Ενας από τους πλέον αναγνωρισμένους σκηνοθέτες του Φιλιππινέζικου σινεμά στην Δύση, ο Μπριγιάντε Μεντόζα κάνει ένα σινεμά που θα μπορούσες να δεχτείς ότι είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένο αν δεν ανέδινε τόσο έντονα την αίσθηση ότι περισσότερο «χρησιμοποιεί» για δικό του κινηματογραφικό όφελος, παρά εκθέτει ή καταγγέλλει την κοινωνική αδικία, την αθλιότητα, την διαφθορά της χώρας του.
Αυτή ακριβώς η αίσθηση είναι εξαιρετικά έντονη και στο «Ma'Rosa», την ιστορία ενός ζευγαριού φτωχοδιαβόλων στις τρώγλες τη Μανίλας που έχουν ένα μικρο μαγαζί με ψιλικά μα που ζουν πουλώντας ναρκωτικά. Οταν η Ρόζα επικεφαλής της οικογενειακής επιχείρησης κι ο άντρας της θα συλληφθούν, τα τρία παιδιά τους θα αναγκαστούν να βρουν μέσα σε ένα βράδυ ένα τεράστιο ποσό για να πληρώσουν τους διεφθαρμένους αστυνομικούς που τους συνέλαβαν για να μην τους στείλουν στην φυλακή.
Δείτε ακόμη: Κάννες 2016: Το 24ωρο του τρόμου στο τρέιλερ του «Ma' Rosa» του Μπριγιάντε Μεντόζα
Θεωρητικά, το φιλμ μιλά για την αστυνομική διαφθορά και την εξαθλίωση μιας μεγάλης μερίδας τις φιλιππινέζικης κοινωνίας, όμως το φιλμ ελάχιστα εμβαθύνει στους χαρακτήρες και την ζωή τους, στα κίνητρα και την κατάσταση τους, είτε αυτοί είναι οι αστυνομικοί είτε η οικογένεια των «θυμάτων» τους. Αντίθετα προτιμά να σερβίρει μια σειρά από εικόνες «φωτογενούς» μιζέριας που θα κάνουν τους δυτικούς θεατές να «σοκαριστούν» (όχι όμως περισσότερο από όσο χρειάζεται) και τους συμπαθούντες κριτικούς να δουν στο φιλμ κάτι πιο βαθύ και ενδιαφέρον.
Ομως το «Ma'Rosa» νοιάζεται περισσότερο να κινηματογραφήσει τα μουσκεμένα σκοτεινά σοκάκια στα οποία διαδραματίζεται η ιστορία σαν ένα σκηνικό που θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από ένα lo-fi «Blade Runner» και να σπρώξει τους χαρακτήρες του σε μια σειρά από λιγότερο ή περισσότερο εξευτελιστικές καταστάσεις, μόνο και μόνο για να σχηματίσει όσο πιο απλοϊκά γίνεται την «ασπρόμαυρη» εικόνα μιας κοινωνίας όχι στο χείλος μα στο βάθος του δικού της γκρεμού.
Μόνο που σε ένα κοινωνικό σινεμά που σέβεται τον εαυτό του και τους θεατές του, οι ενδιάμεσες αποχρώσεις του γκρίζου είναι που έχουν σημασία κι όχι μια επιδεικτική σκηνοθεσία και μια τουλάχιστον αμφίβολη ηθική στάση.
Περισσότερες κριτικές από το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2016: Το «The Last Face» του Σον Πεν είναι κάτι που πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο αν το δεις
- Κάννες 2016: Στο «The Neon Demon» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, η ομορφιά είναι τα πάντα
- Κάννες 2016: Δε χρειάζεται καν να το πούμε - το ντοκιμαντέρ του Τζιμ Τζάρμους για τους Stooges είναι cool
- Κάννες 2016. Ο Ξαβιέ Ντολάν μας καθησυχάζει: «It's only the End of the World»
- Κάννες 2016: Η Σόνια Μπράγκα λάμπει, το οικοδόμημα του «Aquarius», όμως, καταρρέει
- Κάννες 2016: Οι αδελφοί Νταρντέν απογοητεύουν με το «Uknown Girl»
- Κάννες 2016: Η Κρίστεν Στιούαρτ καλεί τα πνεύματα μιας καλής ερμηνείας στο «Personal Shopper»
- Κάννες 2016: Ο,τι χωρίζει την τραγωδία από το μελόδραμα στο «Julieta» του Πέδρο Αλμοδόβαρ
- Κάννες 2015: Μόνο αγάπη για το «Loving» του Τζεφ Νίκολς
- Κάννες 2016: Το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους μία ωδή στην ποίηση της καθημερινότητάς μας
- Κάννες 2016: Η Αντρεα Αρνολντ και η ανούσια americana του «American Honey»
- Κάννες 2016: Οι «Nice Guys» Ράιαν Γκόσλινγκ & Ράσελ Κρόου και το (άσφαιρο) όπλο του Σέιν Μπλακ
- Κάννες 2016: Το «The Handmaiden» του Παρκ Τσαν-γουκ είναι η πιο hot ταινία του φεστιβάλ
- Κάννες 2016: Κρατήστε μια θέση στα classics για το «The BFG» του Στίβεν Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2016: «Ο Μαθητής» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. Οχι πια σεξ, μόνο Ορθόδοξος Χριστιανισμός
- Κάννες 2016: «Ma Loute» του Μπρουνό Ντιμόν, αναφορά στον... Βέγγο
- Κάννες 2016: Το σινεμά σαν ένα ποίημα, κόμικ και αστυνομικό μαζί στο «Neruda» του Πάμπλο Λαραΐν
- Κάννες 2016: Στο «I, Daniel Blake», ο Κεν Λόουτς νοιάζεται τόσο για το μήνυμα που παραμελεί το σινεμά
- Κάννες 2016: «Rester Vertical». To επαναστατικό, queer παραμύθι του Αλέν Γκιροντί
- Κάννες 2016: Η Τζόντι Φόστερ προσφέρει ένα mainstream πολιτικό διάλογο με το «Money Monster»
- Κάννες 2016: Tο «Sieranevada» του Κρίστι Πουίου αφηγείται όσα συμβαίνουν μετά το «Θάνατο του Κυρίου Λαζαρέσκου»
- Κάννες 2016: Η ζωή δεν υψώνει τοίχους στην «Τελευταία Παραλία» των Θάνου Αναστόπουλου και Νταβίντε Ντελ Ντέγκαν
- Κάννες 2016: «Café Society». O Γούντι Αλεν προσφέρει ένα ακόμη γευστικό φλιτζάνι σινεμά. Εστω και «ντεκαφεϊνέ».
Tags: ma rosa, μπριγιάντε μεντόζα
