Η Κρίστεν Στιούαρτ είναι κατσούφα και νόστιμη: βλέπεις ότι θέλει να την παίρνουν στα σοβαρά, ήρθε ντυμένη rock chic και δε χάρισε ούτε ένα χαμόγελο. Η Κίρστεν Ντανστ, διατηρώντας το χτένισμα «μικρή Ολλανδέζα» που είχε στις Κάννες και πέρσι, όταν πρωταγωνιστούσε (και βραβεύτηκε) στο «Melancholia» του Λαρς φον Τρίερ, ήταν γλυκιά και ζεστή, έχοντας αποβάλλει τα περσινά της άγχη. Ο Βίγκο Μόρτενσεν, κουνώντας κάθε τόσο τη σημαία της Καναδέζικης ομάδας χόκεϊ, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, εκτός από γοητευτικότατος και σέξι, επίσης ιδιαίτερα καλλιεργημένος και οξυδερκής. Ολοι μαζί – και όλοι οι υπόλοιποι παραγωγοί και ηθοποιοί – πάλεψαν μέσα σε 40 λεπτά να εξηγήσουν και να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις τους στη μνημειώδη (και, τελικά, μάλλον αποτυχημένη), μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του «Στο Δρόμο» του Τζακ Κέρουακ. Διαβάστε τι είπαν παρακάτω και διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία.
Η παραγωγή - Ρόμαν Κόπολα
Για μένα ο Κέρουακ δεν έφυγε ποτέ από την επικαιρότητα, το βιβλίο είναι πραγματικά διαχρονικό. Ανακαλύπτεται ξανά από κάθε νέα γενιά. Ο πατέρας μου (ο Φράνσις Φορντ Κόπολα) αγόρασε τα δικαιώματα το 1979 θέλοντας να το κάνει ταινία. Πολλοί διαφορετικοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι δοκίμασαν, χωρίς επιτυχία, μέχρι που ο Βάλτερ Σάλες, τριάντα χρόνια αργότερα, ταίριαξε απόλυτα με το πνεύμα του βιβλίου και ξεκίνησε την προετοιμασία της ταινίας.
Η προετοιμασία - Βάλτερ Σάλες
Κάναμε εκτεταμένη έρευνα πριν ξεκινήσουμε το γύρισμα. Για πέντε χρόνια πέρασα απ’ όλες τις διαδρομές του βιβλίου, κάνοντας συνεντεύξεις στους ήρωές του, ή στους συγγενείς τους που ζουν ακόμα, τους ποιητές αυτής της μυθικής γενιάς που άλλαξε την όψη του πολιτισμού. Μίλησα ακόμα με ανθρώπους σαν τον Ντέιβιντ Μπερν ή τον Βιμ Βέντερς, που έχουν επηρεαστεί άμεσα από τον Κέρουακ και τη γενιά των beatniks. Όταν μαζευτήκαμε στο Μόντρεαλ για το γύρισμα, στήσαμε κάτι σαν κατασκήνωση, ένα bootcamp, όπου ζούσαμε όλοι μαζί για τέσσερις εβδομάδες, βλέπαμε ταινίες που άγγιζαν την beat generation και μέλη των οικογενειών που αναφέρονται στο βιβλίο, ή άνθρωποι του πνεύματος που έχουν ασχοληθεί με την περίοδο, έρχονταν και μας μιλούσαν, σαν τον Τζον Κάσιντι, το γιο της Κάρολιν και του Νιλ Κάσιντι. Ολες αυτές οι πληροφορίες ήταν εξαιρετικά χρήσιμες. Ο Τζον μας είπε ότι αυτή δεν είναι η ιστορία του κινήματος του Beat, αλλά της περιόδου ακριβώς που το γέννησε. Μ’ αυτήν την έννοια, το «On the Road» έχει μια στενή σχέση με τα «Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας», μια και παρουσιάζουν μια κοινωνική και πολιτική αφύπνιση, την οποία προκαλούν νεαροί άντρες, εξερευνώντας μια γεωγραφία που μέχρι τότε τους ήταν άγνωστη. Κι είναι κι ένα ταξίδι από τη νεότητα στην ενηλικίωση, ανθρώπων που προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν κάθε δυνατή ελευθερία που μέχρι τότε τους είχαν αρνηθεί.
Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες όλων αυτών των ανθρώπων στην ηλικία των 30, αλλά τότε είναι ήδη πια κατασταλαγμένοι, πνευματικοί, ώριμοι, έχουν ολοκληρώσει το ταξίδι τους. Ενώ το βιβλίο και η ταινία παρουσιάζει την απώλεια της αθωότητας, την αναζήτηση του τελευταίου συνόρου, του τέλους του αμερικανικού ονείρου.
Γκάρετ Χέντλαντ (Ντιν Μοριάρτι)
Ούτε ο Νίλ Κάσιντι, ούτε και ο γιος του, ο Τζον, στέκονταν ποτέ σ’ ένα σημείο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και αυτήν την αίσθηση προσπάθησα ν’ αποδώσω στην ταινία. Πήγα και συνάντησα τον Τζον, μ’ ένα σημειωματάριο γεμάτο ερωτήσεις, μιλήσαμε για πέντε ώρες. Αυτό με βοήθησε πολύ, γιατί εκτός από τα πράγματα που ξέρουμε, πήραμε και μια αληθινή αίσθηση της ψυχής του Νιλ Κάσιντι, όπως δε φαίνεται τόσο στο βιβλίο, ενός πατέρα που αγαπούσε πολύ τα παιδιά του, έπαιζε συνέχεια μαζί τους, ή τα έπαιρνε μαζί τους σε διαδρομές με τ’ αυτοκίνητα, όπου κάπνιζε κάτι που τα παιδιά νόμιζαν ότι ήταν τσιγάρα Camel, αλλά μύριζε λίγο διαφορετικά…
Σάμ Ράιλι (Σαλ Πάρανταϊς)
Ολόκληρη η διαδικασία του «bootcamp» με βοήθησε πάρα πολύ – χωρίς να μπορώ να συγκεκριμενοποιήσω μια στιγμή, ένα εύρημα ή μια λέξη, σταδιακά βυθίστηκα στην εποχή και στην προσωπικότητα του Σαλ – Τζακ Κέρουακ. Και καπνίζαμε και τα ίδια τσιγάρα!
Κρίστεν Στιούαρτ (Μεριλού)
Πέρασα αρκετό χρόνο με την κόρη της Μεριλού – Λουάν, μιλήσαμε και άκουσα για πάρα πολύ χρόνο, η παρουσία της ήταν απίστευτα αισθητή και συναισθηματικά επιβλητική, αισθάνθηκα, στην πορεία, ότι συνδέθηκα με την πραγματική Λουάν, τόσο δυναμική ήταν η προσωπικότητά της. Ο χαρακτήρας της Μεριλού ξεπηδά ολοζώντανος μέσα από τις σελίδες, δεν πούλησε ποτέ τον εαυτό και τα πιστεύω της. Δεν επαναστατούσε ενάντια σε κάτι, απλώς ήταν ο εαυτός της. Η προτεραιότητά της δεν ήταν να επηρεάσει άλλους ανθρώπους, παρά να γεμίσει με τους ανθρώπους που αγαπούσε. Και, κατά κάποιον τρόπο, εκείνη ενσαρκώνει όλο το νόημα του βιβλίου. Τολμώ να πω ότι αν δεν υπήρχε εκείνη, το ταξίδι των δυο αγοριών μπορεί και να μην είχε γίνει ποτέ. Ανακαλύψαμε μια σειρά από κασέτες, όπου η Λουάν μιλά για την ιστορία της, ώρες ολόκληρες και η απομαγνητοφώνησή τους κυκλοφόρησε πια σε βιβλίο, λέγεται «The One and Only» και είναι συγκλονιστικό, όσοι ενδιαφέρεστε να σπεύσετε να το διαβάσετε.
Κίρστεν Ντανστ (Καμίλ)
Εγώ ήμουν τυχερή, γιατί η ηρωίδα που ενσαρκώνω, η Καμίλ – Κάρολιν, έχει γράψει ένα βιβλίο, που λέγεται «Off the Road» και βασίστηκα πάνω του, με βοήθησε πάρα πολύ. Νομίζω ότι στην πραγματικότητα η Καμίλ προσπαθούσε να ζήσει μια κανονική ζωή κι έπεσε στη δύνη αυτών των αντρών. Ηταν μια πολύ δυνατή, πολύ έξυπνη γυναίκα, και νομίζω ότι θα είχε φτάσει πάρα πολύ ψηλά, αν η ζωή της είχε κυλήσει λίγο διαφορετικά.
