Η επιλεγμένη θεματική «Off Season / Εκτός εποχής» συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στον πυρήνα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου και οι ταινίες που προβάλλονται φέτος εστιάζουν στις διαφορετικές αντιλήψεις για τον χρόνο, τις διαφορετικές «ταχύτητες» στις οποίες λειτουργεί η ανθρωπότητα, την αναγκαστική μετακίνηση και στάση, τη διαχείριση του προσωπικού και του «ελεύθερου» χρόνου ως θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος - έννοιες και θεματικές που στην εποχή της πανδημικής κρίσης έρχονται να αναθεωρηθούν, να βρουν νέες ερμηνείες, να χαράξουν το νέο χάρτη της ανθρώπινης επαφής.
Στο πλαίσιο της «Off Season / Εκτός εποχής» θεματικής, το SIFF παρουσιάζει δύο πρωτότυπες αναθέσεις καλλιτεχνικών έργων που για πρώτη φορά αξιοποιούν δυσεύρετο αρχειακό υλικό.
Το «Χειρόγραφον» είναι μια ελεγεία για τη μετανάστευση από τη Μεσόγειο στις ΗΠΑ το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, είναι όπως περιγράφουν οι εμπνευστές του «μια μεθυστική found-footage ταινία, στην οποία ο μοντέρ Χαρούτ Αρακελιάν ενώνει σε μια λυρική σύνθεση σπάνια πλάνα από πρώιμα ντοκιμαντέρ και κινηματογραφικά επίκαιρα (μεταξύ άλλων), ενώ ο μουσικοσυλλέκτης Ιαν Ναγκόσκι ανασύρει από τα αρχεία του σπάνιες, πρωτότυπες ηχογραφήσεις από διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες της εποχής, φέρνοντας στο σήμερα το ηχόχρωμα μιας αλλοτινής γειτονικής Ανατολής. Το έργο θα παρουσιαστεί τη βραδιά έναρξης του Φεστιβάλ παρουσία αφηγητών επί σκηνής – μια ζωντανή δράση παράλληλη με την προβολή, η οποία παραπέμπει ευφάνταστα στις συνθήκες θέασης την εποχή του πρώιμου, βωβού κινηματογράφου.»
Η δεύτερη ανάθεση του Φεστιβάλ αφορά στην τοπο-ειδική οπτικοακουστική εγκατάσταση σε δημόσιο χώρο Τελετή Kαθέλκυσης της κινηματογραφίστριας και εικαστικού Μαρίνας Γιώτη, ένα πρωτότυπο έργο που πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Η Γιώτη χρησιμοποιεί σπάνια οπτικοακουστικά αρχεία από παλαιότερες τελετές καθέλκυσης σκαφών, εστιάζοντας στις συνθήκες της προσδοκίας και της αναμονής, και όπως περιγράφουν οι δημιουργοί του «το έργο βρίσκεται σε "διάλογο" με το ιστορικό ναυπηγείο του Ταρσανά στο οποίο και θα παρουσιαστεί»_. Η συνθέτρια και θερεμινίστρια από τη Θεσσαλονίκη May Roosevelt θα γράψει τη μουσική της ταινίας/εγκατάστασης, η οποία θα εκτελεστεί ζωντανά την ημέρα των εγκαινίων στις 23 Ιουλίου.
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου στο επίσημο site.του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
Το «Χειρόγραφον» είναι ένα έργο κινούμενης εικόνας που δημιουργήθηκε κατόπιν ανάθεσης του SIFF, το οποίο παρουσιάζει μια ιδέα του μουσικού και μουσικοσυλλέκτη Ιαν Ναγκόσκι. Σε συνεργασία με τον μοντέρ Χαρούτ Αρακελιάν, o Ναγκόσκι συνυφαίνει πλάνα τόσο από υλικό αρχείου όσο και από ταινίες μυθοπλασίας για να εξερευνήσει με τρόπο ποιητικό τον εκτοπισμό, τη νοσταλγία και την εμπειρία της μετανάστευσης από τη Μεσόγειο στην Αμερική στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Το πρωτότυπο σάουντρακ του Ναγκόσκι μιμείται τη διαδικασία της αρχειακής ανασκαφής που εφαρμόζεται στις εικόνες, ανασύροντας από το αρχείο του πρώιμες ηχογραφήσεις από διάφορες κοινότητες μεταναστών στις ΗΠΑ. Μια συρραφή από κείμενα που επιμελήθηκε ο Ναγκόσκι θα διαβαστούν ζωντανά από ηθοποιούς και αφηγητές κατά τη διάρκεια της προβολής, σε μια δράση που ενώνει αρχειακές πρακτικές, mash-up μεθόδους και παραστασιακές τεχνικές, ανακαλώντας ρεύματα του παρελθόντος. Ζωντανή αφήγηση από τον Γιώργο Καλλιανιώτη, τη Γεωργία Ματσούκα και τη Λουκία Παλαιολόγου.
