Μοιάζει παράξενο ότι ο Πολ Σρέιντερ ένας σεναριογράφος και σκηνοθέτης που αγαπά τους καταραμενους ήρωες που αναζητούν μια διέξοδο σε κόσμους λίγο διαφορετικούς από την, καθαρή, αδιατάρακτη πραγματικότητα της ήσυχης πλειοψηφίας, δεν είχε κάνει ήδη μια ταινία με φόντο τον κόσμο του πόκερ. Ή έστω με πρωταγωνιστή κάποιον που βουτά τα πόδια του στα φωτισμένα με νέον νερά του, ή ίσως καλύτερα προσπαθεί να κρυφτεί σε αυτόν.
Ο Γουίλιαμ Τελ του Οσκαρ Αϊζακ (όχι το αληθινό του όνομα όπως μπορείτε να καταλάβετε) έμαθε να μετρά τα χαρτιά στην φυλακή όπου πέρασε οχτώ χρόνια -για λόγους που θα εξηγηθούν αργότερα, απροσδόκητα κι έντονα- και τώρα γυρίζει από καζίνο σε καζίνο κερδίζοντας τόσα ποσά όσα θα κάνει την μπάνκα να του επιτρέπει να συνεχίζει.
Ζει σε αδιάφορα δωμάτια μοτέλ από τα οποία αφαιρεί κάθε χρώμα και ιδιαιτερότητα, τυλίγοντας κάθε φορά που μετακομίζει σε ένα από αυτά όλα τα έπιπλα με λευκά πανιά, πιθανότατα φτιάχνοντας τον δικό του θάλαμο στέρησης των αισθήσεων, θέλοντας ίσως να αφοσιωθεί μόνο στον πόνο που κουβαλά και στις σκέψεις που καταγράφει μεθοδικά στα τετράδιά του.
Στις αίθουσες των καζίνο, στο τραπέζι του μπλακ τζακ όμως οι αισθήσεις του είναι απόλυτα ακονισμένες. Εκεί μετράει τα φύλλα και τους αντιπάλους, την ατμόσφαιρα και το δωμάτιο και ξέρει να κερδίζει. Το πόκερ είναι ένα παιχνίδι όπου μαθαίνεις να περιμένεις λέει ο ίδιος. Περιμένεις μέχρις ότου κάτι να συμβεί. Και στην περίπτωσή του αυτό θα είναι όχι μόνο η συνάντησή του με την La linda, μια γυναίκα που «στρατολογεί» παίκτες με ταλέντο για λογαριασμό επενδυτών που θέλουν να κερδίσουν μεγάλα ποσά, αλλά κυρίως η συνάντησή του με έναν νεαρό που έχει ένα επικίνδυνο και φιλόδοξο σχέδιο.
Είναι η στιγμή που θα μάθουμε γιατί ο Γουίλιαμ πήγε φυλακή -υπήρξε ένας από τους στρατιώτες στο Αμπού Γκράιμπ που βασάνιζαν τους κρατούμενους μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Ο Κερκ (Cirk με “C”), ο νεαρός που θα συναντήσει στην διάλεξη ενός «συμβούλου ασφαλείας» σε ένα από τα καζίνο, είναι γιος ενός άντρα που υπέφερε από τα ίδια τραύματα που κουβαλά κι ο Γουίλιαμ κι ο οποίος κατέστρεψε την οικογένειά του πριν πάρει την ζωή. Αυτός ο «σύμβουλος ασφαλείας» είναι ο ίδιος που δίδαξε και τον Γουίλιαμ και ο Κερκ ζητά τώρα την βοήθειά του για να τον απαγάγει να τον βασανίσει και να τον σκοτώσει.
Και κάπως έτσι, αυτό που ξεκινά ως μια ταινία για τον κόσμο του πόκερ γίνεται γρήγορα μια ταινία για ένα τραύμα προσωπικό και συλλογικό μπλέκοντας δυο φαινομενικά ασύνδετους κόσμους σε μια δυνατή κινηματογραφική παρτίδα. Με τον Οσκαρ Αϊζακ να δίνει μια τεταμένη ερμηνεία υπόκωφης μα ολοκάθαρης έντασης, το φιλμ του Σρέιντερ γίνεται ένα ακόμη συναρπαστικό αλλά και κλειστοφοβικό πορτρέτο του ψυχολογικού τοπίου ενός βαθιά προβληματικού ήρωα που κουβαλά τον δικό του βαρύ σταυρό αναζητώντας αν όχι μια διέξοδο, ή μια συγχώρεση τουλάχιστον έναν τρόπο να ζει με τον εαυτό του και με αυτά που έκανε.
Λουσμένο από τα πολύχρωμα φωτάκια των κουλοχέρηδων και τα άψυχα φώτα των καζίνο αλλά βυθισμένο στο σκοτάδι, το «The Card Counter» αφήνει χώρο στην ελπίδα και ίσως σε μια αχτίδα φωτός. Κατά τα άλλα είναι απόλυτα ταιριαστό στον κινηματογραφικό κόσμο του δημιουργού του, μια ακόμη προσθήκη στην συλλογή του από καταραμένους ήρωες και μια ιστορία που μοιάζει την ίδια στιγμή γνώριμη αλλά και καινούρια, τόσο πιθανή όσο και παρατραβηγμένη, τόσο εσωτερική όσο και έντονη, κι κυρίως τόσο Σρέιντερ όσο ακριβώς περιμένεις.
