«Τα μικρά αγόρια στην εποχή μου είχαν για μοντέλα ζωής τους αθλητές. Η επιλογή του αγαπημένου σου αθλητή ήταν ένας πολύ καλός μπούσουλας για να καταλάβει κανείς τι είναι αυτό που σου τραβάει την προσοχή και σε εξιτάρει και το που θα καταλήξεις τελικά. Άλλο πράγμα να σου αρέσει ο Μαικλ Τζόρνταν, άλλο ο Νίκος Γκάλης ,άλλο ο Ιαν Ρας ή ο Μάρκο Βαν Μπάστεν. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες μου θυμίζουν πάντα τους στρατιώτες των ταινιών για το Βιετνάμ. Ίδια ρούχα όλοι, αντρίλα και ανταγωνιστικότητα και ο καθένας να προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να ξεχωρίσει από τους άλλους. Να μην αφήσει την ομοιομορφία να τον κάνει απλά «αριθμό». Οι χαμηλές κάλτσες του Βαμβακούλα, τα χαρακτηριστικά ψεύτικα πεσίματα του Σαραβάκου, τα γυαλιά του Καρίμ Αμντούλ Τζαμπάρ και η παλέτα χρωμάτων στο κεφάλι του Ντένις Ρόντμαν.
Στην προηγούμενη ταινία που έκανα και λεγότανε «Ρόζ», είχα βασιστεί πολύ στην επιρροή που μου είχε ασκήσει στην παιδική μου ηλικία ο Νίκος Γκάλης. Οντας αδύναμος και κοντός σαν παιδί και με το στίγμα του γυαλάκια ,το να βλέπω έναν μπασκετικό νάνο να προκαλεί τον τρόμο των αντιπάλων ήταν για μένα κάτι που έπρεπε να κατανοήσω. «Πως;», σκεφτόμουνα συνεχώς... Ενιωθα ότι υπάρχει τρόπος να ξεπεράσω τα στερεότυπα και να γίνω και εγώ κάτι μέσα σε όλη αυτή τη χυδαία και κακόγουστη επίδειξη δύναμης που ονομάζανε «ζωή» οι διπλανοί μου.
Η καινούργια μου ταινία ονομάζεται «Χιγκίτα». Για όσους θυμούνται ο Ρενέ Χιγκίτα ήταν ο τερματοφύλακας της εθνικής Κολομβίας. Αν κάποιος δει την ταινία είναι πιθανόν να θεωρήσει τον τίτλο εξυπνακίστικο ή παράδοξο (κάτι σαν τις Μπανάνες του Γούντι Άλεν). Για μένα πάντως πίσω από κάθε τίτλο υπάρχει μια έντονη προσωπική ιστορία .Και στο «Κλαίς;» και στο «Ροζ» και τώρα στο «Χιγκίτα». Το μουντιάλ του 1990 ήταν ο αγώνας των μικρών δυνάμεων. Το Καμερούν και η Κολομβία τράβηξαν τα βλέμματα όλου του κόσμου έχοντας στις τάξεις τους άγνωστους παίκτες που μέχρι τότε είχαν παίξει μόνο σε αλάνες. Ο Μιλά, ο Βαλντεράμα και πάνω απ' όλους ο Χιγκίτα με τη μαύρη χαίτη.
Το να βλέπεις τον Ρενέ Χιγκίτα στην ηλικία των 10 χρονών ήταν μια αποκάλυψη. Ολα τα παραπάνω περί προσπάθειας να ξεχωρίσεις πέρασαν κατευθείαν σε άλλο επίπεδο. Ο Χιγκίτα ήταν για το ποδόσφαιρο ότι ήταν ο Μπάουι για την μουσική του '70. Ενας απόλυτος σούπερ σταρ που δεν τον ένοιαζε να ρισκάρει τα πάντα για χάριν της διαφορετικότητας. Μάλιστα αυτή του η τρέλα κόστισε και την πρόκριση της Κολομβίας στους 4. Ο Χιγκίτα έγινε πασίγνωστος λίγο καιρό μετά για την κίνηση του «η κλωτσιά του σκορπιού». Ισως η πιο εντυπωσιακή και ανώφελη στιγμή στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Για να συντομεύω ο Χιγκίτα ήταν ένας άνθρωπος που δεν ήθελε να ακολουθήσει τους αυστηρούς κανόνες του ποδοσφαίρου. Την σοβαρότητα .Την δίαιτα. Την ευγένεια .Την ομοιομορφία .Και μάλιστα και εδώ προκύπτει το δικό μου ενδιαφέρον, ο λόγος που δεν ήθελε ήταν απλά μια αποστροφή προς τους κανόνες και όχι το γεγονός ότι είχε αυτός κάτι άλλο να προτείνει. Μια άλλη λύση. Για μένα δηλαδή ο Χιγκίτα ήταν κάτι ανάλογο του πανκ , με την έννοια ότι ήθελε απλά να βγάλει τη γλώσσα του σε ότι τον καταπίεζε. Ισως αυτό να είναι το πρώτο βήμα. Και για τα υπόλοιπα βλέπουμε.
Το Χιγκίτα είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ο χώρος της ταινίας είναι η Μακρόνησος. Οχι η αληθινή άλλα η δικιά μου. Υπάρχουν έξι ήρωες με τη δική μου φωνή. Στην ταινία, όχι στην πραγματικότητα. Ερωτήματα και σκέψεις για το τέλος των κοινωνιών και την επικράτηση της τρέλας ως νέα λογική.»
Tags: χιγκίτα, the boy, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 53
