«Εκτός Ελέγχου» («She's Lost Control») της Ανια Μάρκαρτ - Διεθνές Διαγωνιστικό / Μια νεαρή σεξουαλική θεραπεύτρια ερωτεύται παράφορα έναν από τους ασθενείς της, χάνοντας τον έλεγχο μιας ισορροπημένης ζωής ανάμεσα σε περιστασιακές ερωτικές περιπτύξεις και τις επισκέψεις στο νοσοκομείο για την ψύξη των ωαρίων της. Το ντεμπούτο της Ανια Μάρκαρτ δεν είναι η περίεργη ταινία που ακούγεται από την υπόθεσή της. Δεν είναι καν η «σκανδαλιστική» ταινία που ακούγεται όταν για κεντρική της ηρωίδα έχει μια γυναίκα που μαθαίνει στους άντρες να σταματήσουν να ανησυχούν και να αγαπήσουν το σεξ. Κάπου ανάμεσα στον πρώιμο Λοτζ Κέριγκαν του «Claire Dolan» σε μια ακόμη πιο ανεξάρτητη εκδοχή του «The Girlfriend Experience» του Στίβεν Σόντερμπεργκ και στο λιγότερο mainstream friendly από το «The Sessions» του Μπεν Λίουιν, το «Εκτός Ελέγχου» επιλέγει την αποστασιοποίηση ως βασική φόρμα για μια ταινία πάνω στην ανθρώπινη επαφή, το σεξ ως τελευταίο καταφύγιο για την καταπολέμηση της μοναξιάς και ενός γυναικείου πορτρέτου που χτίζεται με ατμόσφαιρα και γνώση πριν παραδοθεί σε μια αδύναμη ολοκλήρωση ενός πολλά υποσχόμενου αστικού θρίλερ για την ανθρώπινη κατάσταση. Αυτόματη υποψηφιότητα για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την Μπρουκ Μπλουμ στα φετινά βραβεία του 55ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μ.Κ.
«Magical Girl» του Κάρλος Βερμούτ - Διεθνές Διαγωνιστικό / Η πιο πολυσυζητημένη ισπανική ταινία της χρονιάς, «Χρυσό Κοχύλι» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, ένα περίεργο μείγμα επιρροών (από Μπουνιουέλ και Σάουρα, μέχρι Ταραντίνο, Αλμοδόβαρ και... Γιώργο Λάνθιμο), ενα παγερό αλλά επιδραστικό στο θεατή σύμπαν, μία ταινία που κινείται με υπνωτικούς ρυθμούς αλλά πυκνή υποβλητική ατμόσφαιρα, μία νιχιλιστική ιστορία που σε κρατά αμήχανο στην άκρη της καρέκλας σου με τα μάτια τεντωμένα ανοιχτά και τη βουλιαγμένη καρδιά σου να εύχεται μία στιγμή μαγείας που να δικαιώνει τον (κυνικό;) τίτλο. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Magical Girl» εδώ. Π.Λ.
«A Second Chance» της Σουζάνε Μπίερ - Ειδικές Προβολές / Η επιστροφή της με το «Α Second Chance» («Μία Δεύτερη Ευκαιρία») που προβλήθηκε χθες βράδυ στο κατάμεστο Ολύμπιον (η Μπίερ έχει αναμφισβήτητα following στην Ελλάδα) έχει ως κράχτη έναν πρωταγωνιστή μίας τηλεοπτικής σειράς-φαινόμενο (τον αξιότατο Νικολάι Κόστερ Βαλντάου του «Game of Thrones») και μία δυνατή σεναριακή ιδέα. Μόνο που η σκηνοθέτης τη φωτίζει ως κινητή διαφημίση του IKEA και τη θυσιάζει στην εύκολη προκλήση, τις απλουστευμένες καθάρσεις κι ένα μελό που ταιριάζει σε τηλεταινίες. Για μας, δυστυχώς, η Μπίερ δεν αξίζει δεύτερη (ή μάλλον τέταρτη, από ό,τι μετράμε) ευκαιρία. Αρκετά. Κάποιος να της χτυπήσει την πόρτα και να της πάρει το Οσκαρ πίσω. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «A Second Chance» εδώ. Π.Λ.
