Γεννημένη στην Κίνα, αλλά κάτοικος των Η.Π.Α. εδώ και χρόνια, η Νάνφου Γουάνγκ, όπως κάθε χρόνο, τον Ιανουάριο του 2020, μαζί με τον αμερικανό σύζυγό της και τον γιο της, ταξίδεψαν στην Κίνα για να επισκεφθούν την μητέρα της και να γιορτάσουν μαζί την Κινέζικη πρωτοχρονιά. Ηταν λίγες μόλις ημέρες πριν τα κρούσματα του Covid-19 αρχίσουν να γίνονται ορατά και καθώς η Γουχάν ετοιμαζόταν να κλείσει για να αποτραπεί η διασπορά του ιού, ο σύζυγός της και το παιδί τους θα έφευγαν σαν κυνηγημένοι από την χώρα κι εκείνη θα τους ακολουθούσε λίγο αργότερα. Ηταν ακόμη οι μέρες που τα μέσα ενημέρωσης διέδιδαν ότι η μεταδοτικότητα του ιού μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι επιβεβαιωμένη, ότι η μάσκες δεν είναι απαραίτητες και οι ειδήσεις μιλούσαν για οκτώ ανθρώπους που κατηγορούνται για διασπορά επικίνδυνων φημών σχετικά με μια φονική γρίπη.
Πίσω στην Αμερική -όπου επέστρεψε δίχως κανείς να την θερμομετρήσει ή να την βάλει σε καραντίνα- η Γουάνγκ αποφάσισε να ακολουθήσει την πορεία του ιού, πριν ακόμη ανακυρηχθεί σε πανδημία, προσλαμβάνοντας τοπικά συνεργεία για να τραβήξουν υλικό για λογαριασμό της και μιλώντας με εκατοντάδες ανθρώπους από την Γουχάν αλλά και ολόκληρη την Κίνα που πόσταραν πληροφορίες ή βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα.
Δείτε ακόμη: To Sundance Film Festival ξεκίνησε, και το Flix είναι εκεί! - Από τον καναπέ μας
Η εικόνα που χτίζει μέσα από το ντοκιμαντέρ της αποκαλύπτει όχι μόνο πράγματα που ξέραμε όπως την απόπειρα συγκάλυψης της αλήθειας από την μηχανή προπαγάνδας της Κίνας, αλλά φωτίσει και επώδυνες ομοιότητες στην αντιμετώπιση του ιού και στην δεύτερη πατρίδα της, Αμερική. Τα κοινά σημεία ανάμεσα στην ρητορική του Σι Τζινπίνγκ και του Ντόναλντ Τραμπ είναι σχεδόν ανατριχιαστικα, ο τρόπος που οι ανωτεροί τους χειρίστηκαν τους επαγγελματίες της υγείας που φώναξαν «λύκος» στην πρώτη φάση της πανδημίας υπήρξε τραγικός και μοιάζει επώδυνο να βλέπεις ακόμη και σημαντικούς επιστήμονες όπως ο Αντονι Φάουτσι να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη στην αρχή της κρίσης λέγοντας για παράδειγμα ότι οι μάσκες δεν είναι απαραίτητες.
Ομως ίσως το πιο δυνατό κομμάτι του φιλμ να μην είναι άλλο από τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που οι κάμερες των συνεργείων του φιλμ κατέγραψαν και τους οποίους η Γουάνγκ βρίσκει ξανά όταν το πρώτο κύμα του ιού έχει κοπάσει για να μιλήσει ξανά μαζί τους και να κινηματογραφήσει με σαφήνεια ένα τραύμα που είναι βαθύ κι ανοιχτό. Οχι μόνο στη Γουχάν αλλά και πολύ πιο κοντά στο σπίτι της, στη νέα Υόρκη.
Το «In the Same Breath» ξεκινά με εικόνες από την πρωτοχρονιάς του 2020 στη Γουχάν και κλείνει με αυτές από την πρωτοχρονιά του 2021, όπου εκτός από μερικές μάσκες, τίποτα δεν δείχνει να έχει αλλάξει, ακόμη κι αν έχουν μεσολαβήσει τόσοι πολλοί θάνατοι και τόσος πόνος. Και μερικά πράγματα δεν αλλάζουν όντως ποτέ, όπως για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία και οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ακόμη και την μεγαλύτερη τραγωδία με τρόπο χειριστικό και προσπαθούν να μεταγράψουν μια σειρά από φρικτά λάθη σε μια «νίκη» της ανθρώπινης δύναμης και της ηγεσίας τους. Συνεχίζοντας να θέλουν να ελέγξουν την εικόνα των πραγμάτων αδιαφορώντας στην πραγματικότητα για την ουσία τους και για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Διαβάστε επίσης: Sundance 2021: Το «One for the Road» μάλλον δεν κάνει τον παραγωγό του, Γουονγκ Καρ Γουάι, περήφανο
