Σε μια περίεργη συγκυρία επικαιρότητας, η πλοκή του «Wild Duck» ασχολείται με τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων και τον «βρώμικο» κόσμο των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, ένα θέμα το οποίο αγγίζει για πρώτη φορά το ελληνικό σινεμά, αποκόβοντας το από την συνομωσιολογική του διάσταση στις σύγχρονες κοινωνίες και φέρνοντάς το στο κέντρο μιας ανθρώπινης διαπροσωπικής ιστορίας που αφορά πολλούς περισσότερους.
Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Δημήτρης, ο οποίος θα αναλάβει να εξιχνιάσει μια υπόθεση υποκλοπών, παρόλη την αντίδραση του στα κρυφά σχέδια της εταιρείας που τον μισθώνει, κυρίως επειδή όταν τον συναντάμε βρίσκεται σε μια φάση που προσπαθεί να βρει ένα νέο σημείο εκκίνησης διαγράφοντας την παλιά του ζωή, είναι έτοιμος να ταξιδέψει μέχρι τη γενέτειρά του για να πουλήσει γη και χρειάζεται επειγόντως χρήματα.
Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, ο Σακαρίδης κάνει σαφές πως τόσο η ίντριγκα με τις υποκλοπές και όσο και η διάχυτη οικονομική κρίση είναι μόνο το φόντο της υπαρξιακής διαδρομής ενός άνδρα που μοιάζει διαρκώς να σκέφτεται πράγματα που ποτέ δεν θα μάθουμε, που νιώθει άβολα μέσα στους τέσσερις τοίχους των διαμερισμάτων που εισβάλλει σαν κλέφτης προκειμένου να εξιχνιάσει την υπόθεση που έχει αναλάβει, που σε μια λυτρωτική επαφή με τη φύση προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό του, που το ενδιαφέρον του για την Παναγιώτα, την ιδιοκτήτρια του πάνω διαμερίσματος της πολυκατοικίας που παρακολουθεί, γίνεται ξαφνικά ο καθρέφτης της δικής του αποκαλυπτικής εσωτερικής διεργασίας προς την αυτογνωσία.
Με ένα έξυπνο μοντάζ που αρχικά ξενίζει αλλά γρήγορα αποδεικνύεται λειτουργικό, ο Σακαρίδης παίζει με τον κινηματογραφικό χρόνο και τις αλλεπάλληλες (ασήμαντες ή σημαντικές) διαδρομές που αποτελούν την καθημερινότητα του Δημήτρη, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα δύο πράγματα. Από τη μία οικοδομεί ένα μυστήριο γύρω από την ταυτότητα, τις προθέσεις του ήρωά του και της σκοτεινής τροπής που παίρνει η ερεύνά του, χτυπώντας με αναπάντεχη τόλμη τις παράνομες πρακτικές των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Και από την άλλη χτίζει τη σχέση αυτών των δύο ανθρώπων σαν μια μαρτυρία για τη ζωή στα αστικά κέντρα και σαν μια ανάγκη που ξεκινάει από τις ενοχές του Δημήτρη, βρίσκει την αλήθεια της στην γενναιωδορία της Παναγιώτας πριν καταλήξει σε μια από κοινού πράξη θαρραλέου ακτιβισμού που μπορεί να γεννηθεί μόνο όταν οι άνθρωποι εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον.
Υπέροχα φωτογραφημένο από τον Γιαν Φόγκελ (συνσκηνοθέτη και διευθυντή φωτογραφίας του «Wasted Youth») και σκηνοθετημένο με τη λιτότητα μιας ταινίας που γνωρίζει καλά τις διαστάσεις της, δεν γίνεται ποτέ βαρυσήμαντη ή σοβαροφανής και που μεταμορφώνεται συνεχώς από κάτι προσωπικό σε κάτι που σε αφορά απόλυτα, το «Wild Duck» φέρει ταυτόχρονα και στο κέντρο του δύο συγκλονιστικές ερμηνείες. Αυτή του Αλέξανδρου Λογοθέτη που ερμηνεύει μελαγχολικά και με υπόγεια ένταση τον μπερδεμένο Δημήτρη και αυτή της Θέμιδας Μπαζάκα που στο ρόλο της Παναγιώτας αποδεικνύεται για άλλη μια φορά σπαρακτική, χωρίς ποτέ να πέφτει ποτέ σε κλισέ μελοδραματισμού, βρίσκοντας πάντα στιγμές ελαφρότητας για να αναδείξει την τραγικότητά της.
Στις σκηνές που οι δυο τους βρίσκονται μαζί, το «Wild Duck» απογειώνεται, ελευθερώνοντας στον θεατή όλη την ουσία του, αυτή μιας ταινίας που βρίσκει την πολιτική της διάσταση, την κινηματογραφική της αξία και τη δύναμή της στη σημασία του να επιβιώνεις (και) εκτός κυνηγετικής περιόδου. Ακριβώς όπως και οι αγριόπαπιες.
