Υπάρχουν σταρ που έχουν φωτίσει την μεγάλη οθόνη με το εκτυφλωτικό τους τίποτα. Υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν γράψει ιστορία στο σινεμά, αλλά μ' ένα μικρό, θαμπό χολιγουντιανό άστρο. Και υπήρξε μία ντουζίνα (όχι παραπάνω) μεγάλων πρωταγωνιστών που ξεπέρασαν τα όρια του ταλέντου, της λαμπερής παρουσίας, του Old Hollywood μύθου. Μεταμορφώθηκαν σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από κάθε αστέρι της Hollywood Blvd, από κάθε επετειακό αγιογράφημα που έχει συνταχθεί μετά το θάνατό τους, από κάθε εμβληματική τους ερμηνεία. Εγιναν άπιαστοι μύθοι και ... δικοί μας άνθρωποι ταυτόχρονα.
Η Οντρεϊ Χέμπορν, με το οστεώδες προσωπάκι και τα ελαφίσια μάτια, δεν είναι, ακόμα και σήμερα, απλά η Σαμπρίνα μας, η Ωραία μας Κυρία, η σκαστή στη Ρώμη πριγκίπισσα Αν, ή η Χόλι Γκολάιτλι μπροστά από τη βιτρίνα του Tiffany's. Δεν είναι μόνο η στιβαρή πρωταγωνίστρια του κλασικού Χόλιγουντ με τα 2 βραβεία Οσκαρ, τις 3 Χρυσές Σφαίρες, τα 4 BAFTA, τις 28 ταινίες και τα 40 χρόνια καριέρας. Δεν είναι καν η συγκλονιστική ακτιβίστρια τη Unicef, με σημαντικό έργο ετών για τα παιδιά του κόσμου, σε εποχές που δεν ήταν της μόδας.
Είναι η παρέα μας τα Κυριακάτικα βράδια, η υπόσχεση αυτόματης ευτυχίας και αντανακλαστικού χαμόγελου όταν τίποτα δεν μπορεί να σε σηκώσει παρά μόνο το μουτράκι της στο DVD σου. Είναι οικογενειακές μνήμες με τους γονείς σου να σου δείχνουν για πρώτη φορά τις «Διακοπές στη Ρώμη» και να αφηγούνται τα πρώτα τους ραντεβού στις ταινίες της. Είναι αιώνιο μέτρο σύγκρισης στη φινέτσα, τη γλυκύτητα, την ταπεινότητα, το μεγαλείο και την ανθρωπιά.
Είναι το «Wouldn't it be lovely», το «Moonriver» και το «La Vie En Rose» μαζί.
Ενα (δυστυχώς κακής) ποιότητας βίντεο δείχνει τον φίλο της Γκρέγκορι Πεκ να την αποχαιρετά, στις 20 Ιανουαρίου του 1993, απαγγέλοντας το αγαπημένο της ποίημα, την «Αιώνια Αγάπη» του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ.
Πόσο ποιος ωραίος είναι ο κόσμος μας επειδή υπήρξες our Fair Lady.
.
10 στιγμές της Οντρεϊ Χέπμπορν που κουβαλάμε μαζί μας
Να ισιώνει τη ρεπούμπλικα του Μπόγκαρντ στην «Σαμπρίνα». Οι φήμες που τους ήθελαν τσακωμένους δεν ίσχυαν. «Είναι τα σκληρά αγόρια που κρύβουν την πιο τρυφερή καρδιά. Ο Μπόγκι δεν αποτελεί εξαίρεση..»
Να χορεύει στα μπαρ της Μονμάρτης φορώντας το εμβληματικό μαύρο κολάν και μαύρο ζιβάγκο της στο «Αστείο Μουτράκι».
Να ξεντύνεται και να φοράει το λευκό της νυχτικό με το χαμόγελο της ερωτευμένης γυναίκας και το «I Could Have Danced All Night» τραγούδι της στην «Ωραία μου Κυρία».
«Love in the Afternoon» και όσα συμβαίνουν μόνο στις ταινίες σε αποχαιρετισμούς σε αποβάθρες τρένων («Ariane»)
Ταπεινωμένη και βαθιά μόνη να ψάχνει τη Γάτα στο τέλος του «Breakfast at Tiffany's», μέχρι να γίνει μούσκεμα από τη βροχή και τα φιλιά.
Toν αυτοσαρκαστικό της τρόμο και το κωμικό της timing στο «Charade»: «I'm sorry I thought you were the murderer!»
Τη βόλτα με τη βέσπα, στην Αιώνια Πόλη που παίζει αιωνίως σε λούπα στο μυαλό μας («Δεν είμαι μεθυσμένη! Είμαι πολύύύύύύ ευτυχισμένη!»)
Nα ανοίγει την πόρτα της σοφίτας, απλά, στιβαρά και να ανακοινώνει στην κατεστραμμένη ηρωίδα της Σίρλεϊ ΜακΛέιν «Μάρθα φεύγω. Θα βρω ένα μέρος να ξεκινήσω από την αρχή. Θα έρθεις μαζί μου;» (Οι Ψίθυροι).
Ως πραγματικό άγγελο στο «Always» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Να βγαίνει στη σκηνή των Χρυσών Σφαιρών (1990) για το τιμητικό της βραβείο, να αναφέρει σε μια ανάσα όλους τους σκηνοθέτες και συμπρωταγωνιστές της, και το πιο γλυκό της χαμόγελο να προστάζει το δωμάτιο σ' ένα αξιομνημόνευτο standing ovation.
