Δεν ήταν μόνο ένας από τους πιο παθιασμένους και ένθερμους υποστηρικτές του ντοκιμαντέρ σε παγκόσμιο επίπεδο, ο καναδός σκηνοθέτης, παραγωγός, μοντέρ, προγραμματιστής φεστιβάλ, συγγραφέας και με μια λέξη αληθινός γκουρού στον πλανήτη των documentarists, ο Πίτερ Γουιντόνικ, υπήρξε ένας αληθινός φίλος για πολλούς έλληνες κινηματογραφιστές και σινεφίλ.
Μέσα από τους δεσμούς του με το φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, του οποίου υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής και μόνιμος επισκέπτης από την πρώτη του χρονιά μέχρι και την περασμένη 15η του διοργάνωση, ο Γουιντόνικ υπήρξε σχεδόν «ιδρυτικό μέλος» του ίδιου του φεστιβάλ.
Τα φεστιβάλ υπήρξαν άλλωστε ο κόσμος του, ταξίδευε σε αυτά ασταμάτητα, είτε προβάλλοντας ταινίες τις οποίες είχε σκηνοθετήσει ή κάνει την παραγωγή, αναζητώντας νέες φωνές, «προπαγανδίζοντας» την θρησκεία του ντοκιμαντέρ, σπέρνοντας κάτι από το δικό του πάθος σε όσους είχαν την διάθεση να τον ακούσουν. Και η αλήθεια είναι πως όταν ο Πίτερ Γουιντόνικ ξεκινούσε να μιλά, είχες κάθε λόγο να ακούσεις.
Μπορεί το τέλος να ήρθε πιο σύντομα απ ότι θα έπρεπε στα εξήντα του χρόνια, όμως κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Πίτερ Γουιντόνικ ότι έκανε λίγα πράγματα. Για τον ίδιο τα ντοκιμαντέρ ήταν κάτι παραπάνω από σινεμά, μια αληθινή κοινωνική ανάγκη και η ενασχόλησή του μαζί τους ήταν προφανώς κάτι περισσότερο από μια απλή δουλειά.
Ο Γουιντόνικ είχε σκηνοθετήσει αρκετά φιλμ ο ίδιος ξεκινώντας με το «Manufacturing Consent: Noam Chomsky and the Media» που είχε υπογράψει με τον Μαρκ Ακμπαρ το 1992 και καταλήγοντας στο «PilgrIMAGE», ένα transmedia project που υπέγραψε με την κόρη του Μίρα Μπερτ Γουιντόνικ, ενώ η τελευταία του ταινία ως παραγωγός ήταν το «China Heavyweight» που το 2012 προβλήθηκε σε μια σειρά από φεστιβάλ ανά τον κόσμο ξεκινώντας από το Sundance.
Η διάγνωση του με μια σπάνια μορφή καρκίνου του ήπατος πριν μερικούς μήνες δεν υπήρξε ικανή να τον σταματήσει, αντίθετα του έδωσε την αφορμή για να ξεκινήσει το τελευταίο του ντοκιμαντέρ, που δεν πρόλαβε να τελειώσει (αλλά που σύμφωνα με την κόρη του και την εταιρία παραγωγής του πρόκειται να ολοκληρώσουν), με τίτλο «Be Here Now».
O Πίτερ Γουιντόνικ μπορεί να μην είναι πια εδώ, όμως το πνεύμα, το έργο του, το πάθος του και η ίδια του η ζωή, αφιερωμένη σχεδόν ολοκληρωτικά στα ντοκιμαντέρ, μοιάζει δύσκολο να ξεχαστεί. Απ όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, αλλά κι από ολόκληρη την κινηματογραφική κοινότητα.
Με τον Δημήτρη Εϊπίδη στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Τον περασμένο Μάρτιο στην τελετή λήξης του 15ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Αμέσως μετά το θάνατο του Πίτερ Γουιντόνικ, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, με δελτίο Τύπου, ανακοίνωσε την καθιέρωση «Βραβείο Κοινού Πίτερ Γουιντόνικ», «σε αναγνώριση της σπουδαίας συνεισφοράς του στην τέχνη του ντοκιμαντέρ.»
Το βραβείο θα απονέμεται στο καλύτερο ξένο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Οπως αναφέρει το δελτίο Τύπου: «Οι δεσμοί που συνδέουν τον καναδό κινηματογραφιστή με το θεσμό ανέκαθεν υπήρξαν ιδιαιτέρως ισχυροί, καθώς ο Πίτερ Γουιντόνικ στήριξε έμπρακτα και αδιάλειπτα το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ήδη από το ξεκίνημά του. Αυτό το βραβείο, αφιερωμένο στη μνήμη του, απονέμεται από το Φεστιβάλ ως ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν δημιουργό που άφησε τη σφραγίδα του στο χώρο του ντοκιμαντέρ, υπηρετώντας το πιστά επί σειρά ετών, ενώ επίσης στάθηκε μέντορας σε πολλές γενιές νέων σκηνοθετών.»
Ο Πίτερ Γουιντόνικ ήταν μέλος της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (διαβάστε περισσότερα εδώ).
Tags: πίτερ γουιντόνικ