Βίγκο Μόρτενσεν (Μπουλ Λι)
Είχα διαβάσει το «Οn the Road» όταν ήμουν 17 – 18 και αρκετές φορές ακόμα από τότε. Το θέμα είναι ότι, όταν κάτι είναι γραμμένο, αν δε βρεις έναν τρόπο να το ξαναγεννήσεις στην κάθε εποχή, παραμένει νεκρό. Είχα ασχοληθεί πολύ με την εποχή ο ίδιος, είχα διαβάσει και όλα τα βιβλία του Μπάροουζ τον οποίο υποδύομαι, αλλά το σημαντικό είναι να το μεταφέρεις στη σημερινή εποχή. Και σήμερα που υπάρχουν τόσα δυναμικά κινήματα, με πρωτοστάτες κυρίως νέους ανθρώπους, στην Ευρώπη, στη Βόρεια Αμερική, στην Κίνα, στη Μέση Ανατολή, είναι σα να ασπάζονται το πνεύμα εκείνης της εποχής, σε μια σημερινή περίοδο που αποδεικνύεται, και πάλι, εξαιρετικά συντηρητική. Οπότε, καταλαβαίνω ότι για τον Κόπολα και όλους τους συντελεστές, ήταν τρομερά δύσκολο να περιμένουν 30 χρόνια για να γίνει η ταινία, αλλά δεν υπάρχει καλύτερη εποχή, ή πιο ταιριαστή, από το τώρα.
Αναρωτιόμουν, πόσο θα τολμήσει η ταινία; Θα δείξει τις συνέπειες του να παίρνεις πολλά ναρκωτικά, να μην κοιμάσαι καθόλου και να οδηγείς υπερβολικά γρήγορα; Θα δείξει ότι, στην ουσία, αυτοί οι άνθρωποι κακομεταχειρίζονταν τις γυναίκες τους; Και, ευτυχώς, η ταινία δε φοβάται τη σκοτεινή πλευρά του βιβλίου.
Τομ Στέριτζ (Κάρλο Μαρξ)
Η μορφή του Αλεν Γκίνσμπεργκ, τον οποίο ουσιαστικά υποδύομαι, διαπερνά το σύμπαν, ο βούδας του Σαν Φρανσίσκο, μια τεράστια προσωπικότητα. Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες του από τα 18 – 20, που χρησιμοποίησα, οπότε δεν είναι ότι τον αναδημιούργησα, είναι ότι είχα ανοιχτή πρόσβαση στη μορφή του αλλά και στα άπειρα κείμενα που έγραφε από παιδί. Διάβασα πάρα πολλά δικά του κείμενα και κέρδισα μια σπάνια εγγύτητα με τη σκέψη του.
Ντάνι Μόργκαν (Εντ Ντάνκελ)
Γνώρισα τον πραγματικό Εντ, τον Αλ Χίνκελ, στο πάρτι για το τέλος των γυρισμάτων της ταινίας, νόμιζα ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί! Στην αρχή είχαμε μιλήσει στο skype, ήταν ο δάσκαλός μας για το Benzedrine, μας έμαθε πώς να κάνουμε ναρκωτικά! Ψεύτικα ναρκωτικά… Αλλά στο πάρτι που τον είδα πραγματικά, ήταν σα να είμαι σ’ ένα παράξενο blind date, οι άλλοι μου έλεγαν, στέκεται εκεί, πήγαινε να του μιλήσεις! Τελικά κουβεντιάσαμε πολλή ώρα, είπαμε τα πάντα, αλλά η ταινία είχε ήδη τελειώσει.
Η Κρίστεν Στιούαρτ για τις ερωτικές σκηνές της ταινίας
Οταν μίλησα πρώτη φορά με τον Βάλτερ Σάλες για την ταινία, ήμουν 16 – 17. Καταλάβαμε απ’ την αρχή ότι αγαπούσαμε το project για τους ίδιους λόγους. Αλλά χαίρομαι που πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να ξεκινήσουμε την ουσιαστική προετοιμασία. Η Λουάν ήταν 16 όταν συνέβησαν τα γεγονότα του βιβλίου, αλλά εγώ… άργησα λίγο περισσότερο να μεγαλώσω! Οποιος κάνει γυμνές σκηνές σεξ, μετά θα σας πει, «α, αισθάνθηκε τόσο ασφαλής, ο σκηνοθέτης μου πραγματικά με προστάτευσε…». Αλλά εγώ δε θα σας πω αυτό. Μ’ αρέσει πολύ να πιέζω τον εαυτό μου στα όρια. Μ’ αρέσει να προκαλώ και τους άλλους κι εμένα και να ζω όσο πιο αληθινές εμπειρίες μπορώ.
Tags: Cannes 2012, ON THE ROAD
