Δεύτερη ημέρα για το 78ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας που επιδεικνύει υπεροχή, σηματοδοτώντας την επίσημη έναρξη της μακράς οσκαρικής περιόδου, με μερικές από τις πλέον περιζήτητες ταινίες της χρονιάς, αλλά και μικρά καλλιτεχνικά φιλμ που θα προσπαθήσουν να ξεχωρίσουν μέσα στα μεγαθήρια.... του επιπέδου «Dune».
Η επιστροφή της Τζέιν Κάμπιον
Η Τζέιν Κάμπιον επέστρεψε στο σινεμά με το «The Power of the Dog», διασκευή του ομότιτλου best-seller του Τόμας Σάβατζ από το 1967, κάνοντας την πρώτη της ταινία μετά το «Bright Star» του 2009. Το φιλμ θα βγει σε επιλεγμένες αίθουσες και για streaming το Δεκέμβρη στο Netflix, πρώτη τη σειρά ταινία της πλατφόρμας που θα διεκδικήσει θέσει στην οσκαρική κούρσα.
Στο «The Power of the Dog» μια λιγομίλητη χήρα (την υποδύεται με χαμηλότονη ένταση η Κίρστεν Ντανστ) αποφασίζει να ξαναφτιάξει την ζωή της όταν παντρεύεται έναν επίσης ήσυχο αλλά ισχυρό άντρα (Τζέσι Πλέμονς) . Μαζί με τον «διαφορετικό» και σίγουρα όχι σύμφωνο με τα πρότυπα του macho ανδρισμού της εποχής γιο της (Κόντι Σμιτ ΜακΦι), μετακομίζουν στο νέο τους σπίτι όπου η ζωή φαίνεται να προμηνύεται ιδανική, αν εξαιρέσει κανείς βέβαια τον ιδιόρρυθμο, βίαιο και με συνεχείς εναλλαγές διάθεσης αδερφό του γαμπρού (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς), ο οποίος δείχνει να έχει βάλει στόχο να κάνει τη ζωή κόλαση τόσο στην ίδια όσο και στο γιο της.
Τι μεσολάβησε στην καριέρα της μοναδικής γυναίκας που έχει κερδίσει ποτέ το Χρυσό Φοίνικα (το 1993 για τα «Μαθήματα Πιάνου») - μέχρι φέτος που η Τζούλια Ντικουρνό έγινε η δεύτερη με το «Titane»;
«Αυτό που έχω να πω είναι ότι συνέβη το κίνημα #MeToo. Νιώθω την αλλαγή στον αέρα. Είναι σαν να έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, σαν να ήρθε το τέλος του απαρτχάιντ για τις γυναίκες. Τα κορίτσια τα πάνε υπέροχα. Αλλά ξέρω πως οι στατιστικές δεν ευνοούν τις γυναίκες.»
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «The Power of the Dog» της Τζέιν Κάμπιον
Στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, Κιρστεν Ντανστ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (με ήδη ανεβασμένο hype για οσκαρική υποψηφιότητα) και Τζέιν Κάμπιον δίδαξαν μινιμαλισμό και στιλ.
Το Χέρι του Θεού κατά τον Πάολο Σορεντίνο
Στο «Χέρι του Θεού., ακόμη μια παραγωγή του Netflix που έκανε την πρεμιέρα της στο 78ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ο Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει για πρώτη φορά στην εφηβεία του και παραδίδει την πιο προσωπική του ταινία, αυτή που με τις ευλογίες του Ντιέγκο Μαραντόνα, αφηγείται την τραγική ιστορία της ενηλικίωσής του μετά το τραγικό δυστύχημα στο οποίο σκοτώθηκαν οι γονείς του.
Στην πραγματικότητα ο Ντιέγκο Μαραντόνα τον έσωσε κυριολεκτικά αφού αντί να πάει για σκι με τους γονείς του πήγε στη Νάπολι για να δει έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Οι γονείς του δεν επέστρεψαν ποτέ. «Ηταν μια πολύ επώδυνη εποχή, Μόνο τώρα, που έγινα 50, μπόρεσα να βρω την ωριμότητα και την απόσταση για να μπορέσω να αφηγηθώ την ιστορία με τον καλύτερο τρόπο. Η ταινία δεν είναι η αυτοβιογραφία μου, υπάρχουν στοιχεία που είναι αλήθεια και άλλα που δεν είναι. Αλλά όλα αντανακλούν αυτά που ένιωθα ή που θυμάμαι να νιώθω ως έφηβος», δήλωσε ο Σορεντίνο στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας.
Οσο για το «Χέρι του Θεού», ο Πάολο Σορεντίνο βλέπει στο θρυλικό γκολ που ο Μαραντόνα έβαλε με το χέρι του μια μεταφορά για το θεϊκό, το αληθινό και το μυθικό, που ορίζει με κάποιον τρόπο το σινεμά του: «Είναι παράδοξο ότι το είπε ένας ποδοσφαιριστής, γιατί είναι μια σπουδαία μεταφορά, ένα έμβλημα που έχει να κάνει με τη μοίρα και την ύπαρξη του Θεού, αν πιστεύεισ σε αυτό. Εγώ πιστεύω στην ημίθεη δύναμη του Μαραντόνα.»
Ο Πολ Σρέιντερ, ο Οσκαρ Αϊζακ και ακόμη ένας βασανισμένος ήρωας στο κυνήγι της εξιλέωσης
Πιο πολυσυλλεκτικό το καστ του «The Card Counter» του Πολ Σρέιντερ, που βρίσκει τον 75χρονο δημιουργό να επιστρέφει για ακόμη μια φορά στη Βενετία, μαζί με τους Οσκαρ Αϊζακ, Τίφανι Χάντις, Τάι Σέρινταν, με την ιστορία ενός πρώην στρατιωτικού ανακριτή που μπλέκει με τον τζόγο, ενώ δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει όλους τους ανοιχτούς (και σκοτεινούς) λογαριασμούς του με το παρελθόν.
«Αυτό που με ενδιέφερε σε αυτήν την ταινία», ανέφερε ο Σρέιντερ στη συνέντευξη Τύπου το μεσημέρι της Πέμπτης, «ήταν η έλλειψη υπευθυνότητας στις σύγχρονες κοινωνίες. Μέσω ενώ χαρακτήρα που έχει συγχωρεθεί αό την κοινωνία, αλλά όχι από τον εαυτό του.»
Ο Οσκαρ Αϊζακ, με τη σειρά του, αποκάλυψε πως ο ίδιος έστειλε μέιλ στον Πολ Σρέιντερ, μετά από το «First Reformed»: «Βρίσκομαι στη χώρα του green screen εδώ και αρκετά χρόνια (σ.σ. εννοεί φυσικά τη συμμετοχή του στα «Star Wars» αλλά το πρόσφατο, πολυανεμενόμενο «Dune») και ήθελα απελπισμένα να κάνω μια ταινία - σπουδή πάνω σε ένα χαρακτήρα.»
Οταν ρωτήθηκαν τι έχουν τζογάρει στο παρελθόν, η Τίφανι Χάντις δήλωσε: «Επαιξα τα χρήματα του ενοικίου μου για να μπω σε μια σχολή υποκριτικής. Πήρα το ρίσκο. Δεν μπόρεσα να πληρώσω το νοίκι μου, έμεινα άστεγη αλλά είπα στον εαυτό μου πως θα ανταμειφθώ στο μέλλον. Και να που τώρα είμαι εδώ, στην Ιταλία, στη Βενετία.»
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «The Card Counter» του Πολ Σρέιντερ.
