Το γεγονός ότι ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ στην ιστορία της αμερικής, το οποίο παρακολούθησαν περισσότεροι από 300 χιλιάδες άνθρωποι, ήταν κάτι που παραμένει σχεδόν άγνωστο στην πλειοψηφία των μουσικόφιλων, όταν το Woodstock που συνέβη το ίδιο καλοκαίρι μόλις 100 μίλια μακριά κατέχει μια εξέχουσα θέση στην μουσική μυθολογία, λέει κάτι εξαιρετικά σημαντικό για τον τρόπο που η ιστορία καταγράφει τα γεγονότα.
Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι ενώ όλο το Harlem Cultural Festival μια μουσική πανδαισία που φιλοξένησε τους κορυφαίους της μαύρης μουσικής κινηματογραφήθηκε από ένα συνεργείο, το υλικό παρέμεινε ξεχασμένο σε ένα υπόγειο για πενήντα χρόνια, μέχρι την στιγμή που ο Αμίρ “Questlove” Τόμσον το ξέθαψε για να δημιουργήσει αυτό το ξεσηκωτικό ντοκιμαντέρ.
Το Harlem Cultural Festival συνέβη σε μια στιγμή έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης και υπό την σκιά μιας βίας που θα μπορούσε ανά πάσε στιγμή να ξεσπάσει κι αποτέλεσε μια διέξοδο αλλά και μια στιγμή ξεκάθαρης συνειδητοποιήσης για χιλιάδες μαυρους στο Χαρλεμ, αλλά κι ολόκληρη της Νέα Υόρκη. Οπως λέει ένας από τους θεατές του «ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσους πολλούς μαύρους αληθινά χαρούμενους, σε μια εποχή που η Αμερική έφτανε θριαμβευτικά στο φεγγάρι, αλλά το Χάρλεμ βυθιζόταν στην ηρωίνη.
Μέσα από υλικό που βλέπουμε για πρώτη φορά τώρα μέσα από ηλεκτρισμένες μουσικές και την αίσθηση μιας ξεκάθαρης ευφορίας, το φιλμ είναι γεμάτο ενέργεια και δύναμη καταγράφοντας όχι μόνο μουσική μα και κοινωνική ιστορία. Μιλά για μια κομβική στιγμή στην ιστορία μιας κοινότητας, για μια γενιά που έχτιζε την μαύρη ταυτότητά της όχι μόνο μέσα από τον ήχο της σόουλ αλλά κι από τα ρούχα, τα μαλλιά, μια νέα συμπεριφορά, από την υιοθέτηση της λέξης «μαύρος» και την καθιέρωσή της στα επίσημα κανάλια και το παγκόσμιο λεξιλόγιο.
Το «Summer of Soul (...Or, When The Revolution Could Not Be Televised)» είναι ένα ντοκιμαντέρ που δεν έχει να κάνει μόνο με εκείνο το φεστιβάλ, με τον ίδιο τρόπο που όπως λέει η Γκλάντις Νάιτ «το φεστιβάλ δεν είχε να κάνει μόνο με τη μουσική, αλλά με την ανάγκη των μαύρων να δουν τους δικούς μας ανθρώπους να μας ανυψώνουν». Και αν και είναι τοποθετημένο πίσω στα 1969 το φιλμ δείχνει σήμερα καίριο κι απαραίτητο, μια συναρπαστική ματιά σε μια στιγμή στο χρόνο και μια ξεκάθαρη δήλωση για το πως η τέχνη έχει την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο, πως η χειραφέτηση είναι μια συλλογική διαδικασία και πως μερικές φορές, ακόμη κι εκ των υστέρων, η επίσημη Ιστορία μπορεί να ξαναγραφτεί με πιο αληθινούς όρους.
Περισσότερα από το φετινό Sundance
- Sundance 2021: To «In the Same Breath» της Νανφού Γουάνγκ, μιλά για τον Covid-19 και επί προσωπικού
- Sundance 2021: Το «One for the Road» μάλλον δεν κάνει τον παραγωγό του, Γουονγκ Καρ Γουάι, περήφανο
- Το «Censor» είναι ένα αιματοβαμένο, meta σχόλιο, για το σημείο όπου η ψύχωση συναντά το σινεμά
- Ενας «Secret Garden» ανθίζει στο φεστιβάλ του Sundance
- Sundance 2021: Το «One for the Road» μάλλον δεν κάνει τον παραγωγό του, Γουονγκ Καρ Γουάι, περήφανο
- Sundance 2021: Ο Μπεν Γουίτλι επιστρέφει στις ρίζες (του) με το «In the Earth»
- Sundance 2021: Οταν ο Σίον Σόνο συνάντησε τον Νίκολας Κέιτζ στο «Prisoners of the Ghostland»
- Sundance 2021: Το «Passing» αποδεικνύει ότι η Ρεμπέκα Χολ είναι εξαιρετική κι ως σκηνοθέτης
- Sundance 2021: To «Land» της Ρομπιν Ράιτ σε συγκινεί αποφεύγοντας την πεπατημένη
- Sundance 2021: To «John and the Hole» του Πασκουάλ Σίστο, είναι ένα αίνιγμα σε γοητευτικό περιτύλιγμα
- Sundance 2021: o Εντγκαρ Ράιτ αποθεώνει, όπως τους αξίζει, τους Sparks στο απίθανο ντοκιμαντέρ του, «The Sparks Brothers»
- Sundance 2021: Το «Coda» της Σιάν Χέντερ είναι καλοφτιαγμένο, ειλικρινές και συγκινητικό
- Sundance 2021: Μια αληθινή ιστορία ελπίδας βρίσκεται στο κέντρο του «Hive» της Μπλέρτα Μπασόλι
- Sundance 2021: Το «Flee» είναι ένα συγκλονιστικό, αριστοτεχνικό, υπέροχο ντοκιμαντέρ