Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία ήταν σημαντικό το 2014, και θα μιλήσουμε για αυτά στην πορεία αυτού του μήνα, μα στην ερώτηση «τι σου έμεινε πιο πολύ από φέτος;» δυσκολεύομαι να δώσω κάποια απάντηση που να μη σχετίζεται καθόλου με σειρές που επέστρεψαν ή με σειρές που ανακοινώθηκε πως θα επιστρέψουν ή με σειρές που γυρίζονται ενώ είχαν σταματήσει να γυρίζονται.
Το Netflix, για το οποίο μιλούσαμε πέρσι, ήταν απλά η αρχή. Καθώς αυτό ενισχύει το brand του όλο και περισσότερο τοποθετώντας εαυτόν με άνεση ανάμεσα στους μεγάλους παίκτες της βιομηχανίας, το πεδίο πλέον έχει ανοίξει σε βαθμό που πλέον δεν έχει καν νόημα να δίνεις ορισμό στο τι εννοείς τηλεόραση. Σειρές στα δίκτυα, σειρές στην καλωδιακή, σειρές στο ίντερνετ, σειρές στο ίντερνετ αλλά από τα site των δικτύων, σύντομα και σειρές σε κονσόλες.
Κι αν πέρσι αναλύσαμε την προέλευση και την επεξήγηση αυτής της τάσης, αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι μια από τις εμφανείς συνέπειες(*). Καθώς οι πηγές νέας original δημιουργίας αφήγησης σε επεισόδια γίνονται όλο και περισσότερες, και το να τις εντοπίσεις και αφομοιώσεις γίνεται όλο και δυσκολότερο, ένας τρόπος για μια νέα παραγωγή να βρει άμεσα και σίγουρα τη θέση της στον ολοένα και πιο χαοτικό χάρτη, είναι να μην είναι νέα.
(*Άλλη μια συνέπεια: Κανείς δεν ξέρει πια τι είναι επιτυχία. Θα μιλήσουμε στην πορεία περισσότερο γι’αυτό.)
Κανείς δεν προλαβαίνει να βλέπει τα πάντα, αυτό είναι δεδομένο στην τηλεόραση. Αλλά πλέον κανείς δεν προλαβαίνει ούτε καν να σαμπλάρει τα πάντα. Ο μόνος αληθινά βέβαιος τρόπος να υποχρεώσει σήμερα κάποιον να παρακολουθήσει τη σειρά σου, είναι να την γνωρίζει ήδη. Επειδή τη θυμάται από μικρός, επειδή παίχτηκε πριν 10 χρόνια και στο ενδιάμεσο την ανακάλυψη με καθυστέρηση, επειδή έχει λιώσει τα DVD σε μαραθωνίους με τους φίλους του, επειδή δεν έχει σταματήσει να συγκρίνει chicken dance κινήσεις.
Έτσι κι αλλιώς, αυτός ο διασκορπισμός της δημιουργικότητας σε ελάχιστα κομμάτια συμβαίνει στις πλάτες ενός εξίσου διασκορπισμένου κοινού που στηρίζει τα επιμέρους πράγματα που αγαπά. Στην εποχή των streams, του kickstarter και των hashtags, το να ποντάρεις στο ολιγάριθμο-μα-φανατικό niche κοινό μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία από το να βολευτείς στους πολυάριθμους μπαμπάδες που χαζεύουν «NCIS» στο ημίχρονο των αγώνων. Η επιτυχία είναι απολύτως σχετική, κάνοντας το πάθος και τη ‘φασαρία’ μεγέθη αν όχι μετρήσιμα, τότε σημαντικά. Τα απόλυτα νούμερα δεν σημαίνουν πια τίποτα από μόνο του- η κάθε μονάδα έρχεται με το δικό της συντελεστή βαρύτητας.
Ο ‘άσος’ της «Veronica Mars» θα δώσει λεφτά για να ξαναδεί τον Λόγκαν και τη Βερόνικα. Ο ‘άσος’ του «Arrested Development» είναι πρεστίζ θεατής με δεσμούς στη βιομηχανία. Ο ‘άσος’ του «Community» είναι κάποιος που θα γεμίσει το tumblr και το twitter με πληροφορία. Στην εποχή των μικροκοινοτήτων και των μικρών θεών, αυτοί οι ‘άσοι’ μετράνε υπερβολικά παραπάνω από ‘1’ για να χαθούν ανεκμετάλλευτοι.
Αναγνωρισιμότητα και δεδομένο κοινό με δεδομένο πάθος: Το είδος του branding για το οποίο κάθε πάροχος πρωτότυπου περιεχομένου θα σκότωνε στην εποχή που ο καθένας αναζητά το entertainment του μόνος του. Κι αν και προφανώς το να επιστρέφουν σειρές από τον κόσμο των νεκρών δεν είναι κάτι καινούριο, ο όγκος τέτοιων περιπτώσεων που συγκεντρώθηκαν στη φετινή χρονιά αρχίζουν να μας κάνουν να πιστεύουμε πως τίποτα δεν θα πεθάνει ποτέ ξανά.
Να μερικές από τις πιο σημαντικές περιπτώσεις:
[«Twin Peaks(https://flix.gr/search/?q=twin+peaks)»] Μπορεί να είναι το τελευταίο που ανακοινώθηκε και το πιο μακρινό μέχρι να το δούμε όντως στις οθόνες μας, αλλά πραγματικά, γίνεται να ξεκινήσεις από αλλού; Στην 25ετή επέτειο, η σειρά ζει μια δεύτερη νιότη. Όχι πως σταμάτησε ποτέ να είναι μες στην Συζήτηση, εξάλλου άπαντες αναγνωρίζουν τη θέση της στην ιστορία. Όμως καθώς ξαναβλέπουμε τώρα τα παλιά επεισόδια προετοιμάζοντας τους εαυτούς μας για τα καινούρια (την επόμενη άνοιξη), διαπιστώνουμε πως τίποτα δεν έχει παλιώσει. Λόγω της σημασίας της σειράς, της αμεσότητας της εμπλοκής των αρχικών δημιουργών αλλά και των χρόνων που έχουν περάσει από την τελευταία φορά που ο Λιντς σκηνοθέτησε, αυτή η αναβίωση είναι ένα τσικ πιο σημαντική από όλες τις υπόλοιπες αναβιώσεις. Τους δίνει σημαντικότερο στάτους και τις βάζει σε ιστορικό context. Είναι για τις υπόλοιπες αναβιώσεις ό,τι το «Goodbye to Language» για τα υπόλοιπα 3D έργα.
«Community». Η διάρκεια θανάτου του ασθενούς δεν ήταν μεγάλη μα η επιστροφή από τους νεκρούς είναι επιστροφή όπως κι αν το κάνεις. Ειδικά από τη στιγμή που ο ίδιος ο Χάρμον έμοιαζε, σε αντίθεση με την φορά που τον είχαν απολύσει από τη σειρά του, να είναι ικανοποιημένος με το πού έφερε αυτή τη φορά τα πράγματα. Το NBC έκοψε τη σειρά ύστερα από μια 5η σεζόν μέσω της οποίας ο Νταν Χάρμον μίλησε για την σημασία του να προχωράς παρακάτω, κάνοντας ειρήνη με τον εαυτό του- και με τον κόσμο. Το Yahoo ωστόσο άρπαξε την ευκαιρία και πήρε τη σειρά στην αγκαλιά του, βρίσκοντας στην αναγνωρισιμότητα και την φανατική αγάπη των λιγοστών θεατών της, την ιδανική πλατφόρμα μέσω της οποίας να μπορεί να μπει στο παιχνίδι του original περιεχομένου. Αυτό μοιάζει σαν κάτι που το ήθελε περισσότερο το Yahoo από ό,τι ο Χάρμον, αλλά θα είμαστε εκεί όπως και νά’χει- αυτό είναι και το νόημα της αναβίωσης εξάλλου.
[«Veronica Mars(https://flix.gr/news/marshmallows-veronica-mars-is-back.html)»] Αφού είδε κι απόειδε ο Ρομπ Τόμας, με τα διαδοχικά του pitch για κινηματογραφική συνέχιση της καλτ σειράς του να πέφτουν στο κενό, έκανε μια τελευταία προσπάθεια. «Αν δεν πετύχει αυτό δεν θα συμβεί ποτέ», έγραφε στο Kickstarter όταν ζητούσε από τους φανς να χρηματοδοτήσουν ένα property που ανήκει σε έναν Χολιγουντιανό κολοσό. Οι φανς ήθελαν τόσο πολύ να δουν νέες περιπέτειες για τη Βερόνικα Μαρς, που αβλεπί έβαλαν το χέρι στην τσέπη χρηματοδοτώντας μια ταινία (λιγοστών) εκατομμυρίων μέσα σε λίγες μέρες, χαρίζοντας έτσι ένα ολόκληρο μπάτζετ στο μικρό ανεξάρτητο στούντιο της Warner. Η ταινία, όπως ήταν φυσιολογικό, ήταν ακριβώς αυτό που ήθελαν οι φανς που πλήρωσαν. Όχι κάποιο σπουδαίο καλλιτεχνικό επίτευγμα, μα μια αναβίωση κατόπιν επιθυμίας και για αποκλειστική απόλαυση, των ανθρώπων που για χρόνια έκαναν μαραθωνίους για να μάθουν ποιος σκότωσε τη Λίλυ Κέιν.
