Η ανακοίνωση της συνεργασίας του (πολύ συχνά εξωφρενικού) γιαπωνέζου auteur Σίον Σόνο με την περσόνα που πλέον έχει γίνει ο πρώην ηθοποιός Νίκολας Κέιτζ, έμοιαζε σαν μια ένωση φτιαγμένη στα ουράνια, αλλά το «Prisoners of the Ghostland», προβάλλει σαν μια ξαναζεσταμένη εκδοχή του «Mad Max» ζυμωμένη με τα υλικά ενός σαμουράι γουέστερν σε μια συνταγή που μοιάζει μάλλον άνοστη.
Ο Νίκολας Κέιτζ υποδύεται έναν «Ηρωα» σε μια Ιαπωνία μετά την (πυρηνική) αποκάλυψη, που βρίσκεται φυλακισμένος την Samurai Town, μετά από μια ληστεία σε μια τράπεζα που στοίχισε την ζωή σε πολλούς αθώους. Μέχρι την στιγμή που ο Κυβερνήτης της -περισσότερο ένας τυπικός μαφιόζος παρά εκλεγμένος ηγέτης της-, θα τον βγάλει απο εκεί αναθέτοντάς του την αποστολή να του φέρει πίσω την «εγγονή» του Μπερνίς που βρίσκεται φυλακισμένη στην Ghostland, έναν καταυλισμό επιζώντων στο πουθενά, σε μια περιοχή από την οποία δεν γύρισε ποτέ κανείς ζωντανός. Προκειμένου να εξασφαλίζει την επιστροφή του, ο Κυβερνήτης θα φορέσει στον ήρωα μια δερμάτινη στολή ενισχυμένη σε διάφορα σημεία της με εκρηκτικά (δύο από αυτά βρίσκονται στους όρχεις του) τα οποία θα εκραγούν αν δεν ολοκληρώσει την αποστολή του, ή αν πληγώσει την Μπερνίς.
Και κάπως έτσι ξεκινά μια (όχι τόσο εξωφρενική όσο θα περίμενε κανείς) αποστολή διάσωσης που θα φέρει τον Ηρωα αντιμέτωπο με φονικούς σαμουράι, πιστολέρο, φαντάσματα και μια φυλή επιζώντων που προσπαθούν να σταματήσουν τον χρόνο. Κυριολεκτικά καθώς κρατούν δεμενους με ένα σχοινί τους δείκτες ενός τεράστιου ρολογιού. Ο Σόνο δίνει στον Κέιτζ άφθονο χώρο για να είναι ο Νίκολας Κέιτζ που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια κι εκείνος τον εκμεταλλεύεται με τρόπους που ξεκινούν από το να απαγγέλει σαιξπηρικές ατάκες, μέχρι να ουρλιάζει από πόνο όταν αναπόφευκτα ένας από τους όρχεις του θα εκραγεί. Διότι όπως προστάζουν οι κινηματογραφικοί κανόνες «αν δείξεις μια εκρηκτική συσκευή όρχεων, τότε θα πρέπει να την χρησιμοποιήσεις».
Ομως παρά τις προθέσεις και τις υποσχέσεις, παρά το κατά στιγμές εντυπωσιακό production design και μερικές θεματικές σκηνές μάχης, το «Prisoners of the Ghostland» δεν κατορθώνει ποτέ να σε ενθουσιάσει, να σε παρασύρει ή να απογειωθεί στο αληθινά εξωφρενικό. Ισως να φταίει ότι το αρχικό όραμα του Σόνο που σκόπευε να γυρίσει την ταινία στο Μεξικό αλλά που αναγκάστηκε να την μεταφέρει στην Ιαπωνία μετά από μια καρδιακή προσβολή, να άλλαξε την φύση της ταινίας. Ισως πάλι τόσο ο ηθοποιός όσο και ο πρωταγωνιστής του να πόνταραν περισσότερο στον αντίκτυπο που θα είχε η συνεργασία τους, παρά στο περιεχόμενο της ταινίας.
Περισσότερα από το φετινό Sundance
- Sundance 2021: To «In the Same Breath» της Νανφού Γουάνγκ, μιλά για τον Covid-19 και επί προσωπικού
- Το «Censor» είναι ένα αιματοβαμένο, meta σχόλιο, για το σημείο όπου η ψύχωση συναντά το σινεμά
- Ενας «Secret Garden» ανθίζει στο φεστιβάλ του Sundance
- Sundance 2021: Το «One for the Road» μάλλον δεν κάνει τον παραγωγό του, Γουονγκ Καρ Γουάι, περήφανο
- Sundance 2021: Ο Μπεν Γουίτλι επιστρέφει στις ρίζες (του) με το «In the Earth»
- Sundance 2021: Οταν ο Σίον Σόνο συνάντησε τον Νίκολας Κέιτζ στο «Prisoners of the Ghostland»
- Sundance 2021: Το «Passing» αποδεικνύει ότι η Ρεμπέκα Χολ είναι εξαιρετική κι ως σκηνοθέτης
