Η Μπάρμπαρα Χάμερ ήταν τριάντα ετών και χωρισμένη όταν για πρώτη φορά ανακάλυψε ότι ήταν λεσβία: «Το γόνατό της ακούμπησε το δικό μου κι ένιωσα μια έντονη ερωτική έλξη που δεν είχα νιώσει ποτέ για μια γυναίκα» έλεγε η ίδια περιγράφοντας την στιγμή της συνειδητοποίησης της. «Και σκέφτηκα εκείνη την στιγμή ότι είτε θα έπρεπε να αφεθώ σε αυτή την έλξη ή να την αγνοήσω. Και αποφάσισα να της αφεθώ».
Ηταν αυτή η συνειδητοποίηση που την οδήγησε στην σκηνοθεσία ταινιών που εξερευνήσουν την ζωή της και την ζωή των λεσβιών στην δεκαετία του 70, πολύ πριν το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε την ομοφυλοφιλία.
Δείτε ακόμη: Το «Ammonite» του Φράνσις Λι και το πρόβλημα της βιομηχανίας στην απεικόνιση της σεξουαλικότητας
Μια από τις πρώτες μικρού της μήκους το «Dyketactics» γυρισμένη το 1974, απεικονίζει μια ομάδα γυμνών γυναικών σε αισθησιακές στιγμές σε ένα δάσος της Καλιφόρνια και σκηνές της ίδιας που έκανε έρωτα με την φιλενάδα της, και την ονόμασε «λεσβιακό διαφημιστικό», ενώ στο «Multiple Orgasm» δυο χρόνια αργότερα κινηματογράφησε μια γυναίκα να αυνανίζεται.
«Ενας από τους βασικούς μου στόχους ήταν να βάλω λεσβίες στην οθόνη καθώς όταν ξεκίνησα να κινηματογραφώ, δεν υπήρχε καμία στο σινεμά. Ποτέ δεν διαχώρισα την σεξουαλικότητά μου από την τέχνη μου, ακόμη κι όταν γύριζα ταινίες που δεν είχαν τίποτα να κάνουν με την λεσβιακή απεικόνιση στην οθόνη».
Dyketactics
Μέσα στα επόμενα σαράντα χρόνια κι ώς τον θάνατό της στα 79 της από καρκίνο την Κυριακή 17 Μαρτίου του 2019, γύρισε δεκάδες ταινίες κυρίως σε Super 8 και 16mm, ντοκιμαντέρ κια πειραματικά φιλμ που εφηύραν μια δική τους κινηματογραφική γλώσσα, μακριά από τους κανόνες του αφηγηματικού σινεμά.
Προσωπικές και άμεσες, συχνά ήταν ή ίδια ή ερωμένες της που βρίσκονταν στην οθόνη, «γυναικείες» με έναν βαθιά πολιτικό τρόπο, οι ταινίες της ασχολήθηκαν με την παραγνωρισμένη ιστορία των λεσβιών προηγούμενων γενιών ή της εποχής της, την γυναικεία φύση και την σεξουαλικότητα, αλλά και μια σειρά από άλλα θέματα όπως η ζωή γυναικών στην Κορέα που βουτάνε για Οστρακα, ή την εύθραυστη φύση του ανθρώπινου σώματος ιδωμένο μέσα από ακτίνες Χ.
Γεννημένη το 1939 σπούδασε ψυχολογία και Αγγλική Λογοτεχνία και το 1968 ένα μικρού της μήκους Super 8 ταινιάκι, που βρήκε τη θέση του σε ένα φεστιβάλ την έστρεψε στο σινεμά. Θα χρειαζόταν να περάσουν μερικά χρόνια ακόμη και να δει σε μια προβολή το «Meshes of the Afternoon» της Μάγια Ντέρεν, για να ανακαλύψει όπως έλεγε «ότι υπάρχει χώρος για την ματιά μιας γυναίκας στο σινεμά» και την δική της μεταμόρφωση «από πριγκίπισσα σε λεσβία», όπως έλεγε.
Ακόμη κι αν οι ταινίες της δεν έφτασαν ποτέ σε ένα mainstream κοινό, η Μπάρμπαρα Χάμερ, βραβευμένη τρεις φορές με το Teddy Award του φεστιβάλ Βερολίνου, δεν παύει να αποτελεί μια από τις πιο ξεχωριστές φωνές του σύγχρονου πειραματικού σινεμά των L.G.B.T.Q. δικαιωμάτων της γυναικείας ενδυνάμωσης σε μια εποχή κι ένα κοινωνικό τοπίο που «υπό κανονικές συνθήκες» θα προσπαθούσε να την αγνοήσει δυο φορές, μία γιατί ήταν γυναίκα και μία γιατί ήταν λεσβία.
Δείτε επίσης:
Tags: RIP, R.I.P., Μπάρμπαρα Χάμερ
