Εχοντας ήδη ξεκινήσει από τις αρχές του '60 να δουλεύει ως βοηθός σκηνοθέτη και διευθυντής παραγωγής ο Παύλος Τάσιος έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία, το σενάριο και την παραγωγή με τη «Φτωχολογιά» του 1965 και το 1972 κέρδισε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το βραβείο σεναρίου για το «Ναι Μεν Αλλά...».
Η «Παραγγελιά», γυρισμένη το 1980 υπήρξε, ωστόσο, η μεγάλη του επιτυχία (μετά από οκτώ μεγάλου μήκους ταινίες) χαρίζοντας του το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά και μια φήμη που επειδή ακριβώς συνδέθηκε με τον βίο και την πολιτεία του Νίκου Κοεμτζή, παραμένει ακόμη και σήμερα ισχυρότερη και από την ίδια την ταινία.
Ακολούθησαν το «Στίγμα» με τον Αντώνη Καφετζόπουλο και την Ολια Λαζαρίδου το 1982, για το οποίο ο Τάσιος τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, τα «Βαποράκια» του 1982 και η τελευταία του ταινία ως σκηνοθέτης, το «Νοκ - Αουτ» με τον Γιώργο Κιμούλη (βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).
Με τον ερχομό της δεκαετίας του 90, ο Τάσιος εργάστηκε στην τηλεόραση μέχρι που αποσύρθηκε οριστικά. Η τελευταία του δουλειά (με το ρόλο μόνο του παραγωγού) ήταν η ταινία «Αλιόσσα» του Θανάση Σκρούμπελου το 1998.
Λάτρης του «περιθωρίου» αλλά και μιας αποτύπωσης του αστικού περιβάλλοντος εναρμονισμένης με την ατμόσφαιρα της «επανάστασης χωρίς αιτία» που επικρατούσε στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του '80, ο Τάσιος συνδέθηκε με την μεγάλη παρέα του Νικόλα Ασιμου, του Παύλου Σιδηρόπουλου, της πλατείας Εξαρχείων και φυσικά της συζύγου του, Κατερίνας Γώγου, η οποία στην έκδοση «Με Λένε Οδύσσεια» που κυκλοφόρησε το 2002 περιγράφει καλύτερα από τον οποιονδήποτε ποιος ακριβώς ήταν ο άνθρωπος Παύλος Τάσιος:
Ε, Τάσιε;Ο αγαπημένος, ο φίλος, ο σύντροφος, ο άντρας μου, ο πατέρας της Μυρτώς. Κυρίες και κύριοι, πιτσιρικάδες, δημοσιογράφοι, σκηνοθέτες, φίλοι, εχθροί, πολιτικοί:Ο Παύλος Τάσιος. Τρίτους ρόλους εγώ, με συμβόλαιο τιμής, άσχετα από τους όρους, τότε στη Φίνος Φιλμ. Η πρώτη ταινία μου, χωρίς σύμβαση, ήταν του Αλέκου Σακελλάριου. Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο. Ο Σακελλάριος με είχε ανακαλύψει σε κάποιο, πιθανά, μπουλούκι, τη Νένα Νέζερ θυμάμαι και τον Ζαζά. Ή σε καμιά ταβέρνα με ορχήστρα, εκείνες τις αρχαίες, σαν παιδί-τέρας τραγουδίστρια, που δεν ξέρω τι και πώς πια με είχε ανακαλύψει ο τραγουδιστής Γιώργος Λουκάς. Ο Σακελλάριος με βοήθησε. Και τον ευχαριστώ. Γυριζότανε τότε λοιπόν, με σκηνοθέτη τον Γιάννη Δαλιανίδη, η Ψεύτρα. Στην πρωταγωνίστρια δεν άρεσα ποτέ, παρόλο που δεν ήμουνα ξανθιά... Κάπου είχα αργήσει για πρόβα ή γύρισμα κι ήμουνα στο καμαρίνι, όπου ήμαστε στριμωγμένες αρκετές. Ήρθε λοιπόν ο βοηθός του Δαλιανίδη να με φωνάξει. Τον φωνάζανε Παυλάκη, ήτανε και πιτσιρικάς και μικροκαμωμένος. Δεν ξέρω, αυτό το Παυλάκης που άκουγα μου τη βάραγε άσχημα. Αρχή έρωτα; Δεν ξέρω. Κολλήσαμε χωρίς να πάρουμε είδηση και φιλιόμαστε ώρα, αλλά Δε μας ένοιαζε που μας περίμεναν. ΕΡΩΤΑΣ. Είχε πολύ ευγενική φυσιογνωμία κι εμένα μου άρεσε εκτός από τον Τζέιμς Ντην κι ο Μοντγκόμερυ Κλιφτ. Ο Παύλος μού έμοιαζε κάπου σαν συμπεριφορά στον Ντην, στο χάσιμο στον Κλιφτ. Είχα σοκαριστεί από τη δουλειά που έριχνε, δούλευε από τα χαράματα, ερχόταν αργά τη νύχτα, ήμαστε ερωτευμένοι, δεν κοιμόμαστε. Χαράματα, δουλειά πάλι. Μού 'λεγε πως δούλευε λαμόγια, έκανε δηλαδή πως ψωνίζει γραβάτες για να μασήσουνε οι περαστικοί. Μού 'λεγε για κάποια βάρκα, μού 'λεγε πως κοιμότανε σε ταράτσα, μου είπε πως την είχε κοπανήσει πιτσιρίκι να φύγει έξω απ' τα σύνορα και βέβαια Θεσσαλονίκη. Αγαπηθήκαμε, ε, Τάσιε;
Ο Παύλος Τάσιος έφυγε στα 69 του χρόνια μετά από μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011 στις 15:30 στο Νεκροταφείο Γλυκών Νερών.
