Γυρίζοντας πίσω το χρόνο, ακολουθούμε τη διαδρομή της καριέρας του Πίτερ Ο' Τουλ, ο οποίος έφυγε από αυτή τη ζωή το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου του 2013, σε ηλικία 81 ετών, αφήνοντας πίσω του εμβληματικούς ρόλους, μη επιτρεπόμενες ποσότητες αλκοόλ, οκτώ χαμένα Οσκαρ και την ευγένεια ενός σταρ που έζησε τη ζωή του σαν να ήταν ένα σονέτο του Σαίξπηρ.
«Δεν είχα ποτέ σκοπό να γίνω ηθοποιός. Ξεκίνησα σαν δημοσιογράφος για τη Yorkshire Post. Πίστευα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Μετά ανακάλυψα πως δεν ήθελα να γράφω εγώ την ιστορία, αλλά ήθελα να είμαι εγώ η ιστορία. Αλλά πριν κάνω οτιδήποτε για να αλλάξω το μέλλον μου, κλήθηκα στο Ναυτικό για να κάνω τη στρατιωτική μου θητεία, ως ασυρματιστής σε ένα υποβρύχιο. Υπέροχες μέρες... Ημουν ανάμεσα σε άντρες, θαρραλέους άντρες και είχα πολύ χρόνο για να σκεφτώ εκεί. Τελικά έγινα ηθοποιός μάλλον από τύχη. Δεν το είχα προγραμματίσει ποτέ. Μετά το στρατό επέστρεψα στο Λιντς και έκανα μάθημα ποίησης στο Arts Centre. Εκεί ανέβαινε μια παραγωγή του "Fathers and Sons" στο Civic Centre και ο πρωταγωνιστής έπεσε από τις σκάλες. Για κάποιο λόγο μου ζήτησαν να τον αντικαταστήσω. Το έκανα για δύο εβδομάδες και κόλλησα. Κόλλησα άσχημα.»
Μελετώντας το ρόλο του για τον «Λόρενς της Αραβίας»
«Το ήξερα πως ο "Λόρενς" θα με κάνει διάσημο. Ηταν μια εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή. Ηταν η πιο καυτή ζέστη που γνώρισα ποτέ. Αμμος παντού, άμμος τόσο απαλή σαν αλεύρι. Αχαρτογράφητη έρημος και εγώ μονίμως με ένα σαρίκι στο κεφάλι πάνω σε μια καμήλα. Ολοι βρέθηκαν εκεί μόνο για έξι μήνες, εκτός από μένα που πέρασα στην έρημο δύο χρόνια από τη ζωή μου. Στην Αγγλία θεώρησαν πως η ταινία ήταν κάπως ελαφριά. Στην Αμερική τα κατάλαβαν όλα αμέσως. Ηταν τεράστια επιτυχία.»
Με τον Ντέιβιντ Λιν στα γυρίσματα του «Λόρενς της Αραβίας» το 1963
Σε μια φωτογράφηση στο Phoenix Theatre του Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1963
Σε φωτογράφηση της Vogue το 1963
«Η ηθοποιία έχει να κάνει με το να είσαι άντρας. Να είσαι άνθρωπος. Δεν μπορείς να το εκβιάσεις. Κάποιοι μετατρέπουν την ηθοποιία σε ολόκληρη τη ζωή τους. Μεγάλο λάθος. Ο Λόρενς Ολίβιε ανήκε σε αυτήν την κατηγορία. Ηταν ένας μικροσκοπικός, παράξενος, φιλόδοξος γαμιόλης. Συνήθιζε να με πατρονάρει: "Δεν νομίζεις ότι είναι καλή ιδέα να πιούμε ένα ποτό μετά την παράσταση". Για όνομα του Θεού...»
Στον «Αμλετ» του Λόρενς Ολίβιε στο Old Vic του Λονδίνου το 1963
Στο καμαρίνι του στην παράσταση του «Αμλετ» το 1963
Με την Οντρεϊ Χέπμπορν σε μια φωτογράφηση το 1965 με αφορμή το «Πως να Κλέψετε ένα Εκατομμύριο Δολάρια»
«Κανείς δεν πρέπει να γνωρίζει που τελειώνει η πραγματική ζωή και ξεκινάει το παίξιμο. Κανονική ζωή που δεν είναι. Αυτό είναι η ηθοποιία. Οι ηθοποιοί πρέπει να το κάνουν, όχι για τον εαυτό τους, αλλά για το κοινό. Εκεί βρίσκεται η μαγεία.»
