Μέλι (Miele) της Βαλέρια Γκολίνο / Βραβεία LUX: Η Ιρένε ήταν σπουδάστρια Ιατρικής. Χωρίς να το έχει ομολογήσει στον χήρο πατέρα της τα έχει παρατήσει. Με έναν πρώην σύντροφό της γιατρό έχουν στήσει μία παράνομη ακτιβιστική δραστηριότητα: εξυπηρετούν ασθενείς που πάσχουν από χρόνιες εφκυλιστικές αρρώστιες να δώσουν τέρμα στη ζωή τους. Τα βήματα είναι ξεκάθαρα και η «Μιελ» (το ψευδώνυμο της Ιρένε στους ασθενείς είναι «Μελένια») τα εκτελεί με ψυχραιμία και εξαιρετική προσοχή στην λεπτομέρεια: αγοράζει από το Μεξικό φάρμακα που κοιμίζουν ζώα, εξηγεί αναλυτικά σε ασθενείς και συγγενείς τι πρέπει να κάνουν και πότε, δεν επιτρέπει περιθώρια ηθικού ή πρακτικού λάθους. Μέχρι που κάνει η ίδια ένα: πουλάει το φάρμακο και τη διαδικασία σ' έναν ηλικιωμένο αρχιτέκτονα, ο οποίος αργότερα της αποκαλύπτει ότι δεν νοσεί από κάτι - εκτός από τα εκδικητικά, καταθλιπτικά γηρατειά του. Η μέχρι τότε ξεκάθαρη Ιρένε κλονίζεται. Προσπαθώντας να πάρει πίσω το φάρμακο, μία παράξενη φιλία αναπτύσσεται ανάμεσα τους. Ποιος θα βοηθήσει ποιον; Π.Λ. (Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Miele» της Βαλέρια Γκολίνο)
Χάλια Μαλλί (Pelo Malo) / Μαριάνα Ρονδόν, Βενεζουέλα
Ο 9χρονος Τζούνιορ μεγαλώνει στο γκέτο των εργατικών πολυκατοικιών του Καράκας. Είναι ο μεγάλος γιος μίας απολυμένης, απελπισμένης, οργισμένης μητέρας. Ο πατέρας του πέθανε νέος και η γιαγιά γνωρίζει πολύ καλά ότι η νύφη της δεν του ήταν πιστή. Το μωρό άλλωστε ούτε που μοιάζει στο γιο της. Τίποτα από όλα αυτά δεν ενδιαφέρει τον Τζούνιορ. Το μυαλό του είναι στη φωτογραφία που πρέπει να τραβήξουν για τη ταυτότητά τους στο καινούργιο του σχολείο. Η κολλητή του φίλη, η χοντρούλα ασχημούλα συμμαθήτριά του, που ονειρεύεται να μεγαλώσει και να πάει στα καλλιστεία, βάζει την μαμά της να της ράψει ένα Miss Venezuela φόρεμα για την πόζα της. Ο Τζούνιορ θέλει η δική του να του ισιώσει τα μαλλιά. Σιχαίνεται το μπουκλωτό, άφρο, χάλια μαλλί του. Θέλει να μοιάζει με τους λατίνους ποπ τραγουδιστές με την ολόισια χαίτη, το χαρούμενο ταπεραμέντο, τα λαμπερά κοστούμια. Η μητέρα του καταλαβαίνει πολύ καλά τι σημαίνουν όλα αυτά και του το απαγορεύει. Ο γιος της πρέπει να επιβιώσει. Σ' αυτό τον τόπο δεν μπορείς να είσαι διαφορετικός. Πρέπει να είσαι στρέιτ, όχι να ζητάς τα μαλλιά σου ίσια. Η Μαριάνα Ρονδόν, στη δεύτερη ταινία της, αφήνει την κάμερα να περιπλανιέται στο σύμπαν ενός παιδιού με αδιέξοδα όνειρα. Παγιδευμένο σε έναν κόσμο φτώχιας και στέρησης, αλλά και σε μία σεξουαλικότητα που δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει. Η Ρονδόν καταγράφει την αρχή μίας επώδυνης οδύσσειας. Και η αρχή είναι πάντα η μητέρα. Ο Τζούνιορ συνδέει ότι είτε μπορεί να έχει τα μαλλιά του ίσια, ή την αγάπη της μητέρας του. Νατουραλισμός, τρυφερότητα, αμεσότητα, υπέροχες σκληρές σε στιγμές ερμηνείες από μικρούς και μεγάλους πρωταγωνιστές και το τοπίο της φτωχικής λατινικής Αμερικής να κυριαρχεί στα κάδρα ως ένας ακόμα χαρακτήρας. Ισως ο πιο βασανισμένος από όλους.Π.Λ.
