«Ποτέ δεν φοβόμουν το τέλος», είχε δηλώσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια η Μαίρη Χρονοπούλου, έχοντας όχι μόνο αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά σχεδόν και από αυτά της ίδιας της ζωής, εξαιτίας ενός ατυχήματος που την άφησε με έντονα κινητικά προβλήματα και μια ταλαιπωρημένη υγεία, «τυχερά» που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα συνέβαιναν στην «Κυρία από τα Μπουζούκια», την αγέρωχη femme fatale, τη σχεδόν δωρική ύπαρξη όπως φρόντισε να την απαθανατίσει το ελληνικό σινεμά σε τρεις διαφορετικές περιόδους του.
Με τον Χάρη Παπαδόπουλο το 1996 στο 37o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Από τις λίγες σταρ του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου που έκαναν το πέρασμα στο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, η Μαίρη Χρονοπούλου υπήρξε πολλά περισσότερα από την λαμπερή γυναίκα «του κεφιού» και «του αγοριού απέναντι».
Οπως είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της τον Απρίλιο του 2021
«Το τσιφτετέλι που έπρεπε να χορέψω στο "Είμαι γυναίκα του γλεντιού" μου φάνηκε εξωπραγματικό με τις αστικές καταβολές που είχα. Πήρα ένα μπουκάλι πορτοκαλάδα της έβαλα μέσα κονιάκ χύμα από το μπαρ και το κατέβασα. Εγινα ντίρλα έτσι βγήκε η σκηνή. Στο τρίτο musical λύθηκα εγώ, στο "Γοργόνες και Μάγκες", εκεί ναι μου άρεσα. Δεν πίστευα ότι είχα κανένα τεράστιο ταλέντο ως ηθοποιός, passable. Δεν έχω τη στόφα της σταρ, το ιδεώδες του Ρωμιού. Αυτό που άλλαξε την καριέρα μου ήταν το "Μία κυρία στα μπουζούκια". Η απήχηση που είχε το κομμάτι "Του αγοριού απέναντι" δεν έχει ξαναγίνει, εμβληματικό άσμα. Είχα αυτοσχεδιάζει εκείνη την ώρα, δεν ήταν τίποτα χορογραφημένο. Ο τύπος αυτής της γυναίκας με σημάδεψε, ενώ δεν είμαι έτσι σαν γυναίκα. Απλώς είχα τους γενετικούς αδένες και την προσωπικότητά να επιβάλλω αυτό τον τύπο. Εγώ ήμουν τελείως άλλος άνθρωπος. Απολύτως πιο ευάλωτη και απολύτως πιο συναισθηματική. Είχα ανάγκη από το άγγιγμα της ψυχής και το άγγιγμα της καρδιάς, αλλά δεν το έδειχνα το κράταγα για μένα».
Η Μαίρη Χρονοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο εμφανίστηκε στις ομάδες του χορού, σε αρχαία δράματα. Το 1957 άρχισε να συνεργάζεται με το ελεύθερο θέατρο, κάνοντας εμφανίσεις στο Ακροπόλ στα έργα των Αλέκου Σακελλάριου και Γιώργου Γιανακόπουλου «Η Κυρία» και «Ρομάντζο μιας Καμαριέρας».
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε σαν κομπάρσος στο «Χαρούμενο Ξεκίνημα» του Ντίνου Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ το 1954, όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια. Το 1958 πήρε ένα μικρό ρόλο στο «Τελευταίο Ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη, πάλι στη Φίνος Φιλμ. Από το 1963 και μετά πρωταγωνιστεί σε πλειάδα δραματικών ταινιών της Φίνος Φιλμ, και όχι μόνο, σε ρόλους ντάμας και μοιραίας γυναίκας, δίπλα σε όλους τους άντρες πρωταγωνιστές της εποχής, όπως Νίκος Κούρκουλος, Φαίδωνας Γεωργίτσης, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Γιώργος Φούντας, Αλέκος Αλεξανδράκης.