Στο Flix ο Ιαν Ναγκόσκι επιστρέφει στις πολλαπλές πατρίδες του για να ανασυνθέσει όσα αποτελούν το «Χειρόγραφον».
Ενα έργο για τον εκτοπισμό, τη νοσταλγία και την εμπειρία της μετανάστευσης. Που ακριβώς συναντάει το «Χειρόγραφον» τη σημερινή Ελλάδα και τον κόσμο;
Θα πρέπει να ξεκινήσω λέγοντας ότι είμαι «ομογενοποιημένος» Αμερικάνος χωρίς άλλη ιδιαίτερη εθνική / πολιτιστική ταυτότητα. Η Αμερική με κατακρίνει ως «λευκό». (Εχω ζήσει για 20 χρόνια σε μια πόλη που ήταν 70% μαύρη.) Δεν είμαι Ελληνας και έχω επισκεφτεί την Ελλάδα μόνο μία φορά. Γι 'αυτό, είμαι πραγματικά ακατάλληλος για να μιλήσω για τη «σημερινή Ελλάδα», αλλά γνωρίζω ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη διαπερατότητα των εθνικών συνόρων και την πορώδη κουλτούρα μέσα και γύρω από την Ανατολική Μεσόγειο.
Η δική μου άποψη είναι ότι ο καθένας έχει μια αφρικανική μητέρα και ότι είμαστε όλοι ξαδέλφια και ότι όλοι οι πρόγονοί μας βίωσαν ταξίδια και εκτοπισμούς. Ηταν, και είναι τώρα για πολλούς από εμάς, πολύ δύσκολο. Μπορεί να είναι ελπιδοφόρο και απογοητευτικό, και μπορεί να είναι τρομακτικό ή θανατηφόρο. Αλλά είναι βαθιά ανθρώπινο.
Που αναζητήσατε και που βρήκατε τα ηχητικά αρχεία που αποτελούν το «Χειρόγραφον»;
Για περισσότερα από 20 χρόνια, ασχολούμαι με την αναζήτηση μέσα στα «σκουπίδια»: παλιές ηχογραφήσεις που άφησαν πίσω τους μετανάστες που έφτασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Αρχισα να τις αγοράζω για πολύ φτηνό αντίτιμο και στη συνέχεια υπήρξα τυχερός να μου δωρίσουν συλλογές, ενώ δεν σταματώ να αγοράζω περιοδικά συγκεκριμένες ηχογραφήσεις που μοιάζουν να κινούνται σε αφηγήσεις που με ενδιαφέρουν.
Στην πόλη που ζω υπάρχει μια ελληνική κοινότητα. Ετσι γνώρισα την ελληνική μουσική, ερωτεύτηκα συγκεκριμένες φωνές, προσπάθησαν να μάθω τις βιογραφίες των δημιουργών των δίσκων, αν και δεν μιλώ Ελληνικά. Για να το καταφέρω, άρχισα να μαθαίνω πράγματα και για τους άλλους μετανάστες (Αρμένιους, εν προκειμένω) με τους οποίους οι Ελληνες είχαν σχέσεις και έτσι γνώρισα τους κόσμους από τους οποίους ήρθαν και τους κόσμους στους οποίους έφτασαν. Οι ηχογραφήσεις που αποτελούν το «Χειρόγραφον» είναι πράγματα που συνάντησα μέσω αυτής της έρευνας, αντιπροσωπεύουν μικρά θραύσματα από τις χιλιάδες ώρες που απολαμβάνω να ακούω αυτούς τους καλλιτέχνες.
