Πρόκειται για την πρώτη ταινία του Σκόλα εδώ και δέκα χρόνια και πρόκειται να ένα ιδιότυπο ντοκιμαντέρ, με αρχειακό υλικό από την ζωή και τη δουλειά του Φελινι αλλά και με σκηνές που θα αναπαριστούν στιγμές από την ζωή του, όπως τις βίωσε και τις θυμάται ο Σκόλα.
«Δεν είμαι σίγουρος τι θα βγει από αυτό είμαι εξίσου περίεργος όσο κι εσείς να το ανακαλύψω. Οι προθέσεις μου και τα συναισθήματά μου είναι δεδομένα αλλά η ταινία δεν είναι έτοιμη ακόμη» λέει ο σκηνοθέτης για το «Che Strano Chiamarsi Federico!» που πρόκειται να βγει στις αίθουσες της Ιταλίας το φθινόπωρο, αφού όπως όλα δείχνουν περάσει πρώτα από το φεστιβάλ Βενετίας.
Ο Σκόλα κι ο Φελίνι συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1947 στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Marc’ Aurelio με το οποίο συνεργάζονταν και οι δύο. Η ταινία του Σκόλα θα ακολουθήσει την ζωή του Φελίνι από εκείνη την περίοδο και μέχρι τον θάνατό του τον Οκτώβρη του 1993 και θα περιλαμβάνει σαν χαρακτήρες όλους τους ανθρώπους που είχαν έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή του.
Η ταινία αναβιώνει επίσης τοποθεσίες οι οποίες σημάδεψαν την καθημερινότητα του σκηνοθέτη, όπως τα γραφεία του Marc’ Aurelio, ή το μπαρ Cinquecento Square στο οποίο ο Σκόλα κι ο Φελίνι περνούσαν ατελείωτες ώρες κουβεντιάζοντας και κρατά ένα «ρόλο» για την μαύρη Lincoln με την οποία γύριζαν στους δρόμους της Ρώμης τη νύχτα.
Το «Che Strano Chiamarsi Federico!» θα είναι και η πρώτη ταινία που γυρίζει ο Σκόλα από το 2011 όταν έκανε το «Gente di Roma» ένα ψευδοντοκιμαντέρ για την αιώνια πόλη την νύχτα. «Εδώ και δέκα χρόνια δεν ήθελα να κάνω σινεμά για μια σειρά από ψυχολογικούς λόγους» λέει. «Είχα χάσει την πίστη μου στις αρχές που με οδηγούσαν όλα αυτά τα χρόνια όπως και την επιθυμία μου να κάνω ταινίες. Αλλά αυτή η ταινία δεν μοιάζει με καμιά από τις προηγούμενες. Αποφάσισα να την κάνω γιατί δεν είναι ούτε μυθοπλασία, ούτε ντοκιμαντέρ».
«Οι στιγμές, τα μέρη, οι αναμνήσεις δεν θα ξετυλίγονται με χρονολογική σειρά, αλλά με τρόπο που να αναδίδουν τις αισθήσεις και τα συναισθήματα της πενηντάχρονης φιλίας μου με τον Φεντερίκο» λέει ο Σκόλα. «Δεν ήθελα να κάνω μια ανθολογία των έργων του, είκοσι χρόνια μετά το θανατό του. Δεν ήθελα να τον θυμηθώ έτσι. Ηθελα ακόμη κι όσοι δεν έχουν δει ποτέ ούτε ένα καρέ από το έργο του, να μπορέσουν να μπουν στον κόσμο που δημιούργησε, να καταλάβουν τον τρόπο με τον οποίο έκανε τον κόσμο πιο ανεκτό, πιο όμορφο».
