«Mindhunter» (1η σεζόν)
To πρώτο πράγμα που με κέρδισε στο «Mindhunter» δεν ήταν ούτε το γνώριμο στυλιζαρισμένο ύφος του Φίντσερ (που επιστρέφει στο Netflix 5 χρόνια αφού το πρωτοβοήθησε να σταθεί στα πόδια του ως τηλεοπτικός κολοσός σκηνοθετώντας τα πρώτα επεισόδια «House of Cards»), ούτε οι λεπτομερείς, διαδικαστικές εξελίξεις της πλοκής που ακολουθούσε τρεις πράκτορες και την προσπάθειά τους να κατανοήσουν τι είναι αυτό που κάνει τους σίριαλ κίλερ να σκέφτονται ως τέτοιοι, ούτε το απολαυστικό μπλακ χιούμορ που συναντάται σε όλη τη διαδρομή της σεζόν (με highlight το μοντάζ φινάλε του 2ου επεισοδίου με το «Psycho Killer»). Φυσικά όλα αυτά τα στοιχεία κάνουν τη σειρά αυτό που είναι, όμως αυτό που την μετέφερε ανεπιστρεπτί στη στήλη των μεγάλων νικητών της σεζόν, ήταν το πόσο εγκεφαλική είναι στην πράξη, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά τον ίδιο της τον τίτλο.
Η βραδυφλεγής σειρά του Τζο Πένχολ, βασισμένη στο ομώνυμο true crime βιβλίο, μας ταξιδεύει στην εποχή της γέννησης του profiling των σίριαλ κίλερς από το FBI και βασίζεται σε αληθινά πρόσωπα και αληθινές συνεντεύξεις κρατουμένων, όμως ακόμα και μια πιστή στα γεγονότα αληθινή ιστορία έχει αμέτρητους τρόπους με τους οποίους μπορεί να αποτυπωθεί στην οθόνη. Ο Πένχολ βουτάει βαθιά στην ψυχοσύνθεση των ηρώων και των τεράτων της ιστορίας του, κάνοντας μια σημαντική συνειδητή επιλογή, να αφηγηθεί μια εσωτερική, λαβυρινθώδη ιστορία φρίκης και πολλαπλών εγκλημάτων δίχως να δείξει σχεδόν την παραμικρή σωματική βία.
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Κάντε κλικ εδώ για όλα τα Best of του 2017
Αντιθέτως, κινείται σε διαδρομές που θυμίζουν περισσότερο την προσέγγιση ενός «Hannibal», με τον κεντρικό πράκτορα Χόλντεν Φορντ (0 Τζόναθαν Γκροφ του «Looking» και του «Spring Awakening» σε τόσο εξωφρενικά κόντρα ρόλο που είναι αδύνατον να αποφασίσεις με βεβαιότητα αν πρόκειται για σοκαριστική αστοχία ή θρίαμβο δίχως προηγούμενο) να κινείται νωχελικά, παγερά, σχεδόν ακινητοποιημένα, μέχρι τη στιγμή που αρχίζει η τρομακτική εσωτερική του μεταμόρφωση σε κάτι που τα τέρατα με τα οποία συνομιλεί, να μπορούν να αναγνωρίζουν. Ο Γκροφ κινείται με άλλη ταχύτητα, με άλλο ύφος, σχεδόν σα να ανήκει σε μια άλλη παράλληλη διάσταση από όλο το υπόλοιπο σύμπαν της σειράς.
Οι ήρωες του «Mindhunter» (ο Χόλντεν, ο συνεργάτης του Μπιλ Τεντς και η ψυχολόγος Γουέντι Καρ της πάντα φανταστικής και απολύτως ταιριαστής εδώ Άννα Τορβ) κρύβουν όλοι και όλες τα δικά τους μυστικά και αποτελούν εξίσου δυσεπίλυτους γρίφους με εκείνους των ανθρώπων που κυνηγούν, μια λεπτομέρεια δίχως την οποία η σειρά θα ήταν λειψή. Ένα σκηνοθετικό ρόστερ πρώτης γραμμής (ο Φίντσερ αναλαμβάνει τα 2 πρώτα και τα 2 εκπληκτικά τελευταία επεισόδια, ενώ στο ενδιάμεσο σκηνοθετούν οι Ασίφ Καπάντια και Τομπίας Λίντχολμ) συντηρεί με συνέπεια και υπομονή τον τόνο προσμονής και ψύχρας καθόλη τη διάρκεια της έρευνας, επιτρέποντας στη σειρά να εξερευνήσει πειστικά την ιδέα περί χαρτογράφησης του εσωτερικού σύμπαντος ως μια παράλληλη, οριακά ανεξάρτητη, και οπωσδήποτε εξίσου περίπλοκη διάσταση με τον απτό κόσμο γύρω μας.
