Ο πόνος χρειάζεται το αντίδοτό του. Το Πένθος χρειάζεται τη θαλπωρή του. Ετσι, η 6η ημέρα του TiDF25 χαρακτηρίστηκε από αντίξοα ζευγάρια συναισθημάτων και αντιδράσεων που, όλα μαζί, κάνουν αυτό που λέμε σινεμά, ή φεστιβάλ, ή φεστιβάλ κινηματογράφου.
Δείτε παρακάτω στιγμιότυπα από τις αίθουσες, την πόλη και τις δράσεις του Φεστιβάλ.
Την τιμητική του είχε ο δεινός ντοκιμαντερίστας από την Αυστρία, Νίκολαους Γκέιρχαλτερ, ο δημιουργός μιας σειράς από εκπληκτικά εστέτ ντοκιμαντέρ που μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή, σαν το «Our Daily Bread» και το «Earth»: το πρωί ο Γκέιρχαλτερ παρέδωσε ένα διαδραστικό masterclass και το απόγευμα το Φεστιβάλ τού απένειμε τον Τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο.
Ο Νίκολαους Γκέριχαλτερ με τον Επικεφαλής Αφιερωμάτων, Δημήτρη Κερκινό. © MotionTeam
© MotionTeam
© MotionTeam
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© MotionTeam
Παρουσίαση του «Mighty Afrin: In the Time of Floods» του Αγγελου Ράλλη στη σκηνή - διαβάστε για την ταινία παρακάτω.
© MotionTeam
Οι δημιουργοί του «Αβατον», Σαντρίν Σεϊρόλ και Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, στην πρεμιέρα της ταινίας.
© MotionTeam
Η αίθουσα Τζον Κασσαβέτη ήταν κατάμεστη για την προβολή της ταινίας «Πένθος - Αυτοί που Μένουν» των Μυρτούς Πατσαλίδου και Μαρίας Λούκα, μιας καταβύθισης στον κόσμο του πένθους μέσα από τρεις ιστορίες που συγκλόνισαν την ελληνική και ευρωπαϊκή κοινωνία: τις στυγνές δολοφονίες του Σαζάντ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου. Πιο πολύ κι από την ταινία, το κοινό συγκίνησε η παρουσία της οικογένειας των θυμάτων: η Μάγδα Φύσσα, οι γονείς του Ζακ κι ο αδελφός του, ο δικηγόρος που εκπροσώπησε τον Λουκμάν, άνθρωποι που έχουν μεταμορφωθεί σε σύμβολα της ρατσιστικής, ομοφοβικής, κατάπταιστης πλευράς της δικής μας κοινωνίας.
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
© Αλεξάνδρα Ρίμπα
ΤΟ FLIX ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 25ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Mighty Afrin: In the Time of Floods» του Αγγελου Ράλλη
Ο Αγγελος Ράλλης κυριολεκτεί. Οχι μόνο επειδή τεκμηριώνει, αλλά γιατί ο τρόπος που επιλέγει να γυρίζει τις ταινίες του δεν του δίνει πολλές εναλλακτικές, εκτός από το να βρίσκεται παρών ακόμη και σε συνθήκες που θα απέτρεπαν και τον πιο ριψοκίνδυνο και φιλόδοξο κινηματογραφιστή.
Μετά το κοντινό στη φρίκη που έζησε από το Ισλαμικό Κράτος η κοινότητα των Γεζίντι στο Βόρειο Ιράκ στο «Πού Είσαι Σινγκάλ;» του 2017, ο Αγγελος Ράλλης κάνει ακόμη μια μεγαλύτερη βουτιά, αυτή τη φορά μέσα στα φουσκωμένα νερά του Βραχμαπούτρα, του ποταμού που διασχίζει την Κίνα, την Ινδία και το Μπανγκλαντές, αλλά που εμείς θα γνωρίσουμε ως «σπίτι» της Αφρίν.
Μια από τις κατοίκους ενός νησιού από αυτοσχέδια καταφύγια που επιπλέουν πάνω στο ποτάμι, η Αφρίν είναι 12 ετών, ένα παιδί με μοναδική του ρίζα το ποτάμι, που επιβιώνει μαζεύοντας πολύτιμα σκουπίδια στα βαθιά νερά του και αναγκάζεται να γίνει (κλιματικός) πρόσφυγας κάθε φορά που οι πλημμύρες που μαστίζουν την περιοχή δημιουργούν μια νέα γεωγραφία, σε ένα, έτσι κι αλλιώς διαρκώς μεταλλασσόμενο από την απόκοσμη και τρομακτική ομορφιά του, μέρος.
Μαζί με την Αφρίν, σε μια αδιανόητη καθημερινότητα που ξεπερνά ακόμη και την πιο μεγάλη φαντασία, στα ίδια νερά που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν με τη βία μιας Γης που το νιώθεις ότι δεν μπορεί πλέον να βρει τρόπο να «εκφραστεί» παρά με το να συμπαρασύρει τα πάντα στην έκρηξή της, επιπλέει και ο Αγγελος Ράλλης που καταγράφει τις διαδρομές του κοριτσιού με την περιέργεια ενός εθνογράφου και την ευαισθησία ενός ανθρωπολόγου. Κρατώντας την κάμερα πάνω στην Αφρίν και αφήνοντάς την μόνο για μερικά κλεφτά βλέμματα στη γύρω φύση, την αφήνει να αφηγηθεί μόνη της από τη μία πλευρά μια ιστορία για την κλιματική αλλαγή και από την άλλη πλευρά μια ιστορία ενηλικίωσης.
