Δύο συνεντεύξεις του Μπραντ Πιτ κυκλοφόρησαν πριν από λίγες ώρες και όσα είπε έκαναν το γύρο του κόσμου. Η μία στο GQ Οκτωβρίου (από όπου και η φωτογραφηση) και η άλλη στο Entertainment Weekly.
Στο EW μίλησε ξεκάθαρα για τα Οσκαρ και για το αν θα πάρει μέρος στις καμπάνιες για τα «Κάποτε στο... Χόλιγουντ» και «Ad Astra»:
«Ω, φίλε μου, όχι. Θα απέχω. Βέβαια, τι να πω, ποτέ δεν ξέρεις - κι είναι πάντα πολύ όμορφο να σε κληρώνουν για κάτι τέτοιο. Ομως για μένα στόχος είναι οι ταινίες να βγαίνουν και να επικοινωνούν με το κοινό - είτε άμεσα, τώρα, είτε σε μια δεκαετία από τώρα. Το να τρέχεις στην οσκαρική κούρσα μου μοιάζει σαν κάτι που δε σέβεται την αγνή σου ανάγκη: ήθελες να πεις μια ιστορία με μια ταινία. Κι επίσης, σε αποσυντονίζει από τον πραγματικό σου άξονα και τον σκοπό σου....»
Διαβάστε κι αυτό: Ο Μπραντ Πιτ σχολιάζει τον αλκοολισμό, την αποτοξίνωσή του και πόσο διαφορετικός άνθρωπος είναι σήμερα
Με τίτλο «Τhe Eternal Cool of Brad Pitt» το GQ κάνει στον 55χρονο ηθοποιό ένα μεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα που αξίζει να χαζέψει κανείς - αρκεί να μην προσπεράσει την συνέντευξη, που είναι πραγματικά αποκαλυπτική. Με τα λόγια του (σκηνοθέτη του στο «Ad Astra») Τζέιμς Γκρέι: «Ολοι νομίζουμε ότι ξέρουμε τον Μπραντ. Ελάχιστοι τον ξέρουν πραγματικά. Κανείς μας δεν τον ήξερε. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκοτεινή. Ο τύπος είναι πολύ πιο σκοτεινός από αυτό που βλέπουμε...»
Συγκεντρώσαμε λοιπόν μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κι αποκαλυπτικά πράγματα που είπε.
Ποιους ηθοποιούς θαυμάζει και δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους;
«Τα τελευταία 15 χρόνια, όταν μου στέλντουν ένα σενάριο και διαβάζω το ρόλο αναρωτιέμαι: "τι θα μπορούσα να προσφέρω εγώ σε αυτό το ρόλο, που κάποιος άλλος δεν μπορεί;". Κι έχω καταλήξει ότι μπορώ να τον εμπλουτίσω με τις προσωπικές μου εμπειρίες, το χιούμορ μου - ακόμα και την προσωπική μου συστολή, αμηχανία, ντροπή. Το δικό μου τραύμα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω ό,τι κάνει ο Κρίστιαν (Μπέιλ) ή ο Τομ (Χάρντι). Χαζεύω πραγματικά τις ερμηνείες τους, τις θαυμάζω. Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να αναλάβω τους ρόλους τους. Ομως θα ήθελα να δώσω κι εγώ τα πάντα, από τη δική μου πλευρά...»
Γιατί άλλαξε τον τρόπο που προσεγγίζει τη δουλειά
«Ισως γιατι μεγάλωσα, φίλε μου. Γερνάμε γαμώτο μου. Και το καταλαβαίνω πια - ξαφνικά έχεις μεγαλύτερη εμπειρία με τους ανθρώπους, για καλό ή για κακό. Και μετράς ήττες και νίκες. Που όμως κι αυτό, μεγαλώνοντας, δεν μοιάζει ακριβώς έτσι - δεν είναι ούτε ήττες, ούτε νίκες ακριβώς. Πώς κανείς επιλέγει να περνάει το χρόνο του. Αυτό τελικά είναι το πιο σημαντικό ζήτημα για μένα. Πώς περνάμε τη ζωή μας. Με τον Λίο (ΝτιΚάπριο) συζητούσαμε τις προάλλες και κατάλαβα ότι, κάπου εκεί στα τέλη των 90ς και τις αρχές των 00ς, επέλεγα ενδιαφέροντες ρόλους, χωρίς όμως να ζω μία ενδιαφέρουσα ζωή...»
«Είχα δώσει τόση σημασία κι έμφαση στο να προσπαθώ να βρω ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Και κάποια στιγμή είπα - να πάει να γαμηθεί. Θα προσπαθήσω να ζω εγώ μία ενδιαφέρουσα ζωή και όλα τα άλλα θα λυθούν από μόνα τους. Βγείτε, ζήστε με ενδιαφέρον. Αποκτήστε πραγματικές εμπειρίες. Αυτό διοχετεύεται και στη δουλειά...»
«Ναι λοιπόν, είμαι πολύ άνετος με τις ενδιάμεσες παύσεις της καριέρας μου...»
Ποιο είναι ένα παράδειγμα αγαπημένης ταινίας των τελευταίων χρόνων;
«Μια από τις πιο άγνωστες στην Αμερική ταινία του Πάμπλο Λαραΐν, "Η Μυστική Λέσχη" ("The Club). Ο περισσότερος κόσμος ξέρει το «Jackie» ή το «Νερούδα». Ομως εγώ αγάπησα πολύ τη «Μυστική Λέσχη». Δηλαδή... η σκηνή που ο άλλος έχει πάει και φωνάζει έξω από το σπίτι....»
«Οχι ότι δεν αγαπώ το εμπορικό σινεμά. Ξέρω ότι όλοι θέλουμε να κάνουμε και εμπορικά πράγματα. Και τα αγαπώ. Αν στο τέλος της μέρας βάλω να ξεχαστώ με μια ταινία, θα είναι μία ταινία του Γουίλ Φέρελ. Γιατί λειτουργεί. Δεν ξέρω γιατί λειτουργεί, αλλά νιώθω ότι λειτουργεί. Πάντα ήξερα ποιες ταινίες λειτουργούν - δεν ξέρω γιατί. Ισως γιατί είναι ταινίες που μυρίζουν. Μπορείς να τις μυρίσεις...»
Φοβάται μήπως χάσει το κοινό που τον ξέρει μόνο ως "τον τύπο από το "Ocean's Eleven";
«Καθόλου. Δεν μπορώ να σκέφτομαι έτσι και δεν με ενδιαφέρει. Επίσης, το θεωρώ χαζό. Μια φορά είχα ακούσει έναν γνωστό ηθοποιό να απορρίπτει μία ταινία "γιατί το κοινό του δε θα ακολουθούσε". Ποιος σκέφτεται έτσι; Θα είχα βαρεθεί τη ζωή μου! Αυτός ο τύπος λοιπόν εξαφανίστηκε...»
«Εμένα δεν με νοιάζει καν αν είναι η φάτσα μου στο πόστερ. Βασικά, προτιμώ να μην είναι γιατί αγαπώ πολύ τα εμπνευσμένα κινηματογραφικά πόστερ...»
Δεν είναι ηθοποιός Μεθόδου, όχι
«Προσεγγίζω τους ρόλους με το συναίσθημα πια. Παλιότερα προσπαθούσα να κάνω όλα αυτά που λένε στους νέους ηθοποιούς - βρες μέσα σου ζωώδεις ήχουν, κάνε ασκήσεις με τη γλώσσα. Προσπαθούσα να με διδάξω να γίνω καλός ηθοποιός. Σήμερα, απλώς πάω με το συναίσθημα. Είναι κάτι το σχεδόν μελωδικό. Νομίζω ότι προσεγγίζω ένα ρόλο μουσικά, καθώς έχω μία σχέση αγάπης και εξάρτησης με την μουσική. Μπορώ να νιώσω το ρυθμό ενός ρόλους. Και αυτό εμπιστεύομαι...»
«Οχι δεν είμαι ηθοποιός Μεθόδου κι επίσης δεν έχω καμία σχέση με τους ηθοποιούς που δεν μπορούν να αποτινάξουν από πάνω τους ένα ρόλο - όπως ο Τζέιμς Ντιν, για παράδειγμα. Δεν το έζησα ποτέ αυτό, ούτε το κατάλαβα. Εγώ τελειώνω μια ταινία και τελειώνω και με το ρόλο. Εχω φύγει..»