Το καλύτερο επεισόδιο
«Episode 6» (1x06)
Δεν είναι εδώ τα μεγάλα σοκ και οι κορυφαίες στιγμές του Φίντσερ από τα 2 τελευταία επεισόδια, όμως έχουμε το σημείο καμπής της σειράς, εδώ που οι ήρωες μπαίνουν για τα καλά στη διαδρομή που πρόκειται να ακολουθήσουν. Είναι εδώ που λύνεται η υπόθεση που απασχολούσε εδώ και 3 επεισόδια, εδώ που διαπιστώνουν πως η τυφλή υπακοή των ήδη υπάρχοντων κανόνων δε θα οδηγήσει πουθενά όταν το αφεντικό τους επιλέγει την εύκολη λύση της συμφωνίας με τον κατηγορούμενο (και άρα διαπιστώνεται πρακτικά η ανάγκη εύρεσης μιας άλλης ερευνητικής διαδρομής), είναι εδώ που μαθαίνουμε ποια είναι στα αλήθεια η Γουέντι (και άρα που εμφανίζεται η Λένα Όλιν, το οποίο είναι πάντα καλό ανεξαρτήτως context), και όλα αυτά μέσα σε 35 μόλις λεπτά, σε ένα δομικό θρίαμβο του streaming μοντέλου, ανάσα φρεσκάδας ανάμεσα σε μια θάλασσα σειρών μεγαλύτερων σε διάρκεια από όσο χρειάζονται να είναι. Αξίζει να σημειωθεί πως είναι το μοναδικό από τα 10 επεισόδια της σειράς που έχει λάβει συγγραφικό credit ένας από τους σκηνοθέτες (κάτι επίσης ασυνήθιστο γενικότερα στην τηλεόραση), ο Τομπίας Λίντχολμ που το έχει κιόλας γυρίσει.
Μια σκηνή
Η σκηνή της εξέτασης του Τζιν στο φινάλε φωτίζει με ανατριχιαστικό τόπο το σκοτάδι με το οποίο φλερτάρει ο Χόλντεν. Η άνεση με την οποία υποδύεται κάποιον στον οποίον ένας σίριαλ κίλερ θα ανοιγόταν υπογραμμίζεται από τον τρόπο που ο Φίντσερ έχει σκηνοθετήσει τη σκηνή- σα να ήταν μια ακόμα εξέταση και τίποτα το ιδιαίτερο. Ούτε δραματικά καδραρίσματα, ούτε μουσική ένταση, ούτε απότομα κοψίματα. Είναι μια ακόμα ατάκα. Καθώς ο Χόλντεν μιλά για «young pussy» σα να ήταν μια ακόμα φιλική ατάκα προς τον πιθανό δολοφόνο, οι πάντες γύρω του νιώθουν να αρρωσταίνουν σταδιακά, λέξη με τη λέξη, όπως ακριβώς κι εμείς στην άλλη πλευρά της οθόνης. Εδώ βρίσκεται το κλειδί στην δημιουργική ευστοχία της σειράς: μας παρασέρνει, μέσα από μια λεπτομερή διαδικασία σκηνών σαν αυτή, στο ταξίδι του Χόλντεν δίχως να προσπερνά τίποτα δυσάρεστο. Ο Φίντσερ κάνει τα πάντα να μοιάζουν παγερά, διαδικαστικά και uncool. Είναι μεγαλειώδες.
Και κάτι ακόμα
Περιμέναμε πώς και πώς τη σειρά από το πρώτο της κιόλας τρέιλερ στο οποίο η αισθητική σφραγίδα του Φίντσερ ήταν εμφανής κι όταν το «Mindhunter» μας άνοιξε την όρεξη παρακολουθήσαμε κι ένα απολαυστικό tribute στον μεγάλο σκηνοθέτη. Την ίδια ώρα, χάρη στο σκάνδαλο του Κέβιν Σπέισι, η σειρά που είχε φέρει αρχικά τον Φίντσερ στο Netflix, το «House of Cards», ετοιμάζεται να ολοκληρωθεί με μια συντομότερη τελευταία σεζόν με πρωταγωνίστρια την Ρόμπιν Ράιτ.
Παλιότερα
Το περσινό νούμερο 10: «Stranger Things»
Η 'θέση 11': Μερικές ακόμα φανταστικές σειρές του 2017