Μετέφερα και αποκατέστησα τον ήχο από τους παλιούς δίσκους μόνος μου. Ολοι εκτός από έναν είχαν βγει στην αγορά. Μια ηχογράφηση που είναι κεντρική στην ταινία ήταν μια ηχογράφηση σε σπίτι για την οποία δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα, εκτός του ότι έφτασε στα χέρια μου μέσω μια μικρής συλλογής από μια οικογένεια Αρμένιων στην Καλιφόρνια.
Πώς έχεις φανταστεί τη ζωντανή εκτέλεση του «Χειρόγραφον» σε σχέση με τις ζωντανές αφηγήσεις, τη μουσική, τα οπτικά και ακουστικά αρχεία;
Σαν ένα οικοδόμημα που χτίζεται, όπως αυτό που ανέπτυξε ο Τζόζεφ Κόρνελ στις ταινίες του τις δεκαετίες του 1930 και 1940. Είναι ένα υλικό που βρέθηκε στα χέρια μας και όχι κάτι πρωτότυπο. Ή, για κάτι πιο επίσημο, ένα μουσικό βίντεο μεγάλου μήκους. Ή και τα δύο. Η ζωντανή αφήγηση ήταν κάτι που προτάθηκε από τους προγραμματιστές του Φεστιβάλ και μου φάνηκε ένας κατάλληλος και αποτελεσματικός τρόπος παρουσίασης των κειμένων σε ένα ελληνόφωνο κοινό. Η αρχική μου ίδέα ήταν να ηχογραφήσω τον εαυτό μου να διαβάζω τα κείμενα στα αγγλικά, αλλά η ιδέα της ζωντανής αφήγηση μοιάζει καλή, φέρνει την εμπειρία στο τώρα, ελπίζω.
Τι μας λέει το «Χειρόγραφον» για την (περίπου) έξοδο από την πανδημία;
Είμαστε οι μνήμες μας, έγραψε ο Καζαντζάκης στο «Αναφορά στον Γκρέκο». «Ξεχωριστά, πεθαίνουμε ένας ένας, αλλά όλοι μαζί είμαστε αθάνατοι». Ο χρόνος μόνο θα δείξει αν «εμείς» ως άνθρωποι δεν είμαστε αθάνατοι. Όμως, ατομικά, όλοι θυμόμαστε κάποια πράγματα και τα μοιραζόμαστε μέσω της αφήγησης. Συλλογικά, θυμόμαστε λιγότερα πράγματα και συμφωνούμε με αυτά με την πάροδο του χρόνου. Θα θυμόμαστε την πανδημία ως μια συλλογική εμπειρία. Η καινοτομία και το τραύμα γράφονται φυσικά στις αναμνήσεις μας πιο βαθιά από άλλες εμπειρίες. Ενα από τα πλεονεκτήματα της ακρόασης παλιών ηχογραφήσεων είναι η ευκαιρία να βιώσεις το παρελθόν σε ζωντανό χρόνο, από τη μια στιγμή στην άλλη, με ανθρώπους που έχουν φύγει και να συγκρίνεις πώς πόσο διαφορετικά κινείται ο χρόνος για εμάς σε σχέση με εκείνους. Οι μουσικοί είναι μικροί, αδύναμοι άνθρωποι - «[φύλλα] στον ανεμοστρόβιλο του χρόνου», όπως περιέγραψε η Χάνα Αρεντ τον Αντόλφ Αϊχμαν - αλλά που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην έκφραση. Ετσι, μας προσφέρουν μια αίσθηση κλίμακας της αξίας της ανθρώπινης ζωής.Λατρεύω το στίχο της Κικής Δημουλά: «Δὲν εἶναι καρτερία. Εἶναι μία συμφιλίωση ἐχθρικὴ ἀνάμεσα ζωῆς καὶ ἀβίωτου». Ετσι, θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να προχωρήσουμε και να είμαστε, αν μπορούμε, ευτυχισμένοι.
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου στο επίσημο site.του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
Η Τελετή Καθέλκυσης της Μαρίνας Γιώτη που θα παρουσιαστεί στα Ναυπηγεία Ταρσανά στην Ερμούπολη είναι μια τοπο-ειδική (site-specific) εγκατάσταση που επικεντρώνεται στην τελετουργική καθέλκυση ενός νέου πλοίου. Η συνθέτρια και θερεμινίστρια από τη Θεσσαλονίκη May Roosevelt θα γράψει τη μουσική της ταινίας/εγκατάστασης, η οποία θα εκτελεστεί ζωντανά την ημέρα των εγκαινίων την Παρασκευή 23 Ιουλίου.
