Πριν λίγη ώρα συναντήσαμε την Κέιτ Μπλάνσετ, πρωταγωνίστρια του «Carol» του Τοντ Χέινς, της ταινίας που προηγείται αυτή τη στιγμή στην κούρσα για το Χρυσό Φοίνικα, τουλάχιστον σύμφωνα με τα αστεράκια των κριτικών κινηματογράφου που παρακολουθούν το 68ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Carol»: Ποτέ ο απαγορευμένος έρωτας δεν ήταν τόσο όμορφος, όσο στην «Carol» του Τοντ Χέινς
Κάθισε δίπλα μας, ευθυτενής κι αγέρωχη σαν κύκνος, κλασάτη και αβίαστα γοητευτική - χωρίς καμία επίφαση χολιγουντιανής τελειότητας. Μικρές ρυτίδες χαρτογραφούν κάθε έκφραση του προσώπου της, το ελαφρύ μακιγιάζ της επιτρέπει να φανούν οι κύκλοι από το χθεσινό της ξενύχτι (η πρεμιέρα και το πάρτι του «Carol» δεν πρέπει να είναι η ιδανική παραμονή της συνάντησής σου με καμιά 100στή δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο σε μία καυτή ταράτσα μέσα στο μεσημέρι), πάνω από όλα όμως είναι το δαιμόνιο χιούμορ της που τσαλακώνει λυτρωτικά το περίβλημα και απελευθερώνει το ελεύθερό της πνεύμα.
«Ποια λεσβιακή σκηνή εννοείτε;» είπε πειράζοντας την ταραγμένη ισπανίδα συνάδελφό μας. «Αυτή στο αυτοκίνητο; Αυτή στο μαγαζί; Αυτή στο εστιατόριο; Είναι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο λεσβίες, οπότε, πρακτικά, όλες είναι λεσβιακές σκηνές. Αααα εννοείτε τη σεξουαλική σκηνή. Πείτε το δυνατά παρακαλώ: "θέλω να μάθω για την ερωτική λεσβιακή σκηνή"....» Το βροντερό της γέλιο διατάραξε για λίγο την ησυχία της ταράτσας, αλλά αυτό ήθελε κι εκείνη. Να ξυπνήσουμε. Και σ' αυτή την ταράτσα και γενικώς.
Διαβάστε ακόμα: Τοντ Χέινς, Κέιτ Μπλάνσετ, Ρούνι Μάρα, στην πιο queer συνέντευξη Τύπου που είδε ποτέ το Φεστιβάλ
«Φυσικά και το φιλμ προκαλεί την περιέργεια ερωτήσεων για τη λεσβιακή σκηνή, ή για το γιατί έπαιξα εγώ μία λεσβία, καθώς ο έρωτας δυο γυναικών είναι ακόμα ταμπού στο mainstream σινεμά. Βαριέμαι. Νομίζω ότι αυτές οι συζητήσεις θα έπρεπε να είχαν τελειώσει εδώ και καιρό – γιατί τις κουβεντιάζουμε ακόμα; Η μητέρα μου είδε την ταινία χθες βράδυ. Την προειδοποίησα: "μαμά, ξέρεις, υπάρχει μία σκηνή όπου φιλάω το στήθος μιας γυναίκας". Οταν ήρθε η ώρα, την ακούω από δίπλα να ψιθυρίζει "ω, πόσο υπέροχο"...»
