Μεταξύ μας, ο Μάικλ Μαν - φετινός Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας - δεν είχε και πολλές επιλογές στην προσπάθεια του να καταλήξει στα βραβεία που τελικά έκλεισαν ως επί το πλείστον δίκαια την αυλαία της φετινής Μόστρας, χθες Σάββατο βράδυ 8 Σεπτεμβρίου με θριαμβευτή το «Pieta» του Κιμ Κι Ντουκ, την πρώτη νοτιοκορεάτικη ταινία που κερδίζει ποτέ Χρυσό Λέοντα, δεύτερο μεγάλο νικητή το «Τhe Master» του Πολ Τόμας Αντερσον και τη μεγαλύτερη διάκριση που έχει κερδίσει μέχρι σήμερα στην καριέρα του ο Αυστριακός Ούλριχ Ζάιντλ με το «Paradise:Faith».
Διαβάστε εδώ την πλήρη λίστα των βραβείων του 69ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Αν υπήρξε ένα κεντρικό θέμα που κυριάρχησε στις φετινές ταινίες του Διαγωνιστικού Τμήματος του Φεστιβάλ που ξεχώρισαν, αυτό ήταν η πίστη σε κάθε πιθανή μορφή της: ο ακραίος καθολικισμός στο «Paradise: Faith» του Ουλριχ Ζάιντλ, o χριστιανισμός στο «Pieta» του Κιμ Κι Ντουκ, o μικρόκοσμος των Ορθόδοξων Εβραίων στο «Fill the Void» της Ραμά Μπουρστάιν, ξανά ο καθολικισμός στο «Βella Addormentata» του Μάρκο Μπελόκιο, το χριστιανικό παραλήρημα του Χαβιέ Μπαρδέμ στο «To the Wonder» του Τέρενς Μάλικ, οι νέες θρησκείες (βλ. Σαϊεντολογία) στο «The Master» του Πολ Τόμας Αντερσον...
O Χοακίν Φίνιξ αναζητά ένα Θεό στο «The Master»
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έννοιες όπως η συγχώρεση, η τιμωρία, η αναζήτηση του θείου και κυρίως η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι ακόμη και αν αυτό δεν είναι παρά μια ανύπαρκτη και ψεύτικη ιδέα, βρήκε τις περισσότερες από τις παραπάνω ταινίες να φεύγουν από τη Βενετία με ένα μεγάλο βραβείο.
Και, συνειδητά ή όχι, η τριπλέτα των μεγάλων βραβείων («Pieta», «Paradise: Faith», «The Master») κλείνει μέσα της όλες τις αντιφάσεις που γεννά η πίστη, όπως αυτή αντανακλάται πάνω στις προσωπικές ιστορίες των πρωταγωνιστών της σε εποχές κρίσης, όχι μόνο οικονομικής αλλά κυρίως αξιών.
Αναζητώντας άφεση αμαρτιών στο «Pieta» του Κιμ Κι Ντουκ
Είτε αυτό εκφράζεται με τις ακρότητες στις οποίες φτάνει η Αννα Μαρία του «Paradise: Faith» προκειμένου να επαναφέρει τον καθολικισμό στην «αμαρτωλή» Αυστρία σοκάροντας με την ερωτική της σχέση με τον εσταυρωμένο, είτε με την ανάγκη του Φρέντι (Χοακίν Φίνιξ) να πιστέψει με οποιοδήποτε τίμημα σε κάποιον που μπορεί να του αλλάξει τη ζωή στο «The Master» ακόμη κι αν αυτός δεν είναι παρά ένας τσαρλατάνος τυχοδιώκτης. Είτε στην παραδοχή στην οποία καταλήγει τελικά το ουμανιστικό μελόδραμα του Κιμ Κι Ντουκ «Pieta» που δεν είναι άλλο από το γεγονός πως τις περισσότερες φορές ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι στρωμένος με... κακές προθέσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, και πέρα από σημειολογικές αναλύσεις που είμαστε σίγουροι πως ο Μάικλ Μαν και η επιτροπή του θα αρνηθούν ότι υπήρξαν κέντρο του συλλογισμού τους πριν αποφασίσουν για τα φετινά βραβεία, το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας έκλεισε με νικητή την πίστη στο σινεμά.
Οχι μόνο γιατί κατάφερε να ξεπεράσει ανώδυνα τον σκόπελο της μέτριας σοδειάς του δίνοντας τα μεγάλα του βραβεία σε πραγματικά πολύ καλές ταινίες - και αγνοώντας επιδεικτικά το «To The Wonder» του Τέρενς Μάλικ, αλλά γιατί αναμέσα τους βρίσκεις δύο από τις καλύτερες ταινές της χρονιάς που διανύουμε («Pieta», «Τhe Master») και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα γαλλικά φιλμ των τελευταίων χρόνων («Apres Mai» του Ολιβιέ Ασαγιας).
Προσευχηθείτε γιατί χανόμαστε στο «Paradise:Faith» του Ούλριχ Ζάιντλ
Μοναδική παραφωνία το έωςς και αδιάφορο «Paradise: Faith» του Ούλριχ Ζάιντλ που βραβεύθηκε μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα και ίσως με σκοπό να εξάψει ακόμη περισσότερο τα ήθη της καθολικής Ιταλίας και Αυστρίας που ήδη προετοιμάζουν τον αφορισμό του δημιουργού του. Ο οποίος θα ήταν τέλειο αν είδε κατά τύχη στη Βενετία τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε ο Πολ Τόμας Αντερσον το θέμα της «πίστης» και ο Κιμ Κι Ντουκ το θέμα της «αμαρτίας» να προσπαθήσει να μάθει κάτι περισσότερο για το πως μπορείς να σοκάρεις πραγματικά τους θεατές χωρίς να χρειάζεσαι αυνανισμούς με εσταυρωμένους και αυτομαστιγώματα σε γεωμετρικά πλάνα.
Αλλά, ποιος είπε ότι και τα Φεστιβάλ δεν παρασύρονται πολλές φορές από την υπερβολική πίστη τους στο... σινεμά; Και σε κάθε περίπτωση, μοναδικός κριτής ανθρώπων και ταινιών δεν είναι σίγουρα ο όποιος Θεός, αλλά ο Χρόνος!
Διαβάστε εδώ όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
