Στο πλαίσιο του φετινού, επετειακού Outview Film Festival, ένα αφιέρωμα ξεχωρίζει για τη φιλοδοξία του να συστήσει στο ανήσυχο κοινό του Φεστιβάλ ένα άγνωστο κόσμο που ισορροπεί στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο σινεμά και το video art, ανάμεσα στην τέχνη και την αναζήτηση τνω ορίων του φύλου μέσα από το χορό και τις νέες μορφές τέχνης και τεχνολογίας.
Διαβάστε αναλυτικά: 10 χρόνια Outview Film Festival: Η διαφορετικότητα που μας ενώνει!
O Τσαρλς Ατλας (μπροστά) με τον Μέρσι Κάνινγκχαμ (πίσω)
Στο κέντρο του αφιέρωματος βρίσκεται φυσικά το όνομα του Τσαρλς Ατλας, του πρωτοπόρου του video dance και στενού συνεργάτη του χορογράφου και χορευτή Μέρσι Κάνινγκχαμ. Ο Ατλας ξεκίνησε να κινηματογραφεί παραστάσεις του Κάνινγχαμ και να πειραματίζεται με το φιλμ και το βίντεο από το 1970, μέχρι το 1980 υπήρξε ο αποκλειστικός χρονογράφος του (με υλικό περισσότερων από 10 παραστάσεων), ενώ μέχρι και σήμερα συνεχίζει να αναδεικνύει τους πιο ξεχωριστούς καλλιτέχνες που ταιριάζουν στο καλλιτεχνικό του σύμπαν, όπως τον Αγγλο Λι Μπάουερι, τον Σκοτζέζο χορευτή Μάικλ Κλαρκ και τους Antony and the Johnsons, την περιοδεία των οποίων αποτύπωσε στο «Turning» του 2013.
O Mέρσι Κάνινγκχαμ σε φωτογραφία του Τσαρλς Ατλας
Ο Τσαρλς Ατλας θα βρεθεί στην Αθήνα, καλεσμένος του Outview Film Festival, ένας από τους έξι καλλιτέχνες που συνθέτουν το αφιέρωμα του Φεστιβάλ πάνω στην έκφραση της κίνησης και της σωματικότητας, από τις απαρχές του σύγχρονου χορού στην Αμερική, το 1950 με την Μάρθα Γκρέιαμ, τον μαθητή της Μέρσι Κάνινγκχαμ, τη μαθήτριά του Ιβόν Ράινερ, τη μαθήτριά της Ράινερ, Γου Τσανγκ και την περφόρμερ Boychild. Οι δύο τελευταίες, εκπρόσωποι της νεότερης γενιάς όσων πειραματίζονται με τις νέες τεχνολογίες, το χορό και την queer κουλτούρα θα βρεθούν και αυτές στην Αθήνα για να παρουσιάσουν τις ταινίες τους αλλά και μια performance με τη συμμετοχή του πειραματικού τσελίστα Πάτρικ Μπελάγκα.
Οι ταινίες του αφιερώματος είναι οι εξής:
«Locale», του Charles Atlas (1978, διάρκεια: 30’)
O Μερσιέρ Φίλιπ - Μέρσι - Κάνινγκχαμ (1919-2009), ο Αμερικανός χορευτής και χορογράφος που καθόρισε το μοντέρνο χορό, έχει επηρεάσει βαθιά πολλά και διαφορετικά καλλιτεχνικά πεδία, μέσα από τη στενή του συνεργασία με visual artists, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές και μουσικούς. Μαζί με τον μουσικό Τζον Κέιτζ, σύντροφο και συνεργάτη του, ίδρυσε τη Merce Cunningham Dance Company και εισήγαγε πολλές καινοτομίες στην έννοια του μοντέρνου χορού: μία από τις βασικότερες ήταν η εστίαση και διερεύνηση της κίνησης αυτής καθαυτής, απαλλαγμένης από αναπαραστατικές ή συναισθηματικές προεκτάσεις. Στο «Locale», η σκηνοθεσία του Τσαρλς Ατλας ακολουθεί τη χορογραφία του Κάνινγκχαμ, ακριβώς την εποχή της ακμής του, σε ένα κινηματογραφικό ντοκουμέντο που έρχεται απευθείας από την γκαλερί που διαχειρίζεται τα έργα του Τσαρλς Ατλας, παρουσία του σκηνοθέτη. Με τρεις διαφορετικούς τύπους κάμερας – ό,τι πιο πρωτοπόρο για την εποχή του – και την ενδυματολογική επιμέλεια των χορευτών από τον Λι Μπάουερι, ο Ατλας συνθέτει εκ νέου την τέχνη του Κάνινγκχαμ , σε μια πρωτοποριακή για το στυλ και την τεχνική έγχρωμη ταινία.