Το έργο, μια ανάθεση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου που πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, θα καταλάβει το ναυπηγείο εκτός των ωρών λειτουργίας του για τέσσερις μέρες, από τις 23 μέχρι και τις 26 Ιουλίου. Στο επίκεντρο της εγκατάστασης βρίσκεται ένα φιλμικό κολάζ φτιαγμένο από αρχειακό υλικό από ελληνικά και διεθνή επίκαιρα και φιλμ των μέσων του αιώνα, το οποίο θα προβάλλεται στον Ταρσανά. Με την αναπαραγωγή αναμνήσεων από τελετουργίες καθελκύσεων το έργο στοχεύει να φέρει έναν σκόπιμο αναχρονισμό μέσα στο παρόν, προκειμένου να αφυπνίσει πνεύματα οικεία στην ανθρωπογεωγραφία της Σύρου μέσω μιας νυχτερινής ενεργοποίησης του Ταρσανά. Η ικανότητα της May Roosevelt να οικειοποιείται και να μεταμορφώνει χαμένα στον χρόνο παραδοσιακά μουσικά θέματα σε ευφάνταστες και στοιχειωτικές ηλεκτρονικές μουσικές συνθέσεις, θα συνεισφέρει στην ηχητική εμβύθιση του έργου.
Στo Flix μιλούν η Μαρίνα Γιώτη και η May Roosevelt για την γιορτή ενός νέου ταξιδιού που θα παρουσιαστεί σε μια εκδήλωση με κοινό, ειδικά στην (περίπου) έξοδο από την πανδημία.
Τι είναι το Launching Ceremony; Που βρέθηκε το αρχειακό υλικό και πώς αυτό ενσωματώθηκε στο σήμερα;
To «Launching Ceremony / Τελετή Καθέλκυσης» είναι μια εγκατάσταση, σχεδιασμένη να παρουσιαστεί σε ένα ναυπηγείο, εν προκειμένω στον Ταρσανά της Σύρου, ένα ιστορικό ναυπηγείο μικρών σκαφών στην Ερμούπολη. Στο επίκεντρό της, βρίσκεται ένα κολλάζ αρχειακού υλικού γύρω από τελετές εγκαινίων πλοίων, τελετές ευλογιοδοσίας, που εγγυόνται τύχη και ασφάλεια για το πλήρωμα και τους επιβάτες ενός νέου πλοίου. Η ιδέα προέκυψε τόσο από τη θεματική Off-Season του φεστιβάλ, αλλά και της off-season βιομηχανικής Σύρου, όσο και από τη δική μου ενασχόληση τα τελευταία χρόνια με τη ναυτική ιστορία και πιο συγκεκριμένα με τα ναυάγια για ένα άλλο πρότζεκτ που βρίσκεται ακόμα στο στάδιο έρευνας. Θεώρησα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να φτιάξω ένα νοητό άξονα ανάμεσα στα δύο αυτά έργα, που νοηματοδοτούν τον κύκλο ζωής ενός πλοίου.
Η ιδέα προϋπήρχε της πανδημίας, εγκρίθηκε την περίοδο που αυτή ξεκίνησε, κατόπιν όπως πολλά καλλιτεχνικά πρότζεκτ αναβλήθηκε για το 2021. Σ’ αυτό το διάστημα μεσολάβησαν πολλά. Για παράδειγμα θα χρησιμοποιούσαμε πλάνα από το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο με αποκλειστικά ελληνικές τελετές καθέλκυσης, αλλά τελικά δεν ευοδώθηκε η συγκεκριμένη προσπάθεια, καθώς το κόστος ήταν απαγορευτικό για μια τέτοια παραγωγή. Κατόπιν ψάξαμε μαζί με την ομάδα του SIFF σε πολλά διαφορετικά αρχεία εγχώρια και διεθνή ένα απ’αυτά, αυτό της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, το οποίο μας παραχώρησε με γενναιοδωρία ένα μέρος του υλικού της ταινίας. Το κυρίως μέρος του υλικού προέρχεται από διεθνή αρχεία, και περιλαμβάνει καθελκύσεις πλοίων από διάφορα μέρη του κόσμου όπως η Ιαπωνία, το Βιετνάμ, το Ιράν, την Πολωνία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Η ιστορική περίοδος που έχει επιλεγεί, τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, δεν είναι τυχαία. Είναι μια