοντάνα, που συμμετέχει φέτος και στην επιτροπή για το Mermaid Award, που απονέμεται στην πιο καλή queer ταινία του προγράμματος.
Masterclass Λάμπη Χαραλαμπίδη: Εστιάζοντας στον χαρακτήρα
Ο μοντέρ Λάμπης Χαραλαμπίδης, που έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες μεσπουδαίους Eλληνες σκηνοθέτες, όπως ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο ΚώσταςΓαβράς και ο Άγγελος Φραντζής, παρέδωσε masterclass την Τετάρτη 10Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. To masterclass του ΛάμπηΧαραλαμπίδη, με τίτλο «Εστιάζοντας στον χαρακτήρα», εντάσσεται στο πλαίσιοτου μεγάλου αφιερώματος του 62oυ Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης«Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του».
Ο καθηγητής της σχολής κινηματογράφου του ΑΠΘ, Απόστολος Καρακάσης,προλόγισε την εκδήλωση, απευθύνοντας χαιρετισμό στο κοινό. Αμέσως μετά,αφότου καλωσόρισε τον Λάμπη Χαραλαμπίδη, αναφέρθηκε στην αρχική θητείατου έλληνα μοντέρ στο ντοκιμαντέρ, στις ταινίες μικρού μήκους και στιςτηλεοπτικές σειρές, καθώς και στο όνειρό του να περάσει στον μαγικό κόσμοτου κινηματογράφου, το οποίο έγινε πραγματικότητα.
Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ο Λάμπης Χαραλαμπίδης, ξεκινώντας τηνανάλυσή του για τον τρόπο με τον οποίο δομούνται οι κινηματογραφικοίχαρακτήρες μέσω της διαδικασίας του μοντάζ. «Πολλές φορές, τα πράγματαστο μοντάζ δεν λειτουργούν. Γενικά, όσο καλό μοντάζ και να κάνει κάποιος, ανο ήρωας δεν είναι πιστευτός στην ερμηνεία του, τότε δεν υπάρχει μοντάζ»,δήλωσε χαρακτηριστικά ο Λάμπης Χαραλαμπίδης στην εναρκτήρια τοποθέτησήτου. «Ποτέ δεν παίρνουμε αυθαίρετες αποφάσεις στο μοντάζ, αλλάακολουθούμε τη γραμμή του σεναρίου και, κατόπιν, των γυρισμάτων. Το μόνοπου μας ενδιαφέρει στο σινεμά είναι η αλήθεια του ήρωα. Μας ενδιαφέρει έναμοντάζ που ακολουθεί τον ήρωα. Θέλουμε να εκμαιεύσουμε την ένταση και τασυναισθήματά του. Σημασία έχει να ταυτιστούμε. Στο μοντάζ, δεν μαςενδιαφέρουν τόσο οι πράξεις των ηρώων όσο το πώς αποδέχονται οι ήρωες τοαποτέλεσμα της πράξης αυτής, και την επιρροή που έχει πάνω τους», ανέφερεσχετικά.
«Στο σινεμά, ένα κι ένα δεν κάνει δύο. Μπορεί να κάνει πέντε, δέκα ή σαράντα.Δείτε τα πλάνα απ’ όλες τις απόψεις και οπτικές. Βάλτε μέσα όσα assets έχετε:ομορφιά, ασχήμια, σκληράδα, και μετά αποφασίστε πώς θα τα μοιράσετε στονθεατή», σχολίασε. Αναφέρθηκε επίσης στη λεγόμενη «σύμβαση τουγυρίσματος», στην αλλαγή δηλαδή του μοντάζ ανάλογα με τα πλάνα που έχεις (ή δεν έχεις). Ακολούθως, ο κ. Χαραλαμπίδης έδειξε μια σεκάνς από την ταινία.dog της Γιάννας Αμερικάνου, η οποία προβάλλεται στο διαγωνιστικό τμήμαMeet the Neighbors του 62ου ΦΚΘ, ενώ ακολούθησαν πλάνα και από άλλεςταινίες (Ζίζοτεκ, Τετάρτη 04:45), τα οποία σχολίασε, εξηγώντας πώς υπερπηδάορισμένα εμπόδια στη διαδικασία του μοντάζ.
«Αυτό που θέλει το σινεμά», σχολίασε, «δεν είναι φιοριτούρες και κορδέλες.Θέλει απλότητα και ωμότητα. Δε μπορούμε να αλλάξουμε αν δεν πάθουμε ένασοκ και το σινεμά πρέπει να προκαλέσει ένα σοκ». Τόνισε επίσης την ανάγκηνα γίνονται προβολές των ταινιών πριν την ολοκλήρωσή τους «για να ξέρουν οισυντελεστές πού βαδίζουν και να μπορούν να υποστηρίξουν την ταινία τους».Σε ερώτηση του κοινού σχετικά με τη συμμετοχή του σεναριογράφου στομοντάζ και για το αν πρέπει να συναινέσει σε όποια πιθανή αλλαγή, ο κύριοςΧαραλαμπίδης απάντησε πως κάθε ταινία συγκροτείται από μια ομάδαανθρώπων που πράττουν συνδυαστικά: «Κάποιες φορές, οι σεναριογράφοιγράφουν λίγο παραπάνω. Είμαστε καλλιτέχνες, όχι λογιστές», δήλωσεχαρακτηριστικά. Κατόπιν, σχολίασε πως, σε μια πιθανή διαφωνία μεταξύ τουμοντέρ και του σκηνοθέτη, έχει μεγάλη σημασία το timing που θα προτείνεις τηναλλαγή στον σκηνοθέτη. «Σημασία έχει επίσης ο σκηνοθέτης να σε ακούειπραγματικά, και όχι να το κάνει αναγκαστικά», ανέφερε σχετικά.Στη συνέχεια, σε ερώτηση σχετικά με το αν ο ηθοποιός γνωρίζει τι χρειάζεται ομοντέρ, ο κ. Χαραλαμπίδης απάντησε πως, πέρα από την ερμηνεία τουηθοποιού, σημασία έχει να μπορείς να αναπροσαρμόσεις τα πλάνα, ακόμη κιαν δεν έρθουν όπως τα περιμένεις. «Αναζητούμε assets μέσα στο υλικό πουέχουμε και προσπαθούμε να πείσουμε τον θεατή πως κάτι συμβαίνει. Κάνουμετο λάθος μας ατού, κοιτάμε τα πάντα μέσα από άλλο leitmotif. Δημιουργούμεσασπένς, το οποίο ο θεατής χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει νόημα», δήλωσεχαρακτηριστικά.
Εκείνη τη στιγμή, ο κ. Χαραλαμπίδης προσκάλεσε τον φίλο του και σκηνοθέτη,Αλέξη Αλεξίου, στη σκηνή, όπου συζήτησαν μια πολύ δύσκολη σκηνή τηςταινίας του δεύτερου, «Τετάρτη 04:45», όπου χρειάστηκαν δυόμιση εβδομάδες γιανα τη μοντάρουν. Αναφέρθηκε, επίσης, στη νέα γλώσσα και στις νέες ιδέες πουπροκύπτουν συνεχώς στον κινηματογράφο. Πλέον, ταινίες με στοιχεία πορνόκαι τρόμου, οι οποίες στα 80s θα απορρίπτονταν αυτοστιγμεί, πηγαίνουν σεμεγάλα Φεστιβάλ και κερδίζουν βραβεία.
Το Flix συνεχίζει να βλέπει ταινίες από όλα τα προγράμματα του 62ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - τις περισσότερες μπορείτε να τις δείτε ακόμη κι αν δεν είστε στη Θεσσαλονίκη μέσω της online πλατφόρμας της διοργάνωσης.
