Χθες, τελευταία μέρα του φεστιβάλ (ή τουλάχιστον του διαγωνιστικού τμήματος, καθώς απόψε το βράδυ ανακοινώνονται τα βραβεία της 66ης Berlinale) προβλήθηκε εκτός διαγωνιστικού το «Saint Amour», η νέα δραμεντί των Μπενουά Ντελπίν και Γουστάβ Κερβέρ (δημιουργών του «Mammuth») με πρωταγωνιστές τους Ζεράρ Ντεπαρντιέ και Μπενουά Πελβούρντ. Η υπόθεση θέλει τους πατέρα-γιο να ξεκινούν ένα road trip οινογνωσίας στους αμπελώνες της Νότιας Γαλλίας, το οποίο φυσικά καταλήγει σε ταξίδι αυτογνωσίας και συναισθηματικής επανασύνδεσης.
Ναι, ακούγεται υπέροχο. Ακούγεται σαν το γαλλικό «Πλαγίως» - μία δραμεντί όπου άντρες θα μπλέξουν, θα τσακωθούν, θα αγαπηθούν, θα ανακαλύψουν τα όριά τους, θα τα ξεπεράσουν με επιτυχία (ή δε θα καταφέρουν να τα σπάσουν, κερδίζοντας όμως αυτογνωσία) και θα επιστρέψουν στην πραγματικότητά τους λίγο πιο σοφοί (ή τουλάχιστον με τη γαλήνη που σου δίνει η γνώση ότι δεν υπάρχει καμία σοφία σε αυτή τη ζωή). Καθώς υπήρχε και το στοιχείο πατέρα-γιου στην εξίσωση, με το δίδυμο των Ντεπαρντιέ-Πελβούρντ να το ενσαρκώνει, η υπόσχεση που άφηνε η σύνοψη της ταινίας ήταν μεθυστική.
Δυστυχώς όμως, η επανασύνδεση του Ντεπαρντιέ με τους δημιουργούς του «Mammuth», Μπενουά Ντελπίν και Γουστάβ Κερβέρ, φέρνει ένα αποτέλεσμα παρόμοια φαρσικό, χοντροκομμένο και παράλογο.
Διαβάστε αναλυτικά: την κριτική του Flix για το «Saint Amour»
Το νέο της ημέρας όμως δεν ήταν κατά πόσο το είδος αυτής της σχολής γαλλικής φαρσικής κωμωδίας μπορεί να είναι ακόμα απολαυστικό ή ανόητο, όσο το ότι σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές του εμφανίστηκαν στην επίσημη συνέντευξη Τύπου της πρεμιέρας τους. Κι ο 68χρονος Ζεράρ Ντεπαρντιέ αποδείχτηκε ότι μπορεί να προκαλεί ακόμα σοκ και δέος με τις δηλώσεις του. Γιατί τις κάνει με τέτοιο ύφος και αλαζονεία που ακόμα κι αν έχει ένα κάποιο δίκιο (ίσως να συμφωνούσαμε εν μέρει για όσα είπε για το «Revenant»), το χάνει.
Μέσα σε 20 λεπτά κατάφερε να επιτεθεί στο Χόλιγουντ (και τους Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Τζορτζ Κλούνεϊ, ονομαστικά και προσωπικά) και να υπερασπιστεί τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Για το αμερικανικό σινεμά, το «The Revenant» και το πιθανό Οσκαρ του Λεονάρντο Ντι Κάπριο:
«Αυτή η ιστορία με τα Οσκαρ και το «Revenant»... Αυτές οι μαλακίες με το πόσο ταλαιπωρήθηκε ο Ντι Κάπριο και το συνεργείο στα γυρίσματα με το κρύο και τις δύσκολες συνθήκες. Είχαν θέρμανση στα τροχόσπιτά τους. Και όταν τους έλεγαν "πηγαίνετε να κυλιστείτε στα σκατά", είμαι σίγουρος ότι τα σκατά ήταν αρωματισμένα. Και δεν κρύωναν, είχαν ζέστη. Εγώ κάνω πραγματικά δύσκολο σινεμά. Πρότζεκτς που δεν είναι εύκολα. Ακόμα κι αν βάζω τις φωνές. Αρχικά λέω "όχι" αλλά μετά το κάνω. Ετσι έχουν τα πράγματα, έτσι είναι η ζωή...»
Για τον Τζορτζ Κλούνεϊ και την ακτιβιστική του δράση:
Είδα ότι ο κύριος Τζορτζ Κλούνεϊ επισκέφτηκε τη Μαντάμ Μέρκελ για το προσφυγικό. Δεν νομίζω ότι πήγε καλά όλο αυτό. Αλλά, βέβαια, σήμερα δεν μας φτάνει να είμαστε ηθοποιοί. θέλουμε να είμαστε ηθοποιοί και πολιτικοί και ακτιβιστές και οικολόγοι...»
Για τη ρωσική του υπηκοότητα και τον Βλαντιμίρ Πούτιν:
«Νιώθω πολύ Ρώσος, ναι. Και είμαι περισσότερο στο εξωτερικό παρά στη Γαλλία πια. Πώς θα μπορούσα να νιώθω Γάλλος με αυτό τον Πρόεδρο που έχουμε στη Γαλλία; Ναι, είναι αλήθεια ότι θαυμάζω τον Πούτιν και όλα αυτά που κάνει για το λαό της Ρωσίας. Πολλοί Γάλλοι διανοούμενοι δεν εκτιμούν αυτή τη στάση μου, κι ανάμεσά τους υπάρχουν και φίλοι μου. Δε θέλω να έχω σχέσεις μαζί τους. Εγώ ξέρω τι έζησα και τι ζω...»