«24» Καθώς το FOX αναζητούσε ιδέες για να μπει κι αυτό στο παιχνίδι των πρεστίζ event σειρών ή όπως λένε τις μίνι σειρές σήμερα στη βιομηχανία για να ακούγονται ως κάτι σέξι, λαμπερό και νέο, στράφηκε φυσιολογικά σε κάτι που ο κόσμος ήξερε και θυμόταν και θα ήθελε πολύ να δει κι άλλο, ευχαριστώ. Οι θεαματικότητες ήταν χαμηλότερες από την προ ετών τελευταία σεζόν, αλλά ζούμε σε έναν διαφορετικό τηλεοπτικό κόσμο σήμερα, και εκτός αυτού το διεθνές γκελ ενός τέτοιου brand δεν μετριέται σε αμερικάνους θεατές. Ωστόσο, με όσο ενθουσιασμό κι αν ξεκίνησε κανείς να το βλέπει, γρήγορα η σειρά έπεσε σε επανλήψεις γνώριμων μοτίβων, που ήταν εξάλλου κι ο λόγος που εξαρχής είχε κουράσει.
«The Killing» Το νουάρ που έχει τον απέθαντο, έχοντας ήδη αναβιωθεί από το ίδιο του το κανάλι μία φορά, και ύστερα από το Netflix μια δεύτερη. Η τελευταία σεζόν παίχτηκε φέτος. Στο μεταξύ το AMC, αρχικό κανάλι του «The Killing», συνεχίζει να προσπαθεί να θρέψει τον εαυτό του με την ίδια του τη σάρκα. Προφανώς να αναβιώσουν το «Breaking Bad» δεν ήταν δυνατόν, γιατί η σειρά τελείωσε και δεν κόπηκε, μα παραγγέλνοντας το spin-off «Better Call Saul» κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να κρατήσουν το brand ζωντανό.
«Longmire» Μιλώντας για το Netflix που νεκρούς ανασταίνει; Υπάρχουν περίπου 147 σειρές που θα σκεφτόταν κάποιος να σώσει από το θάνατο πριν από το γουέστερν του Α&Ε, αλλά αυτή είναι η εποχή μας. Η εποχή όπου το Netflix ξέρει τι βλέπεις και σου δίνει κι άλλο. Αν οι συνδρομητές της υπηρεσίας βλέπουν «Longmire» ή έστω βλέπουν και ζητούν περισσότερα γουέστερν, τότε διάβολε, αυτό και θα λάβουν. Σε σχετικά νέα, το Netflix επίσης θα αναβιώσει, στοχεύοντας το 2016 για πρεμιέρα, την παιδική σειρά «Care Bears».
«The Comeback» Τελευταίο μα και συμβολικότερο. Μια από τις διασημότερες λατρεμένες σειρές της μίας σεζόν, η επίπονη, αστεία σάτιρα του Μάικλ Πάτρικ Κινγκ και της Λίζα Κούντροου έφτασε επικίνδυνα επίπεδα meta-σύνης επιστρέφοντας κι η ίδια μετά από χρόνια, όχι ανόμοια δηλαδή με την ίδια την πρωταγωνίστριά του Βάλερι Τσέρις, μια ξεχασμένη sitcom πρωταγωνίστρια που αποπειράται να αναβιώσει την καριέρα της μέσω μιας ριάλιτι εκπομπής. Στη 2η σεζόν που τρέχει τώρα στο ΗΒΟ, η Βάλερι αναλαμβάνει το ρόλο του εαυτού της σε μια σειρά του ΗΒΟ η οποία είναι βασισμένη στην ζωή του σεναριογράφου που έγραφε το άθλιο σίτκομ της 1ης σεζόν. Δηλαδή η Κούντροου παίζει κάτι σαν τον εαυτό της που υποδύεται κάτι σαν τον εαυτό της, στη σειρά ενός σεναριογράφου που γράφει κάτι σαν τον εαυτό του να γράφει κάτι σαν τον εαυτό του, για ένα κανάλι που φιλοξενεί τον εαυτό του. Αυτή η φράση είναι το 2014.
Διαβάστε ακόμη:
