«Οταν σε Είδα» της Ανμαρί Τζασίρ / Ανοιχτοί Ορίζοντες Η χρονιά είναι το 1967 κι ο μικρός Τάρεκ, μαζί με τη μητέρα του, την Γκάιντα, περνούν τα σύνορα της Παλαιστίνης για να εγκατασταθούν προσωρινά, μαζί με χιλιάδες ακόμα πρόσφυγες, σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιορδανία. Ο Τάρεκ δεν αντέχει τις νέες συνθήκες ζωής του: το στρατόπεδο είναι γεμάτο πρόχειρα παραπήγματα, χωρίς νερό και με κοινές τουαλέτες, στο αυτοσχέδιο σχολείο αισθάνεται παρείσακτος και, το κυριότερο, ο μπαμπάς του έχει μείνει από την άλλη πλευρά της ζώνης, στην Παλαιστίνη, όπου μέσα στο χάος του πολέμου τα ίχνη του έχουν χαθεί. Δυσανασχετώντας ενάντια σε όλα και κυρίως στην τρυφερή και πικραμένη μητέρα του, ο Τάρεκ βρίσκει τη λύση που θα τον κάνει ευτυχισμένο: το σκάει από το στρατόπεδο με σκοπό να γυρίσει στο σπίτι του, αλλά βρίσκει καταφύγιο στο βουνό, σε μια ομάδα εκπαιδευόμενων ανταρτών που όχι μόνο του προσφέρουν διέξοδο στην περιπέτεια, αλλά κι ένα πλήθος από πατρικά πρότυπα για να διαλέξει και να νιώσει ασφάλεια. Η Ανμαρί Τζασίρ έχει ήδη σφραγίσει με το όνομά της το σύγχρονο σινεμά καθώς η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, το «Salt of This Sea» του 2008, επίσημη πρόταση της Παλαιστίνης για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, ήταν το πρώτο φιλμ με την υπογραφή γυναίκας σκηνοθέτη από την Παλαιστίνη. Η δεύτερη ταινία της, «Οταν σε Είδα», αντιμετωπίζει κατάματα τη ζωή σε κατάσταση πολέμου, στρογγυλεύοντας όμως τις γωνίες μια και ο κεντρικός της ήρωας είναι ένα μικρό αγόρι με μοναδική επιθυμία την ασφάλεια του οικογενειακού του σπιτιού. Πρόκειται για συμπαραγωγή Παλαιστίνης και Ελλάδας, με την υπογραφή του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου και της Faliro House. Λ.Γ. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του Flix εδώ.
«Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου / Διεθνές Διαγωνιστικό Ενα άδειο ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά. Εκτός σεζόν. Ο Αντώνης Παρασκευάς φτάνει κρυμμένος στο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου κι οργανώνει την καθημερινότητά του με απλές, επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες, όσο θα κρατήσει η ηθελημένη αποχώρησή του από τον κόσμο των media και του τηλεοπτικού πρωινού, του οποίου υπήρξε βασιλιάς επί σειρά ετών. Ομως ο Αντώνης Παρασκευάς νιώθει κουρασμένος. Νιώθει ότι χρωστάει στο κοινό του ένα θεαματικό come back. Κι αποφασίζει να το προσφέρει σκηνοθετώντας την απαγωγή του, μόνο και μόνο για να επιστρέψει θριαμβευτικά και με καινούριες ιδέες, ξανά στην πρώτη γραμμή της επαφής με τον κόσμο. Μόνο που όσο ο Αντώνης Παρασκευάς παραμένει απομονωμένος, δουλεύοντας ιδέες και δοκιμάζοντας τις ικανότητές του στη μοριακή μαγειρική, οι εξελίξεις θα ξεφύγουν από τα πλαίσια του σχεδίου που είχε φτιάξει στο μυαλό του. Και για πρώτη φορά, ο Αντώνης Παρασκευάς δεν θα είναι στο γυαλί για να τις μεταφέρει στον κόσμο, αλλά θα βρίσκεται από την άλλη πλευρά, απλώς παρακολουθώντας τους. Η ταινία της Ελίνας Ψύκου ακολουθεί τον Αντώνη Παρασκευά σε αυτή την κατηφορική πορεία του προς την απώλεια ή την ανακάλυψη του αληθινού εαυτού του, με τρόπο ευρηματικό, γοητευτικό, αστείο, δραματικό. **Γ.Κ.* Διαβάστε την αναλυτική κριτική του Flix εδώ.
