Το «2013 Θερινά Σινεμά στην Αθήνα», αντίθετα με τα όσα υπόσχεται ο τίτλος του δεν έχει τίποτα κινηματογραφικό.
Σε μια καθόλα τηλεοπτική προσέγγιση, που θυμίζει μάλλον αρχή ρεπορτάζ, η Μαγδαληνή Ρεμούνδου περνάει το καλοκαίρι του 2013 ανιχνεύοντας την πραγματικότητα των θερινών σινεμά της Αθήνας προσπαθώντας να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα για το αν η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τη λειτουργία τους αλλά και να ανακαλύψει το ρόλο τους στη σύγχρονη αστική μυθολογία.
Το γεγονός πως δεν καταφέρνει τίποτα απ' όλα τα παραπάνω οφείλεται λιγότερο στο μη κινηματογραφικό, επαναλαμβανόμενο (αν και μεσαίου μήκους) και άχρωμο υλικό της και περισσότερο στο ότι η έρευνα της είναι ελλιπής (συγκεντρωμένη σε μερικές περιπτώσεις μυθικών θερινών σινεμά της Αθήνας, στο Athens Open Air Film Festival που διοργανώνει το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας και στην περίπτωση του πλανόδιου θερινού σινεμά Real Cinema Screen), αλλά και στο γεγονός πως από τη μία η πλειοψηφία των παλαιότερων γενεών ιδιοκτητών των θερινών σινεμά πιστεύουν πως για την πτώση στα εισιτήρια φταίει το γεγονός πως δεν γυρίζονται καλές ταινίες όπως το '60 και το '70 (!) και οι απλοί θεατές που μιλούν στο ντοκιμαντέρ δεν έχουν καμία άλλη άποψη πάνω στο έννοια θερινό εκτός από τα σνακ στο μπαρ και το άρωμα των γιασεμιών.
Για το τελευταίο, προφανώς και δεν ευθύνεται η δημιουργός του ντοκιμαντέρ, αλλά σε κάθε περίπτωση το «2013 Θερινά Σινεμά της Αθήνας» δεν πετυχαίνει το σκοπό του ούτε ως μια έρευνα - εμβάθυνση για το μέλλον της κινηματογραφικής κουλτούρας στην εποχή μας, αλλά ούτε ως μια ολοκληρωμένη εικόνα για τα συν και τα πλην που κάνουν τους θερινούς κινηματογράφους να στέκονται στα πόδια τους, ακόμη και όταν μοιάζουν πια απλά με μια παράδοση που αρνείται να πεθάνει.
Σε όλη τη διάρκεια των 50 λεπτών που διαρκεί το ντοκιμαντέρ δεν αναφέρεται ούτε μια φορά η κατά μέσο όρο κακή συνθήκη προβολής και ακουστικής στα θερινά σινεμά, η ιδιαίτερα υψηλή τιμή του εισιτηρίου που δεν δικαιολογείται από την αντίστοιχη προσφορά (ειδικά σε μια εποχή κρίσης) και η αυταπόδεικτη αλήθεια πως τα θερινά σινεμά που έχουν επενδύσει (με οποιεσδήποτε θυσίες ή και πλάτες) στην τεχνική τους αρτιότητα ή συνεργάζονται με εταιρείες διανομής που τους προμηθεύουν με καλοκαιρινά blockbusters ή «αληθινές» επανεκδόσεις παλαιότερων ταινιών είναι σαφές πως είναι αυτά που δουλεύουν καλύτερα απ' όσα επαφίενται μόνο στο να βλέπεις σινεμά κάτω από τον αττικό ουρανό.
Με το τέλος του «2013 Θερινά Σινεμά στην Αθήνα», ακόμη και αυτός ο θεατής που δεν γνωρίζει και δεν χρειάζεται ίσως να γνωρίζει εκ των έσω τη συνεχώς κατιούσα πορεία των κινηματογραφικών αιθουσών εν έτει 2014, μπερδεύεται με το αν τελικά τα θερινά σινεμά ευδαιμονούν ή όχι στην Αθήνα της κρίσης και είναι σίγουρο πως μένει με μια εντύπωση πως ο μόνος λόγος για την ύπαρξή τους είναι η νοσταλγία που κουβαλούν από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής τους και η πρόσφατη (κυρίως λόγω «Θησείου» και κατάταξής του από δημοσιογράφο του CNN στην πρώτη θέση των open air κινηματογράφων στον κόσμο, αλλά και του Open Air Film Festival) εκμετάλλευσή τους ως τουριστική ατραξιόν.
Και ακόμη και αν αυτή είναι η αλήθεια, δεν θα τη βρείτε τεκμηριωμένη εδώ.
To «2013 Θερινά Σινεμά της Αθήνας» προβάλλεται ξανά την Κυριακή 16 Μαρτίου στις 13.00 στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη
