«Veep» (2η σεζόν)
To μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις παρακολουθώντας μια κωμωδία στην τηλεόραση: Να την ξεγράψεις πολύ γρήγορα. Οχι πως το «Veep» του πιο αναγνωρισμένου γραφιά πολιτικής σάτιρας της αγγλικής τηλεόρασης, Αρμάντο Ιανούτσι, ήταν ποτέ κωμωδία που φλέρταρε με το να αξίζει να την ξεγράψεις. Ομως στην 1η του σεζόν δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελες να είναι. Ολη η συνταγή ήταν εκεί, εκτός από τον Μάλκολμ Τάκερ φυσικά. Ηταν αυτός ο λόγος που νιώθαμε πως πάντα κάτι έλειπε;
Ισως. Η φοβερά βελτιωμένη 2η σεζόν μάς θυμίζει πως η κωμωδία είναι ένα διαρκώς εξελισσόμενο δημιούργημα, πολύ περισσότερο από το οποιοδήποτε δράμα. Θυμήσου πώς ήταν το «Office» όταν ξεκίνησε. Ή το «Parks and Recreation». Ή το «30 Rock». Ή και το «Seinfeld». Οσο πιο ιδιαίτερο το ύφος, τόσο πιο δύσκολο να πετύχεις την ισορροπία. Στην 1η σεζόν του «Veep» η Σελίνα Μάγιερ ήταν η αντιπρόεδρος-αστείο, εκείνη που πάντα περίμενε το τηλεφώνημα ενός προέδρου που ποτέ δεν ασχολούνταν μαζί της, μια ανήμπορη πολιτικός δίχως συναίσθηση του πόσο ασήμαντη είναι.
Αυτός ο σκελετός δούλευε τέλεια στο «The Thick of It» του Ιανούτσι, επειδή εκεί πρωταγωνιστής δεν ήταν κάποιος από τους ανίκανους πολιτικούς, αλλά ο μέγας διαχειριστής καταστάσεων και ανθρώπων Μάλκολμ Τάκερ του Πίτερ Καπάλντι. Στο «Veep» ήταν σα να βλέπουμε την ίδια σειρά, αλλά χωρίς τον Τάκερ. Οι μαριονέτες χωρίς τον μοχθηρό μαριονετοπαίχτη τους. Το είδαμε και με το Αμερικάνικο «Office», το είδαμε και με το «Parks»: Υπάρχει ένα όριο στο πόση ανικανότητα αντέχουμε στους πρωταγωνιστές μας πριν αποφασίσουμε πως δεν έχει και μεγάλη σημασία αυτό που βλέπουμε.
Οπως κι εκείνες οι σειρές, έτσι και το «Veep» στη 2η σεζόν κάνει αποφασιστική διορθωτική κίνηση. Εδώ η Σελίνα δεν είναι πια το θύμα. Ή τελοσπάντων είναι όσο θύμα πρέπει ώστε να έχει νόημα ύπαρξης ως πρωταγωνιστής του Ιανούτσι, αλλά και όσο ήρωας χρειάζεται ώστε να μένουμε καθηλωμένοι από την αφήγηση.
Η Τζούλια Λούις Ντρέιφους είναι φέτος ακόμα καλύτερη, επιτρέποντας ψήγματα του Τάκερ να εισχωρήσουν στη δική της περσόνα, ισορροπώντας τα με μικρές δόσεις μιας Λέσλι Νόουπ. Θα βρίζει από το πρωί ως το βράδυ αδιαφορώντας για την ουσία της πολιτικής (η σειρά ήταν και παραμένει απολαυστική στην αποδόμηση της ηθικής της πολιτικής και των ιδεολογιών ως απλά talking points που διαλέγει κανείς σαν απαντήσεις ενός τεστ πολλαπλής επιλογής), αλλά θα έχει και τις πολιτικές της νίκες- έστω κι αν έρχονται πακέτο με αξίας μπόλικων facepalms αποτυχίες.
Στο τέλος όμως είναι η ιστορία της Σελίνα που μας κρατά καθηλωμένους, με την επιχείρηση που καθοδηγεί, με το πώς αντιδρά στην εμπλοκή της κόρης της, με την αποκάλυψη των μυστικών κωδικών επικοινωνίας της, με την καταστροφική συνέντευξή της σε μια απολαυστικά μοχθηρή Αλισον Τζάνεϊ, με την άνοδο της δύναμής της (και μετά ξανά πτώση και μετά άνοδο και μετά πτώση και μετά--). Γιατί ο Ιανούτσι και ο Σάιμον Μπλάκγουελ σα να βρήκαν τρόπο να αφηγηθούν μια ακόμα ανούσια πολιτική ιστορία με ουσιώδη τρόπο.
Γράψαμε στο Flix
Το «Veep» χάρη σε μια γραφή που απλώνει βιτριόλι και ένα καστ που βγάζει σπίθες στις αλληλεπιδράσεις, καταφέρνει να δει την καθημερινότητα της πολιτικής μέσα από το πρίσμα μιας workplace comedy. Συνθλίβοντας έτσι μετά βροντερών γέλιων την (βασανιστικά επίκαιρη) ψευδαίσθηση πως και η πολιτική μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ακόμα μέρα στο γραφείο. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Running» (2x09)
Εκείνο που η Σελίνα περνάει μέσα από μια γυάλινη πόρτα και μετά σουλατσάρει σε όλο το επεισόδιο με αίματα και γυαλιά στο πρόσωπο. Καταρχάς η σκηνή και μόνο του ατυχήματος είναι από τα πιο ξαφνικά και αστεία πράγματα που είδαμε όλη τη σεζόν στην τηλεόραση. Είναι από τις σκηνές που θες να βλέπεις ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να βαρεθείς να ακούς το νευρικό σου γέλιο. Επειτα, στη βάση αυτό του γεγονότος, η σειρά χτίζει μια μίνι πολιτική κρίση που μοιάζει να ξεπήδησε από μια πιο κυνική εκδοχή του «West Wing», με τη Σελίνα να μην μπορεί να συναντήσει τους χρηματοδότες και την προεδρική μηχανή (και τον απολαυστικό ανταγωνιστή της όλη τη σεζόν, Γκάρι Κόουλ) να την περικυκλώνει.
Μια σκηνή
Οταν η Σελίνα ταξιδεύει στο Ελσίνκι και συναντά την πρωθυπουργό της Φινλανδίας αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως ναι, μπορεί όντως η σειρά να βγάλει ιστορίες μισής σεζόν μέσα από ένα αστείο γκαγκ με τη Σελίνα να τραγουδάει. Αλλά το αστείο δεν είναι αυτό. Ο πόλεμος νεύρων που είναι η σκηνή με το δώρο της πρωθυπουργού (ένα ρολόι Angry Birds) είναι κάτι που απλά τσιμπιέσαι για να πιστέψεις πως όντως το βλέπεις, αποθεωτικό δείγμα γραφής μιας σειράς που ισορροπεί ανάμεσα στο βιτριόλι, την κενότητα και το σουρεαλισμό με έναν τρόπο μοναδικό. (Η σκηνή σε γκιφς επειδή 2013.)
Και κάτι ακόμα
Μπορείς να θυμηθείς όσα γράφαμε λίγο μετά την πρεμιέρα του «Veep», με μια πιο αναλυτική ματιά σε όσα λειτουργούσαν και όσα όχι. Αξίζει ακόμα να αναζητήσεις το «In the Loop», την φανταστική κωμωδία spin-off του «In the Thick of It» για την οποία ο Αρμάντο Ιανούτσι βρέθηκε υποψήφιος για Οσκαρ και στην οποία πρωταγωνιστεί σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του και ο μεγάλος Τζέιμς Γκαντολφίνι. Στο μεταξύ ο ίδιος ο Μάλκολμ Τάκερ, Πίτερ Καπάλντι, αναλαμβάνει το ρόλο του Doctor σε μια άλλη θρυλική αγγλική σειρά, το «Doctor Who». Και είναι κι αυτός, όπως και ο Τόνι Χέιλ του «Veep», μέσα στα πρόσωπα της χρονιάς.
Πέρσι
- Στη θέση 7: «Sherlock»
- Το «Veep»: -
Τα άλλα νούμερα
Κι άλλα από τα καλύτερα της TV του 2013:
- H χρονιά σε πρόσωπα: Τα 10 πρόσωπα (και οι καρχαρίες) της χρονιάς
- Τα νεο-procedurals του CBS: Η θριαμβευτική επιστροφή στις ρίζες
- Το απότομο τέλος του «Bunheads»: Η καλύτερη cancelled-too-soon σειρά της χρονιάς
- Η πολλαπλή Τατιάνα Μασλάνι του «Orphan Black»: Η καλύτερη ερμηνεία της σεζόν
- Τίτλοι αρχής: Τα 11 ωραιότερα ανοίγματα νέων σειρών
- Τα success story: Η απότομη άνοδος του Netflix
- Τα μεγάλα αντίο: Τα 5 καλύτερα και το 1 χειρότερο φινάλε