Πιστεύει ότι παραδίδει καλύτερες ερμηνείες τώρα, σε σχέση με το παρελθόν;
«Είναι πολύ δύσκολο αυτό να το πω για τον εαυτό μου. Και δεν θα μπορούσα, απλά, να κάτσω να κοιτάξω τις ερμηνείες μου και να βαθμολογίσω. Γιατί, συντρέχουν πάρα πολλοί λόγοι για το πώς κάνεις μια ερμηνεία. Τι συνέβαινε στη ζωή μου εκείνη την εβδομάδα; Εκείνη την μέρα; Σιχαίνομαι όταν ο κόσμος νομίζει ότι είναι απλό - ηθοποιός είναι, παίζει ανά πάσα στιγμή. Το σιχαίνομαι γιατί δημιουργεί την εντύπωση ότι πας και μιμείσαι κάτι. Ομως η ηθοποιία είναι ακριβώς το αντίθετο. Βρίσκεις κάτι μέσα σου, ένα πραγματικό συναίσθημα, που κουμπώνει στο ρόλο και το ανασύρεις...»
«Ναι, ΟΚ το ξέρω ότι όλοι είμαστε ηθοποιοί - όλοι φοράμε μάσκες και έχουμε ρόλους στη ζωή. Ομως αυτό σταματά όταν πιάνω δουλειά. Εκεί πρέπει να είμαι όσο πιο αληθινός γίνεται. Ετσι τουλάχιστον πλησιάζω εγώ την ηθοποιία, δεν ξέρω. Δεν σπούδασα ποτέ στο Juilliard. Δεν ξέρω...»
Γιατί η θρησκεία είναι η... εύκολη λύση
«Εχω περάσει από όλα τα στάδια με τη θρησκεία. Μεγάλωσα στην οικογένειά μου ως Χριστιανός. Πάντα, με ερωτήσεις κι αντιρρήσεις, όμως η πίστη με βοηθούσε αρκετές φορές. Μετά, αποκόπηκα και αποκαλούσα τον εαυτό μου αγνωστικιστή. Δοκίμασα άλλα πνευματικά πράγματα, αλλά τίποτα δεν μου φαινόταν σωστό. Μετά αποκαλούσα τον εαυτό μου άθεο, έτσι για την αντίδραση. Δεν ήμουν ποτέ στ' αλήθεια άθεος. Αλλά ήθελα αυτή την ταμπέλα για τον εαυτό μου. Ημουν πιο πανκ-ροκ έτσι. Μετά, κάνοντας έναν πλήρη κύκλο, επέστρεψα. Τώρα πιστεύω σε μια πνευματικότητα, όσο κι αν σιχαίνομαι το κλισέ, που μας ενώνει όλους....»
«Η θρησκεία όμως για μενα σημαίνει διαφυγή. Αντί να κοιτάξεις να βρεις τις λύσεις μέσα σου, κοιτάς ψηλά. Κι αυτό είναι πιο εύκολο. Πιο άνετο...»
Ποιους ανθρώπους γουστάρει πραγματικά
«Οι άνθρωποι που με κερδίζουν είναι όσοι δεν έχουν φίλτρο. Λένε αυτό που σκέφτονται, χωρίς κανένα φίλτρο. Καμία προστασία. Πολλές φορές βρίσκουν τον μπελά τους για αυτό, αλλά εγώ τους λατρεύω. Τους αγαπώ που είναι έτσι ανοιχτοί και σου δείχνουν το ωμό τους συναίσθημα, όποια στιγμή...»
Διαβάστε ολοκληρη τη συνέντευξη του Μπραντ Πιτ στην επίσημη σελίδα του GQ
Διαβάστε περισσότερα:
- Ο Μπραντ Πιτ σχολιάζει τον αλκοολισμό, την αποτοξίνωσή του και πόσο διαφορετικός άνθρωπος είναι σήμερα
- Μπραντ Πιτ: «Το Χόλιγουντ είναι ένα παιχνίδι για νέους»
- Εμα Στόουν & Μπραντ Πιτ στη νέα ταινία του Ντάμιεν Σαζέλ;