περίοδος που όλη ανθρωπότητα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου ατένιζε ένα λαμπερό μέλλον, βασισμένο στην τεχνολογική και κοινωνική πρόοδο, κάτι που σπανίζει στις μέρες μας που μάλλον ατενίζουμε ένα ακυρωμένο μέλλον. Καθόλου τυχαία δεν είναι και η παρουσία αποκλειστικά γυναικών στους βασικούς συντελεστές του έργου, δηλαδή εγώ και η May Roosevelt αλλά και τα πλοία, που τουλάχιστον στα αγγλικά και ενδεχομένως και σε άλλες γλώσσες είναι γένους θηλυκού.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα και πώς συναντά το φετινό Φεστιβάλ της Σύρου αλλά και τη φυσική παρουσία στο νησί εν μέσω πανδημίας;
Τα εμπόδια και οι περιορισμοί που βρήκαμε μπροστά μας και στα οποία το πρότζεκτ έπρεπε να προσαρμοστεί, καθώς και η συνθήκη της πανδημίας συνέβαλλαν τελικά στο να παραχθεί ένα άλλο έργο, διαφορετικό, πιο ανοιχτό και οικουμενικό από την αρχική ιδέα που εστίαζε περισσότερο στην ανθρωπογεωγραφία της Σύρου και τη ναυπηγική της ιστορία.
Μέσα στο πολύμηνο λοκντάουν, θυμάμαι στα πλαίσια της έρευνάς μου να βλέπω πλοία να πέφτουν στο νερό και να εκκινούν για το πρώτο τους ταξίδι, με μια υπέρτατη ευχαρίστηση την οποία ήθελα να μοιραστώ με ένα πλήθος όπως αυτό που έβλεπα στις ταινίες αρχείου. Μέσα σε αυτή την τόσο Μπεκετική συνθήκη του εγκλεισμού, θεώρησα ως αντίδοτο το να παρακολουθώ μια προσομοίωση των επιθυμιών μου να εκτελείται στην οθόνη. Την ίδια ευχαρίστηση θυμάμαι να έπαιρνα και από την αγαπημένη μου φετινή ταινία, το αριστουργηματικό «Lovers Rock» του Στιβ ΜακΚουίν το οποίο το έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα για ένα διάστημα. Χρειαζόμουν λίγη από την ευφορία αυτού του πάρτι, αυτής της τελετουργίας που έβλεπα στην ταινία και την έπαιρνα καθημερινά όπως έπαιρνα βιταμίνες.
Θεωρώ ότι ενέχουν μια θεραπευτική σχεδόν εξιλεωτική χορογραφία αυτές οι τελετουργίες. Η λέξη χορογραφία δεν είναι τυχαία, αλλά κεντρική σαν αντιμετώπιση τόσο σκηνοθετική όσο και μουσική και καθόρισε τον τρόπο που δουλέψαμε με τη May Roosevelt που την υπογράφει τη μουσική της ταινίας.
Πόσο ανάγκη έχουμε από launching ceremonies; Είναι μια διάθεση για μια τελετή καθέλκυσης σε μια καινούρια φάσης για όλους μας;
Το έργο βλέπει τα πλοία σαν μηχανές ικανοποίησης ανθρώπινων επιθυμιών, σαν ανθρώπινες προεκτάσεις και αποτελεί μια χειρονομία βασισμένη σε αλληγορίες που περιλαμβάνει το ναυτικό λεξιλόγιο για την ανθρώπινη κατάσταση. Παρόλο που ζουν τη ζωή τους και χτίζουν τους θεσμούς τους στην ξηρά, οι άνθρωποι προσπαθούν να κατανοήσουν την πορεία της ύπαρξής τους μέσω της αλληγορίας ενός θαλάσσιου ταξιδιού. Η ναυσιπλοΐα κάτω από αυτό το πρίσμα ενέχει την υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων, την κατάκτηση του άγνωστου, του ακατοίκητου κόσμου που αντιπροσωπεύει η θάλασσα.
Σαν έργο είναι αρκετά ανοιχτό και ότι και να πω θα το περιορίσω γιατί μπορεί να λειτουργήσει κυριολεκτικά, ιστορικά, υπαρξιακά και αισθητηριακά, επί μέρους αλλά και ταυτόχρονα πιστεύω. Σίγουρα έχει να κάνει με τον τόπο που θα προβληθεί, και είμαι σίγουρη πως θα συνδιαλλαγεί με τις μνήμες και την αύρα που αυτός κουβαλάει.