Αγέλη Προβάτων του Δημήτρη Κανελλόπουλου | Τμήμα: Διεθνές Διαγωνιστικό
Τα νεράντζια, λοιπόν, πέφτουν συνέχεια. Αν δεις ένα να πέφτει, δεν είναι σύμπτωση. Δεν είναι μοίρα και πεπρωμένο, είναι πιο κοντά στο στερεότυπο. Με τα στερεότυπα, του σινεμά και της κοινωνικής τυπολογίας παίζει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του (ως τώρα έμπειρος ηχολήπτης και σκηνοθέτης μικρού μήκους ταινιών), ένα φιλμ γεμάτο άντρες που υπονομεύει όσο λίγα την ιδέα του ανδρισμού, ένα δράμα απίθανα αστείο, ένα φιλμ καλλιτεχνικά πανέμορφο αλλά κι εμπορικά προσβάσιμο κι απολαυστικό.
Στην ελληνική περιφέρεια, στην Τρίπολη και τριγύρω, ζει ο Θανάσης, που μοιάζει να τα έχει όλα, τη δουλειά του, ένα δικό του φυτώριο, τη γυναικούλα του, την γκομενίτσα του. Αλλά ο Θανάσης χρωστάει σαράντα χιλιάρικα στον Στέλιο. Δεν είναι ο μόνος - γι' αυτό και σκέφτεται να συνασπιστεί με τους άλλους οφειλέτες, άντρες που γνωρίζει από παιδιά, και να διεκδικήσουν κούρεμα από τον τοκογλύφο. Την ίδια ώρα, ο Στέλιος έχει στείλει στο χωριό τους δυο παλικάρια του, τον νευρικό Σωτήρη και τον υπαρξιακό Παραδείση με την πατερίτσα να υποστηρίζει παλαιότερο «επαγγελματικό ατύχημα», για να εκβιάσουν την κατάσταση και να πάρουν τα λεφτά. Το σκηνικό έχει στηθεί.
Ο Κανελλόπουλος φτιάχνει κι αυτός τη δική του αγέλη - ένα μάτσο από τους καλύτερους Ελληνες ηθοποιούς της εποχής μας (Λάλος, Σερβετάλης, Βασιλώττος, Πολυχρόνης, Λιώλιος, Ξανθόπουλος, Σειραδάκης, Κίμωνας Κουρής) και τους δίνει υλικό για να παίξουν. Η σκηνοθεσία του είναι επίσης... αντρίκια και λιγομίλητη. Πολλά σταθερά πλάνα, ήρεμες κινήσεις, ο ήρωας στο κέντρο, λιτά και τίμια. Πολλές πλάτες, πολλά χορταστικά κοντινά, μια ζεστή πολυτέλεια στην εικόνα, η γονιμότητα της φύσης της Πελοποννήσου, η στείρα μικρή κοινωνία. Εκεί όπου ο Μελβίλ συναντά τον Γκάι Ρίτσι, η «Αγέλη» δεν είναι νεογουέστερν, ούτε νεονουάρ, είναι μια κλασική τραγικωμωδία μ' ένα καλοδουλεμένο σενάριο που προσφέρει ατάκες και χιούμορ, αλλά και βάθος στους ήρωές του και στις εσωτερικές συγκρούσεις τους, μικρές ευαίσθητες στιγμές και θεαματικές αναμετρήσεις.
