Αυτό που συνδέει τους δύο κεντρικούς ήρωες της νέας ταινίας του Ζακ Οντιάρ («Κοίτα τους Αντρες Οταν Πέφτουν», «Ο Χτύπος που Σταμάτησε η Καρδιά Μου», «Ο Προφήτης») είναι το σώμα.
Το γυμνασμένο σώμα του Αλί που ξεκινάει μια καινούρια ζωή μαζί με τον πεντάχρονο γιο του στην Αντίμπ της Νότιας Γαλλίας, μαθαίνοντας μέρα με τη μέρα τι σημαίνει να είσαι πατέρας.
Το ακρωτηριασμένο σώμα της Στεφανί, μιας εκπαιδεύτριας φαλαινών ορκα που μετά από ένα ατύχημα θα μείνει χωρίς πόδια, χάνοντας όλα όσα θεωρούσε δεδομένα και μαθαίνοντας να «περπατάει» από την αρχή.
Η συνάντηση τους θα είναι νομοτελειακή.
Ακρωτηριασμένοι από την ίδια τη ζωή, θα χρειαστούν ο ένας τον άλλον για να μπορέσουν να ενώσουν τα χαμένα άκρα του σώματος τους. Η Στεφανί τα πόδια της και ο Αλί τα διαρκώς τραυματισμένα χέρια του που ματώνουν κάθε φορά που ο βίαιος χαρακτήρας του του δίνει εντολή να χτυπήσει ένα τοίχο, τους ανθρώπους που αγαπαέι, τους αντιπάλους του στους αυτοσχέδιους αγώνες πάλης που συμμετέχει για να κερδίζει εύκολα χρήματα.
Με τον ίδιο τρόπο που ο Αλί θα συνδεθεί με τη Στεφανί χωρίς να είναι ερωτευμένος μαζί της, έτσι και η Στεφανί θα κρατηθεί από την «συμπόνοια» του για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει. Η επαφή τους, στην αρχή φιλική, στη συνέχεια σαρκική, στο τέλος ερωτική, δεν είναι παρά μια διαδρομή αναγνώρισης των δυνατοτήτων και των αντοχών των σωμάτων τους, καθώς αυτά ενώνονται σε μια διαρκή αναψηλάφηση και γνωριμία του «άλλου».
Το «Σώμα με Σώμα» είναι πριν από μια ταινία για έναν μεγάλο έρωτα, η ιστορία του Αλί. Οπως ανέκαθεν οι ταινίες του Ζακ Οντιάρ ήταν ιστορίες ανδρών που αναγκάζονται αργά ή γρήγορα να ενηλικιωθούν.
Παίζοντας ευρηματικά με τις προεκτάσεις του ανδρισμού (στο σώμα, τη συμπεριφορά, την επιθυμία) με φόντο μια φτωχή γωνιά του γαλλικού Νότου, ο Οντιάρ ακολουθεί τον ήρωα του σχεδόν σωματικά, όπως δηλαδή άγεται και φέρεται και ο ίδιος, με την ίδια απεγνωσμένη μείξη τρυφερότητας και βίας με την οποία έχει μάθει να επιβιώνει.
Ακριβώς δηλαδή όπως υποδύονται τους δύο ήρωες και οι πρωταγωνιστές αυτής της ταινίας.
Ο ζωώδης, σπαρακτικός, σαν ένα αγρίμι Ματίας Σένερτς (ακόμη πιο εντυπωσιακός απ’ ότι τον γνωρίσαμε στο περσινό «Bullhead») και η συγκλονιστική Μαριόν Κοτιγιάρ που πλέον δεν χρειάζεται καμία άλλη απόδειξη για να παραδεχτείς πως είναι με διαφορά μία από τις λίγες σπουδαίες ηθοποιούς αυτή τη στιγμή στον πλανήτη.
Η γενναιοδωρία και η αξιοπρέπεια με την οποία «κουβαλάει» το πληγωμένο σώμα της, υπερβαίνει κάθε ειδικό εφέ με το οποίο κατασκευάστηκε ο ακρωτηριασμός της. Αφήνοντας στο πέρασμα της αυτή την διαυγή αίσθηση που είναι σαφές πως ο Οντιάρ ήθελε να δημιουργήσει διασκευάζοντας τα διηγήματα του Καναδού Κερκ Ντέιβιντσον: ο,τι μας λείπει δεν είναι παρά μια ευκαιρία για να ανακαλύψουμε αυτό που έχουμε ανάγκη.
Καταλήγοντας στην λυτρωτική διαπίστωση πως τα πρώτα βήματα σε αυτή τη ζωή δεν είναι μόνο αυτά που κάνεις όταν γεννιέσαι...
Διαβάστε περισότερα για το «Σώμα με Σώμα».
Βρείτε τα πάντα για το 65ο Φεστιβάλ Καννών στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς
Tags: Cannes 2012