Οι δύο ιστορίες δεν είναι διαφορετικές μεταξύ τους, καθώς η Φύση προσπαθεί κι αυτή να σταθεί στα πόδια της με τον ίδιο τρόπο που η Αφρίν προσπαθεί να επιβιώσει. Με κάποιον περίεργο τρόπο το καταφέρνουν και οι δύο. Η Φύση επανέρχεται σε μια πρότερη κατάσταση κάθε φορά που η καταιγίδα σταματά και τα νερά του ποταμού προσφέρουν έστω και παροδικά τη γαλήνη τους στους νομάδες κατοίκους του. Η Αφρίν φεύγει και επιστρέφει, ψηλαφώντας τα «στεγνά» σημεία στο χάρτη που θα της επιτρέψουν να πατήσει γερά στο έδαφος προκειμένου να κοιτάξει τα αστέρια.
Διατηρώντας το βλέμμα του ακέραιο απέναντι σε κάτι που θα μπορούσε εύκολα να γίνει μελοδραματικό, αν όχι κλισέ και μονοδιάστατα οικολογικό ή καταγγελτικό, ο Αγγελος Ράλλης δοκιμάζει στο «Μighty Afrin» τις αντοχές μιας τεκμηρίωσης που συναντά τον μαγικό ρεαλισμό σε σκηνές που χωράνε μέσα τους όλη τη βία αλλά και την ομορφιά του κόσμου. Κάπως έτσι ο ψυχισμός ενός κοριτσιού χωρίς παρελθόν, ίσως χωρίς παρόν αλλά με ένα μέλλον που γιατί όχι μπορεί να φτάνει μέχρι τον ουρανό, γίνεται η αντανάκλαση μιας ταινίας που από τα φουσκωμένα νερά του Βραχμαπούτρα μέχρι τις νύχτες στη Βεγγάλη στέλνει σήμα κινδύνου αλλά ταυτόχρονα και ένα βλέμμα που είναι έτοιμο να τον κοιτάξει χωρίς τρόμο, αλλά με βαθιά, βιωματική σοφία.
Μανώλης Κρανάκης
Το Μονοπάτι για την Ευτυχία (Narrow Path to Happiness) της Κάτα Ολα
Ο Γκέργκο και ο Λέναρντ είναι δυο νεαρά γκέι αγόρια, ένα αγαπημένο ζευγάρι, που ζουν σ' έναν αυστηρό, συντηρητικό καταυλισμό Ρομά στην Ουγγαρία. Καθώς η επιθυμία τους είναι, όχι μόνο να ζήσουν ελεύθεροι από ομοφοβία και προκατάληψη, αλλά και να κάνουν ένα... μιούζικαλ, αποφασίζουν να εγκατασταθούν στην πιο κοσμοπολίτικη Βουδαπέστη. Εκεί θα συναντήσουν πρόθυμους συνεργάτες να τους βοηθήσουν στο έργο τους, μια queer κοινότητα που έχει ανάγκη από υποστήριξη, αλλά και την πιο σκληρή ομοφοβική νομοθεσία στην Ευρώπη.
Μια έτοιμη να λατρευτεί φέτα ζωής καταγράφει η κάμερα τής Κάτα Ολα, εστιάζοντας στον μεθοδικό, πιο εσωστρεφή Λέναρντ, στον γάργαρο, σαρωτικό Γκέργκο και στα δύσκολα βήματά τους σε μια νέα ζωή, σίγουρα μουσικοχορευτική. Η προσπάθεια του ανήκειν, οι συγκρούσεις και τα μονιάσματα με οικογένειες γεμάτες στοργή αλλά και τρόμο απέναντι στη διαφορετικότητα, η πιο αστεία νεκρώσιμη ομιλία, περιπετειώδεις ηχογραφήσεις και συναισθηματικοί μονόλογοι, συνθέτουν μια ταινία που, όπως πολλά πράγματα, ακούγεται πιο «διαφορετική» στην περιγραφή της, τόσο πιο οικεία και γνώριμη στη θέασή της. Γιατί το «Μονοπάτι» του Γκέργκο και του Λέναρντ δεν είναι μόνο μια αποφασιστική πράξη ακτιβισμού για την ισότιμη αντιμετώπιση της LGBTQI+ κοινότητας. Είναι, κατά βάθος, το love story που όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε και να χορέψουμε στην υγειά του.
Λήδα Γαλανού
Η ταινία «Το Μονοπάτι για την Ευτυχία» της Κάτα Ολα προβάλλεται στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
TΟ #TiDF25 ΣΤΑ SOCIAL MEDIA
Δείτε ακόμη:
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 5η | Οπου τα κοράκια είναι λευκά και η Αγορά κάνει τα μαγικά της
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 4η | Οσο εσύ έβλεπες το «Shoah»
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 3η | Με διαμαρτυρία, μαρτυρία και γεύση από ελευθερία
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 2η | Οπου όλοι οι άνθρωποι είμαστε συγγενείς, ένα γένος
- 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Μέρα 1η | Σινεμά, ελπίδα και ζωή