Βήμα-βήμα, καθώς ο Θανάσης κι οι (καταχρηστικά) φίλοι του εγκλωβίζονται στο δικό τους πλάνο εκδίκησης, τα αντρικά στερεότυπα πέφτουν με θόρυβο, το βαρύ ύφος, η σχέση με τις γυναίκες, με τον φόβο, τη ρώμη, την εμπιστοσύνη. Εκείνο που μένει είναι η αλήθεια: όλα θα γίνουν για τα λεφτά, για μια γυναίκα, για το καθαρό κούτελο. Ο άνθρωπος δεν είναι αγελαίο ζώο, στη δική μας άγρια δύση ο καθένας λειτουργεί για την πάρτη του. Μια ταινία στην ελληνική επαρχία δεν χρειάζεται να έχει μιζέρια κι οδύνη, μπορεί να είναι φωτογενής κι υπέρλαμπρη. Το χιούμορ ταιριάζει στην τραγωδία. Η «Αγέλη Προβάτων» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες αυτής της σεζόν. Λήδα Γαλανού
Moneyboys του Σι Μπι Γι (Αυστρία, Γαλλία, Ταϊβάν, Βέλγιο) | Τμήμα: Διεθνές Διαγωνιστικό
Ο Φέι και ο Ξιαολάι είναι δύο hustlers στην σημερινή Κίνα. Ο πρώτος θα μάθει τα μυστικά του επαγγέλματος από τον δεύτερο, μεταξύ τους όμως θα αναπτυχθεί κάτι περισσότερο από επαγγελματική συνενοχή. Νιώθοντας παντοδύναμοι λόγω της νεότητας, της ομορφιάς και της αδρεναλίνης που αναβλύζει μέσα τους κάθε φορά που πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τις αστυνομικές αρχές που τους καταδιώκουν, θα αισθανθούν για πρώτη φορά ότι ζουν, ερωτεύονται και δουλεύουν σε μια νεκρή ζώνη ανάμεσα στην παράδοση που θέλει όλους τους νέους να παντρεύονται και να κάνουν οικογένεια και έναν κόσμο εκεί έξω που δεν ξέρει ακριβώς πώς να αποδεχτεί δύο άντρες να ζουν μαζί ευτυχισμένοι, χωρίς αυτό να είναι μέρος μιας συναλλαγής.
Βασικά δεδομένα, θα πει κάποιος, όχι όμως για μια ταινία που μιλάει για την Κίνα στη μορφή μιας νεανικής ταινίας που περισσότερο από το σαφές πολιτικό της σώμα, κινείται στους ρυθμούς μιας ταινίας ενηλικίωσης μιας ολόκληρης γενιάς, Βλέπετε, η σύγκρουση με το καθεστώς της παράδοσης δεν εκφράζεται μόνο απέναντι στην ταμπού ομοφυλοφιλία αλλά και σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τη νόρμα της ζωής όπως μεταφέρεται από προγόνους σε απογόνους, ανίκανη να προσαρμοστεί όχι μόνο στα κοινωνικά δεδομένα, αλλά το κυριότερο στην ανάγκη για ευτυχία και αγάπη που θεωρητικά διασφαλίζει.
Με το πέρασμα του χρόνου να δίνει το ρυθμό, αφού η ταινία μετά την εναρκτήρια σκηνή της μεταφέρεται πέντε χρόνια μετά, ο Κινέζος Σι Μπι Γι, της σχολής της Βιέννης στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, ξεδιπλώνει το σινεμά του με σιγουριά, αποφασιστικότητα, αποστασιοποιημένος και ταυτόχρονα αναπάντεχα τρυφερός, με το βλέμμα του στραμμένο αποκλειστικά στους ήρωες τους και τους χώρους μέσα στους οποίους θα διαπραγματευτούν το μέλλον τους. Καθώς η σπαρακτική σχέση του Φέι με τον Ξιαολάι γίνεται η ραχοκοκαλιά της ταινίας, ο Σι Μπι Γι θα μεταφερθεί στην επαρχία για να συναντήσει ανάλγητους πατεράδες που δέχονται τα χρήματα ενός ζιγκολό αλλά όχι τον ίδιο και από εκεί στην πόλη, σε hustlers που λίγο μετά τη «νεανική τρέλα» γίνονται σωστοί οικογενειάρχες και γάμους που μοιάζουν (μήπως όμως δεν είναι;) φυλακές, κατακερματίζοντας τη διαρκώς επαναδιαπραγματεύσιμη έννοια του ανδρισμού με απενοχοποιημένο τρόπο.
Αγόρια που αγαπούν αγόρια, αγόρια που αγαπούν κορίτσια, κορίτσια που αγαπούν αγόρια, όλοι είναι στην καρδιά της μεγάλης εικόνας μιας χώρας που αλλάζει, άνθρωποι που αναζητούν την πραγματική ευτυχία και διεκδικούν το δικαίωμα η οποιαδήποτε απόφαση τους να κριθεί με όρους αποδοχής.
