«Αν και η επιλογή δεν αντιπροσωπεύει την απόλυτη λίστα με τις αγαπημένες μου όλων των εποχών και είναι σχεδιασμένη σύμφωνα με τον εντυπωσιακό κατάλογο του Curzon Cinemas, περιέχει ωστόσο μερικές ένδοξες στιγμές του σινεμά που αξίζει να μη χάσει κανείς και μερικές νέες δουλειές που εντυπωσίασαν.»
Κάπως έτσι περιγράφει ο πάλαι πότε ποπ κρούνερ των 60s, μουσικός παραγωγός (ανάμεσα σε άλλους των Pulp) και νυν ηγέτης της πειραματικής μουσικής των 00s, Σκοτ Γουόκερ την επιλογή των δέκα ταινιών που έκανε για ένα μικρό αφιέρωμα του Curzon Cinemas, μίας από τις πλέον ανερχόμενες εταιρείες διανομής ταινιών με ένα από τα πιο δύνατά on demand τμήματα στη Μ.Βρετανία (στον κατάλογο τους βρίσκει κανείς αυτήν την εποχή και τις «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου).
Ας δούμε όμως αναλυτικά τις ταινίες που επέλεξε ο Σκοτ Γουόκερ, μαζί με τα σχόλια του για κάθε μια από αυτές:
«Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1975): «Εχω να δω τον "Θίασο" από τότε που βγήκε πρώτη φορά σοτ σινεμά στα 70s, άλλα έχω δυνατές, αν και θολές αναμνήσεις από αυτήν, οπότε περιμένω με ανυπομονησία την εκ νέου γνωριμία μου με το φιλμ.»
Le Quattro Volte του Μικελάντζελο Φραμαρτίνο (2010): «Μια ταινία που σε μαγεύει κυριολεκτικά. Απίστευτη, μιλάει για το πέρασμα του χρόνου, χωρίς να συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο και χωρίς διάλογο. Κι, όμως, βρίσκεις τον εαυτό σου απόλυτα απορροφημένο από την αρχή μέχρι το τέλος, για να αναρωτηθείς αργότερα πως πέτυχε αυτή τη μαγεία.»
Η Λευκή Κορδέλα του Μίκαελ Χάνεκε (2009): «Μια αριστοτεχνική μελέτη στη γέννηση του Ναζισμού. Ο Χάνεκε είναι ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της εποχής μας και η "Λευκή Κορδέλα" είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη του ταινία.»
The Story of the Last Chrysanthemum (1939) και «Utamaro and His Five Women» (1946) του Κένζι Μιζογκούτσι: Αυτοί που γνωρίζουν τις θρυλικές ταινίες του Μιζογκούτσι, όπως το «Η Ζωή της Οχάρου» και το «Ουγκέτσου Μονογκατάρι», θα βρεθούν μάρτυρες μιας από τις καλύτερες και πιο επιδραστικές προπολεμικές του ταινίες στο "The Story of the Last Chrysanthemum" (φωτό), αλλά και αργότερα σε αυτό πανέμορφο παραμύθι ενός καλλιτέχνη που επιπλέει στο νερό στο "Utamaro and His Five Women".»
La Ceremonie του Κλοντ Σαμπρόλ (1995): «Μια ταινία που διαθέτει δύο απίστευτες κεντρικές ερμηνείες από την Ιζαμπέλ Ιπέρ και την Σαντρίν Μπονέρ. Ενα δυνατό αστυνομικό δράμα που ο Σαμπρόλ περιέγραψε αστειευόμενος ως το "τελευταίο Μαρξιστικό φιλμ".»
«Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα» (1990) και «Θα το Φας το Κεφάλι σου, Τατιάνα» (1994) του Ακι Καουρισμάκι: «Το "Κοριτσάκι με τα Σπίρτα" είναι μάλλον το πιο αγαπημένο μου φιλμ του Καουρισμάκι, αν και είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω γιατί βρίσκω τη δουλειά του να συναντά ακριβώς τη δική μου αίσθηση του χιούμορ. Είναι ο Μπρεσον σε κωμωδία. Το "Θα το Φας το Κεφάλι σου, Τατιάνα" (φωτό) είναι η ταινία που πρέπει να δουν όλοι οι εθισμένοι στην καφεϊνη.»
Il Divo του Πάολο Σορεντίνο (2008): «Να τι σημαίνει σπουδαίο σινεμά. Ο Πάολο Σορεντίνο πήρε ένα θέμα που κανονικά θα ενδιέφερε μόνο την Ιταλία και μέσα από μια απίστευτη κινηματογραφική τεχνική και συναρπαστική χρήση του ήχου, το μεταμόρφωσε σε ένα αξέχαστο όνειρο που πρέπει να δουν όλοι.»
«Το Αλογο του Τορίνο» του Μπέλ Ταρ (2011): «Το όμορφο, λιτό, κινηματογραφικό αντίο του Μπέλα Ταρ.»
Η ανάληψη των καθηκόντων του κινηματογραφικού curator από τον Σκοτ Γουόκερ συμπίπτει με την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ «Bish Bosch» από την 4AD και αν όλες οι παραπάνω επιλογές σας φαίνονται αρκετα mainstream, για δοκιμάστε ένα βίντεο από το πρώτο single (!) του άλμπουμ με τίτλο «Epizootics» και σκηνοθέτη τον Ολιβιέ Γκρουλ.