«Χειμερία Νάρκη» του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν - Ματιές στα Βαλκάνια / Ο Χρυσός Φοίνικας του 2014, η ταινία - ηγέτης των εορτασμών των 100 χρόνων του τουρκικού σινεμά, η επίσημη υποβολή της Τουρκίας για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ένα έπος δωματίου από τον μεγαλύτερο εν ζωή Τούρκο σκηνοθέτη σε μια ταινία που θαυμάζεις, συζητάς, αλλά δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν άξιζε εξ αρχής τον τίτλο ενός αδιαφιλονίκητου αριστουργήματος. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τη «Χειμερία Νάρκη» του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν. Μ.Κ.
Η Εκδίκηση του Διόνυσου του Δημήτρη Κολλάτου - Ελληνικές Ταινίες / Ο Δημήτρης Κολλάτος συμμετέχει στο 55ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο Κυρίως Πρόγραμμα του Ελληνικού Τμήματος, με την καινούρια του ταινία, «Η Εκδίκηση του Διονύσου», η οποία, φυσικά, οικτίρει τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας που προδίδει την ιστορική της παράδοση και κατηγορεί τους υπεύθυνους για την κατάντια της: με σειρά εμφάνισης, τον Σημίτη, τον Βενιζέλο, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Σαμαρά και τη Μέρκελ κυρίως (παραδόξως καθόλου τον Κώστα Καραμανλή). Για να το κάνει αυτό, συνθέτει ένα κολάζ από υλικά και είδη, από ντοκιμαντέρ μέχρι φιξιόν, από θέατρο μέχρι χορό (ιδιαιτέρως πολύ ζεϊμπέκικο), από μεσότιτλους μέχρι αφήγηση στην κάμερα, από βίντεο μέχρι αρχειακό υλικό, από διπλοτυπίες μέχρι σκηνές από παλιότερες ταινίες του ίδιου του Κολλάτου, γενικώς ό,τι υπάρχει διαθέσιμο για ένα ανεξάντλητο meta-κατηγορώ. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για την «Εκδίκηση του Διόνυσου». Λ.Γ.
Timbuktu του Αμπντεραχμάν Σισακό - Ανοιχτοί Ορίζοντες / Το Τιμπουκτού έχει το χρώμα της άμμου: ακόμα και μέσα στην πόλη. Χαμηλά σπίτια, με πανέμορφη, λαϊκή αρχιτεκτονική, μαζί με τους κατοίκους τους, μοιάζουν πια με σκελετούς του παρελθόντος τους. Οι άνθρωποι περπατούν, ζουν την καθημερινότητά τους, εμπορεύονται τα προϊόντα τους, σα φοβισμένα φαντάσματα κι αυτοί: οι φονταμενταλιστές ισλαμιστές εφαρμόζουν τη δική τους τζιχάντ, επιβάλλοντας, με την απειλή των όπλων, την κατάργηση της μουσικής, των τσιγάρων, του ποδοσφαίρου, της ζωντανής κουβέντας, του γέλιου. Οι γυναίκες, ακόμα περισσότερο, μεταμορφώνονται σε ανθρώπινες συσκευασίες, καλυμμένες ολόκληρες με υφάσματα της ντροπής. Στην κάθε αντίδραση, η απάντηση είναι το όπλο, ή ο δημόσιος λιθοβολισμός μέχρι θανάτου. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, τον δικό του άλλωστε, ο Σισακό στήνει παράλληλα απλά δράματα, με την κωμικοτραγικότητα της πραγματικής ζωής και αποτυπώνει με ναΐφ απλότητα τη φρίκη της σύγχρονης ζωής στο Μάλι. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Timbuktu». Λ.Γ.
