Το «The Guest», διαδραματίζεται σχεδόν ολόκληρο σε ένα πλούσιο σπίτι στα προάστια του Καΐρου, την κατοικία ενός καθηγητή και συγγραφέα ο οποίος βρίσκεται για μια ακόμη φορά αντιμέτωπος με μια κατηγορία προσβολής του θρησκευτικού ήθους για τα λεγόμενά του. Ο ίδιος δεν μοιάζει καθόλου με έναν σοβαρό μελετητή της θρησκείας, είναι αστείος, ανοιχτόκαρδος και πάντα χαμογελαστός, εξαιρετικός σύζυγος και πατέρας, ακόμη κι αν είναι αναγκασμένος να ζει υπό την προστασία σωματοφυλάκων κι ακόμη κι αν μέχρι και η μαγείρισσα του διαφωνεί με τις απόψεις του.
Ο οποίος το ίδιο βράδυ που θα του αναγγελθεί η (εφέσιμη) καταδίκη του από το δικαστήριο, περιμένει στο σπίτι τον νεαρό που η κόρη του έχει επιλέξει για μέλλοντα σύζυγό της, έναν βοηθό καθηγητή στο πανεπιστήμιο που η ίδια σπουδάζει. Και η βραδιά θα εξελιχθεί με έναν εντελώς αντίθετο τρόπο από αυτόν που θα περίμενε κανείς, όταν ο δυτικότροπος νεαρός αποδειχθεί ιδιαίτερα συντηρητικός στις απόψεις του, τυφλός υποστηρικτής του Ισλάμ και αποφασισμένος να επιβάλει στην γυναίκα του την μαντίλα, κάτι με το οποίο εκεινη δηλώνει πως συμφωνεί.
Κι αυτή δεν είναι παρα η αρχή μιας βραδιάς που θα ξεκινήσει επεισοδιακή για να καταλήξει τραγική και στην διάρκεια της οποίας οι πρωταγωνιστές θα έχουν την ευκαιρία να αναμετρηθούν σε μια σειρά από θέματα που αφορούν στην ανάγνωση των λόγων του Μωάμεθ από τους πιστούς, στον ρόλο της οργανωμένης θρησκείας στα δεινά της ανθρωπότητας, και την διαφορά μεταξύ πίστης και εξτρεμισμού.
Τα παραπάνω προφανώς μοιάζουν καίρια σε επείγοντα, αληθινά σημαντικά θέματα ειδικά όταν αποτελούν την καρδιά μιας ταινίας που προέρχεται από τον αραβικό κόσμο και το «The Guest», παρ΄ότι θέλει να είναι μια ταινία για ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό -και γι αυτό δεν διστάζει να κάνει μερικές συναισθηματικές παραχωρήσεις ή κάποιες ευκολίες- αντιμετωπίζει τις θεματικές του με την σοβαρότητα που τους αξίζει.
Οι κινηματογραφικές αρετές της ταινίας, που θυμίζει συχνά κινηματογραφημένο θεατρικό έργο και μοιάζει ιδιαίτερα αμήχανη στο βιαστικό κλείσιμο της έρχονται φυσικά σε δεύτερη μοίρα, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση κάτι τέτοιο ακόμη κι αν δεν είναι απόλυτα συγχωρήσιμο, είναι τουλάχιστον κατανοητό.
Περισσότερο Tallinn Black Nights Film Festival
- PÖFF 2018: Το Flix είδε την Νικόλ Κίντμαν στο «Destroyer»
- PÖFF 2018: To «Awaken» του Τομ Λόου είναι θεαματικό, πανέμορφο και αμήχανο
- PÖFF 2018: Το «Bad Poems» είναι υπέροχα «μπανάλ» κι αν και γνώριμο, πάντα φρέσκο
- PÖFF 2018: Το «Kadakh» δεν είναι τιποτα περισσοτερο από μια (μαύρη) φαρσοκωμωδία
- PÖFF 2018: To «Dos Fridas» δεν θέλει να είναι μια ακόμη βιογραφία της Φρίντα Κάλο
- PÖFF 2018: Ενα χαμένο κινητό και πολυς χαμένος χρόνος στο «Winter’s Night»
- PÖFF 2018: Το «Werewolf» δεν είναι το φιλμ τρόμου που φαντάζεσαι
- PÖFF 2018: «The Story of a Summer Lover» κάνει σαφές πως δεν είναι εύκολο να γίνεις Γούντι Αλεν
- PÖFF 2018: Το «Two Men in Suits» μπλέκει το προσωπικό με την Ιστορία