Συνέντευξη Τύπου της Κριτικής Επιτροπής Ο Πρόεδρος Αλεξάντερ Πέιν και η κριτική επιτροπή που θα αποφασίσει φέτος για τα βραβεία του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος έδωσαν την επίσημη συνέντευξη Τύπου τους στην Αποθήκη Γ' και μίλησαν για το πώς πρέπει να βλέπει κανείς σινεμά με ανοιχτή καρδιά, πόσο επηρεάζει αμφίδρομα η κρίση την τέχνη κι αν το νέο ρεύμα στον ελληνικό κινηματογράφο θα έχει διάρκεια. «Καμιά φορά μία ιστορική ανάγκη όπως η κρίση σε εμπνέει, σε ωθεί να πεις κάποια πράγματα και ο κινηματογράφος μίας χώρας ανθίζει. Και πριν υπήρχει ταλέντο, αλλά γίνεται μία περίεργη συσπείρωση...» είπε ο Αλεξάντερ Πέιν. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη Τύπου εδώ.
Το Ποτό του Διαβόλου (La Chupilca del Diablo) του Ιγνάσιο Ροδρίγες / Διεθνές Διαγωνιστικό Τιμώντας ευλαβικά την παράδοση του λατινοαμερικάνικου κινηματογράφου να αγαπά με πάθος τις ιστορίες που αφηγείται και τους ανθρώπους που πρωταγωνιστούν σε αυτές, το «Ποτό του Διαβόλου» είναι το τρυφερό, μελαγχολικό πορτρέτο ενός ηλικιωμένου ανθρώπου που ξαφνικά θα αποφασίσει πως, όταν όλα γύρω σου απαιτούν από σένα να ξεπουλήσεις αυτά που αγαπάς και όσοι υπήρχαν στη ζωή σου σε εγκαταλείπουν μόνο στη νομοτελειακή μοναξιά του τέλους, εσύ μπορείς απλά να συνεχίσεις να ζεις. Ο Ελάδιο κατοικεί και εργάζεται μόνος στο ρημαγμένο του εργοστάσιο, φτιάχνοντας ένα ποτό που το ονομάζει το «ποτό του Διαβόλου», μια σύγχρονη παραλλαγή ενός μείγματος από αλκοόλ και μπαρούτι που έδιναν στους 18χρονους χιλιανούς στρατιώτες στο παρελθόν για να γίνουν ασταματήτητοι στη μάχη. Αρνείται να το πουλήσει όταν ολόκληρη η περιοχή αγοράζεται από μια μεγάλη εταιρεία και προσλαμβάνει διστατικά τον εγγονό του για να δουλέψει μαζί του. Η σχέση τους θα ξεκινήσει ως μια τυπική διαδικασία δασκάλου και μαθητευόμενου πριν εξελιχθεί σε μια συναισθηματική ανταλλαγή: ο Ελάδιο παίρνει νεότητα από τον εγγονό του και ο τελευταίος ενηλικιώνεται μέσα από την εμπειρία ζωής του παππού του. Με μικρές πινελιές σουρεαλισμού όπως μια υπέροχη σκηνή ενός playback τραγουδιού που συγκινεί και ένα βλέμμα που εστιάζει στις λεπτομέρειες, ο πρωτοεμφανιζόμενος Ροδρίγεζ δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αφήνοντας διαρκώς την αίσθηση πως το «Ποτό του Διαβόλου» είναι μια ταινία που έχεις ξαναδει πολλές φορές στο παρελθόν, χωρίς αυτό να αφαιρεί την τρυφερότητα που σου μεταδίδει ή την πετυχημένη του προσπάθεια να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον μιας ανθρώπινης ζωής, αλλά και μιας ολόκληρης χώρας. Μ.Κ. (Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για όλες τις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος και τις προβλέψεις μας για τα βραβεία)
«Ενας Πύργος στην Ιταλία» («Un Château en Italie») της Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι / Ανοιχτοί Ορίζοντες