«Ο Δούκας της Βουργουνδίας» («Duke of Burgundy») του Πίτερ Στρίκλαντ - Ανοιχτοί Ορίζοντες / Αν ήθελε κάποιος να περιγράψει το «Duke of Burgundy» με αναφορές στην ιστορία του σινεμά θα μπορούσε να ανακαλέσει την «Περσόνα» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, να διασχίσει το «Vampyros Lesbos» του Χεσούς Φράνκο, να πιεί ένα ποτήρι κρασί στην υγειά της «Ωραίας της Ημέρας» του Λουίς Μπουνιουέλ και να καταλήξει μεθυσμένος στο «Mullholand Dr.» του Ντέιβιντ Λιντς. Ή, αγνοώντας κάθε σινεφιλική εμμονή, να αναφερθεί στα γυναικεία εσώρουχα που ο Πίτερ Στρίκλαντ θεωρεί υποχρέωσή του να αναφέρει ήδη από τους τίτλους της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του, τοποθετώντας τα λίγο αργότερα on screen και off screen σε μια πανδαισία φετιχισμού και λεσβιακής αγάπης. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Duke of Burgundy». Μ.Κ.
«Με Βήμα Γοργό» («Kopgang») του Νιλς Αρντεν Οπλεφ, Δανία – Ανοιχτοί Ορίζοντες Ο Μάρτιν είναι 14 χρόνων – φεύγοντας από το σχολείο για να γυρίσει σπίτι όλα μοιάζουν ελπιδοφόρα. Κρεμάει το κασετόφωνο στο τιμόνι του ποδηλάτου κι ακούει στη διαπασών Nazareth. Love Hurts. Σε λίγο θα το μάθει από πρώτο χέρι. Βρισκόμαστε στο 1976 σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Δανίας, η μαμά του πεθαίνει ξαφνικά, η Κριστίνε, το κορίτσι που του αρέσει στο σχολείο, του υπόσχεται να κάνουν έρωτα πρώτη φορά σε λίγες μέρες κι ο κολλητός του, ο Κιμ, του προτείνει να εξασκηθούν ο ένας στον άλλον. Ο Μάρτιν είναι πρωταθλητής στο βάδην, αλλά θα ήθελε να μπορεί να τρέξει. Με την οικογένειά του να προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της και τις δικές του ορμόνες και υπαρξιακές απορίες να χτυπούν κόκκινο, ο Μάρτιν ετοιμάζεται να πάρει το Καθολικό χρίσμα, να «ενηλικιωθεί» και, μαζί, να καταλάβει πώς διάολο λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις και πώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί την απώλεια, την προδοσία και τον καθηλωτικό έρωτα. Ο Νιλς Αρντεν Οπλεφ, ο σκηνοθέτης του πρωτότυπου «Το Κορίτσι με το Τατουάζ», σκηνοθετεί μια ταινία διαμετρικά αντίθετη και, ταυτόχρονα, απόλυτα αντιπροσωπευτική της σκανδιναβικής κοσμοθεωρίας. Το δικό του σύμπαν του ’70 είναι γεμάτο σεξ, οι άρτι απελευθερωμένοι σεξουαλικά ενήλικες που ξεγυμνώνονται με το παραμικρό, αλκοόλ που ρέει από το πρωί, ένα αφοπλιστικό χιούμορ, δυσλειτουργικές σχέσεις που συντηρούνται από αγνή αγάπη και μια ελαφρά ξεθωριασμένη, ποπ εικόνα, νοσταλγική μιας εποχής που είναι ολόιδια με τη σημερινή αλλά το πέρασμα του χρόνου τη φωτίζει διαφορετικά. Ο Βίλαντς Μπόιε στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ευαίσθητος κι ατίθασος, δίνει μια ερμηνεία ολκής (συναγωνίζεται τη Σίντσε Μπαμπέτ Κνούντσεν του «Borgen» στο ρόλο της θεότρελης θείας Λίζι με τη χρυσή καρδιά και το πανεύκολα διαθέσιμο κορμί). Παρότι η ταινία θα μπορούσε να κυλά με βήμα… πιο γοργό, η τραγικωμική της αληθοφάνεια και η πανανθρώπινη ταύτιση με μια πετυχημένη ιστορία ενηλικίωσης τη βάζει εύκολα σ’ ένα τρυφερά φυλαγμένο συρταράκι κινηματογραφικής μνήμης. Και το πολύχρωμο, φανταχτερό, γεμάτο συναισθηματικές και ηθικές ανατροπές στιλιζάρισμα της δεκαετίας του ’70 κάνει την εμπειρία τόσο πιο διασκεδαστική. Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Με Βήμα Γοργό» Λ.Γ.