Πρόβατο (Mouton) / Μαριάν Πιστόν, Ζιλ Ντερού, Γαλλία
Κάπου ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, το ντεμπούτο των Μαριάν Πιστόν και Ζιλ Ντερού είναι μια ταινία φτιαγμένη από ατόφια κομμάτια ζωής σε μια παραλιακή πόλη της Νορμανδίας, εκεί όπου ζει ο 17χρονος Ορελιέν - γνωστός ως το «Πρόβατο», ένα παιδί που απομακρύνεται από την Πρόνοια μακριά από την μητέρα του και στέλνεται ως μαθητευόμενος σεφ σε μια ψαροταβέρνα. Η κάμερα των Πιστόν και Ντερού τον ακολουθούν καθώς αυτός μαγειρεύει, ξεφορτώνει τα ψάρια νωρίς το πρωί, πετάει τα σκουπίδια μετά από μια μέρα που τελειώνει, σε μικρές καθημερινές του στιγμές. Σιωπηλός, εύθραυστος, μοναχικός και πληγωμένο παιδί στο σώμα ενός έφηβου, δεν μιλάει πολύ, ακόμη και όταν γίνεται το «παιχνίδι» της βιαιότητας της παρέας του. Ισως γιατί αν χρειαστεί να μιλήσει θα αφηγηθεί την πιο σκληρή ιστορία που θα έχει ακούσει ποτέ άνθρωπος πάνω στη Γη. Οι κινήσεις του είναι μηχανικές, το μοναδικό του κίνητρο μοιάζει να είναι η επιβίωση και σαν αγρίμι που έχει εγκλωβιστεί σε μια βασανιστική κανονικότητα, ακριβώς στη μέση της ταινίας ο εμβληματικός (σχεδόν Μπρεσονικός και από τη φύση του Νταρντενικός) ήρωας του φιλμ... εξαφανίζεται. Ο,τι ακολουθεί, όμως, δεν είναι μόνο ένα επιτηδευμένο τέχνασμα υπέρ μιας αποδόμησης της όποιας συμβατικής αφήγησης, αλλά η καρδιά του εγχειρήματος των δύο σκηνοθετών που αποφασισμένοι να κάνουν μια ποιητική ταινία για το τυχαίο της ανθρώπινης ύπαρξης θα αφήσουν τον περίγυρο του Ορελιέν στοιχειωμένο από την απουσία του, ακριβώς όπως νιώθει και ο θεατής που μοιάζει αδύνατον να ξεχάσει αυτό το παιδί, εξορισμένο για ακόμη μια φορά στη ζωή του μακριά από εκεί που για λίγο ένιωθε ότι ανήκει. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, το «Πρόβατο» είναι μια από τις πιο περίεργες, δυσκολες και στο όριο του πειραματισμού ταινίες, που ίσως μοιάζει δύσκολο να αγαπήσεις, αλλά που σίγουρα θα αργήσεις πολύ να ξεχάσεις. Μ.Κ.
Η Τελευταία Φάρσα του Βασίλη Ραΐση / Ελληνικές Ταινίες: Τέσσερις νεαροί φυσικοί που εργάζονται στο Πανεπιστήμιο, πάνω σ’ ένα πείραμα, έχουν ένα παράλληλο χόμπι: ξεσκεπάζουν τσαρλατάνους πνευματιστές, αποκαλύπτουν τις πρακτικές τους και ανεβάζουν τις μαγνητοσκοπημένες «φάρσες» τους στο ίντερνετ. Ο ένας από την ομάδα, ο Ηλίας, είναι αποφασισμένος ν’ αποκαλύψει το ψέμα του Ικαρου, ο οποίος υποτίθεται ότι θεραπεύει τον καρκίνο με υγιεινή διατροφή, διαλογισμό και ανθρώπινη στοργή. Μόνο που ο Ηλίας, εισχωρώντας στην ομάδα του Ικαρου, θ’ αφήσει τον κυνισμό του απ’ έξω, θα συναντήσει συνθήκες αλλιώτικες απ’ ό,τι φανταζόταν και θα μπερδευτεί ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημά του. Λ.Γ. (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της «Τελευταίας Φάρσας» εδώ)
Η Αφροδίτη με τη Γούνα του Ρομάν Πολάνσκι / Ειδικές Προβολές: Ο Ρομάν Πολάνσκι, δυο χρόνια μετά το «Carnages», χρησιμοποιεί και πάλι ένα θεατρικό έργο ως πρώτη ύλη του, το «Venus in Fur» του Ντέιβιντ Αϊβς, που πραγματεύεται και εκσυγχρονίζει τη θεωρία του Λέοπολντ φον Ζάχερ Μαζόχ και την ηδονική διάσταση της υποδούλωσης του άντρα στο γυναικείο ερωτισμό. Οποιος περιμένει, από το συνδυασμό του αντικειμένου με το όνομα του Πολάνσκι ένα αποτέλεσμα σκανδαλιστικό ή απλώς πικάντικο, θα εκπλαγεί: η ταινία, παρότι προέρχεται από αμερικανικό θεατρικό έργο, έχει έντονα «γαλλικό» χαρακτήρα στους ασταμάτητους, ρυθμικούς διαλόγους, τις φιλοσοφικές αναλύσεις και την πρόθεση θεοποίησης του ωραίου. Λ.Γ. (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για την «Αφροδίτη με τη Γούνα» του Ρομάν Πολάνσκι εδώ)
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Θεσσαλονίκη 2013