Η Λουίζ είναι η κόρη μιας εύπορης οικογένειας Ιταλών βιομηχάνων: ο πατέρας έχει πεθάνει, ο γιος πάσχει από AIDS και η μητέρα, προσπαθώντας ν’ ανταποκριθεί στις πρακτικές απαιτήσεις της ζωής, βγάζει σιγά – σιγά στο σφυρί τα πολύτιμα αντικείμενα του πύργου τους στην ιταλική εξοχή. Η Λουίζ έχει υπάρξει ηθοποιός αλλά τώρα δε δουλεύει, ζει στο όμορφο διαμέρισμά της στο Παρίσι μ’ έναν οικονόμο και νιώθει να τη σκιάζει το σύννεφο του ότι είναι ήδη 43 χρόνων και δεν έχει κάνει παιδιά, δεν έχει καριέρα και είναι single. Σ’ αυτή τη φάση της ζωής της κι ενώ ο πολυαγαπημένος της αδελφός οδεύει προς το τέλος, η Λουίζ γνωρίζει τον νεώτερό της Νατάν κι ερωτεύεται παρορμητικά και ανεπιστρεπτί. κινηματογραφημένη σε ατμοσφαιρικά αστικά τοπία ή στην εξοχή, μέσα σε κομψά μεγαλοαστικά σπίτια, με μια ζηλευτή ξεγνοιασιά. Ομως ο τρόπος με τον οποίο η Τεντέσκι επιλέγει να εκφράσει τους προβληματισμούς της είναι αντίστοιχος με τις νευρώσεις της: πηγαίνοντας για το «γουντιαλενικό» σινεμά, καταλήγει να τρέχει πέρα δώθε, να φωνάζει, να κλαίει, να κάνει γκάφες και να σκοντάφτει σε επίπεδα slapstick και, γενικώς, να παρασύρεται από μια υπερβολή. Λ.Γ. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
«Η Βικ + η Φλο Είδαν μια Αρκούδα» του Ντενί Κοτέ / Ανοιχτοί Ορίζοντες Το «Vic + Flo on vu un ours» («Η Βικ + η Φλο Είδαν μια Αρκούδα»), με βραβείο Alfred Bauer από το φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου, έχει ως κεντρική ηρωίδα την 60χρονη Βικ που υποδύεται η Πιερέτ Ρομπιτάιγ, γνωστή κωμικός στον Καναδά, εδώ σε κόντρα κάστινγκ. Η Βικτόρια, μια μοναχική σκληρή γυναίκα που έχει πατήσει τα 60, έχει μόλις αποφυλακιστεί και προσπαθεί να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Γνωρίζοντας ότι ο Γκιγιόμ, ο νεαρός αστυνομικός που έχει αναλάβει την υπόθεσή της, θα πρέπει να την επισκέπτεται σε κάποια στέγη κάθε δυο βδομάδες, εγκαθίσταται στο σπίτι του θείου της, ενός σιωπηλού παράλυτου άντρα που ζει σε μια καλύβα δίπλα στο δάσος, μακριά από κάθε ίχνος πολιτισμού. Κοντά της θα έρθει η Φλοράνς, με την οποία μοιράστηκε στη φυλακή το κελί της, τη ζωή και τον έρωτά της. Οι δυο γυναίκες μοιάζουν αποφασισμένες να ακολουθήσουν τον καλό δρόμο, αλλά το παρελθόν τους και τα φαντάσματα που κατοικούν εκεί θ’ αποδειχθούν όχι μόνο ζωντανά, αλλά και απειλητικά κοντά τους. Ο Καναδός σκηνοθέτης Ντενί Κοτέ έχει γράψει τη δική του φεστιβαλική ιστορία ιδιοσυγκρασιακού μισανθρωπισμού, με περισσότερο ή λιγότερο γοητευτικούς τρόπους: από το «Les états Nordiques» και το «Curling», μέχρι το ντοκιμαντέρ «Bestiaire» που παρουσιάστηκε πέρσι στο Forum του Φεστιβάλ Βερολίνου. Φέτος ο σκηνοθέτης επιστρέφει στη μυθοπλασία, χωρίς όμως ν’ απομακρυνθεί από τις προσωπικές του δημιουργικές εμμονές. Λ.Γ. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Θεσσαλονίκη 2013
