Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι ήδη πολλά.
Ποιος είναι ο Ζιλ Λελούς και τι θέλει στο Διαγωνιστικό των Καννών;
Απλή συνωνυμία με τον Κλοντ, ο Ζιλ Λελούς είναι ενας από τους πιο δημοφιλείς Γάλλους ηθοποιούς, γνωστός από τις συνεργασίες του με τον Γκιγιόμ Κανέ και τον Ζαν Ντιζαρντέν, αλλά και για το γεγονός πως ξεκίνησε ως κωμικός, έκανε στροφή στο δράμα, επιστρέφοντας συχνά στην κωμωδία. Στο Διαγωνιστικό των Καννών βρίσκεται με την δεύτερη ταινία που σκηνοθετεί μόνος του μετά την τεράστια επιτυχία του «Le Grand Bain» το 2018 στο box office και στα γαλλικά Σεζάρ με 10 υποψηφιότητες και ένα βραβείο. Εκείνη η ταινία είχε προβληθεί στις Κάννες εκτός διαγωνιστικου πρόγράμματος. Το «L' Amour Ouf», σε διαστάσεις χολιγουντιανού epic τον βρίσκει - δικαιωματικά, όσον αφορά την δημοφιλία του - στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 77ου Φεστιβάλ Καννών.
Ποιο είναι το λογοπαίγνιο του τίτλου;
Η ταινία αφηγείται στην πραγματικότητα την ερωτική ιστορία του Κλοτέρ και της Τζακί από τη δεκαετία του '80 μέχρι και κάπου στο millenium. Μια ερωτική ιστορία που ξεκινάει όταν οι δυο τους είναι παιδιά - αυτή στο σχολείο και αυτός έχοντας το εγκαταλείψει εδώ και καιρό, τελειώνει όταν ο Κλοτέρ μπαίνει στη φυλακή για δέκα χρόνια και ξαναρχίζει όταν είναι πια ενήλικες, προδομένοι από τους πάντες, τα πάντα και κυρίως τους εαυτούς τους. Amour Fou δηλαδή, όπως λένε οι Γάλλοι για τον τρελό έρωτα. Amour Ouf για τον Νέβιλ Τόμσον που έγραψε το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η ταινία (ο πρωτότυπος τίτλος του είναι «Jackie loves Johnser OK?») με την γαλλική απόδοσή του να ενδίδει στον αναγραμματισμό του Fou και να οδηγεί στο «Ουφ», δηλωτικό ενός έρωτα που περισσότερο από τρελός είναι από αυτούς που σου βγάζουν την ψυχή.
Γιατί διαρκεί 166 λεπτά;
Θα διαρκούσε περισσότερο κατά τον Ζιλ Λελούς, περίπου 3 ώρες, αλλά τελικά έπεσε κάτω από αυτές, αφού κατά τον ίδιο η ιστορία που αφηγείται είναι μεγάλη. Μεγάλη επειδή εκτείνεται σε τρεις και παραπάνω δεκαετίες. Μεγάλη επίσης γιατί ο Λελούς κάνει με αυτήν την ταινία ένα μεγάλο άλμα, ικανοποιώντας την αγωνία του για ένα σινεμά μεγαλειώδες, ιστορικό. Η διαφορά βρίσκεται στο πόσο μεγαλειώδες είναι κάτι μεγαλομανές που βρίσκει την κάθε σκηνή του να διαρκεί περισσότερο απ' όσο πρέπει, φτιαγμένη με περίτεχνο, επιδειξιομανή τρόπο με τεχνικές και αισθητικές ακροβασίες που προδίδουν και το κόστος της παραγωγής και τη φιλοδοξία.
Γιατί μας νοιάζει;
Γιατί παίρνει από νωρίς τη μορφή ενός pulp παραμυθιου, με μια αύρα από τεκνικόλορ και μια δόση από μιούζικαλ, προκειμένου να αφηγηθεί τον έρωτα των πρωταγωνιστών του σαν ένα κόμικ που διαβάζει όσο μεγαλώνεις - και μεγαλώνει κι αυτό μαζί σου. Το soundtrack των αρχών των 80s παίζει στη διαπασών (από Cure μέχρι Prince και Billy Idol), η μικρή επαρχιακή πόλη της Γαλλίας δίνει την αίσθηση μιας americana στη μέση της Ευρώπης και ο ρυθμός που διατρέχει την ταινία σε παρασύρει, σαν μια σαρωτική απελευθερώτική δύναμη που θέλει να πηγάζει από τον τρελό έρωτα. Στο κέντρο του φιλμ οι δύο πρωταγωνιστές σε δύο ηλικίες - εξαιρετικές επιλογές οι νεαροί Μαλορί Γουανέκ και Μαλίκ Φρικά και οι δυο σταρ που τους υποδύονται ως μεγάλοι, η Αντέλ Εξαρχόπουλος και ο Φρανσουα Σιβίλ.
Γιατί δεν μας νοιάζει;
Γιατί ο Ζιλ Λελούς προσπαθεί περισσότερο από όσο πρέπει να εντυπωσιάσει με την λουστραρισμένη παραγωγή, την αδιανόητα γοητευτική υφή στο χρώμα και τα γκρο πλαν στο αίμα και τη βία. Αντίθετα ίσως από τον πιο συγκρατημένο (και γι' αυτό και πιο... δημιουργό, Γκιγιόμ Κανέ), ο Λελούς φορτώνει τόσο πολύ την παραγωγή του αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα όχι μόνο το σενάριο που παραδόξως συνυπογράφει ο Οντρέ Ντιγουάν (του «Γεγονότος) χωρίς να το φέρει στο σήμερα του διαλόγου για οποιοδήποτε θέμα πραγματεύεται (με σημαντικότερη αυτή των γυναικείων ρόλων!), αλλά και το συναίσθημα που τόσο έντονα προσπαθεί να (μας) επιβάλλει με κάθε πιθανό, κινηματογραφικό και όχι, τρόπο. Μόνοι τους, καταραμένοι εραστές όπως θα όφειλαν να είναι, ο Φρανσουά Σιβίλ και η Αντέλ Εξαρχόπουλος μοιάζουν εγκλωβισμένοι μέσα σε μονοδιάστατους χαρακτήρες - σε χειρότερη μοίρα από τους ηρωές τους στην εφηβεία - που εξυπηρετούν τελικά μόνο τα πομπώδη πλάνα του Λελούς. Σε μια ταινία φλύαρη, που θα ήθελε πολύ να μην την πεις γαλλική (με την κακή έννοια), αλλά που τελικά είναι αυτό και πολλά ακόμη (κι αυτά με την κακή έννοια).
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