Στα γυρίσματα του «Beckett» το 1964, όπου κέρδισε τη δεύτερη υποψηφιότητα του για Οσκαρ
Με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στο «Beckett»
«Λατρέυω την Κάθριν Χέπμπορν, αυτή τη διαολεμένη γυναίκα. Δεν απήλαυσα ποτέ το να δουλεύω με κάποιον σε ολόκληρη τη ζωή μου, ούτε καν με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Δεν υπήρχαν προβλήματα, ούτε ένα.»
Με την Κάθριν Χέπμπορν στο «The Lion in Winter» του 1967
Στο «Goodbye Mr. Chips» του 1969, τέταρτη υποψηφιότητα για Οσκαρ
«Μαζί με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και τον Ρίτσαρντ Χάρις αλώσαμε τα 60s. Κάναμε δημόσια αυτό που όλοι οι άλλοι έκαναν στο σπίτι τους. Πίναμε δημόσια, γνωρίζαμε για τη φούντα. Μου άρεσε πάρα πολύ να πίνω και να ξυπνάω το πρωί και να βρίσκομαι ξαφνικά στο Μεξικό. Ηταν και αυτό μέρος της ανοησίας μου.»
Με τον Οτο Πρέμινγκερ στα γυρίσματα του «Rosebud» το 1974
Σε κωμικό οίστρο στο «The Ruling Class» του 1978
«Δεν βρήκα ποτέ καμία διαφορά ανάμεσα στο θέατρο και το σινεμά. Μόνο που στη σκηνή έπρεπε να μιλάω πιο δυνατά. Αν όμως τα παιδιά μου θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, θα τους πω να μην ασχοληθούν με το θέατρο. Ας προτιμήσουν το σινεμά και την τηλεόραση.»
Στο «The Stunt Man» του 1980, στην πέμπτη υποψηφιότητα για Οσκαρ
«Λάτρεψα το γύρισμα του ''My Favorite Year'' που είχε πολλή πλάκα και του ''The Ruling Class'' που το έκανα με όλο μου το κέφι.»
Εβδομη υποψηφιότητα για Οσκαρ στο «My Favorite Year» του 1982
«Και βέβαια το Οσκαρ σήμαινε πολλά. Αλλά τα βραβεία είναι απλά αντικείμενα. Ομορφα αντικείμενα. Τίποτε άλλο. Εχω μερικα από αυτά. Αλλά είναι μόνο ένα το οποίο θεωρώ το πιο πολύτιμο απ' όλα: το βραβείο David di Donatello που πήρα για το ''Λόρενς της Αραβίας''. Είχα σκοπό να το πουλήσω κάποια στιγμή, αλλά χάρηκα όταν η τράπεζα μου με ειδοποίησε πως ο λογαριασμός μου ήταν ήδη γεμάτος.»
Ο Πίτερ Ο' Τουλ με το τιμητικό Οσκαρ που παρέλαβε από τα χέρια της Μέριλ Στριπ στην 75η Απονομή των Βραβείων Οσκαρ
Backstage, μετά το τιμητικό Οσκαρ για την καριέρα του που παρέλαβε το 2003
Με τον Ορλάντο Μπλουμ στην «Τροία» του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν το 2004
Φτάνοντας στην πρεμιέρα στο Λονδίνο του «Venus», της ταινίας που του χάρισε μια όγδοη υποψηφιότητα για Οσκαρ
Mε την Τζόντι Γουιτάκερ στο «Venus» του 2007
«Δεν είμαι η Εντιθ Πιαφ, ξέρεις. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερα. Είμαι 80 ετών, εγκατέλειψα το θέατρο το 1999 γιατί δεν μπορούσα να μετακινηθώ εύκολα και δεν θέλω να ζήσω την αγωνία και τον τρόμο μιας ακόμη ταινίας. Ποτέ δεν μου ήταν εύκολο να μάθω τα λόγια μου. Το να εγκαταλείψω δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Θα μου λείψουν όλα τα καλά κομμάτια της δουλειάς. Οι φίλοι. Δουλεύαμε σκληρά, αλλά οι φιλίες ήταν αληθινές και είχαμε πραγματικό σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Μπορεί να σταματήσω να παίζω, αλλά μπορώ να χρησιμοποιώ τη φωνή μου. Θα μπορούσα να ηχογραφήσω όλα τα σονέτα του Σαίξπηρ, τα ξέρω απ' έξω. Ζούνε στο κομοδίνο μου και είναι αχώριστοι σύντροφοί μου.»
Δείτε μερικές χαρακτηριστικές σκηνές από την καριέρα του Πίτερ Ο' Τουλ:
Διαβάστε ακόμη:
Tags: ΠΙΤΕΡ Ο' ΤΟΥΛ