Χθες βράδυ, σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές του «Saint Amour» περπάτησαν το τελευταίο κόκκινο χαλί της 66ης Berlinale, με τον Ντεπαρντιέ ακόμα να κλέβει προβολείς και φωτογραφικά φλας. Eιδικά όταν άρχισε να χαριεντίζεται με τον διευθυντή του Φεστιβάλ Ντίτερ Κόσλικ και να ανταλλάζουν παλτά και πειράγματα.
Υποψήφιο για τη Χρυσή Αρκτο το «A Dragon Arrives» αποδεικνύει πως στο Ιράν δεν κάνουν μόνο «ιρανικές ταινίες»
Βρισκόμαστε στο 1964 και ο αστυνομικός ντετέκτιβ Μπαμπάκ Χαφίζι έχει απαχθεί από την ίδια του την υπηρεσία και ανακρίνεται από το αφεντικό του για το τι ακριβώς συνέβη στο νησί του Κεσμ στον Περσικό Κόλπο. Ο Μπαμπάκ βρέθηκε εκεί για να διαλευκάνει την αυτοκτονία ενός πολιτικού κρατουμένου που βρισκόταν σε εξορία στο νησί, ανακαλύπτει γρήγορα πως η αυτοκτονία είναι δολοφονία και μετά την ταφή του άνδρα ένας σεισμός έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα αφού ένας ντόπιος θα εξηγήσει πως κάθε φορά που κάποιος θάβεται τα σαγόνια της Γης ανοίγουν διάπλατα. Στην προσπάθεια του να καταλάβει τι έχει συμβεί, ο Μπαμπάκ θα φέρει στο νησί δύο ειδικούς - έναν ηχολήπτη και έναν γεωλόγο - προκειμένου να καταγράψουν τη σεισμική δραστηριότητα στο νησί, ενώ ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας θα εμφανιστεί μέσα στην ταινία του να μιλάει για μια ασπρόμαυρη ταινία που σκηνοθέτησε ο παππούς του και διάφοροι γνώστες της ιστορίας του νησιού του Κεσμ θα αφηγηθούν τη δική τους «μαρτυρία» για το αν όλα αυτά που υποτίθεται ότι συνέβησαν συνέβησαν στ' αλήθεια.
Κάτι ανάμεσα σε ένα νουάρ, μια κόμικ αλληγορία και ένα mockumentary, το πολυπλοκο αφηγηματικά «A Dragon Arrives» του Ιρανου Μάνι Χαγκίγκι είναι με διαφορά η πιο «μη ιρανική ταινία» που είδατε πρόσφατα - και δεν καταλάβατε και ακριβώς.
Διαβάστε αναλυτικά: την κριτική του Flix για το «A Dragon Arrives»
«United States of Love» - γυναικεία πάθη, μετακομμουνιστική Πολωνία και instagram
Η φωτογραφία είναι τόσο αποχρωματισμένη που πλησιάζει το ασπρόμαυρο, παγωμένη, εξαϋλωμένη σχεδόν, σαν ένα βαρύ λευκό χειμώνα, παρότι είναι άνοιξη, έχει ζέστη και οι ήρωες ξεγυμνώνονται ελεύθερα. Είναι 1990, το τείχος του Βερολίνου έχει μόλις πέσει, η Πολωνία έχει αποδεσμευτεί από τον κομμουνιστικό έλεγχο και οι κάτοικοί της θέλουν, αλλά δεν ξέρω ακριβώς πώς, ν' αξιοποιήσουν αυτή την καινούρια ελευθερία. Στο «United States of Love», την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο 36χρονος Τόμας Βασιλέφσκι (υπεύθυνος για το «Floating Scyscrapers» του 2013 - την πρώτη «πολωνική queer ταινία» όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος) παγιδεύει τη στιγμή της αλλαγής μέσα από την ολιγοήμερη ιστορία τεσσάρων γυναικών, στις εργατικές πολυκατοικίες των έρημων προαστίων.
Η Αγκάτα, νέα, πανέμορφη, παντρεμένη και με μια έφηβη κόρη, βαριέται τον άντρα της κι είναι μυστικά και παθιασμένα ερωτευμένη με τον καθολικό ιερέα της ενορίας της. Η Ιζα είναι η διευθύντρια του σχολείου, ερωτευμένη με τον χήρο πατέρα μιας μαθήτριάς της. Η μεσήλικη Ρενάτα παρακολουθεί συνεπαρμένη τη νεαρή γειτόνισσά της. Κι η δροσερή Μαζένα, νικήτρια σε παλιότερα καλλιστεία, τώρα δασκάλα αερόμπικ, ονειρεύεται δόξα και έρωτα.
Διαβάστε περισσότερα: Η κριτική του Flix του για το «United States of Love»
Οι μέρες της Berlinale 2016
- Berlinale 2016: Μέρα 1η / Χαίρε Τζορτζ!
- Berlinale 2016: Μέρα 2η / Η Μέρα που οι Εξωγήινοι κατέβηκαν στη Γη
- Berlinale 2016: Mέρα 3η / Αφιερωμένη στις ζωές των... άλλων
- Berlinale 2016: Mέρα 4η / Υπόκλιση στις μεγάλες κυρίες
- Berlinale 2016: Μέρα 5η / Not so alone in Berlin
- Berlinale 2016: Μέρα 6η / Ιδιοφυίες και κόκκινο χαλί
- Berlinale 2016: Μέρα 7η / O Τόμας Βίντερμπεργκ το έχει ακόμα!
- Berlinale 2016: Μέρα 8η / Εσείς πόσες ώρες είδατε από την ταινία του Λαβ Ντιάζ;