Όμως η ‘Τελετή Καθέλκυσης/ Launching Ceremony’ δεν είναι απλά μια ταινία, ή μια εγκατάσταση αλλά μια τελετή εορτασμού και προϋποθέτει συλλογική θέαση και συμμετοχή από το κοινό. Σαν έργο μιλά για ξεκινήματα, για αρχές, για πράγματα κόντρα στις end times/ εσχατολογικές αφηγήσεις που μας κατακλύζουν καθημερινά. Είναι ίσως το πιο αισιόδοξο και συναισθηματικό έργο μου ως τώρα. Μου φαίνεται τόσο περίεργο που το κοιτώ με αμηχανία, σαν να το έχει κάνει κάποιος άλλος. Σιγά σιγά θα το συνηθίσω.
Η May Roosevelt με το θέρεμιν αλλά και πρώτη φορά με μπουζούκι, συνοδεύει την «Τελετή Καθέλκυσης» αποτυπώνοντας τη δική της ερμηνεία πάνω σε μια γιορτή που βρίσκει όλους μπροστά σε ένα νέο ξεκίνημα.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Μαρίνα Γιώτη; Ποιο ήταν το σκεπτικό πίσω από τη μουσική που συνοδεύει την «Τελετή Καθέλκυσης»;
Η πρόθεση μου είναι μια ηχητική μετάφραση, η μουσική αποτύπωση των συναισθημάτων που δημιουργούν οι εικόνες του φιλμ, ακολουθώντας και την πρόθεση της Μαρίνας Γιώτη που με προσκάλεσε να γράψω την μουσική για το έργο της. Με έμπνευση από την Σύρο, τον τόπο καταγωγής του Μάρκου Βαμβακάρη, διάλεξα αυτή τη φορά να χρησιμοποιήσω στην μουσική μου μπουζούκι, και ξεκίνησα να παίζω και να γράφω με αυτοσχεδιασμούς σε συριανό ντουζένι. Ηχογραφώντας το μπουζούκι δημιούργησα δικούς μου ήχους στο synthesizer, οπότε μέσα στο τελικό κομμάτι ακούγεται περισσότερο η ανάμνηση του ήχου του, καθώς αυτός έχει μεταλλαχθεί, όπως μεταλλάσσεται και το αρχειακό υλικό με το οποίο δημιουργήθηκε η ταινία. Το θέρεμιν παίζει επίσης καθοριστικό ρόλο στη σύνθεση, όπου με τις μελωδίες του σημαίνει την κίνηση προς τα εμπρός.
Το φυσικό τοπίο του Ταρσανά τι διαστάσεις δίνει στην μουσική σύνθεση και στη ζωντανή της εκτέλεση;
Οι άνθρωποι δίνουν νόημα στα τοπία και τα αντικείμενα, και για αυτό ελπίζω η μουσική να δώσει μια άλλη διάσταση στο φυσικό τοπίο, όχι το τοπίο στη μουσική.
Τι λέει το «Launching Ceremony» για την (περίπου) έξοδο από την πανδημία;
Το δικό μου κομμάτι, αυτό της μουσικής, ακολουθεί την δράση των εικόνων με την πρόθεση να μεταδώσει το αίσθημα θέασης μιας καθέλκυσης πλοίου, την προσμονή, την χαρά, την αγωνία, την πλεύση προς το άγνωστο, ένα ξεκίνημα, τον αποχαιρετισμό. Συναισθήματα και καταστάσεις που μπορούν να αναχθούν συμβολικά από τον θεατή στο σήμερα, σε αυτά που θέλει ο καθένας να αφήσει πίσω του, είτε αυτό είναι η πανδημία είτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να ελαφρύνει χάρη στην άνωση που προσφέρει το νερό της θάλασσας.
9ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου | Ολες οι προβολές και εκδηλώσεις του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν σε εξωτερικούς χώρους τηρώντας τα πρωτόκολλα για τη δημόσια υγεία που θα ισχύουν τη δεδομένη περίοδο. | Η είσοδος σε όλες τις «Off Season / Εκτός εποχής» προβολές και εκδηλώσεις είναι δωρεάν. | Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου στο επίσημο site.του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