«Feelings Are Facts: The Life of Yvonne Rainer», του Τζακ Γουόλς (2014, διάρκεια 86’)
Παρότι το έργο της είναι κυρίως γνωστό εντός των καλλιτεχνικών κύκλων, η Ιβόν Ράινερ (γεννημένη το 1934), Αμερικανίδα χορεύτρια, χορογράφος και σκηνοθέτης, άσκησε τεράστια επιρροή στο σύγχρονο χορό – ή αλλιώς το μεταμοντέρνο (post-modern) χορό, όπως τον αποκαλούσε. Μαθήτευσε υπό τον Κάνινγχαμ και ίδρυσε το Judson Dance Theater, χώρο συνεργασίας και αναζήτησης για καλλιτέχνες όλων των πεδίων. Η προσέγγιση της δίνει έμφαση στις καθημερινές κινήσεις που επιτελούν τα σώματα, απαλλαγμένα από την προσδοκία της ομορφιάς ή του αρμονικού αποτελέσματος, και το έργο της εμπλουτίζεται από τη κοινωνιοπολιτική και φεμινιστική της οπτική - στα 56 της χρόνια έκανε επίσημα και το coming out της σαν λεσβία. Το 1997 βραβεύτηκε με το Βραβείο Teddy για την ταινία της «MURDER and murder». Στο ντοκυμαντέρ «Feelings Are Facts» ακολουθούμε τη Ράινερ, 80 χρονών σήμερα, καθώς συνεχίζει να δημιουργεί ζωντανούς και απροσδόκητους χορούς που προκαλούν το κοινό να αμφισβητήσει τις βασικές του υποθέσεις σε σχέση με την τέχνη και την performance. Η ταινία εμπλουτίζεται με αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις από ανθρώπους του χώρου και του κοντινού της περιβάλλοντος.
«Hail the New Puritan» του Τσαρλς Ατλας (1985, διάρκεια 85′)
Το «Hail the New Puritan» είναι ένα πληθωρικό και πνευματώδες ψευδο-ντοκιμαντέρ φαντασίας για τον Σκωτσέζο χορευτή και χορογράφο Μάικλ Κλαρκ. Ο Μάικλ Κλαρκ υπήρξε η επαναστατική κραυγή του μπαλέτου, έκπτωτος άγγελος και άσωτος υιός μαζί, συχνά αναφέρεται ως ο Απολλωνας ή ο Διόνυσος του χορού. Ολα τα σκηνικά και το design της ταινίας επιμελήθηκε ο Λι Μπάουερι , ο οποίος εμφανίζεται και στην ταινία. Ο Ατλας χρησιμοποιεί το πορτραίτο του Κλαρκ σαν όχημα, για να περιγράψει τη σταδιακή φθίνουσα πορεία της λονδρέζικης υποκουλτούρας της post-punk club σκηνής.
«Wildness», της Γου Τσανγκ (2012, διάρκεια 74’)
Τα «Wildness» ήταν αρχικά τα εβδομαδιαία, καλλιτεχνικά πάρτι, με χορό και performances, στο Silver Platter, ιστορικό LGBT μπαρ του Λος Αντζελες και στέκι κυρίως Λατίνων τρανς και queer ατόμων. Τα πάρτι οργάνωναν η Τσανγκ και οι φίλοι/ες/@ της, μεταξύ 2008-2009. Το ομώνυμο ντοκυμαντέρ απεικονίζει με απενοχοποιημένη ματιά τις διασταυρώσεις όλων των διαφορετικών κουλτουρών μέσα στο μπαρ και τις εντάσεις που προκύπτουν εντός της κοινότητας. Οι κεντρικοί ήρωες είναι η ίδια η Τσανγκ και το μπαρ (που έχει φωνή!) – σύμφωνα με την Τσανγκ, η ταινία «είναι μια ερωτική ιστορία, ανάμεσα σε μένα και το μπαρ».
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την Performance «Moved by the Motion»: μια δουλειά που πρέκυψε από τη συνεργασία των Γου Τσανγκ και Boychild με τη συμμετοχή του πειραματικού τσελίστα Πάτρικ Μπελάγκα. Η performance εξερευνά τους διαφορετικούς τρόπους αφήγησης μέσα από μια αυτοσχεδιαστική δομή της φωνής, της κίνησης και της παρτιτούρας. Ξεκίνησε ως μια ποιητική ερμηνεία της κόσμου της επιστημονικής φαντασίας της ταινίας της Τσανγκ «A day in the life of bliss» και από τότε έχει αποκτήσει μια δική της, αυτόνομη φόρμα. Η Τσανγκ είναι η φωνή που χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να χειριστεί τη σκηνή όπως ένας μαριονετίστας, ενώ η Boychild είναι η μαριονέτα – χορευτής που κρέμεται από τα σχοινιά της φωνής. Eχει παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σικάγο (MCA), στο Μουσείο Σύχρονης Τέχνης του Λος Aντζελες (MOCA), στο Migros Museum της Ζυρίχης, στη Kunsthalle Dusseldorf & Julia Stoschek στο Ντυσελντορφ, στο Ινστιτούτο Σύχρονης Τέχνης του Λονδίνου (ICA) και σε πολλά μουσεία και πολιτιστικούς χώρους ανά τον κόσμο.
Δείτε εδώ το τρέιλερ για τα 10 χρόνια του Outview Film Festival:
