Ο Αγνωστος της Λίμνης (L’ inconnu du lac) / Αφιέρωμα Αλέν Γκιροντί
Το «L' Inconnu du Lac» διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στις όχθες μιας λίμνης όπου άντρες συναντιούνται για να κάνουν σεξ, στην διάρκεια μερικών ημερών του καλοκαιριού. Ο Φρανκ, θα γοητευθεί από τον Μισέλ, έναν πανέμορφο πρώην κολυμβητή και θα κάνει τα πάντα για να τον κερδίσει, παραβλέποντας το γεγονός ότι ένα βράδυ, θα τον δει να πνίγει στην λίμνη τον προηγούμενο εραστή του. Παράλληλα θα δημιουργήσει έναν πλατωνικό δεσμό με τον Ανρί, έναν μεσήλικα κατά κύριο λόγο ετεροφυλόφιλο άντρα που περνά τις μέρες του στην όχθη, κοιτάζοντας απλά την λίμνη. Ενα υπαρξιακό θρίλερ για την επιθυμία, τον έρωτα, την συντροφικότητα, το σεξ και τον θάνατο, που ξετυλίγεται στις όχθες μιας λίμνης και πίσω από τους θάμνους του δάσους που την περικλείει. Το «L' Inconue Du Lac» είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Αλέν Γκιροντί, ενός σκηνοθέτη που το έργο του μοιάζει να διατρέχεται από μια αντισυμβατική, σχεδόν «πολιτική» ματιά πάνω στην ομοφυλοφιλία, την εργατική τάξη, τους «καθημερινούς» ανθρώπους και παράλληλα, από μια ιδιαίτερη αίσθηση του μυθολογικού, του αλλόκοτου που συνυπάρχει με το συνηθισμένο. Αυτή η ιδιαίτερη ματιά του τον έκανε ανέκαθεν να ξεχωρίζει από την παράδοση ενός «κοινωνικού σινεμά», αλλά κι από την συχνά κλειστή ματιά του queer cinema. Το έργο του παραμένει ακατάτακτο, ξεροκέφαλα προσωπικό και γι αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρον. Γ.Κ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Ο Αγνωστος της Λίμνης» του Αλέν Γκιροντί)
Ενα Βήμα την Ημέρα (Al-khoroug lel-nahar) της Χάλα Λότφι / Διεθνές Διαγωνιστικό
«Κι ένας ηλίθιος μπορεί να ξεπεράσει μία κρίση. Αυτό που τελικά μας σκοτώνει είναι η καθημερινότητα». Αυτή είναι η περίληψη της ταινίας της Χάλα Λότφι. Και δε θα μπορούσε να είναι πιο σαφής και ουσιαστική. Σ' ένα σπίτι που ένα πρόβλημα υγείας πλήττει σοβαρά ένα μέλος (στη συγκεκριμμένη περίπτωση ο πατέρας της μικρομεσαίας Αιγυπτιακής οικογένειας έχει μείνει παράλυτος μετά από εγκεφαλικό), κανείς άλλος δε ζει. Οι μέρες γίνονται επαναλήψεις μίας διαδικασίας επιβίωσης. Η αναγκαιότητα να φροντίσεις έναν άνθρωπο, χωρίς να το καταλάβεις, έχει γίνει η ζωή σου. Τοποθετείσαι απέναντι σ' αυτό. Δεν είσαι εσύ, είσαι η κόρη του άρρωστου πατέρα σου. Δεν είσαι εσύ, είσαι η πρώην ερωμένη, γυναίκα και τώρα υπεύθυνη του άρρωστου συντρόφου σου. Δεν είσαι καν μητέρα στο παιδί σου. Είστε δύο κουρασμένες, ανταγωνιστικές, αρνητικές γυναίκες γιατί το βαρύ μαύρο σύννεφο της αγωνίας, της ματαιότητας, του θανάτου έχει σβήσει κάθε λάμψη από τα μάτια ή τα όνειρά σας και σας έχει σκάψει το πρόσωπο. Στην ήσυχη, αργή ταινία παρατήρησης της Λότφι, τίποτα δεν εξηγείται. Η κάμερά της όμως έχει τη δική της εκκωφαντική κινηματογραφική γλώσσα. Π.Λ. (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Ενα Βήμα την Ημέρα» της Χάλα Λότφι)
Εμείς (Vi) του Μανί Μασεράτ / Διεθνές Διαγωνιστικό
To γεγονός πως ο Μανί Μασεράτ γεννήθηκε στο Ιράν αλλά μεγάλωσε και ζει στη Σουηδία αντανακλά ολοκάθαρο το κινηματογραφικό πλαίσιο της δεύτερης μεγάλου μήκους του ταινίας. Εκεί που η διορατική ματιά ενός Ιρανού συναντάει το καυτό ψύχος της σκανδιναβικής ψυχής, το «Εμείς» γιγαντώνεται λεπτό με το λεπτό, σκηνή με τη σκηνή, σε ένα βασανιστικό πορτρέτο μιας ερωτικής σχέσης που έχει χτιστεί πάνω στην εξάρτηση, έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή σε μικρά αλλά θανατηφόρα κομμάτια βίας. Δεν είναι μόνο ο τρόπος που σταδιακά η τρυφερή και παθιασμένη σχέση ανάμεσα σε έναν κλειστό και ζηλιάρη άντρα και μια εύθραυστη και ανασφαλή γυναίκα μετατρέπεται σε ένα σαδιστικό παιχνίδι εξουσίας και σεξουαλικής τιμωρίας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Μασεράτ χτίζει την ιστορία δύο ανθρώπων που νομίζουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν παρά μόνο μαζί σαν το χρονικό μιας διαδρομής που ξεκινάει από την απόλυτη ευτυχία και οδεύει νομοτελειακά προς την τραγωδία. Π.Λ. (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Εμείς» του Μανί Μασεράτ)
Να Κάθεσαι και να Κοιτάς (Standing Aside, Watching) του Γιώργου Σερβετά / Ελληνικό τμήμα
Η Αντιγόνη συναντά τους «Ασυγχώρητους» στο φιλμ του Γιώργου Σερβετά, μια βαθειά ελληνική ταινία που λειτουργεί με τους κανόνες του κλασικού γουέστερν στην οθόνη και στην ψυχή της. Η νεαρή κοπέλα που φεύγει από την Αθήνα κι εγκαθίσταται στην κωμόπολη της καταγωγής της διαπιστώνει με το σκληρό τρόπο τη σαθρότητα της κοινότητάς της και καλείται ν’ αποφασίσει: θα πυροδοτήσει την έκρηξη που θα καθαρίσει το τοπίο, ή θα αρκεστεί, ξανά, στο να κάθεται και να κοιτά; Αυτή είναι μια ταινία για το υποτιθέμενο ελεύθερο πνεύμα που η κοινωνία συντρίβει και συμπιέζει όπως η δαγκάνα τα παλιοσίδερα. Μια ελληνική ταινία στο αμερικανικό μιντγουέστ, όπου η μίζερη εθνική οδός μεταφράζεται σε αυτοκινητόδρομο και το σουβλατζίδικο σε ντάινερ. Γιατί, όπως τους ήρωες της ταινίας, έτσι κι εμάς μας βολεύει περισσότερο να βλέπουμε τα πράγματα από μακριά. Μέχρι να καταλάβουμε, αν θέλουμε, ότι το «Να Κάθεσαι και να Κοιτάς» μιλά άγρια για τον καθένα από εμάς. Λ.Γ. (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Να Κάθεσαι και να Κοιτάς» του Γιώργου Σερβετά)
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Θεσσαλονίκη 2013
