Grand Central της Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι / Ανοιχτοί Ορίζοντες: Στο «Grand Central» της νεαρής Γαλλίδας σκηνοθέτιδας, εδώ στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά η απειλή του θανάτου: το τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής ραδιενέργειας, με τα δύο φουγάρα που σα βουνά σκιάζουν την καλοκαιρινή φύση που τα περικυκλώνει. Εκεί θα πιάσει δουλειά ο Γκάρι, ένας επιπόλαιος τυχοδιώκτης με ψεύτικα χαρτιά, πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε για να γλιτώσει από τις κακοτοπιές και να βγάλει χρήματα. Ο Γκάρι θα έρθει, μεμιάς, αντιμέτωπος με δυο απειλές. Η μια είναι η επικίνδυνη δουλειά του και η ραδιενέργεια, «η δόση», όπως την αποκαλούν οι εργαζόμενοι, που μετριέται καθημερινά πάνω στο σώμα, με τέτοια επιμέλεια και προσοχή που είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα υπερβεί τα όρια. Κι η άλλη είναι η πανέμορφη συνάδελφος και γειτόνισσά του, ένας κολασμένος άγγελος, έτοιμη να παντρευτεί τον Τόνι αλλά και να ζήσει με τον Γκάρι μια κρυφή παθιασμένη περιπέτεια. Η Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι είναι έξυπνη στις επιλογές της. Το πρωταγωνιστικό της ζευγάρι έχει το σεξ απίλ και τη χημεία που κρατά το θεατή με τα μάτια κολλημένα στην οθόνη. Ο Ταχάρ Ραχίμ, ο «Προφήτης» του Ζακ Οντιάρ που φέτος ξαναείδαμε στο «Le Passé» του Ασγκάρ Φαραντί, έχει στο βλέμμα του όλη την ετοιμότητα να πιάσει τη ζωή και να τη στύψει και μαζί μια παιδική άγνοια κινδύνου που δίνει στον ήρωά του πάθος και δύναμη. Η Λέα Σεϊντού (της «Ζωής της Αντέλ») κατακτά το κάθε της πλάνο με μια ευάλωτη προθυμία, μια θαυμάσια ηθοποιός σε καλούπι νύμφης. Η Ζλοτόφσκα σκηνοθετεί την αγωνία και τις εντάσεις με συγκρότηση, την ανεμελιά του έρωτα με γενναιοδωρία και κερδίζει το στοίχημα στην αντιπαράθεση του εργοστασίου που ξεχύνει δηλητήριο με τη γύρω ανθισμένη, ηλιόλουστη φύση που στεγάζει το «καλό». Παρά, όμως, το ελκυστικό της καστ και το σεναριακό της εύρημα, η ταινία δεν ξεπερνά ένα καλοφτιαγμένο ρομάντζο της σειράς, Λ.Γ.
Καληνύχτα (Good Night) του Σον X.A. Γκάλαχερ / Διεθνές Διαγωνιστικό: Η Λι και ο Γουίνστον είναι ένα χαριτωμένο, αγαπημένο νεαρό ζευγάρι, γεμάτο ενθουσιασμό για την κοινή τους ζωή. Μαζί αγοράζουν ένα σπίτι στα προάστια για να εγκατασταθούν και να κάνουν οικογένεια. Λίγο καιρό αργότερα, σ’ αυτό το σπίτι προσκαλούν τους στενούς τους φίλους για να γιορτάσουν τα 29α γενέθλια της Λι. Μετά το φαγητό και την τούρτα, η Λι θα τους ρίξει μια βόμβα: ο καρκίνος που νόμιζαν ότι είχε κατανικήσει επανήλθε, αφήνοντάς της μόλις λίγους μήνες ζωής. Η ομάδα των φίλων, μέσα σ’ ένα βράδυ, θα προσπαθήσει ν’ αντιμετωπίσει τη θλίψη, καθώς ο καθένας τους αποκαλύπτει πιο καθαρά την προσωπικότητα και τις ιδέες του. Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό είδος κινηματογραφικής ταινίας όπου το «Καληνύχτα» εντάσσεται με άνεση, εκείνο όπου μια παρέα φίλων περνά χρόνο μαζί, μιλώντας, γελώντας, αναπολώντας, μελαγχολώντας, ερχόμενη αντιμέτωπη με το γεγονός ότι η ζωή αλλάζει, ακόμα και σταματά κάποιες φορές. Μέσα σ’ αυτήν την κατηγορία, το «Καληνύχτα» είναι τρυφερό και ειλικρινές, χωρίς όμως τα στοιχεία, σεναριακά ή σκηνοθετική, που θα το έκαναν να ξεχωρίζει ή να εντυπώνεται πιο δυνατά στη μνήμη. Η σκηνοθεσία και οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί, καταγράφοντας μια φέτα ζωής, χωρίς όμως ιδιαίτερη ζεστασιά ή στιλ. Οι συζητήσεις των φίλων κυλούν ασταμάτητα, χωρίς όμως τα θέματα να παίρνουν βάρος, χωρίς διασκεδαστικές ή συγκινητικές ατάκες. Οι κουβέντες δεν είναι σπιρτόζικες, οι ήρωες δε μένουν αξέχαστοι. Η ταινία αγγίζει απαλά την οικονομική κρίση στην Αμερική, το γάμο ομοφύλων, τις διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, θέματα επίκαιρα και καθημερινά, χωρίς να εντυπώνονται στη μνήμη. Ετσι το «Καληνύχτα» καταλήγει να είναι μια όμορφη συναισθηματική ανάσα – με συγκινητικό φινάλε – παρότι ο θεατής θα περνούσε μάλλον καλύτερα σε μια βραδιά με τους δικούς του φίλους. Λ.Γ.