Τρία Παράθυρα κι Ενας Απαγχονισμός του Ισα Τσόσια - Ματιές Στα Βαλκάνια / Σ’ ένα παραδοσιακό χωριό του Κοσόβου, το 2000, ένα χρόνο μετά τον πόλεμο και καθώς οι άνθρωποι ξαναχτίζουν τις ζωές τους, η δασκάλα Λούσε, υπακούοντας στη φωνή της συνείδησής της, δίνει συνέντευξη σε μία ξένη δημοσιογράφο και της λέει πως η ίδια και άλλες τρεις γυναίκες από το χωριό έπεσαν θύματα βιασμού από Σέρβους στρατιώτες. Όταν τα νέα δημοσιοποιούνται και οι άνδρες του χωριού συνειδητοποιούν πως ήταν η Λούσε που μίλησε στη δημοσιογράφο, της γυρνάνε την πλάτη, δεν της μιλάνε, αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στην τάξη της και απαιτούν να φύγει απ’ το χωριό μαζί με τον μικρό της γιο. Παράλληλα, προσπαθούν να μάθουν αν οι γυναίκες τους ήταν ανάμεσα σε εκείνες που βίασαν οι στρατιώτες. Οι άντρες συνεχίζουν ν’ ασκούν πίεση, ώσπου επιστρέφει στο σπίτι ο Ίλιρ, ο άνδρας της Λούσε, που ήταν όλον αυτόν τον καιρό αιχμάλωτος πολέμου. Τότε, οι συγχωριανοί του προσπαθούν να πείσουν τον Ίλιρ να χωρίσει τη Λούσε... Με τη λογική μιας κωμωδίας (με αναφορές στον Ζακ Τατί), ο Ισα Τσόσια σκηνοθετεί με την ελαφρότητα που μπορεί να είναι πιο αιχμηρή κι από την πιο βαριά δραματικότητα μια σύγχρονη τραγωδία στο μεταπολεμικό Κόσοβο. Η κριτική του είναι σκληρή απέναντι στους καλοθελητές που έσπευσαν να συνδράμουν την περιοχή μετά από ένα πόλεμο που άφησε περισσότερες πληγές από την έλλειψη ζώων, η ματιά του είναι σατιρική απέναντι στους απανταχού «προέδρους» των τοπικών κοινωνιών και το κατηγορώ του είναι βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικά τραγικό για τη θέση των γυναικών - τα παράπλευρα θύματα ενός πολέμου που συνεχίζεται απρόσκοπτα ακόμη και σήμερα. Επίσημη υποβολή του Κόσοβου για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Μ.Κ.
Sivas του Καάν Μουτζετζί - Ματιές Στα Βαλκάνια / Φανταστείτε τη Λάσι να παίρνει μέρος σε κυνομαχίες και θα πάρετε μια ιδέα για το ύφος του φιλμ του Τούρκου σκηνοθέτη (μόνιμου κάτοικου Γερμανίας τα τελευταία χρόνια), που περιέχει μερικές αληθινά σκληρές σκηνές που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο (επειδή πιθανόν, αν σταματήσουμε να δείχνουμε βία στην οθόνη θα σταματήσει να υπάρχει), ενδέχεται να εξαγριώσουν τους «ευαίσθητους» θεατές. Ομως στο φιλμ του Μουτζετζί, ο Σίβας, ένα τσοπανόσκυλο Κάνγκαλ, το οποίο ο μικρός ήρωας του φιλμ, ένα νεαρό αγόρι γεμάτο επιμονή και θέληση, θα τον περιμαζέψει όταν το αφεντικό του τον παρατήσει νομίζοντας τον νεκρό και θα χτίσει μαζί του μια σχέση που αν και τρυφερή, δεν θα κάνει απαραίτητα τις καρδιές των φιλόζωων να αγαλλιάσουν. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Sivas». Γ.Κ.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 1η, η Τελετή Εναρξης με το απουσιολόγιο στο χέρι
Διαβάστε αναλυτικά το πρόγραμμα του 55ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εδώ