Μην νομίζετε ότι εμείς της ξεφύγαμε - κανείς δεν της ξέφυγε. Ξεκινώντας μία ερώτηση για το αν φοβάται ότι όσο μεγαλώνει οι ρόλοι που θα δέχεται δε θα είναι το ίδιο προκλητικοί και ενδιαφέροντες, γιατί άλλωστε φωνάζουν οι γυναίκες ηθοποιοί για σεξισμό, μάς έπιασε από τα μούτρα. «Οι γυναίκες ηθοποιοί φωνάζουν για σεξισμό γιατί ο σεξισμός υφίσταται, αγαπητή μου. Δεν είναι μόδα, δεν είναι φάση, δεν πρέπει κι εσείς να τον μεταφέρετε μέσα από τα κείμενά σας ως trending topic. Ο τρόπος που σήμερα πρέπει να κάνουμε αυτόν τον διάλογο είναι εξαιρετικά σημαντικός. Ο τρόπος που εμείς οι γυναίκες θα δουλέψουμε τα επόμενα χρόνια σ' αυτή τη βιομηχανία -οι επιλογές μας, η στάση μας- είναι εξαιρετικά σημαντικός. Εχω τρία αγόρια και πρόσφατα απέκτησα μια κόρη. Δε θα τη μεγαλώσω διαφορετικά, γιατί ούτε εμένα με μεγάλωσαν να γίνω κορίτσι. Νομίζω ότι αυτό προέκυψε. Με μεγάλωσαν ως άνθρωπο, όμως έξω από το σπίτι μου δεν βρήκα την ίδια ισότητα. Για αυτό πρέπει να αλλάξω κάτι σ' αυτό τον κόσμο. Να το βρει η κόρη μου έτοιμο όταν θα μεγαλώσει. Να μην αναγκαστεί να κάνει όλες αυτές τις παρωχημένες κουβέντες για το σεξισμό. Να μην υπάρχει τότε...»
Mιλά σταθερά, αλλά χαμηλόφωνα. Της λέμε ότι αυτό είναι σαν σήμα-κατατεθέν της πια. Οι ρόλοι της είναι εσωτερικοί, με εκκωφαντικές σιωπές, τις ατάκες της σχεδόν τις ψιθυρίζει. Το σκέφτεται για λίγο και μετά μάς καρφώνει διαπεραστικά. «Δεν μπορούσα να την ερμηνεύσω διαφορετικά. Μεγαλόφωνα, πολιτικά. Δεν ήταν αυτό. Η Κάρολ ήταν ένας πολύ ακριβοθώρητος άνθρωπος, η ιδιωτική της ζωή ήταν ιδιωτική. Θυμήθηκα την ημέρα του γάμου μου. Σκέφτηκα μέσα στο τρακ μου ως νύφη ότι «έλα μωρέ, ηθοποιός είμαι θα τα καταφέρω». Κι όμως όταν ήρθε η ώρα των όρκων, η φωνή μου δεν έβγαινε. Γιατί αυτά που ήθελα να πω στον άνθρωπό μου ένιωθα ότι ήταν ιδιωτικά. Οπότε και η Κάρολ έπρεπε να ψιθυρίζει...»
Σταυρώνοντας τα πόδια της, το ύφασμα της πλισέ haute couture φούστας της ρίχνει ένα ποτήρι. Σκύβει η ίδια, δεν επιτρέπει σε κανένα δημοσιογράφο να τη βοηθήσει, και μαζεύει τα νερά γελώντας. Πόσο class χωράει σε μια γυναίκα. Κι όμως, η επιφάνεια ξεγελάει. Η Κέιτ Μπλάνσετ ήταν άγριο νιάτο και υποψιάζει ότι μπορεί να είναι ακόμα. «Ναι ήμουν πανκ στα νιάτα μου. Το ίδιο κι άντρας μου. Είχα μωβ, πράσινα, μπλε μαλλιά, ξυρισμένο κεφάλι. Δεν το βλέπω σαν κάτι διαφορετικό, επειδή τώρα κάθομαι απέναντί σας φορώντας υψηλή ραπτική. Μία περφόρμανς είναι όλα και δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Επίσης, που να σας δείξω τα εσώρουχά μου, θα χάσετε πάσα ιδέα. Μου τα πήρε η μητέρα μου γιατί είναι βολικά...»
Θα διαβάσετε ολόκληρη την συνέντευξη της Κέιτ Μπλάνσετ στο Flix, όταν κυκλοφορήσει το «Carol» στην Ελλάδα από την Odeon.
