Ο Ομάρ Σι είναι, σήμερα, 43 χρόνων - εδώ και δεκαετίες γίνεται, σταδιακά, όλο και πιο γνωστός στη Γαλλία, με αποκορύφωμα το ρόλο του στους «Αθικτους» που τον έκανε, πραγματικά, σταρ. Τώρα πια έχει κερδίσει μια θέση και στο αμερικανικό... τραπέζι, με την επιτυχία του «Lupin» του Netflix, της γαλλικής σειράς που μάς ετοιμάζει τη δεύτερη σεζόν της για τις 11 Ιουνίου.
Διαβάστε ακόμη: Λωποδύτης και τζέντλεμαν. Ο Αρσέν Λουπέν του Ομάρ Σι είναι φρεσκαρισμένος με τον ιδανικό τρόπο
Σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στην Guardian, ωστόσο, ο ηθοποιός εξηγεί πώς μπορεί ένας σταρ του δικού του βεληνεκούς, στη δική του χώρα, να γίνεται αόρατος κι ακόμα χειρότερα.
Οπως εξηγεί ο Ομάρ Σι, γιος μεταναστών από τη Δυτική Αφρική, που μεγάλωσε στα παρισινά προάστια και δύσκολα αγνοείται, με τη διάπλαση και το ύψος του των 1,88, μαζί με τους παραγωγούς του «Lupin» σκέφτηκαν να δοκιμάσουν μια απρόσμενη ιδέα μάρκετινγκ της πρεμιέρας της σειράς. «Στο Παρίσι πολλοί με αναγνωρίζουν, παίζω πια αρκετά χρόνια κι έχω συνηθίσει να συναντώ ξένους στο δρόμο, οι οποίοι με κοιτάζουν με χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Από την άλλη πλευρά, η σειρά "Lupin" που, φυσικά, είναι ψυχαγωγική και θέλαμε να διασκεδάζει το κοινό, μιλά για κάτι πολύ σοβαρό: το πώς κάποιοι άνθρωποι στη Γαλλία απλώς ζουν αόρατοι.»
Διαβάστε ακόμη: Η μεγάλη επιστροφή του «Lupin» στις 11 Ιουνίου
Η ιδέα ήταν, ο Ομάρ Σι, ντυμένος με εργατική φόρμα και φορώντας, λόγω πανδημίας, μάσκα στο πρόσωπο, να πάει σε μια κεντρική γειτονιά του Παρισιού και ν' αρχίσει να κολλάει με τη βούρτσα αφίσες του «Lupin» στους τοίχους. Θα αντιλαμβάνονταν οι περαστικοί ότι ήταν εκείνος, ντυμένος εργάτης, που κολλούσε γιγαντοαφίσες του εαυτού του; Θα χαμογελούσαν; «Τα χαμόγελα εξαφανίστηκαν,» λέει ο Σι. «Οι άνθρωποι ήταν... να πω αγενείς; Η εμπειρία μου απέδειξε αυτό που θίγουμε και στη σειρά. Οτι, κάποιες φορές, στην κοινωνία μας, μπορείς να γίνεις αόρατος εξαιτίας της δουλειάς σου. Με γύρισε πίσω σε βιώματα της παιδικής μου ηλικίας, όταν ερχόμουν από τα εργατικά προάστια στο Παρίσι κι έβλεπα τον κόσμο να με κοιτάζει μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Οταν προέρχεσαι από εκεί όπου μεγάλωνα, τα μπανλιέ, όταν έχεις το ύψος μου, το δικό μου δέρμα, τα βλέμματα είναι παγωμένα, μ' έναν πάγο που δεν σπάει εύκολα. Αυτά τα βλέμματα με ώθησαν να κάνω αυτό που κάνω σήμερα. Οταν ήμουν έφηβος ήθελα να βλέπω στα πρόσωπα των ανθρώπων χαμόγελα, όχι καχυποψία. Κι ένας τρόπος να το καταφέρεις αυτό, είναι το χιούμορ.»
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Ομάρ Σι στην Guardian εδώ.