Με τον Αλέκο Αλεξανδράκη στο «Χωρίς Ταυτότητα», 1963
Με τον Νίκο Κούρκουλο στο «Κοινωνία Ωρα Μηδέν», 1966
Μια Κυρία στα Μπουζούκια, 1968
Με τον Λάκη Κομνηνό στο «Γοργόνες και Μάγκες», 1968
Μεγάλες της επιτυχίες και αξιομνημόνευτες στιγμές της, το «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες», το «Γοργόνες και Μάγκες» και το «Μια Κυρία στα Μπουζούκια» του Γιάννη Δαλιανίδη, το τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη (1963), το «Χωρίς Ταυτότητα», (1963), το «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη, «Πολύ Αργά για Δάκρυα» του Γιάννη Δαλιανίδη (1968), «Οι Αδίστακτοι» του Ντίνου Κατσουρίδη (1965), το «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» του Ντίνου Δημόπουλου (1966), το «Η Λεωφόρος του Μίσους» (1968) και το «Ορατότης Μηδέν» του Νίκου Φώσκολου (1970).
Με τη Ζωή Λάσκαρη στην πρεμιέρα του «Χωρίς Ταυτότητα», 1963
Η Μαίρη Χρονοπούλου, ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα Κουτσογιάννη το 1964 στα παρασκήνια των προβών της παράστασης «Ο Πύργος» του Κάφκα στο θέατρο Βεάκη.
Από τις λίγες σταρ του ελληνικού κινηματογράφου του '60 που το κατάφεραν, η Μαίρη Χρονοπούλου έκανε σημαντικό πέρασμα στο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο με τις συμμετοχές της στους «Κυνηγούς» και το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στα «Παιδιά της Χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου το 1987 όπου και κέρδισε το Βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το «Προς την Ελευθερία» του Χάρη Παπαδόπουλου το 1996, την τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση.
Με τον Νικήτα Τσακίρογλου, τη Ντόρα Βολανάκη και τον Μάνο Κατράκη στα γυρίσματα του «Ταξίδι στα Κύθηρα» το 1983
Με τον Ηλία Λογοθέτη στα «Παιδιά της Χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου το 1987
Απο το «Προς την Ελευθερία» του Χάρη Παπαδόπουλου του 1996
Στη θεατρική της καριέρα, συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους θιάσους της Αθήνας και έπαιξε με την ίδια ερμηνευτική ικανότητα σε όλα τα είδη θεάτρου. Το 1972 συγκρότησε το δικό της θίασο με τον οποίο ανέβασε τα έργα: «Τι Ωρα θα γυρίσεις Πηνελόπη» του Σόμερσετ Μομ και «Ενα Καυτό Κορίτσι» του Ιάκωβου Καμπανέλη.
Το 2021 η Μαίρη Χρονοπούλου τιμήθηκε με το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στην Τελετή Απονομής των Βραβείων Ιρις από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Το βραβείο παρέδωσε ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, Σπύρος Μπιμπίλας, μαζί με τον πρόεδρο της Ακαδημίας, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, στην ηθοποιό που με την «ρώμη της παρουσίας της σφράγισε μια σειρά κινηματογραφικών ειδών», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Εξι φορές πήγα να φύγω από τη ζωή. Μετά το τροχαίο σταμάτησα το θέατρο, έκανα μία αποτυχημένη εγχείρηση στη σπονδυλική στήλη. Μετά το ατύχημα με πήγαν στο νοσοκομείο με ανακοπή. Εννέα μήνες με κράταγαν σε μηχανήματα. Μετά κάηκα. Και πέρσι ήμουν σε σοβαρό κώμα. Δεν το πιστεύω πως συνήλθα. Πήγα πολλές φορές στο θάνατο και γύρισα. Ένας φίλος μου μου είπε ότι ο δημιουργός με άφησε να ζήσω για κάποιο λόγο.. Δεν ξέρω ποιος είναι ακόμα το ψάχνω», είχε δηλώσει το 2021.