Wild Duck του Γιάννη Σακαρίδη / Διεθνές Διαγωνιστικό: Σε μια περίεργη συγκυρία επικαιρότητας, η πλοκή του «Wild Duck» ασχολείται με τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων και τον «βρώμικο» κόσμο των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, ένα θέμα το οποίο αγγίζει για πρώτη φορά το ελληνικό σινεμά, αποκόβοντας το από την συνομωσιολογική του διάσταση στις σύγχρονες κοινωνίες και φέρνοντάς το στο κέντρο μιας ανθρώπινης διαπροσωπικής ιστορίας που αφορά πολλούς περισσότερους. Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Δημήτρης, ο οποίος θα αναλάβει να εξιχνιάσει μια υπόθεση υποκλοπών, παρόλη την αντίδραση του στα κρυφά σχέδια της εταιρείας που τον μισθώνει, κυρίως επειδή όταν τον συναντάμε βρίσκεται σε μια φάση που προσπαθεί να βρει ένα νέο σημείο εκκίνησης διαγράφοντας την παλιά του ζωή, είναι έτοιμος να ταξιδέψει μέχρι τη γενέτειρά του για να πουλήσει γη και χρειάζεται επειγόντως χρήματα. Μ.Κ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Wild Duck»)
Το Γαλάζιο Πουλί (Bluebird) του Λανς Εντμαντς / Διεθνές Διαγωνιστικό: Σε μια μικρή πόλη του Μέιν, στα σύνορα της Αμερικής με τον Καναδά, η οδηγός ενός σχολικού λεωφορείου ανακαλύπτει έντρομη πως ένα από τα παιδιά που μεταφέρει βρίσκεται σε κώμα με βαριά υποθερμία έχοντας ξεμείνει στη θέση του ένα ολόκληρο βράδυ. Ο,τι θα ακολουθήσει αυτό το τραγικό γεγονός είναι απλά η αποσύνθεση μιας κοινωνίας ανθρώπων που σε πλήρη αντιστοιχία με το μικρό αγόρι, έρχεται η στιγμή να ανακαλύψουν πως έτσι κι αλλιώς οι ζωές τους βρίσκονται από καιρό σε απόλυτη ακινησία. Η νεολαία της πόλης προσπαθεί να ξεφύγει ματαια, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, ενώ οι γονείς τους περιστρέφονται γύρω από μια αργόσυρτη και βασανιστικά επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, ολοκληρώνοντας μια κοσμική διαδοχή από ανθρώπους παγιδευμένους και ανήμπορούς να αναζητήσουν το λευκό χρώμα της ζωής κάπου πιο έξω από το πυκνό χιόνι που καλυπτει τα πάντα. Οι ενόχες της οδηγού και το μίσος της οικογένειας του αγοριού θα αρχίσουν να διαβρώνουν σταδιακά την μικρή κοινωνία, καθώς όλοι ανεξαιρέτως θα έρθουν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με τα δικά τους λάθη και την εγκληματική αμέλεια που πρωτίστως επιδεικνύουν απέναντι στον εαυτό τους. Με μνήμες από το «Γλυκό Πεπρωμένο» του Ατόμ Εγκογιάν, αλλά και σε ευθεία γραμμή με μερικά από τα καλύτερα δείγματα της απεικόνισης της αμερικανικής εργατικής τάξης από το ανεξάρτητο σινεμά της χώρας (το ευρέως άγνωστο «Ballast» του Λανς Χάμερ από το 2008 ίσως είναι η πιο κοντινή αναφορά), το «Γαλάζιο Πουλί» είναι υποβλητικό, σχεδόν υπνωτικό με τους αργούς ρυθμούς που απλώνονται πάνω από την ανθρώπινη κατάσταση, μια ταινία που χρησιμοποιεί μια υποτυπώδη αστυνομική ίντριγκα για να φωτογραφήσει με τα πιο νυχτερινά χρώματα το λιγοστό φως ανθρωπισμού που ανέκαθεν υπήρξε ο μοναδικός δρόμος προς την όποια... εξιλέωση. Μ.Κ.
Κελί από Χρυσάφι (La Jaula de Oro) του Διέγο Κεμάδα-Δίες / Διεθνές Διαγωνιστικό: Το σκληρό οδοιπορικό τριών έφηβων παιδιών (ενός νταή 15χρονου, μίας μεταμφιεσμένης σε αγόρι κοπέλας κι ενός Ινδιάνου που δεν γνωρίζει καν Ισπανικά) που πρέπει να διασχίσουν 1200 μίλια στο Μεξικό για να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική. Ο Κεμάδα-Δίες (έχοντας δουλέψει ως συνεργάτης των Κεν Λόουτς, Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, Σπάικ Λι και Φερνάντο Μεϊρέγιες) παραδίδει ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο στο σινεμά νατουραλιστικής παρατήρησης. Εχει πολλά να πει, αλλά δε βιάζεται. Μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τους μικρούς ήρωες αργά και σταδιακά και τις συνθήκες με τις οποίες αυτά τα ταξίδια σκοτώνουν την όποια αθωότητα, όμως με την ίδια ορμή ξαφνικά ανεβάζει την αδρεναλίνη: μας χώνει και μας σε τραίνα, μας καλύπτει με σκόνη, μας βάζει αντιμέτωπους με τη βία των διεφθαρμένων αστυνομικών, του στρατού ή των συμμοριών του Μεξικού που αν σε απαγάγουν δε θα σε βρει ξανά ποτέ κανείς. Το μεγάλο ατού της ταινίας όμως είναι οι στιγμές λυρισμού και καλοσύνης, με τον τρόπο που το λατινικό σινεμά ξέρει πολύ καλά να αποτυπώνει. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών και κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ της Ζυρίχης. Π.Λ.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Θεσσαλονίκη 2013