«Ξέρω ποιος είσαι και σου αξίζει να αγαπηθείς» θα πει κάποια στιγμή η σύζυγος του Ξιαολάι στον Φέι, με τον τελευταίο να γίνεται ο ήρωας μιας νέας εποχής, αυτής που δεν θα συμβιβαστεί, που δεν θα ξεχάσει, που θα ζήσει με τα φαντάσματα των επιλογών του και με το μέλλον να χτυπάει στο υπέροχο φινάλε το κουδούνι. Η μελαγχολία που κουβαλάει μέσα στα μάτια του ο Φέι (τον υποδύεται μαγικά ο Και Κο), πλημμυρίζει ολόκληρη την ταινία, της δίνει άλλοθι για πολλές από τις περιττές επεξηγήσεις και τις στιλιστικές της φλυαρίες, την μετατρέπει σε ένα σχεδόν υπνωτιστικό μουσικό κομμάτι πάνω στο οποίο μπορείς να χορέψεις ελεύθερος έχοντας στην αγκαλιά σου αυτόν που αγαπάς. Μανώλης Κρανάκης
Ο Ανθρωπος με τις Απαντήσεις του Στέλιου Καμμίτση | Τμήμα: Γνωρίστε τους Γείτονες
Ο Βίκτωρας είναι ένας πρώην πρωταθλητής καταδύσεων. Ζει μόνος του, δουλεύοντας περιστασιακά σε ένα εργαστήρι επίπλων και φροντίζοντας την άρρωστη γιαγιά του. Ο θάνατος της θα τον κάνει να πάρει την απόφαση να ξεκινήσει ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο προκειμένου να επισκεφθεί τη μητέρα του κάπου στη Βαυαρία, εκεί όπου η τελευταία έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια μια καινούρια οικογένεια και μια ολοκαίνουρια ζωή.
Ο Βίκτωρας ίσως δεν το γνωρίζει αλλά αυτό το ταξίδι θα είναι κάτι σαν τη βουτιά στο νερό από ψηλά που πλέον δεν τολμά να κάνει εδώ και καιρό, αφού το σώμα του μοιάζει πλέον ασταθές, η αυτοπεποίθηση του είναι τραυματισμένη, η ενηλικίωση του ταυτόχρονα πρωθύστερη και καθυστερημένη. Συνειδητοποιώντας την ελευθερία αλλά και τον εγκλωβισμό που σημαίνει το να μπορείς να φεύγεις από κάπου χωρίς να λείπεις σε κανέναν, θα αρχίσει δειλά να αναζητά απαντήσεις. Εχει όσο χρόνο θέλει, όσο δηλαδή μπορεί να κρατήσει αυτό το ταξίδι που δεν γνωρίζει κανείς ότι κάνει. Αυτό όμως που πρέπει να βρει σίγουρα είναι τις σωστές ερωτήσεις.
Αυτές θα έρθουν στη μορφή του Ματίας, ενός Γερμανού που θα γνωρίσει στο πλοίο για το Μπάρι. Ο Ματίας θα γίνει συνοδηγός στο ταξίδι, στην αρχή με μια συμφωνία να μοιράσουν τα έξοδα, στη συνέχεια επειδή είναι φανερό πως θέλει να βρίσκεται συνέχεια δίπλα στον Βίκτωρα.
Μια δεκαετία μετά τα «Κωλόπαιδα» και έξι χρόνια μετά την «Κατηφόρα» (τη μικρού μήκους ταινία που μοιάζει πιο συγγενική σε αυτό το φιλμ), ο Στέλιος Καμμίτσης επιστρέφει στον κόσμο της νεότητας εξερευνώντας τις υπαρξιακές διαδρομές της αναζήτησης ταυτότητας, της διαδικασίας κοινωνικοποίησης, της αφύπνισης στην επιθυμία. Το road movie του είναι σαν τον ήρωά του: ήσυχο, λιγομίλητο, μελαγχολικό, λες και το ίδιο να μεγαλώνει καθώς το παιχνίδι των 10 ερωτήσεων που βρίσκεται στο κέντρο του αρχίζει να λειτουργεί ως το σωστό GPS προς μια νέα ζωή.
