Οι εικόνες θυμίζουν από την αρχή κι όλας το «Ο Παράδεισος του Ερωτα» του Ουρλιχ Ζαίντλ, μόνο που εδώ δεν είναι απλά η ντοκιμαντερίστικη ματιά του αυστριακού σκηνοθέτη που προσπαθεί να σε πείσει για την αλήθεια της μυθοπλασίας του. Ο Δανός Εμίλ Λανγκμπάλε που σκηνοθέτησε το «Beach Boy» σαν την πτυχιακή του εργασία για το National Film and Television School του Λονδίνου, αφήνει την μυθοπλασία στην άκρη και ακολουθεί μόνο την αλήθεια των δύο ηρώων του. Ή τουλάχιστον όση αλήθεια λέει ο ένας στον άλλο.
Η Λιν είναι μια βρετανίδα που λέει ότι η Κένυα είναι η αγαπημένη της χώρα για διακοπές. Πίσω στην πατρίδα της δουλεύει σκληρά, στις δεκαπενθήμερες διακοπές της, θέλει μόνο να χαλαρώσει. Η Κένυα είναι η αγαπημένη της χώρα, γιατί εκεί βρίσκει κι άνδρες σαν τον Τζούμα της λέει ο νεότερος συνοδός της κι εκείνη γελά. Οι δυο τους θα μπορούσαν να είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι σαν όλα τα άλλα, κάνουν βόλτες στην παραλία, τρώνε σε ρομαντικά εστιατόρια, κρατιούνται χέρι χέρι.
Το βράδυ όμως, ο Τζούμα μιλά στο τηλέφωνο με την γυναίκα του που είναι έγκυος με το παιδί τους και δουλεύει στο Ντουμπάι, εξηγώντας της πως αν τα καταφέρει θα πάει μαζί της στην Αγγλία και πως όλα για εκείνον είναι απλώς δουλειά.
Ο Εμίλ Λανγκμπάλε κατορθώνει να συλλάβει στην καμερά του κάτι από τον κυνισμό αλλά και την τρυφερότητα μιας σχέσης που μοιάζει να βασίζεται σε μια αλληλοεκμετάλευση, μα δεν μπορείς παρά να οσμιστείς πίσω από αυτή την προφανή αίσθηση και κάτι που μοιάζει με ένα ίχνος ρομαντισμού –αν η λέξη μπορεί να χωρέσει σε μια ιστορία σεξοτουρισμού.
Δίχως την σκληρή, σχεδόν μισανθρωπική ματιά του Ζάιντλ, το «Beach Boy» κατορθώνει να κοιτάξει με λεπτότητα και αληθινό ενδιαφέρον δυο χαρακτήρες που δεν φοβούνται να εκτεθούν μπροστά στις κάμερες. Ο Λανγκμπάλε τους γνώρισε μαζί σε ένα μπαρ της Μομπάσα κι μετά από το βράδυ που πέρασαν μαζί πίνοντας και διασκεδάζοντας, με εκείνον και τον ηχολήπτη του, τους πρότεινε να κάνει μια ταινία για εκείνους.
Το αποτέλεσμα είναι εξίσου αληθινό όσο και απρόσμενα «μυθοπλαστικό» καθώς αφηγείται μια απόλυτα «κινηματογραφική» ιστορία με αμεσότητα και ακρίβεια, δίχως ούτε στιγμή να νιώθει την ανάγκη να προκαλέσει, να καταγγείλει ή να κοιτάξει ηδονοβλεπτικά τους ήρωές του.
