Συχνά οι ταινίες με παραμελημένα, ή ταλαιπωρημένα παιδιά προσπαθούν λίγο περισσότερο απ όσο χρειάζεται να απευθυνθούν στο συναίσθημα και την συγκίνηση. Δεν είναι δύσκολο. Από τα πρώτα κι όλας πλάνα, όταν βλέπεις τον δεκάχρονο πρωταγωνιστή και τον μικρότερο αδελφό του να κοιμούνται αγγελικά, το «Jack» δημιουργεί ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα. Λίγο αργότερα, όταν θα δεις τον μικρό να ετοιμάζει βιαστικά πρωινό και να φεύγει για το σχολείο δίχως να έχεις δει κανέναν ενήλικα στο σπίτι, μοιάζει να ξέρεις όλα όσα χρειάζεται για την κατάσταση των δυο παιδιών.
Κι όμως το φιλμ του Μπέργκερ είναι ένα βήμα μπροστά, ακριβώς γιατί γνωρίζει τις προσδοκίες του θεατή από μια ιστορία σαν αυτή που θέλει να αφηγηθεί και ξέρει επίσης τα κλισέ, στα οποία συχνά, ταινίες σαν την δίκη του καταφεύγουν. Ετσι όταν θα δεις τα δυο παιδιά με την μητέρα τους να παίζουν στο πάρκο με τους φίλους της, αυτό που βλέπεις είναι η εικόνα μιας βαθιάς αγάπης. Μόνο που στην περίπτωση της νεαρής Σάνα, η μητρική αγάπη πάει χέρι χέρι με μια εφηβική σχεδόν ανευθυνότητα και με την δική της ανάγκη να αγαπηθεί και να βρει μια σταθερά.
Οταν ο μικρός αδελφός του Μανουέλ θα καεί στο μπάνιο από το υπερβολικά καυτό νερό όσο ο Τζακ τον προσέχει, ο μεγάλος γιος θα τοποθετηθεί από τις κοινωνικές υπηρεσίες σε ένα ίδρυμα, μακριά από την μητέρα και τον αδελφό του. Οταν εκείνη δεν θα πάει να τον παραλάβει στις διακοπές του, ο Τζακ θα μπλέξει και θα φύγει για να την αναζητήσει, βρίσκοντας στην πορεία και τον Μανουέλ τον οποίο η Σάνα έχει επίσης εγκαταλείψει σε μια φίλη της.
Με έναν συγκλονιστικό, απόλυτα φυσικό πρωταγωνιστή, τον μικρό Ιβο Πιέτζκερ, που κατορθώνει να ζωγραφίζει στο πρόσωπό του όλα όσα ο ίδιος ή το σενάριο προτιμούν να μην φωνάζουν, το φιλμ του Μπέργκερ, έχει ήδη από την αρχή έναν άσσο στο μανίκι του. Κατορθώνει επίσης να χτίζει μια ενδιαφέρουσα δυναμική ανάμεσα στην μητέρα και τα παιδιά της και να αποφεύγει τα εύκολα κατηγορώ, ακόμη κι αν είναι σαφές από την πρώτη κι όλας στιγμή ποια είναι η στάση του σε αυτή την ιστορία.
Και φυσικά η οπτική του γωνία. Η κάμερα του Μπέργκερ τον ακολουθεί σταθερά σε όλη την διαδρομή του, με τον τρόπο των αδελφών Νταρντέν, το νατουραλιστικό, ρεαλιστικό, μεγαλόψυχο σινεμά των οποίων θυμίζει το φιλμ. Και ίσως η ταινία τους που έρχεται περισσότερο στο μυαλό, είναι το «Παιδί με το Ποδήλατο» κι όχι μόνο εξ αιτίας της ηλικίας του ήρωά του, ή της αναζήτησής του.
Κινηματογραφημένο σε ένα καλοκαιρινό Βερολίνο που μοιάζει ζεστό μα την ίδια στιγμή αφιλόξενο για τους νεαρούς ήρωές του, το «Jack» έχει κάτι από την γλυκύτητα και την τρυφερότητα εκείνης της ταινίας των Νταρντέν. Μπορεί να μην κατορθώνει να φτάσει ποτέ την ένταση, την συναισθηματική καθαρότητα και ακρίβεια του, αλλά δεν παύει να είναι ένα ενδιαφέρον κομμάτι κοινωνικού σινεμά που σε κερδίζει με ευκολία.
