ΝΕΑ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ
Σήμερα, 19 του Σεπτέμβρη του σωτήριου έτους 2024, τα νέα καθίσματα στις αίθουσες Ολύμπιον και Παύλος Ζάννας - κόκκινα τα μεν, μπλε τα δε- παρουσιάστηκαν σε δημοσιογράφους στους χώρους του Φεστιβάλ. Τα νέα καθίσματα έχουν μεγαλύτερη πλάτη, επιτρέπουν περισσότερο χώρο για τα πόδια και είναι τοποθετημένα με νέα διαρρύθμιση. Η χωρητικότητα μειώθηκε ελαφρώς, αλλά τα καθίσματα είναι σαφώς πιο άνετα και προσφέρουν μια συνολικά βελτιωμένη εμπειρία θέασης.
Οι μοκέτες άλλαξαν και στις δυο αίθουσες, ενώ η αίθουσα Παύλος Ζάννας βάφτηκε σε πιο σκούρες αποχρώσεις για να βελτιωθεί η φωτεινότητα και να εξασφαλιστούν καλύτερες συνθήκες θέασης. Βάφτηκε επίσης και το θεωρείο του Ολύμπιον.
Το Φεστιβάλ ανακοίνωσε πως το κτίριο του Ολύμπιον είναι πλέον καθολικά προσβάσιμο σε άτομα με μειωμένη κινητικότητα και στις δύο κινηματογραφικές αίθουσες, στο Πράσινο Δωμάτιο και το Δωμάτιο με Θέα αλλά και στα γραφεία του Φεστιβάλ στον 5ο και 6ο όροφο.
Μετά από μία πορεία σχεδόν 30 ετών στις αίθουσες του Φεστιβάλ, τα κλασικά αγαπημένα καθίσματα μπλε και κόκκινου χρώματος παραχωρήθηκαν στο τμήμα Κινηματογράφου, διανεμήθηκαν στους συμμετέχοντες προγράμματος crowdfunding του 2019 και πωλήθηκαν σε συμβολική τιμή στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Εγιναν ανάρπαστα -εξαντλήθηκαν μέσα σε τρεις ώρες!
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Το Ολύμπιον είναι μια λέξη ταυτόσημη με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το κυκλώνει μια ιστορία φοβερά ταραχώδης, η οποία συντροφεύει και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1938 με σκοπό να στεγάσει τρία κινηματοθέατρα, ένα ζαχαροπλαστείο στο ισόγειο και οκτώ διαμερίσματα. Τα κινηματογραφικά όνειρα του κοινού όμως βρήκαν αιφνίδιο θάνατο με την απειλή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στη διάρκεια του οποίου μάλιστα φήμες λένε πως το Ολύμπιον υπέστη ζημιές από ένα ιταλικό αεροπλάνο που προσέκρουσε στο κτίριο.
Η επισκευή του έμεινε μετέωρη μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’50, ενώ τη δεκαετία του ’60 συναντήθηκε η τροχιά του με εκείνη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: το Ολύμπιον φιλοξένησε τις πρώτες διοργανώσεις της Εβδομάδας Ελληνικού Κινηματογράφου. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1967, το κτίριο πρωτοτυπεί με το ιδιαίτερο Θέατρο Χατζώκου στον τελευταίο του όροφο (τον σημερινό 5ο και 6ο όροφο του Ολύμπιον): ένα θέατρο με κινητή οροφή που μπορούσε να αλλάζει κατά βούληση από θερινό σε χειμερινό!
Το Θέατρο Χατζώκου υπήρξε πραγματικά εμβληματικό, λειτούργησε για 22 χρόνια μέχρι το 1989, είχε χωρητικότητα 700(!) θέσεων και συρόμενη οροφή. Από τα σανίδια του πέρασαν τα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογράφου και του θεάτρου της εποχής (Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Λάσκαρη, Αλεξανδράκης, Βουτσάς, Ηλιόπουλος κ.α.). Μετά την ανακαίνιση, στον χώρο του θεάτρου Χατζώκου έμελλε να στεγαστεί η σημερινή αίθουσα Παύλος Ζάννας.
Τη δεκαετία του ’90, το κτίριο αγοράζεται από τον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, ο οποίος ξεκινά εργασίες ανακατασκευής του κτιρίου, με σκοπό να λειτουργήσει ως έδρα του Φεστιβάλ. Το έργο ολοκληρώνεται το 1997 και το Ολύμπιον παίρνει τη σημερινή του μορφή. Έναν χρόνο αργότερα, το 1998, το Ολύμπιον, ολοκληρωτικά πλέον ανακαινισμένο, γίνεται η έδρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και λίγο αργότερα και του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Πλέον, κανείς δε μπορεί να φανταστεί το Ολύμπιον χωρίς το Φεστιβάλ ή το αντίθετο.
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Στα ιστορικά αυτά καθίσματα, σε μια πορεία σχεδόν 30 ετών, έχουν καθίσει ιερά τέρατα του κινηματογράφου αλλά και δημιουργοί που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην αρένα του σινεμά. Ο σκελετός του κτιρίου είναι νοτισμένος από τα υπόγεια ρεύματα πηχτής κινηματογραφικής ιστορίας που τον ποτίζουν δεκαετίες τώρα.
Από τον Κόπολα στον Κιαροστάμι κι από την Κόπολα στη Βαρντά, από τη Γκενσμπούρ στον Κιαροστάμι κι από τη Μπελούτσι στον Στόουν, εμβληματικές προσωπικότητες του κινηματογράφου έχουν κατέβει την κόκκινη πασαρέλα του Ολύμπιον, έχουν φωτογραφηθεί απ’ έξω κι έχουν περπατήσει στη γλυκιά ομίχλη του λιμανιού σαν από still του Αγγελόπουλου.
Για να λέμε όμως την αλήθεια, ακόμη και η λάμψη της Μπελούτσι ωχριά μπροστά στην ανάμνηση του πρώτου μας κινηματογραφικού έρωτα, τον οποίο γνωρίσαμε σε κάποιο από τα δεκάδες Φεστιβάλ, ένα κυριακάτικο απόγευμα ενός κρύου Νοέμβρη. Τι να μας πει η ομιλία του Αλεξάντερ Πέιν όταν ο νους μας τρέχει σε ένα ραντεβού που δώσαμε έξω από τον Κασσαβέτη μετά από μια round midnight προβολή; Τα καθίσματα του Ολύμπιον είναι πασπαλισμένα με τη σκόνη του χρόνου. Αυτός ο χρόνος είναι δικός μας. Εμείς τον επενδύσαμε στη σκοτεινή αίθουσα κι αυτή, σε αντάλλαγμα, μας χάρισε χιλιάδες αναμνήσεις.
Με έναν τρόπο, τα καθίσματα του Ολύμπιον δεν ήταν κανενός. Ήταν ιδιοκτησία όλων των ανθρώπων που συγκινήθηκαν, που ερωτεύτηκαν, που γέλασαν με την ψυχή τους μέσα στο κατακόκκινο Ολύμπιον. Αν είχε στόμα να μιλήσει το βελούδο, θα έγραφε το πιο ωραίο σενάριο που γράφτηκε ποτέ.
Με ένα Φεστιβάλ που συνεχώς μεγαλώνει και με μια νέα γενιά που διψά για κινηματογραφικό περιεχόμενο, το κινηματογραφικό μέλλον ανήκει σε αυτούς που προτίθενται να το παρακολουθήσουν. Κι ευτυχώς, με τα νέα αυτά καθίσματα, θα κάνουν άνετο ταξίδι.
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στη σελίδα του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
