Οταν ο Ρόμπερτ Ντιβάλ είχε δηλώσει, λίγο πριν την ανακοίνωση πως το «Jane Mansfield's Car» θα βρίσκεται στο Διαγωνιστικό τμήμα της 62ης Berlinale, ότι πρόκειται για μια ταινία που «βάζει τον Τένεσι Γουίλιαμς στο πίσω κάθισμα» κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί πως με κάποιο περίεργο τρόπο είχε δίκιο.
Σαν «πειραγμένο» θεατρικό που μοιάζει σαν να γράφτηκε το 1969 όπου και διαδραματίζεται, το φιλμ που φέρνει τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον πίσω από την κάμερα, έντεκα χρόνια μετά το «Daddy and Them» του 2001, αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας, στο κέντρο της οποία βρίσκεται ο Τζιμ Κάλντγουελ (Ρόμπερτ Ντιβάλ), ένας πλούσιος γαιοκτήμονας και οι τρεις γιοί του (Ρόμπερτ Πάτρικ, Κέβιν Μπέικον, Μπίλι Μπομπ Θόρντον), βετεράνοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, «τραυματισμένοι» ο καθένας διαφορετικά από την εμπειρία.
Αντιμέτωποι με τον θάνατο της μητέρας τους, που τους εγκατέλειψε χρόνια πριν για να μετακομίσει στην Αγγλία και της νέας της οικογένειας που θα φτάσει στη φάρμα τους για την κηδεία, θα βρεθούν ανυπεράσπιστοι απέναντι σε όλα όσα πίστευαν πως μέχρι εκείνη τη στιγμή τους κρατούσαν στην...εξουσία.
Με φόντο την Αλαμπάμα στα βάθη του αμερικάνικου Νότου και ενώ ο πόλεμος στο Βιετνάμ μαίνεται, το «Jane Mansfield's Car» δεν είναι όμως ένα τυπικό δράμα χαρακτήρων γενεών τοποθετημένο τη στιγμή που η σύγκρουση ανάμεσα στον παλιό και το νέο κόσμο επιβάλλει αναθεώρηση ιδεών.
Ο Θόρντον επιλέγει την οδό της σάτιρας, ενορχηστρώνοντας το πολυπρόσωπο καστ των σπουδαίων ηθοποιών του με ισχυρές δόσεις χιούμορ και ειρωνικής «ελαφρότητας», ακριβώς δηλαδή με τον τρόπο που δίδαξε ο Τένεσι Γουίλιαμς στη δική του αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου. Ακόμη κι όταν παρασύρεται από ένα σενάριο που δεν ξέρει πότε να σταματήσει να «μιλάει» και να «εξηγεί», η ματιά του Θόρντον παραμένει ταυτόχρονα μελαγχολική και κωμική σε μια ισορροπία που διαταράσσεται μόνο από την αλήθεια όσων αποκαλύπτει και την παραισθησιογόνο ατμόσφαιρα μιας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ισχυρής δόσης LSD.
«Είναι μια ιστορία που είχα στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό», δήλωσε ο Θόρντον στη συνέντευξη Τύπου χθες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου. «Νομίζω πως είναι πολύ καλύτερος σκηνοθέτης όταν κάνω δικά μου πράγματα. Η τελευταία μου εμπειρία ήταν το "All the Pretty Horses" που ήταν η ταινία κάποιου άλλου. Εγώ απλά μισθώθηκα για να την σκηνοθετήσω. Δεν είχα έλεγχο σε όλα όσα συνέβαιναν. Σε αυτήν την περίπτωση μπόρεσα να διαλέξω εγώ τους ηθοποιούς μου και να κόψω το φιλμ ακριβώς όπως ήθελα».
Σε παραγωγή του Ρώσου Αλεξάντερ Ροντγιάνσκι («Elena» του Αντρέι Σβιάγκιντζεφ), το «Jane Mansfield's Car» υπήρξε η αντίδραση του Θόρντον για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το Χόλιγουντ τις ανεξάρτητες ταινίες του: «Ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να σκηνοθετήσω ξανά, ήταν γιατί παραπονιόμουν για πολλά χρόνια για την κατάσταση των ταινιών στην Αμερική. Οι ταινίες που βρίσκουν εύκολα χρήματα έχουν περιοριστεί σε φιλμ με μονομάχους και ηλίθιες κωμωδίες για κατανάλωση σε δωμάτια ξενοδοχείων. Αντί να γκρινιάζω αποφάσισα να γράψω και να σκηνοθετήσω μια ταινία. Νομίζω πως τώρα πια θα συνεχίσω να σκηνοθετώ πιο συχνά. Οσο μπορώ να δουλεύω με ανθρώπους που έχουν τη διάθεση να χρηματοδοτήσουν μια ανεξάρτητη ταινία και αντιλαμβάνονται το όραμα του δημιουργού, που είναι το σημαντικότερο πράγμα σε μια ταινία, και όχι πόσοι σταρ παίζουν σε αυτήν».
Και σε μια άλλη, ακόμη πιο ειρωνική ανάγνωση της σκηνοθετικής καριέρας του Μπίλι Μπομπ Θόρντον, η παρουσία της Αντζελίνα Τζολί στο ίδιο Φεστιβάλ με το δικό της σκηνοθετικό ντεμπούτο «In the Land of Blood and Honey» δεν θα μπορούσε να μείνει ασχολίαστη από τον πρώην μεγάλο έρωτα της ζωής της: «Τα πράγματα είναι απλά. Ξέρω ότι πάντοτε θα με ρωτούν για αυτή τη σχέση. Αν θέλετε μια ειλικρινή απάντηση η Αντζελίνα είναι μια υπέροχη γυναίκα και μια από τις καλύτερες μου φίλες στον κόσμο. Μιλάμε συχνά. Οταν οι άνθρωποι χωρίζουν, όλος ο κόσμος φτιάχνει ιστορίες για την έχθρα μεταξύ τους. Αυτό δεν ήταν ποτέ αλήθεια. Θα την αγαπώ μέχρι το τέλος της ζωής μου, όπως το ίδιο θα κάνει και αυτή. Ο Μπραντ είναι φίλος μου και τους αγαπώ και τους δύο. Αγαπώ τα παιδιά τους και αυτοί τα δικά μου. Το ότι είμαστε και οι δύο στο ίδιο Φεστιβάλ μας ενθουσίασε και δεν ξέρω αν οι υποχρεώσεις μας θα μας επιτρέψουν να συναντηθούμε. Αλλά ελπίζω πως θα την δω σήμερα το απόγευμα...»
Δείτε παρακάτω μια σκηνή από το «Jayne Mansfield's Car» και διαβάστε περισσότερα για την 62η Berlinale.
Tags: βερολίνο 2012