Ο Καμμίτσης ακολουθεί τους φωτογενείς, με εξαιρετική χημεία μεταξύ τους και με μια σχεδόν παιδική αφέλεια που σε στιγμές γίνεται αφοπλιστική ήρωες του (εξαιρετικοί οι Βασίλης Μαγουλιώτης και Αντόν Βάιλ), φωτίζοντας το ταξίδι τους με μια λαμπερή ζεστή φωτογραφία, παίρνοντας χρόνο στις στάσεις τους για να τους φέρει πιο κοντά, κινηματογραφώντας με βλέμμα ευγενικό κι όμως διαπεραστικό τα βλέμματα, τα χαμόγελα, τα σώματα τους, κερδίζοντας με όρους κινηματογραφικής απόλαυσης το στοίχημα δύσκολων σκηνών που ξεφεύγουν από το κλισέ ενός οδοιπορικού αυτογνωσίας.
Εχοντας, ωστόσο, επιλέξει συνειδητά το ρόλο του συνταξιδιώτη, είναι αλήθεια πως ο Καμμίτσης παρασύρεται σε στιγμές στο να κοιτάζει πιο πολύ έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου παρά σε όλα όσα διακρίνεις ότι συμβαίνουν μέσα στο μυαλό και τη καρδιά του Βίκτωρα. Συνεπής μεν στη λιτή αφήγηση που δεν χάνει σε ρυθμό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της ταινίας, συνεχίζει να πατά με ελαφρά βήματα στη Γη, ακόμη και όταν η ταινία του, το νιώθεις ότι αναρωτιέται κι αυτή, ειδικά στο λιγότερο λειτουργικό τελικό μέρος της ταινίας - όπως ο ήρωας της - μήπως έχει έρθει η μεγάλη στιγμή να κάνει τα βήματα της πιο έντονα πάνω στο έδαφος. Μανώλης Κρανάκης
Ο Ανδρας στη Σοφίτα (Τhe Man in the Attic) του Κωνσταντίνου Βενετόπουλου (ΗΠΑ) | Τμήμα: Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου: Ξεπερνώντας τα Σύνορα
Ενας 35χρονος συγγραφέας μπροστά σε σοβαρό writer’s block. Δεν έχει μείνει μόνο πίσω στη δουλειά - συνειδητοποιεί ότι είναι γενικώς μπλοκαρισμένος. Το σώμα, το μυαλό, το πνεύμα του. Αντιστέκεται αρχικά, αλλά τελικά δέχεται να δει έναν ψυχαναλυτή, και τότε ξεκινά μία σκοτεινή κατάδυση στο παρελθόν και μέσα του. Τι είχε συμβεί στα 4 του χρόνια; Τι έχει θάψει στη σοφία των αναμνήσεων και των τραυμάτων; Και πώς αυτό το αφρόντιστο 4χρονο αγοράκι που κλείδωσε μέσα του, θέλει πια να ακουστεί - το επέβαλε κάνοντας shut down στον άντρα/εαυτό του;
Ο Κωνσταντίνος Βενετόπουλος (ο σκηνοθέτης του «Draw with Me», του ντοκιμαντέρ για τον νεαρό τρανς έφηβο ανηψιό της Τζένιφερ Λόπεζ που χτύπησε την πόρτα των Οσκαρ) παρουσιάζει μία αγγλόφωνη ταινία φιξιόν αυτή τη φορά, ένα ψυχαναλυτικό θρίλερ για τους εαυτούς που κρύβουμε στις σοφίτες μας.
Στο χαρτί, η ταινία διαθέτει πολύ ενδιαφέροντα και γοητευτικά στοιχεία - από το ίδιο το θέμα της (το σινεμά κοιτά με δέος τα σκοτάδια της ψυχανάλυσης από το «Spellbound» Χίτσκοκ ακόμα), μέχρι τους συνεργάτες που ο Βενετόπουλος συγκεντρώνει για το πρότζεκτ: ο 3χρονος πρωταγωνιστής του κλέβει την παράσταση σ’ έναν δύσκολο ρόλο, η Λουτσία Πάρις, η πρίμα μπαλαρίνα του Lincoln Center εμφανίζεται σ’ έναν συμβολικό, ονειρικό ρόλο, η άμα Χέπμπορν Φερέρ, η εγγονή της Οντρεϊ, κάνει το ντεμπούτο της στο ρόλο της μητέρας, η Λέσλι Αν Λόπεζ, αδελφή της Τζένιφερ, ντύνει με την οπερετική φωνή της τους εφιάλτες του ήρωα.
