Δεν είναι τυχαίο πως το «Χιγκίτα» υπογράφεται ως «μια κραυγή αγωνίας από το The Boy». Η τρίτη ταινία που σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Βούλγαρης μετά το «Κλαις;» και το «Ροζ» δεν του ανήκει.
Το «Χιγκίτα» ανήκει στο The Boy (που υπογράφει την παραγωγή, τη σκηνοθεσία, το σενάριο, το μοντάζ, τη φωτογραφία, τον ήχο, τη μουσική και όλες τις φωνές...), όπως ανήκει στο είδος του πειραματικού σινεμά, όχι επειδή δηλώνεται ως τέτοιο αλλά γιατί από εκεί αντλεί την πρωταρχική του έμπνευση και ουσία.
Δεν είναι μόνο το γεγονός πως ο The Boy τελειοποίησε την εικόνα του «Χιγκίτα» - μετά την πρώτη του προβολή ως work in progress την Ανοιξη - πριν προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κινηματογραφόντας την ταινία μέσα από μια οθόνη, ούτε ο πειραματισμός του ντουμπλάζ που βρίσκει τον The Boy όχι μόνο να αφηγείται την ιστορία του αλλά να υποδύεται και όλες τις φωνές των διαλόγων του σεναρίου του.
Ολα τα παραπάνω θα μπορούσε να ήταν απλά καλλιτεχνικές ακροβασίες για εσωτερική κατανάλωση, η βαθιά όμως σχέση του «Χιγκίτα» με τον πειραματικό κινηματογράφο βρίσκεται αλλού: στο γεγονός πως στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα εικονογραφημένο κείμενο (πείτε το παραμύθι αυστηρά για ενηλικους - αν και δεν ισχύει απόλυτα) γραμμένο και ερμηνευμένο ολοκληρωτικά από τον ίδιο τον The Boy με την εξαίρεση των ηθοποιών - συμβόλων που απλά εμφανίζονται στο ρόλο των ηρώων του.
Βγαλμένο μέσα από ένα σύμπαν που διατρέχει την ψυχανάλυση, το μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης, μια σαφή επαναστατική διάθεση προς τα πάσης φύσης καθεστώτα, την επιστημονική φαντασία μέχρι και τους Guns 'n' Roses, το εν λόγω κείμενο είναι πυκνό, ρομαντικό, οργισμένο, άλλες φορές δυσνόητο, άλλες υπερβολικό (ειδικά στην ανέκαθεν εμμονή του The Boy με τη λεκτική vulgarite γύρω από το σεξ), άλλες καυστικό, με αμέτρητες αναφορές που δεν έχει ωστόσο καμία σημασία να μπορείς να τις διακρίνεις.
Στην πραγματικότητα το κείμενο του «Χιγκίτα», δομημένο πάνω σε έναν εσωτερικό ρυθμό που ακολουθεί το διακριτικό πιάνο του The Boy αγγίζοντας μέχρι και τις παρυφές του μιούζικαλ, αφηγείται μια ιστορία επαναστατικής ενηλικίωσης ενός κοριτσιού και ενός αγοριού που ψάχνουν τον δικό τους Παράδεισο και για να το καταφέρουν πρέπει να έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με τη βία, την απομόνωση, το χάος και το τέλος (με μια λέξη: οικογένεια). Σαν δύο πρωτόπλαστοι που για να βρουν τον δικό τους Παράδεισο - έξω από αυτόν που τους δόθηκε εξαναγκαστικά ως πρώτη κατοικία - πρέπει να νικήσουν τουλάχιστον για αρχή τον... Δημιουργό.
Οσο για την εικονογράφηση του, λιγότερο δυνατή από την αφήγηση και σε στιγμές προβληματική ως προς την ελλιπή της πυκνότητα, αυτή θυμίζει βωβό κινηματογράφο, με εικόνες επιχρωματισμένες, επαναλαμβανόμενες και αυτοαναφορικές, κατεστραμμένες και θολές, ίσως και άχρηστες αλλά ταυτόχρονα όλες μέρος ενός αισθητικού συνόλου που ηθελημένα αναφέρεται στο σοβιετικό ρεαλισμό και στην άτεχνη τελειότητα των απαρχών του σινεμά.
Σε ένα σύνολο που στα 67 λεπτά του σε παρασέρνει σε ένα τρυφερό μανιφέστο αγριότητας (με happy end!) που θα κάνει τους φανατικούς του The Boy να βρουν την ταινία που έλειπε από τον όγκο της μουσικής παραγωγής του. Και τους υπόλοιπους να παραδεχτούν πως αν είναι να βλέπουμε (ελληνικό) πειραματικό σινεμά, ας είναι τουλάχιστον κάτι τέτοιο...
Διαβάστε περισσότερα για το «Xiγκίτα» και περιπλανηθείτε στον κόσμο της ταινίας, όπως την εξηγεί ο ίδιος ο Τhe Boy.
Δείτε εδώ το πλήρες πρόγραμμα προβολών του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και βρείτε οδηγίες χρήσης για το Φεστιβάλ και μην ξεχνάτε να ενημερώνεστε από το ειδικό τμήμα του Flix που θα ανανεώνεται συνεχώς προκειμένου να σας μεταφέρει κάθε στιγμή τι συμβαίνει μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ.
Tags: χιγκίτα, the boy, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 53
