Αποφασισμένοι να παίξουν οπουδήποτε προκειμένου να βγάλουν μερικά λεφτά έστω για την βενζίνη του tour bus τους, οι Ain't Rights μια όχι ακριβώς θριαμβευτικά πετυχημένη πανκ μπάντα, δέχεται ένα gig στη μέση του πουθενά σε κάτι που μοιάζει να είναι το άντρο μιας ομάδας νεοναζί σκίνχεντ.
Και παρ΄ότι ξεκινούν το set τους με μια εκτέλεση του «Nazi Punks Fuck off» των Dead Kennedys τίποτα, εκτός από μερικά μπουκάλια και μερικές αποχωρήσεις δεν πάει στ΄αλήθεια στραβά. Μέχρι την στιγμή τουλάχιστον που πριν αφήσουν το green room του club γίνουν μάρτυρες της δολοφονίας μιας νεαρής κοπέλας. Κάτι που σημαίνει ότι φυσικά δεν μπορούν να φύγουν έτσι εύκολα.
Και κάπως έτσι βρίσκονται παγιδευμένοι στα παρασκήνια, παρέα με την καλύτερη φίλη της νεκρής, ενώ απ έξω οι καινούριοι τους φίλοι με επικεφαλής τον ιδιοκτήτη του club και ηγέτη του κινήματος τους, σκέφτονται τρόπους να δώσουν λύση στο πρόβλημά τους, τρόπους που ξεκινούν από ματσέτε μέχρι δολοφονικά σκυλιά.
Αυτό που ακολουθεί είναι μια σειρά από τεταμένες σκηνές που δεν φοβούνται να αφήσουν τη βία να πάρει το πάνω χέρι το αίμα να κυλήσει άφθονο, ή το μπάτζετ που χρειάζεται το τμήμα των προσθετικών για να φτιάξει έναν μισοφαγωμένο λαιμό που αναπνέει ακόμη.
Οχι το «Green Room» δεν είναι για τους λιπόψυχους, ούτε για όσους αγάπησαν το «Blue Ruin» για τον τρόπο του να φέρει μια υπαρξιακή σχεδόν διάσταση στο είδος του revenge thriller. Αυτή η ταινία είναι ένα τεταμένο, έξυπνο και απολαυστικό genre κομμάτι που σκάει στην οθόνη με την δύναμη ενός πανκ κομματιού και σε αφήνει όταν τελειώνει, ενθουσιασμένο και με μερικές (εσωτερικές) μελανιές. Σαν αυτές που έχεις μετά από μια γεμάτη ενέργεια, και σώματα που σκάνε πάνω σου, συναυλία.
Δείτε ένα κλιπ από την ταινία