Η συγκέντρωση διάσημων ονομάτων όμως δεν εγγυάται και μια καλή ταινία - ούτε η πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα της στο χαρτί μεταφέρεται εξίσου επιτυχημένα αυτομάτως στην οθόνη. Ο Βενετόπουλος επιλέγει ένα genre μυστηρίου (με σαφείς αναφορές στον Λιντς, τον Τρίερ, τον Αρονόφσκι), αλλά εκείνος αποδίδει εξ αρχής την ατμόσφαιρα και τις εικόνες του με εντελώς λάθος θερμοκρασία (ιλουτρασιόν φωτογραφία σαπουνόπερας, διαφημιστικών - σαν τις Hallmark cards που ο ήρωας γράφει) και απλοϊκούς πειραματισμούς στη σύνθεση των ονειρικών, ψυχεδελικών πλάνων, σεκάνς παλιακές και άτεχνες, που δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν βάθος, ίντριγκα, κόμπο στο στομάχι - να σε τρομάξουν και να σε βουτήξουν στο πολύ σοβαρό αφήγημα που εξελίσσεται στην οθόνη.
Οταν φιλοδοξείς να κατασκευάσεις μία ταινία για τις ωμές, δύσκολες αλήθειες που κουβαλά το παιδί μέσα σου, πρέπει να βουτάς κι ο ίδιος στην αλήθεια σου. Διαφορετικά καταλήγεις με κάτι εντελώς επιφανειακό, ωραιοπαθές και ψεύτικο. Πόλυ Λυκούργου
Περισσότερες επιλογές του Flix από το 62ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - κάντε κλικ στον τίτλο της κάθε ταινίας για να διαβάσετε τη γνώμη μας
Λευκό Κτίριο (White Building) του Καβίτς Νεάνγκ
Μαγνητικά Πεδία του Γιώργου Γούση
Softie του Σαμιουέλ Τις
Benedetta του Πολ Βερχόφεν
REM Ταχείες Κινήσεις Οφθαλμού» του Κάρολου Ζωναρά
Στ’ Αλήθεια (True Things) της Χάρι Γούτλιφ
ORFEAS2021 των ΦΥΤΑ
Τρία Πατώματα (Tre Piani) του Νάνι Μορέτι
Η Σκουριά (La Roya) του Χουάν Σεμπάστιαν Μέσα
Αναζητώντας τη Βενέρα (Looking for Venera) της Νορίκα Σέφα
Φλέβα Χρυσού (Mother Load) του Ματέο Τορτόνε
Προσκυνητές (Pilgrims) της Λαουρίνας Μπαρέισα
A Pure Place του Νικία Χρυσού
18 του Βασίλη Δούβλη
Φυσικό Φως (Natural Light) του Ντένες Νάζι
Musa του Νίκου Νικολόπουλου
Ευλογία (Benediction) του Τέρενς Ντέιβις
Ατλαντίδα (Atlantide) του Γιούρι Ανκαράνι
Η Βασίλισσα της Κυψέλης (Hive) της Μπλέρτα Μπασόλι
Το Κουτί με τις Αναμνήσεις (Memory Box) των Τζοάνα Χατζηθωμά, Χαλίλ Ζορέζ
Ο Τζον και η Τρύπα (John and the Hole) του Πασκουάλ Σίστο
Μη Διστάσεις (Do not Hesitate) του Σαρίφ Κορβέρ
Saison Morte του Θανάση Τότσικα
Sick των The Callas
Το Flix βρίσκεται στο 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για να παρακολουθήσει ταινίες, να γράψει γι' αυτές και να καταγράψει την αίσθηση της «επιστροφής στο σπίτι». Μείνετε συντονισμένοι εδώ.