Μετά από πέντε ημέρες νοσηλείας, η Μαίρη Χρονοπούλου πέθανε στις 6 Οκτωβρίου 2023, σε ηλικία 90 χρόνων.
Φιλμογραφία
1954 Χαρούμενο Ξεκίνημα του Ντίνου Δημόπουλου
1958 Το Τελευταίο Ψέμα του Μιχάλη Κακογιάννη
1959 Στουρνάρα 288 του Ντίνου Δημόπουλου
1962 Χωρίς Ταυτότητα του Γιάννη Δαλιανίδη
1963 Τα Παλιόπαιδα του Νέστορα Μάτσα
1963 Ανήσυχα Νιάτα του Πάνου Γλυκοφρύδη
1963 Το Τεμπελόσκυλο των Στέφανου Φωτιάδη, Γιωργου Πετρίδη
1963 Τα Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Γεωργιάδη
1964 Το κορίτσι της Κυριακής του Νέστορα Μάτσα
1964 Η Κραυγή του Κώστα Ανδρίτσου
1964 Η Κύπρος στις Φλόγες του Ερρίκου Θαλασσινού
1965 Αδίστακτοι του Ντίνου Κατσουρίδη
1965 Η Γυμνή Ταξιαρχία της Μόρι Ντέξτερ
1965 Το Χώμα Βάφτικε Κόκκινο του Βασίλη Γεωργιάδη
1966 Ο Φόβος του Κώστα Μανουσάκη
1966 Κοινωνία ώρα μηδέν του Ντίνου Δημόπουλου
1966 Δάκρυα για την Ηλέκτρα του Γιάννη Δαλιανίδη
1967 Ψωμί για έναν Δραπέτη του Κώστα Ασημακόπουλου
1967 Οι Θαλασσιές οι Χάντρες του Γιάννη Δαλιανίδη
1968 Γοργόνες και Μάγκες του Γιάννη Δαλιανίδη
1968 Πολύ αργά για Δάκρυα του Πάνου Γλυκοφρύδη
1968 Η Λεωφόρος του Μίσους του Νίκου Φώσκολου
1968 Μια κυρία στα Μπουζούκια του Γιάννη Δαλιανίδη
1968 Το Παρελθόν μιας Γυναίκας του Γιάννη Δαλιανίδη
1969 Πταν η Πόλις Πεθαίνει του Γιάννη Δαλιανίδη
1970 Ορατότης μηδέν του Νίκου Φώσκολου
1970 Εν Ονόματι του Νόμου του Νίκου Φώσκολου
1970 Η Ζούγκλα των Πόλεων του Σταύρου Τσιώλη
1971 Ο Ιπποκράτης και η Δημοκρατία του Ντίμη Δαδήρα
1973 Γυναικοκρατία του Ερρίκου Θαλασσινού
1977 Οι Κυνηγοί του Θόδωρου Αγγελόπουλου
1979 Το Προσκλητήριο της Μάνας του Παντελή Σκρουμπέλου
1980 Ο Ποδόγυρος του Γιώργου Λαζαρίδη
1980 Στόχος των Εκτελεστών του Ρομάνο Σκαβολίνι
1980 Ο καθένας με την τρέλα του Γιώργου Λαζαρίδη
1982 Πανικός στα Σχολεία του Ντίμη Δαδήρα
1982 Ο Ζιγκολό της Αθήνας του Γιώργου Λαζαρίδη
1984 Ταξίδι στα Κύθηρα του Θόδωρου Αγγελόπουλου
1987 Τα Παιδια της Χελιδόνας του Κώστα Βρεττάκου
1996 Προς την Ελευθερία του Χάρη Παπαδόπουλου
Δείτε εδώ μερικές από τις ανεξίτηλες κινηματογραφικές (κι όχι μόνο) στιγμές της Μαίρης Χρονοπούλου:
