Το Γαλάζιο Πουλί (Bluebird) του Λανς Εντμαντς / Διεθνές Διαγωνιστικό: Σε μια μικρή πόλη του Μέιν, στα σύνορα της Αμερικής με τον Καναδά, η οδηγός ενός σχολικού λεωφορείου ανακαλύπτει έντρομη πως ένα από τα παιδιά που μεταφέρει βρίσκεται σε κώμα με βαριά υποθερμία έχοντας ξεμείνει στη θέση του ένα ολόκληρο βράδυ. Ο,τι θα ακολουθήσει αυτό το τραγικό γεγονός είναι απλά η αποσύνθεση μιας κοινωνίας ανθρώπων που σε πλήρη αντιστοιχία με το μικρό αγόρι, έρχεται η στιγμή να ανακαλύψουν πως έτσι κι αλλιώς οι ζωές τους βρίσκονται από καιρό σε απόλυτη ακινησία. Η νεολαία της πόλης προσπαθεί να ξεφύγει ματαια, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, ενώ οι γονείς τους περιστρέφονται γύρω από μια αργόσυρτη και βασανιστικά επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, ολοκληρώνοντας μια κοσμική διαδοχή από ανθρώπους παγιδευμένους και ανήμπορούς να αναζητήσουν το λευκό χρώμα της ζωής κάπου πιο έξω από το πυκνό χιόνι που καλυπτει τα πάντα. Οι ενόχες της οδηγού και το μίσος της οικογένειας του αγοριού θα αρχίσουν να διαβρώνουν σταδιακά την μικρή κοινωνία, καθώς όλοι ανεξαιρέτως θα έρθουν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με τα δικά τους λάθη και την εγκληματική αμέλεια που πρωτίστως επιδεικνύουν απέναντι στον εαυτό τους. Με μνήμες από το «Γλυκό Πεπρωμένο» του Ατόμ Εγκογιάν, αλλά και σε ευθεία γραμμή με μερικά από τα καλύτερα δείγματα της απεικόνισης της αμερικανικής εργατικής τάξης από το ανεξάρτητο σινεμά της χώρας (το ευρέως άγνωστο «Ballast» του Λανς Χάμερ από το 2008 ίσως είναι η πιο κοντινή αναφορά), το «Γαλάζιο Πουλί» είναι υποβλητικό, σχεδόν υπνωτικό με τους αργούς ρυθμούς που απλώνονται πάνω από την ανθρώπινη κατάσταση, μια ταινία που χρησιμοποιεί μια υποτυπώδη αστυνομική ίντριγκα για να φωτογραφήσει με τα πιο νυχτερινά χρώματα το λιγοστό φως ανθρωπισμού που ανέκαθεν υπήρξε ο μοναδικός δρόμος προς την όποια... εξιλέωση. Μ.Κ. (Διαβάστε εδώ για όλες τις ταινίες του Διαγωνιστικού Τμήματος και τις προβλέψεις του Flix για τα βραβεία)
Jin του Ρεχά Ερντέμ / Ματιές στα Βαλκάνια: «Που εί-ναι το σπί-τι μου;» συλλαβίζει με προσπάθεια η 17χρονη Κούρδη αντάρτισσα της ιστορίας μας, από το βιβλίο γεωγραφίας που έχει κλέψει από ένα απομονωμένο τούρκικο σπίτι, μαζί με ψωμί, μήλα και λίγα ρούχα. Κουλουριασμένη σε μία τρύπα του βουνού, το οποίο την προστατεύει από τα πυρά των αεροπορικών επιδρομών και τις περιπολίες του στρατού, η κοπέλα επαναλαμβάνει την ερώτησή της. Που είναι το σπίτι της; Η κάμερα είναι ακίνητη, το μυαλό μας τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην ένοχη Ιστορία. Αποφεύγοντας το πρώτο σκέλος της απάντησης (τι απέγινε ο τόπος της) ο σπουδαίος Τούρκος σκηνοθέτης Ρεχά Ερντέμ («Kosmos», «Hayat var») ξεκινά ένα οδοιπορικό για να μας συστήσει ό,τι αποτελεί τώρα το σπίτι της: το ίδιο το βουνό. Οι σπηλιές που την προστατεύουν. Οι φυλλωσιές που την κρύβουν. Οι ανάσες της - όσο σκαρφαλώνει δυνατά κι αποφασισμένα τις ράχες του. Ο θάνατος που παραφυλά σε κάθε γωνιά του, ανά πάσα στιγμή, από μία ξαφνική, απροειδοποίητη, συριστική ριπή του εχθρού. Το μεγαλείο των πραγματικών κατοίκων: των αγριμιών. *Π.Λ.* (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix εδώ)
Ο Χειμώνας του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα / Ελληνικές Ταινίες: Ο Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας επιλέγει να διηγηθεί τον «Χειμώνα» ως μία τραγική ιστορία, με κωμικό, σε στιγμές, τρόπο. Στοχεύει να περάσει το κοινωνικό του σχόλιο για την αποξενωμένη κι απαξιωμένη επαρχία, ως μεταφυσικό θρίλερ. Στήνει επίτηδες μία ατμόσφαιρα που ακροβατεί ανάμεσα στον Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, τον Εντγκαρ Αλαν Πόε και τον... Σαρλό. Μπερδεύει τη σύγχρονη πραγματικότητα, με το νοσταλγικό παρελθόν. Μπλέκει ερασιτέχνες με επαγγελματίες ηθοποιούς. Πάνω από όλα: υπαινίσσεται ξεκάθαρα ότι όσα βλέπουμε μπορεί να διαδραματίζονται αποκλειστικά στο μυαλό του ήρωά του. Στο μυαλό ενός νεαρού αγοριού που παλεύει με το παρελθόν, τους δαίμονες και, τελικά, την τρέλα του. Κάπως έτσι εξηγείται ότι από την πρώτη στιγμή κάτι είναι... off. Ο Νίκος μένει σε μία σοφίτα του σύγχρονου Λονδίνου, που μοιάζει να έχει βγει από τα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα. Επιπλα, διακόσμηση, οι ανοιχτές βαλίτσες που ο ήρωας σχεδόν κωμικά προσπαθεί να στριμώξει τα πράγματά του, αλλά και τα ρούχα του ίδιου ανήκουν 100 χρόνια πίσω. Το iphone με το οποίο μιλάει στην μητέρα του και το piercing στο στόμα του μας βεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε στο σήμερα. Π.Λ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τον «Χειμώνα»)
O Εγωιστής Γίγαντας (The Selfish Giant) της Κλίο Μπάρναρντ / Ειδικές Προβολές - Βραβεία LUX: Η πρώτη ταινία της Βρετανίδας Κλίο Μπάρναρντ, «The Arbor», ήταν ένα εξίσου εντυπωσιακό, με μια δόση πειραματισμού docudrama, που έδειχνε την ικανότητα της βρετανίδα σκηνοθέτη να καταγράφει όχι μόνο την επιφάνεια ενός κοινωνικού millieu, μα και την ίδια την φύση των ανθρώπων που το αποτελούν. Μόνο που εδώ, δείχνει να προχωρά με άλματα, κάνοντας ένα φιλμ που βρίσκεται στην περιοχή του σινεμά του Κεν Λόουτς γεμάτο ανθρωπιά, τρυφερότητα και μια ξεχωριστή ματιά που μας επιτρέπει να μιλάμε για ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα από την εποχή του «Ratcatcher» της Λιν Ράμσει, του «Red Road» της Αντρεα Αρνολντ, ή του «Hunger» του Στιβ ΜακΚουίν. Ο τίτλος και η παραβολή της ιστορίας του, είναι δανεισμένη από το παραμύθι του Οσκαρ Ουάιλντ, «Ο Εγωϊστής Γίγαντας», στο οποίο ένας γίγαντας κλεισμένος στον όμορφο κήπο του ζει έναν συνεχή χειμώνα μέχρι την στιγμή που θα αφήσει τα παιδιά να μπουν να παίξουν και να φέρουν μαζί τους την άνοιξη. Γ.Κ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «The Selfish Giant»)
Κελί από Χρυσάφι (La Jaula de Oro) του Διέγο Κεμάδα-Δίες / Διεθνές Διαγωνιστικό: Το σκληρό οδοιπορικό τριών έφηβων παιδιών (ενός νταή 15χρονου, μίας μεταμφιεσμένης σε αγόρι κοπέλας κι ενός Ινδιάνου που δεν γνωρίζει καν Ισπανικά) που πρέπει να διασχίσουν 1200 μίλια στο Μεξικό για να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική. Ο Κεμάδα-Δίες (έχοντας δουλέψει ως συνεργάτης των Κεν Λόουτς, Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, Σπάικ Λι και Φερνάντο Μεϊρέγιες) παραδίδει ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο στο σινεμά νατουραλιστικής παρατήρησης. Εχει πολλά να πει, αλλά δε βιάζεται. Μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τους μικρούς ήρωες αργά και σταδιακά και τις συνθήκες με τις οποίες αυτά τα ταξίδια σκοτώνουν την όποια αθωότητα, όμως με την ίδια ορμή ξαφνικά ανεβάζει την αδρεναλίνη: μας χώνει και μας σε τραίνα, μας καλύπτει με σκόνη, μας βάζει αντιμέτωπους με τη βία των διεφθαρμένων αστυνομικών, του στρατού ή των συμμοριών του Μεξικού που αν σε απαγάγουν δε θα σε βρει ξανά ποτέ κανείς. Το μεγάλο ατού της ταινίας όμως είναι οι στιγμές λυρισμού και καλοσύνης, με τον τρόπο που το λατινικό σινεμά ξέρει πολύ καλά να αποτυπώνει. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών και κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ της Ζυρίχης. Π.Λ. (Διαβάστε εδώ για όλες τις ταινίες του Διαγωνιστικού Τμήματος και τις προβλέψεις του Flix για τα βραβεία)
Τα Χειρόγραφα Δεν Καίγονται του Μοχάμαντ Ρασούλοφ / Ειδικές Προβολές: Η νέα ταινία του «φυλακισμένου» και σε απαγόρευση να ασκεί το επάγγελμα του σκηνοθέτη Μοχάμαντ Ρασούλοφ παρακολουθεί την παράλληλη ζωή δυο αντρών, ενός συγγραφέα που του απαγορεύεται η έκδοση του νέου του βιβλίου κι ενός πατέρα που γίνεται πληρωμένος δολοφόνος για να πληρώσει το απαραίτητο χειρουργείο του γιου του. Η πλοκή είναι εμφανέστατα συμβολική, μέσα από τους ήρωές του ο Ρασούλοφ εκθέτει τη σύγχρονη κατάσταση στο Ιράν κι ο ρυθμός του προσεγγίζει αυτόν του θρίλερ, σε μια ταινία συμβατική, η οποία ωστόσο κερδίζει πόντους ενδιαφέροντος μόνο από το γεγονός πως την υπογράφει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης. *Λ.Γ.* (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για την ταινία από το Φεστιβάλ Καννών όπου και έκανε την πρεμιέρα της)
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Θεσσαλονίκη 2013
